Temat: Wydanie nagród w programie lojalnościowym przez...
Tok rozumowania MF z tej ostatniej podlinkowanej interpretacji jest zapewne taki: firma obsługująca program lojalnościowy wykonuje dwie odrębne czynności (odpłatna dostawa towarów na rzecz klientów + odpłatna usługa marketingowa na rzecz zleceniodawcy), jednak zleceniodawca (podmiot zlecający obsługę programu lojalnościowego oraz finansujący tę obsługę) - z punktu widzenia VAT - dokonuje jedynie nabycia usługi marketingowej, natomiast nabycie towarów lojalnościowych występuje po stronie klienta otrzymującego nagrodę.
Odróżniliśmy dwie sytuacje:
I. Sytuację gdy podmiot A kupuje towar od podmiotu B (umowa sprzedaży jest pomiędzy podmiotem A i B), towar jest wydawany na rzecz A przez B, a za towar ten płaci podmiot C (osoba trzecia).
II. Sytuację, gdy podmiot A kupuje towar od podmiotu B (umowa sprzedaży jest pomiędzy A i B), podmiot A płaci za ten towar na rzecz podmiotu B, towar ten jednak jest wydawany przez podmiot B podmiotowi C.
Pierwsza sytuacja -
nabycie towaru (przez A od B), za który płaci podmiot trzeci (C).
Druga sytuacja -
nabycie towaru (przez A od B) na rzecz osoby trzeciej (C).
Mam następujące pytania:
1. Którego przypadku dotyczy wyrok ETS - I, II czy obu?
2. Czy po wyroku ETS w sprawie Baxi da się skonstruować obsługę programu lojalnościowego (w oparciu o schemat II) tak, żeby dawała pełne prawo do odliczenia zamawiającemu tę obsługę (i od przekazywanych w zamian za punkty towarów, i od usługi marketingowej)?
2. Na kogo powinna być wystawiona faktura (paragon?) przez firmę obsługującą program lojalnościowy w każdym z tych schematów?
Moim zdaniem wyrok ETS raczej dotyczy sytuacji I, a nie dotyczy sytuacji II. Obie sytuacje mogą jednak w przypadku programów lojalnościowych wystąpić, wszystko zależy od umów pomiędzy poszczególnymi podmiotami. W obu przypadkach faktura powinna być wystawiona na tego, kto jako nabywca zawiera ze sprzedawcą umowę sprzedaży. W przypadku pierwszego schematu będzie to podmiot, który otrzymuje fizycznie od sprzedawcy towar, a w drugim przypadku - podmiot, który za ten towar płaci. Dodatkowo, gdyby program lojalnościowy został skonstruowany w oparciu o schemat II, wówczas trzeba by się w ogóle zastanowić, czy są nabywane dwa odrębne świadczenia. Nawet jednak gdybyśmy uznali, że są nabywane dwa odrębne świadczenia, o obu można by powiedzieć, że są nabywane i wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez ten podmiot, który za nie płaci, a więc dają mu prawo do odliczenia.
Nie podoba mi się tok rozumowania, zgodnie z którym dające prawo do odliczenia nabycie towarów występuje wyłącznie wówczas, gdy nabywca nabywa
osobiście prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Gdyby tak miało być, to powtórzę wcześniejsze pytanie Tomka Siennickiego - co z usługami nabytymi na rzecz osoby trzeciej? One również nie dają prawa do odliczenia? Dla mnie byłby to absurd. Ale skoro świadczenia nabywane na rzecz osoby trzeciej nie wykluczają u tego, kto za nie płaci, prawa do odliczenia, to czy wyrok ETS nie jest biciem piany? O większości programów lojalnościowych prędzej bym powiedział, że polegają one na nabywaniu towarów na rzecz osoby trzeciej, aniżeli na nabywaniu towarów, za które płaci osoba trzecia. A co jeżeli oba te przypadki są ze sobą splecione tak, że z zawartych umów i regulaminów wynika, że obie te sytuacje występują jednocześnie?
Dawid Milczarek edytował(a) ten post dnia 29.05.12 o godzinie 14:54