Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Zgodnie z tym co obiecałem w jednym z wątków dyskusji na forum zakładam nowy temat.

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Najpierw wstawiam cytat z fragmentu rozmowy, który jest inspiracją do założenia tego tematu:

Tomasz N.:

Jarosław J.:

Tomasz N.:

Swiadomie i całosciowo pracujesz nad zasadami i jedne wpływaja na realizacje drugich"
Nie zgadzam sie z tym. Z mego punktu widzenia wszystkie tzw zasady wynikaja z jednej podstawowej. Ale ta wcale nie wynika z pozostałych. Przeciwnie, jesli zaczniesz poswiecac uwage na jakas wybrana 'kotekstowo' zasade, to od razu przestaje funkcjonowac ta podstawowa, jesli w ogole była obecna.

Jest jedynym fragmentem merytorycznym w Twojej wypowiedzi. I o tym możemy rzeczowo porozmawiać jeśli masz na to ochotę i nie będziesz przekręcał sensu moich wypowiedzi.

To nie mozna było tak od razu, bez całej reszty "gledzenia"
To gledzenie zabiera ci tyle czasu ze znowu tylko zapowiadasz odniesienie sie do konkretu i tyle z tego zostaje. No, co robic, moze sie kiedys doczekamy.

Jarosławie, jeśli dalej będziesz sobie pozwalał na uwagi w aroganckim, (żeby nie powiedzieć gorzej) tonie to, doczekasz się usuwania tego typu wypowiedzi. Jeżeli i to nie pomoże, zablokuję Ci dostęp do forum na pewien czas aż ochłoniesz.
I zrozumiesz, że na tym forum na arogancję nie ma miejsca.
O czym pisałem Ci już wielokrotnie. Nie reagujesz na to zmianą tonu wypowiedzi tylko, z uporem od trzech lat próbujesz czy się da tak dalej.
Nie da się. Moja cierpliwość do Ciebie się kończy.

A rozmowa na temat poruszony w cytowanym fragmencie jak najbardziej będzie możliwa, pod warunkiem, że da się z Tobą normalnie bez Twoich aroganckich uwag, ocen i komentarzy rozmawiać.

Przemyśl sobie co proponuję i jeśli zgodzisz się na taki warunek będziemy mogli, mam nadzieję, z sensem porozmawiać.
Przeniosę wtedy ten fragment do nowego stworzonego tematu i tam możemy kontynuować.

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

I żeby zdefiniować część zasad o których rozmiawiamy cytat z wypowiedzi Andrzeja K.:

Andrzej K.:
Na prośbę Tomasza zamieszczam to tłumaczenie

10 ZASAD PRAKTYKI TAI CHI

Przekład z chińskiego: Andrzej Kalisz

Jest to tłumaczenie "Mowy o dziesięciu wymogach taijiquan" (Taijiquan shuo shi yao) - ustnych nauk Yang Chengfu, zapisanych przez Chen Weiminga.

1. "Xu ling ding jin" (xu - pusty, ling - zwinny, boski, ding - podpierać głową, jin - energia, siła).

Głowa jest wyprostowana, duch przenika do czubka głowy. Nie wolno używać siły. Gdy używa się siły, szyja jest napięta, qi i krew nie mogą swobodnie przepływać. Trzeba utrzymywać w umyśle ideę naturalnej, zwinnej niesubstancjalności (xu ling ziran zhi yi). Bez xu ling ding jin duch nie może się wznosić.

2. "Han xiong ba bei" (wciągnąć klatkę piersiową i uwypuklić plecy).

Han xiong oznacza lekkie ściągnięcie klatki piersiowej, by qi mogło opadać do dantian. Nie należy wypinać klatki piersiowej. Gdy klatka piersiowa jest wypięta, qi zbiera się w tym obszarze, góra jest ciężka, a dół lekki, przy kopnięciach łatwo utracić stabilność. Przy uwypukleniu pleców, qi przylega do pleców. Gdy klatka piersiowa jest ściągnięta, placy same się lekko zaokrąglają, gdy plecy się zaokrąglają, siła wyzwalana jest z kręgosłupa - jest to wskazanie kierunku ku niezwyciężoności.

3. "Song yao" (rozluźnić talię).

