пропозиції роботи
Katarzyna Borkowska
Nauczyciel wokalu, emisji głosu, gry na fortepianie, doradca zawodowy, nauczyciel sztuki
Wypowiedzi
-
Marcel K.:
Z tego, co wiem, rozpoczęcie czteroletniego szkolenia w psychoterapii bez dostępu do pacjentów jest niemal niemożliwe, ale być może zależy to od szkoły.
I tu moje pytania - To jakim cudem ludzie nie po psychologii kończą takie szkolenia ? Czy istnieją takie miejsca (poradnie itp.) , które zatrudnią, a nawet pozwolą być wolontariuszem osobie nie po psychologii, np.filozofowi, ażeby mógł mieć dostęp do pacjentów ? To na pewno jest do przeskoczenia - bo nie wszyscy psychoterapeuci są po psychologii, ale jak tego dokonać ? Jest na forum ktoś komu się udało i może coś doradzić ? Czy pacjentów się znajduje na własną rękę i nie trzeba do tego żadnej instytucji ? Wiem, dużo pytań, jestem zielona w temacie. Też chciałabym rozpocząć naukę w tym kierunku, jednak jestem nauczycielem. -
Podołam :) Raz się żyje - mam wsparcie. Teraz tylko muszę znaleźć odpowiedni nurt i szkołę (jest tego bardzo duuuużo),, zgłębić literaturę, spróbować i brać się do roboty. Mam nadzieję, ze za kilka lat będę miała szansę podpisać się na forum już jako psychoterapeuta. Wiem, że przede mną długa droga, ale czas i tak minie ;) Dziękuję dziewczyny za pomoc i słowa otuchy
-
Dzięki serdeczne :) Psychologii trochę liznęłam na studiach (60h psychologii, 15h psychologii mediów i reklamy, 30h psychologii osobowości twórczej), zresztą chętnie do niej wrócę :)
Trochę się obawiam stwierdzenia , że "studia z psychoterapii są wymagające" - studiowałam dziennie Edukację Artystyczną w Zakresie Sztuk Plastycznych z Wiedzą o Kulturze, wraz z całym blokiem pedagogicznym (3 praktyki w szkołach), mając małe dziecko i jeszcze dorabiając jako kierowca w wypożyczalni samochodów, nie było łatwo. I szczerze - liczę na to, że teraz będzie łatwiej. Myślicie, że się przeliczę ?
Jeszcze odnośnie praktykowania w trakcie studiów - w jakich placówkach można odbywać staże ? Długa droga wcale mnie nie przeraża, a wręcz fascynuje.
No i jeszcze apropo dzieciaków. Starsze przeżyją - są bardzo samodzielne (oboje z mężem pracujemy), jednak staramy się o jeszcze jedno maleństwo. Zaczęłabym studia ewentualnie w ciąży. Potem oczywiście poszłabym na urlop macierzyński. A potem chciałabym wrócić do pracy, chociaż na pół etatu (co w przypadku pracy nauczyciela nie jest, aż tak obciążające). Na szczęście mamy superbabcię (moją mamę), która zadeklarowała się pomóc w miarę możliwości - aktualnie jest na emeryturze. Więc myślę, że jakoś bym to pogodziła :)
Wiem jedno na pewno - jak nie spróbuję to się nie przekonam i będę żałowała, że nie poszłam. Więc i tak pójdę chociażby po to żeby zbadać czy dam radę :P
Moja koleżanka psycholożka, jak jej powiedziałam o moim pomyśle, stwierdziła, że to jest za spokojna praca jak dla mnie bo jestem wulkanem energii. Mam też wątpliwości związane z tym, że nie jestem pewna do końca swoich predyspozycji do tego zawodu - czy umiem słuchać ludzi ? Czy na rozmowach kwalifikacyjnych badają takie rzeczy ? A skoro jestem wulkanem energii i cały czas potrzebuję działać - czy nie mogę terapii połączyć z drugim zawodem (jestem nauczycielem muzyki, plastyki, śpiewu ) ?
Jest tyle nurtów w psychoterapii, że się trochę gubię - każdy ma w sobie coś interesującego i z każdym po trosze się utożsamiam. Staram się czytać literaturę na ten temat, ale im więcej czytam tym mam więcej wątpliwości, w którym kierunku pójść.
I jeszcze jedno dość ważne pytanie. Wiem, że znalezienie klientów i wyrobienie sobie "marki" to pracochłonna i długa droga (prowadziłam już firmę). Ale czy z tego da się żyć ? Czy raczej nastawiać się na dodatkowy dochód ?
Wiem, że się rozpisałam, dzięki za przetrwanie moich wypocin, jeśli ktoś dobrnął do końca. I z góry dziękuję za wszystkie cenne wskazówki i porady ! -
Dziękuję za tak wyczerpującą odpowiedź :)
-
Witam. Jestem na forum zupełnie nowa, ale odważyłam się napisać, gdyż widzę, że wypowiadają się bardzo kompetentne osoby. Właśnie na takich opiniach mi zależy. Do rzeczy – całe życie chciałam zostać psychoterapeutą. Los mi na to nie pozwalał, aż do dziś. Jednak mam mnóstwo wątpliwości, które mam nadzieję pomożecie mi rozwiać. Wiem, że droga do tego zawodu nie jest prosta, ani tania, ani szybka. Na początek może zaznaczę, że nie jestem psychologiem, ani lekarzem, co by pewnie ułatwiło start. Skończyłam studia uzyskując tytuł magistra sztuki i uprawnienia pedagogiczne. Aktualnie uczę w szkole podstawowej i gimnazjum przedmiotów artystycznych. Szkoła jest integracyjna toteż pracuję z dziećmi zaburzonymi, upośledzonymi, autystycznymi. Mam 32 lata, dwoje dzieci (7 i 14 lat) i trzecie w planach na najbliższą przyszłość. Jestem DDA po wielu przejściach. Kiedyś sama chodziłam na Psychoterapię. Do tej pory nie miałam możliwości finansowych żeby studiować, jednak teraz będę miała. I tak oto postanowiłam sumiennie do tego podejść, wyrachować, przeanalizować i być może wejść na tę zawiłą i długą drogę. Teraz moje pytania do Was. Czy myślicie, że 32 lata to nie za dużo na rozpoczynanie nowej ścieżki kariery ? Czy moja „bogata” przeszłość skreśla mnie jako dobrego terapeutę ? Czy znacie osoby z trójką dzieci, które godzą wychowywanie, pracę i studia w innym mieście ? Czy znacie osoby nie po Psychologii, które zostały Psychoterapeutami ?
Dołącz do GoldenLine
Oferty pracy
Sprawdź aktualne oferty pracy
Aplikuj w łatwy sposób
Aplikuj jednym kliknięciem