Talia jest częścią kontrolującą całe ciało. Gdy rozluźni się talię, nogi mają siłę, dolna część ciałą jest ustabilizowana. Wszelkie przemiany solidności i delikatności rozpoczynają się od talii, dlatego mówi się: "źródło ruchu ma początek w talii". Jeśli brakuje siły, trzeba jej szukać w talii i nogach.

4. "Fen xu shi" (rozróżniać delikatne i solidne).

W taijiquan najważniejsze jest rozróżnienie delikatnego i solidnego. Gdy ciężar ciała spoczywa na prawej nodze, to prawa noga jest solidna, a lewa delikatna, i odwrotnie. Gdy rozróżnia się solidne i delikatne, ruchy są zwinne, niewymuszone. Gdy się tego nie potrafi, kroki są ciężkie, postawa niestabilna, łatwo być przemieszczonym przez przeciwnika.

5. "Chen jian zhui zhou" (opuścić barki i łokcie).

Opuszczenie barków oznacza ich rozluźnienie, by swobodnie opadały. Jeśli nie można ich rozluźnić i są uniesione, qi również się unosi i ciało jest pozbawione siły. Opuszczenie łokci oznacza ich rozluźnienie z intencją opadania. Gdy łokcie się unoszą, barki nie mogą opadać, nie można odrzucić przeciwnika daleko - niewiele się to różni od załamanej siły systemów zewnętrznych.

6. "Yong yi, bu yong li" (używać umysłu, nie używać siły).

Teoria taijiquan mówi, że używa się tu umysłu, a nie siły. Podczas ćwiczenia taijiquan całe ciało jest zrelaksowane, nie używa się ani odrobiny niezręcznej siły. Gdy występuje w ciele sztywność, oznacza to samozwiązanie się. Można później [gdy ciało jest zrelaksowane] poruszać się lekko, zwinnie, swobodnie i okrężnie. Może ktoś mieć wątpliwości: jeżeli nie używa się siły, to skąd bierze się siła? Ciało ludzkie wypełnia sieć kanałów energii, tak jak ziemę pokrywa sieć kanałów wodnych. Jeśli kanał nie jest zablokowany, woda może przepływać, jeśli kanały w ciele nie są zablokowane, qi również przepływa. Gdy ciało jest usztywnione, qi jest unieruchomione, ruchy nie są zwinne - wystarczy, że przeciwnik lekko cię poruszy, i całe twoje ciało zostanie wprawione w ruch. Jeśli używa się nie siły, lecz umysłu, tam gdzie dotrze umysł, dotrze i qi. W ten sposób qi i krew płyną, przenikają i wypełniają całe ciało, nie zatrzymując się. Przez długi trening rozwija się prawdziwą energię wewnętrzną. O tym mówi teoria taijiquan: "najbardziej miękkie, a potem najtwardsze". Ramiona ludzi biegłych w taijiquan są jak bawełna owijająca żelazo. Gdy ćwiczący style zewnętrzne używają siły, ich siła jest wyraźnie widoczna, gdy nie używają siły są pozbawieni stabilności. Widać stąd, że ich siła jest zewnętrzną, powierzchowną siłą. Gdy nie używa się umysłu, a siły, najłatwiej jest być wprawionym w ruch - nie jest to najlepsze.

7. "Shang xia xiang sui" (góra i dół wzajemnie za sobą podążają).

Przez wzajemne podążanie za sobą góry i dołu rozumie się to, o czym teoria taijiquan mówi: "Korzeń [energii] jest w stopach, wypływa z nóg, kierowana jest w talii, kształtu nabiera w palcach dłoni. Od stóp, przez nogi i talię, musi być zachowana jedność". Gdy poruszają się ręce, talia, stopy, wzrok też porusza się w ślad za tym - tylko wtedy nazwać to można wzajemnym podążaniem za sobą góry i dołu. Jeśli coś nie porusza się, powstaje chaos.

8. "Nei wai xiang he" (wzajemna harmonia wewnętrznego i zewnętrznego).

W taijiquan trening dotyczy ducha, dlatego mówi się: "duch jest władcą, ciało to konni posłańcy". Jeśli można wznieść ducha, działania naturalnie stają się lekkie i zwinne. Forma nie wykracza poza przemiany delikatnego i solidnego, otwarcia i zamknięcia. Otwarcia, to nie tylko otwarcia rąk i nóg, w umyśle również dokonuje się otwarcie. Zamknięcia, to nie tylko zamknięcia rąk i nóg, w umyśle także dokonuje się zamknięcie. Gdy zjednoczy się wewnętrzne z zewnętrznym, powstaje jedność bez podziałów.

9. "Xiang lian bu duan" (wzajemne połączenie bez przerw).

W stylach zewnętrznych stosowana siła jest nabytą, niezgrabną siłą, dlatego ma początek i koniec. Gdy jedna siła już się wyczerpała, nowa jeszcze się nie narodziła, wtedy przeciwnik łatwo może to wykorzystać. W taijiquan używa się umysłu, a nie siły. Od początku do końca ruchy są miękkie i nieprzerwane. Gdy ruch się wypełni, rozpoczyna się ponownie, cykl nie ma ograniczeń. Gdy w dawnych teoriach mówi się: "jak rzeka Jangcy, płynie nieprzerwanie", albo "poruszać się, jak gdyby nawijało się jedwabną nić", chodzi zawsze o połączenie ruchów w jedność.

10. "Dong zhong qiu jing" (w ruchu szukać spokoju).

W stylach zewnętrznych ceni się szybkie kroki i podskoki, wykorzystuje się całą siłę, dlatego wszyscy dyszą ciężko po zakończeniu ćwiczenia. W taijiquan przy pomocy spokoju opanowuje się ruch, ruch przypomina bezruch. Gdy ruchy są wolne, oddech jest głęboki, qi opada do dantian, w naturalny sposób unika się wytężania naczyń krwionośnych. Jeśli ćwiczący będą uważnie tego doświadczali, wielu może osiągnąć zrozumienie.

Tekst powyższy opublikowany został w magazynie "Karate Kung-fu" 2/96

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Jak już pisałem wcześniej na forum, przekład Andrzeja jest bardzo dobrym tłumaczeniem na język polski.
Zasady, a raczej wymagania do realizacji w praktyce Tai Chi opisane w zapisanych przez Chen Weiminga, wskazaniach do praktyki, dyktowane przez Yang Cheng fu, nie zostały przez Yang Cheng fu wymyślone.
Yang Cheng fu jedynie swoimi słowami zwrócił uwagę na najważniejsze punkty do realizacji w praktyce Tai Chi Chuan.

Nie są one jedynymi wymogami w praktyce. Jest ich więcej. I nie dotyczą tylko stylu Yang.
Postawowe zasady pracy nad prawidłowym ustawieniem ciała w ruchu, czyli pracy z równowagą struktury, koordynacją ruchu, jakością ruchu, świadomością ruchu itp. Są wymogami generalnie związanymi z praktyką Tai Chi Chuan, innych stylów wewnętrznych, wielu metod pracy z energią witalną człowieka, znannymi współcześnie pod ogólną nazwą Qigong itp.

Chociaż metody pracy w sensie techniczynym, w tych systemach mogą się różnić w detalach, podobnie jak ich słowne definicje czy opisy.

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Fundamentem tej pracy jest jednak we wszystkich wymienionych przeze mnie przykładach stylów i metod, praca ze świadomością ruchu i dobrze zrównoważoną strukturą.
Postaram się to co napisałem w kolejnych wypowiedziach wyjaśnić. Oczywiście jest to moje zdanie oparte o doswiadczenia z mojej praktyki i rozmów z innymi praktykami. Z którymi na te tematy rozmawiałem.
Być może, że nasze doświadczenia w tym temacie się różnią. Mam na myśli uczestników forum.

Tego nie wiem. Dlatego zapraszam do dyskusji.Ten post został edytowany przez Autora dnia 19.03.14 o godzinie 11:25

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Żeby wyjaśnić trochę więcej pracę z zasadami Tai Chi chciałbym wrócić do paru wcześniej już poruszanych wątków.
Jednym z nich są tzw. Jin Lu Ścieżki energii. Jeden z tematów pracy wewnętrznej na zaawasowanym poziomie w Tai Chi Chuan.
Dla ilustracji tematu, mój artykuł publikowany już wcześniej na Goldenline.

Jin Lu - Ścieżki energii w stylu Yang Tai Chi Chuan

Jin lu dosłownie oznacza „Ścieżkę energii” jest to termin fachowy stosowany w stylu Yang do określania sposobu mobilizacji i użycia „wewnętrznej siły”, energii kinetycznej (energii ruchu) jin.
Jin jest tym samym terminem Jin który spotykamy w Tai Chi Chuan w określeniach różnych rodzajów „wewnętrznej siły”, na przykład: Peng Jin (Ward Off, energia, siła odparcia), Lu jin (Roll Back, energia ściągnięcia - zawinięcia), Ji jin (Press, energia ściśnięcia), An jin (energia naciśnięcia - pchnięcia) i pozostałe z Trzynastu podstawowych form Tai Chi.

Terminu Jin lu w żadnym wypadku nie należy mylić z określeniem jingluo, czyli sieci meridianów (kanałów energetycznych) przebiegających w ciele człowieka wykorzystywanych w medycynie chińskiej w celach terapeutycznych na przykład, w akupunkturze.
Chociaż kanały te również w Tai Chi Chuan grają ważną rolę w tworzeniu Jin (siły, energii) to jednak pojęcie Jin lu jako ścieżki mobilizacji energii ruchu (kinetycznej) jin, to nie to samo co linie przebiegu meridianów.

Praktyka jin lu w stylu Yang jest bardzo ważnym aspektem tak zwanej Nei Kung (neigong) pracy wewnętrznej na bardzo zaawansowanym poziomie.
Dawniej ten rodzaj praktyki był tajemnicą stylu przekazywaną tylko najbardziej zaawansowanym uczniom.
Dziś już żadną tajemnicą nie jest, ale nadal niewiele osób praktykujacych Tai Chi Chuan zna ten temat i potrafi samodzielnie, praktycznie i prawidłowo z nim pracować.
Jest tak ponieważ, praca z jin lu wymaga wysokiego stopnia zaawansowania i odpowiedniego przygotowania, między innymi wypracowania bardzo dobrej struktury ciała oraz rozwinięcia wysokiego poziomu tingjin („nasłuchujące” jin, wrażliwość, umiejetność świadomego czucia energii), dongjin (umiejętności rozumienia, interpretacji energii) i wysokiej zdolności koncentracji umysłu (Yi) na utrzymaniu tak zwanej intencji ruchu.
Można jej się nauczyć jedynie pod kierunkiem kompetentnego nauczyciela (instruktora) który sam pracuje z tym tematem i ma do takiej pracy przygotowanie. Na przykład, w naszej szkole przywiązuje się ogromną wagę do metodyki pracy, która krok po kroku prowadzi do rozwijania potrzebnych umiejętności. Już od początku pracuje się indywidualnie z uczestnikami zajęć budując podstawy prawidłowej struktury, rozumienia zasad jej tworzenia i umiejętnosci samodzielnej pracy z tymi zasadami. Jednocześnie kładzie się nacisk na rozwijanie wspomnianych wcześniej tingjin i dongjin, czyli umięjętności czucia i interpretacji energii ruchu. Cały ten proces jest przygotowaniem metodycznym zarówno uczniów jak i instruktorów do późniejszej pracy z jin lu i innych zaawansowanych rodzajów wewnętrznej pracy.

Energia ruchu (siła wewnetrzna) jin w Tai Chi Chuan jest innym sposobem mobilizacji siły niż tak zwana zewnętrzna siła (li lub zhuo li), która jest mobilizowana w konkretnych, lokalnych grupach mięśni i jest nawykowa lub kontrolowana świadomie tylko w niewielkim stopniu. Z takim rodzajem siły spotykamy się na codzień, a w Tai Chi Chuan stosowanie tego rodzaju siły uważamy za błąd.
Mobilizacja siły w Tai Chi Chuan polega na wytworzeniu całościowej, spójnej energii kinetycznej (energii ruchu), która jest efektem bardzo wysokiego poziomu koordynacji wielu czynników, na przykład:
świadomej mobilizacji siły przez koncentrację umysłu na konkretnej intencji ruchu,
mobilizacji połączeń nerwowych z jak największą ilością włókien mięśniowych co powoduje większą efektywność pracy mięśni i ścięgien,
utrzymanie optymalnego tonusu mięśni,
zaangażowanie głębokich warstw mięśni w tym również przepony,
zachowanie optymalnej równowagi (zakorzenienie),
koordynacja ruchu wszystkich stawów w jeden całościowy ruch,
prawidłowy oddech (energia Chi) dostarczający mięśniom odpowiedniej ilości energii,
mobilizacja meridianów i funkcji organów wewnętrznych optymalna do wykonania konkretnej akcji itp.

Praktyka jin lu polega na rozwijaniu umiejętności tworzenia takiego rodzaju siły.
Proces ten jest związany z realizacją kilku zasad Tai Chi.
Wymienię najważniejsze:

- Praca nad wytworzeniem optymalnej struktury wewnętrznej, zachowanie równowagi centrum w pozycjach i w ruchu.
Żeby wytworzyć falę energii ruchu (jin lu) i prawidłowo ją poprowadzić przez wszystkie stawy i połączenia międy stawami, trzeba najpierw stworzyć przestrzeń dla tego ruchu.

- „Chi ma swoje korzenie w stopach, rozwijane jest przez nogi, kierowane jest przez talię i wyrażane (ekspresja energii ruchu) jest w dłoniach i palcach dłoni”.
Bardzo ważna zasada, mobilizacja jin przebiega przez całe ciało zgodnie z tą zasadą. Jednocześnie warto tu zaznaczyć, że mobilizowanemu przez talię ruchowi od stóp do dłoni towarzyszy jednoczesny przeciw ruch lekkiego osiadania w stawach i tkankach ciała (fang song) związany z „zakorzenianiem”.
Jest to ruch o bardzo wewnętrznym charakterze, trudno go wytłumaczyć bez demonstracji na czym polega. W żadnym wypadku nie jest to kucanie w biodrach i kolanach.

- Rozróżnianie pustki i pełności i przemiany pustki i pełności w połączeniu z ruchem talii.
Roróżnianie pustki i pełności to między innymi, umiejętność rozpoznawania stanów yin i yang energii ruchu. I umiejętność zachowania optymalnych proporcji pustki i pełności (dynamicznej równowagi yin yang) w rotacyjnym ruchu wszystkich stawów: stóp, kolan, bioder, stawów kręgosłupa, barków, łokci, nadgarstków i stawów palców dłoni w całościowym połączonym ruchu z ruchem talii.
Kiedy zasada ta jest prawidłowo realizowana, to w naturalny sposób powstaje w ciele spiralny ruch.
Dodatkowo w pracy z zasadą pustki i pełności w realizacji prowadzenia jin lu grają ważną rolę tak zwane punkty energetyczne (strefy koncentracji uwagi) jin dian. Punktów tych nie należy mylić z punktami akupunkturowymi. Chociaż często jin dian z tymi punktami się pokrywają, to jednak czasami obejmują wiele punktów na różnych meridianach. Jin dian bardziej należy odbierać jako strefy koncentracji energii ruchu i przemian yin yang (pustki i pełności).
Na przykład, jin dian to miedzy innymi wszystkie dziewięć małych niebios (dziewięć grup stawów w naszym ciele).

Mój opis nie obejmuje całości pracy z jin lu (ścieżkami energii) w Tai Chi Chuan stylu Yang. Nie opisałem tu na przykład metodyki pracy z jin lu, ponieważ jest to temat na oddzielny artykuł.
Temat pracy z jin lu jest trudny ale jednocześnie bardzo ciekawy. Wymaga jednak praktycznej demonstracji, wyjaśniania, weryfikowania i indywidualnego prowadzenia przez kompetentnego nauczyciela. Dlatego jest tematem wewnętrznej pracy przeznaczonym dla wysoko zaawansowanych praktyków i nie powinien być tematem samodzielnych eksperymentów bez weryfikacji rezultatów przez odpowiednio wyszkolonego nauczyciela (instruktora).

Tomasz Nowakowski

Londyn UK, Luty 2011

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Kolejny fragment mojej wypowiedzi już zamieszczany na Goldneline o pracy ze strukturą w naszej szkole:

Podstawowe zasady ustawiania struktury z którymi się u nas pracuje:

Rozluźnienie i lekkie osiadanie klatki piersiowej. Klatka piersiowa powinna lekko osiąść, nie może jednak być zapadnięta. W żadnym wypadku nie należy się garbić.
Rozluźnienie klatki piersiowej jest związane nie tylko z rozluźnieniem napięć w powierzchniowych warstwach mięśni. Dotyczy też rozluźnienia mięśni międzyżebrowych, przepony i głębokich warstw mięśni i ścięgien.
Osadzenie lub osiadanie klatki piersiowej jest związane z zasadą zachowania równowagi centrum, sprowadzenia Chi do tan tien, poprawieniem jakości i głebokości oddechu, sprowadzeniem środka ciężkości ciała do przestrzeni dolnego tan tien i uniknięcia w ten sposób powstawania błędu podwójnego ciężaru, oraz otwarciem mikrokosmicznego obiegu.
Nie tylko w Tai Chi ale generalnie w stylach wewnętrznych uważa się zasadę lekkiego osiadania klatki piersiowej za jeden z najważniejszych warunków do wytworzenia tzw. wewnętrznej siły.

Ustawienie głowy. Głowę ustawia się w tzw. trzech kierunkach.
Głowa powinna być lekko zawieszona z punktu Baihui na cienkiej wyobrażonej energetycznej nici wysoko do nieba.
Podbródek powinien być lekko cofnięty.
Punkt jadeitowej poduszki powinien być otwarty. Jest to lekkie, nieznaczne nachylenie głowy w punkcie pozornego połączenia kręgosłupa z czaszką.
Jest to bardzo nieznaczny prawie niewidoczny ruch.

Takie ustawienie głowy w trzech kierunkach: zawieszenie głowy, lekkie cofnięcie podbródka i nieznacznie nachylenie w punkcie jadeitowej poduszki, jest związane z prawidłowym ustawieniem szyjnego odcinka kręgosłupa. Ma wpływ na ustawienie całego kręgosłupa i jest jednym z warunków zachowania prawidłowych, proporcjonalnych łuków kręgosłupa.
Ta zasada jest związana też z otwarciem meridianów mikrokosmicznego obiegu, oraz z poprawieniem funkcjonowania systemu nerwowego, jakości oddychania, zdolności koncentracji uwagi i utrzymania takiej koncentracji przez dłuższy czas, rozwija zdolność obserwacji, poprawia też funkcjonowanie pozostałych zmysłów. itp.

Czubek języka powinien lekko dotykać górnego podniebienia. To ustawienie związane jest z zamknięciem (połączeniem w całość) meridianów mikrokosmicznego obiegu.

Barki powinny być rozluźnione i lekko osiąść. Rozluźnienie barków dotyczy dość dużego obszaru, nie tylko przestrzenni samego połączenia kości w stawach barkowych.
Prawidłowe ustawienie łopatek polega na uzyskaniu ich naturalnego ustawienia w lekki delikatny łuk. W żadnym wypadku nie należy się garbić. Przestrzeń między łopatkami i pod łopatkami powinna być rozluźniona. Łopatki powinny lekko osiąść.
Osiadanie barków, klatki piersiowej i łopatek są ściśle ze sobą powiązane.

Otwarcie punktu Ming men (Brama życia). Jest związane z prawidłowym ustawieniem bioder i miednicy (trochę innym u kobiet i mężczyzn ze względu na anatomiczną konstrukcję ciała). Zachowaniem naturalnych i optymalnych łuków kręgosłupa i rozluźnieniem dolnej części pleców w obszarze punktu ming men i wokół niego. Oraz prawidłowe ustawienie punktu dno morza (huiyin)
Kolana powinny być lekko ugięte (niezablokowane).
Ważnym elementem są tak zwane trzy zewnętrzne harmonie są to połączenia barków i bioder, kolan i łokci, stóp i dłoni. I związane z nimi dziewięć małych niebios,
jest to optymalne ustawienie względem siebie, rozluźnienie i wewnętrzne połączenie w funkcjonalną całość z centrum (z tan tien) dziewięciu grup stawów, które są jednocześnie centrami energetycznymi przez które przechodzą meridiany.
Są to:
stawy palców stóp i stawy skokowe,
kolana,
biodra,
stawy dolnej części kręgosłupa,
stawy górnej części kręgosłupa,
barki,
łokcie,
nadgarstki
i stawy palców dłoni.
Z tym ustawieniem związane jest też aktywowanie punktów Laogong w dłoniach i yongquan (pierwszy punkt meridianu nerek) w stopach,
oraz zasada „zakorzeniania”.

Dodatkowe elementy z którymi nie spotkałem się w innych stylach, to rozłożenie ciężaru ciała na stopach według zasady 60/40.
Jest to takie rozłożenie ciężaru ciała na każdej ze stóp, żeby nieznacznie większa część znajdowała się na pięcie.
A punkt tan sii, przedłużenie osi ciała przechodzącej przez punkt Baihui tan tien i huiyin (dno morze) znajdował w środku podstawy pozycji w przypadku pozycji naturalnej, lub pozycji maksymalnej równowagii w przypadku innych pozycji.
Zasady 60/40 w żadnym wypadku nie należy mylić z często spotykanymi w Tai Chi opisami rozłożenia ciężaru ciała między stopami. Na przykład 70/30, 80/20, 60/40 itp.
Z zasadą 60/40 rozłożenia ciężaru ciała na stopie (nie między stopami) spotkałem się jak do tej pory jedynie w stylu mojego nauczyciela.

Wszystkie zasady pracy nad tworzeniem prawidłowej struktury łączą się ze sobą w całość. To znaczy jedna wpływa na drugą. Dlatego pracuje się z nimi równolegle. Bardzo ważne jest zachowanie proporcji.
Na przykład, zawieszanie głowy nie polega na wyciąganiu szyi w nieskończoność, a osiadanie klatki piersiowej nie polega na jej wciąganiu, zapadaniu się, lub garbieniu się. Klatka piersiowa powinna osiąść dokładnie tyle ile potrzeba: ani za dużo, ani za mało.
To samo dotyczy każdej z zasad ustawiania prawidłowej struktury wewnętrznej.
Bardzo ważne jest też to, że mimo tych samych ogólnych zasad ich realizacja u każdego człowieka przebiega indywidualnie i wymaga indywidualnego podejścia. Stąd dość długi okres początkowej praktyki wymaga pomocy doświadczonego nauczyciela (instruktora). Jednocześnie już od początku wymaga się od osoby ćwiczącej rozwijania umiejętności samodzielnej pracy z ustawianiem struktury wewnętrznej, przynajmniej w podstawowych ustawieniach.Ten post został edytowany przez Autora dnia 19.03.14 o godzinie 17:07

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

I jeszcze trochę o zasadzie nie wymienianej w dziesięciu punktach Yang Cheng Fu. Zasada 6/4 lub inaczej 60/40.
Również mój artykuł publikowany już na Goldenline:

Jeszcze trochę o zasadzie 60/40 lub 6/4.

Jest to fragment z mojego artykułu:

Wprowadzenie do Tai Ki Kung - Zasada 60/40.

Wszystko zaczyna się od stóp, tak jak drzewo rośnie od korzeni.

Jedną z najważniejszych zasad Tai Chi jest „świadome rozróżnianie pustki i pełności”. Realizacja tej zasady polega na uchwyceniu właściwych proporcji, harmonii yin i yang, oraz umiejętności dostrzegania naruszenia równowagi Tai Chi i zdolności jej przywracania.
Charakterystyczna dla naszego stylu praca z zasadą 60/40, jest jednym z wielu aspektów umiejętności „świadomego rozróżniania pustki i pełności”.
Realizacja zasady 60/40 polega na dążeniu do właściwego sposobu obciążania stóp w każdej pozycji i w każdym kroku formy. Stopa powinna być obciążona na trzy punkty (patrz rysunki na mapach On Zon Su). Tak, że nieznacznie większa część ciężaru ciała, ok. 60% powinna być umieszczona na pięcie. A pozostałe 40% równomiernie na poduszkach stopy.
Takie obciążenie stopy na trzy punkty zapewnia bardzo dużą stabilność, stan głębokiej równowagi. Oraz prawidłowe ustawienie punktu tan si (rzut środka ciężkości ciała i zarazem przedłużenie „osi Tai Chi”) w każdej pozycji.
Optymalna pozycja punktu tan si jest głęboko powiązana z zachowaniem równowagi centrum.
Efekt takiego stanu równowagi można porównać do stabilności kociołka alchemicznego stojącego na trzech nogach lub korzystając ze współczenych nam modeli, do statywu fotograficznego.
Tak precyzyjne ustawienie punktu tan si w każdej pozycji lub ruchu formy daje nam wiele korzyści:

Wywołuje głębszy poziom „zakorzeniającego chin (jin)”.
Umożliwia bardzo wysoki stopień koordynacji zewnętrznego i wewnętrznego ruchu i znalezienia w nim optymalnych proporcji. Zgodnie z zasadą Chang San Fenga: „Ruch nie może być zbyt wielki, ani zbyt mały”.
Tworzy równowagę yin-yang (Tai Chi) w działaniu organów wewnętrznych oraz we wszystkich mięśniach i ścięgnach, zwłaszcza oddechowych. Dzięki temu powstaje dobra struktura ciała, wewnętrzna „przestrzeń” dla ruchu energii oddechu (chi).
Poprawia stan koncentracji i poszerza przestrzeń świadomości.
Ogólnie, poprawia jakość i efektywność naszej praktyki.

Przed wielu laty dostałem od swojego nauczyciela Dr Ming Wonga zadanie, zajmowania się realizacją i badaniem zasady 60/40 w pozycji naturalnej i formach stylu San Feng. Zainspirowany efektem tej praktyki wprowadziłem tego typu pracę również w naszej interpretacji stylu Yang.
Próbujcie dążyć do realizacji tej zasady we wszystkich pozycjach i krokach form. Formy Ojca, Matki, Długiej formy stylu Yang, tuishou i innych. Warto także starać się pracować z 60/40 w normalnym chodzeniu i generalnie w codziennym życiu. Początki jak zawsze są trudne. Zajmowanie się zasadą 60/40 to bardzo głęboka praca z samym sobą. Ze swoimi nawykami i blokami (napieciami) w postawie ciała, które są głęboko zakorzenione w naszym podświadomym umyśle. Prawidłowe rozłożenie ciężaru ciała na stopach jest zależne od ustawienia wszystkich stawów ciała względem siebie, zwłaszcza kręgosłupa.
Jest z tym sporo pracy i praktyka tej zasady wymaga czasu i wiele cierpliwości.
Tym niemniej jest bardzo ciekawa. Jest źródłem wiedzy o sobie samym i o niewykorzystanych możliwościach jakie tkwią w naszym umyśle i organiźmie.
Dobrze jest też pamiętać, że nawet jeśli nie od razu osiągnięcie wysoki poziom w realizaji tej zasady, to i tak każdy krok w tym kierunku jest ważny i wartościowy. Z każdym świadomym krokiem rośnie wasze doświadczenie i efektywność praktyki wzrasta.

Tomasz Nowakowski
Londyn, Wielka Brytania
02.04.2009

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Dla porównania tak pracuje się, a przynajmniej powinno się pracować, ze strukturą w stylu Chen:

http://www.neijia.net/neijia/zhanzhuang_42.html

Artykuł Jana Silberstroffa opublikowany w 42 numerze magazynu internetowego Tomasza Grycana, Świat Neijia jest fragmentem tłumaczenia książki Jana Silberstroffa.
Opisuje tematy pracy wewnętrznej w praktyce stania w pozycji.

Temat: Praktyczne doświadczenia z pracy z zasadami Tai Chi.

Jest tego trochę dużo od czytania. Mam nadzieję, że was nie zanudziłem:)
Chciałem po prostu, wprowadzić temat.
Myślę, że ciekawe jest porównanie podobieństw w tych opisach pracy ze wskazaniami do praktyki zawartymi w 10 punktach podanych przez Yang Cheng fu.
Mimo różnic w opisach i definicjach można ich znaleźć sporo.Ten post został edytowany przez Autora dnia 19.03.14 o godzinie 17:21