Temat: To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej...

To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej perspektywy.

Kiedy wiele lat temu zaczynałem interesować się rozwojem osobistym, miałem takie prywatne marzenie. Marzyło mi się, że drugi ja, gdzieś hen daleko w przyszłości, wynajdzie maszynę do podróży w czasie (albo kupi, może wtedy będą powszechnie dostępne) i po prostu wróci do przeszłości i da mi na tacy rozwiązanie wszystkich moich problemów. Wiesz, rzeczy w rodzaju numerów na przyszłotygodniową kumulację lotto, „magicznych” środków które pozwoliłyby mi błyskawicznie zrzucić wagę, a nawet, jakkolwiek śmiesznie to brzmi z perspektywy, pytań na nadchodzący sprawdzian.

Hej, nigdy nie twierdziłem, że było to wyrafinowane marzenie ;)

Później, w miarę jak zajmowałem się rozwojem osobistym, zmieniłem nieco kierunek marzeń. Choć kosztowało mnie to sporo czasu i energii, oraz nieudanych prób (nie wspominając o sporej ilości pieniędzy wydanych na coraz rzekomo banalniejsze „jedyne słuszne metody zmiany”), w końcu udało mi przyjąć pewną podstawową prawdę – jeśli czegoś chcesz, to niemal na pewno będziesz potrzebował na to zapracować. (No, jest minimalna szansa, że numer lotka spadnie na Ciebie w natchnieniu. Jest też dużo większa szansa, że zginiesz w wypadku samochodowym, więc, mówiąc szczerze, niezbyt opłaca się ryzykować w takiej rosyjskiej ruletce statystyki.)

Jak już mówiłem, zmieniłem nieco kierunek marzeń. Teraz zamiast oczekiwać cudownej zewnętrznej zmiany, bez jakiegokolwiek wysiłku, liczyłem się z pracą. (No, wcześniej ten ja między „teraz”, a „skorzystaniem z maszyny do podróży w czasie” miał pracować... ale to miało być za trochę, teraz miały być wyniki.) Jednocześnie zakładałem, że ta praca ma pewien koniec. Liczyłem, że „już niedługo” uda się „skończyć” i „zamknąć” dany obszar. Ot, załatwić sprawę, zakreślić wszystkie krzyżyki i dodać kropkę nad każdym i, powiedzieć sobie z zadowolonym uśmiechem „umiem, potrafię, wiem, mam wyczyszczone, koniec.”

I wiesz co?

Nie przeszło.

Nieważne jak frustrujące było uświadamiać to sobie raz za razem, nieważne jak wiele pracy, czasu i energii w to wkładałem, nieważne, że pracuję nad tym wytrwale od lat – wciąż nie jestem w stanie powiedzieć, że jakikolwiek obszar mam „wyczyszczony i załatwiony”.

I dopiero po takim czasie nauczyłem się, że to może być bardzo dłuuuga droga.

Nie znaczy to, że te lata nie przyniosły zmiany – przyniosły wielką, nie wyobrażam sobie zbytnio rozmowy ze sobą sprzed 3, a co dopiero sprzed 6-7 lat.

Nie znaczy to, że po drodze nie zrealizowałem celów jakie sobie stawiałem – czasami aż się dziwie, ile udało się zrealizować, niekiedy dzięki zdumiewającym zbiegom okoliczności.

Ale na koniec, co tu dużo mówić, wciąż mam masę pracy w praktycznie każdym obszarze, który chciałem mieć zaklepany.

Oczywisty wniosek z tego – jestem zwalony i należy mnie zwrócić na gwarancji, jeśli jeszcze się nie skończyła ;)

I jak najbardziej jest taka możliwość. Jednocześnie patrząc po innych osobach, z którymi działam w obszarze rozwoju osobistego (i co nawet ważniejsze, również wedle ich własnych słów) – jest to bardzo popularny wniosek.

Rozwój osobisty wymaga czasu. To długa podróż.

Oczywiście, można ją przyśpieszyć. Pojedyncze zmiany, albo nawet duże zmiany systemowe, da się wprowadzić niekiedy zdumiewająco wręcz szybko.

A jednak wciąż nic nie jest w pełni wyczyszczone (choć możesz uznać, że pewien poziom danego obszaru, np. Twojego podejścia do zarabiania, albo pracy z emocjami, wystarcza Ci), wciąż jest masa rzeczy do zrobienia, pojawiają się nowe standardy i nowe wyzwania.

Więc wiesz, mam teraz nowe marzenie. Marzę o tym, żeby dalsza zmiana i dalszy rozwój fascynowały mnie tak bardzo, jak fascynują dotąd. A czy kiedyś dojdę do końca? Kto wie?

Po co to wszystko piszę? Bo widzę pewien wzorzec w rozwoju osobistym, przez który przechodzi wiele osób – i przez który ja sam też przeszedłem, więc, być może, opis takiej drogi może ją dla kogoś przyśpieszyć. Albo nie – nie wiem, uznałem, że warto spróbować. Być może nie jestem najlepszą osobą do napisania takiego tekstu, ale jak dotąd nie widzę nikogo innego, kto próbowałby się czymś takim zajmować – drobnymi wskazówkami, z perspektywy czasu i pewnego doświadczenia, dla osób które dopiero zaczynają zajmować się rozwojem osobistym.

Hej, zresztą, kto wie, może właśnie w ten sposób realizuje to swoje pierwsze marzenie o którym Ci mówiłem? ;)

Temat: To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej...

Artur Król:
To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej perspektywy.

Rozwój osobisty wymaga czasu. To długa podróż.

Zgadzam się w 100% że rozwój osobisty to baaardzo długa droga ale powiem Tobie, powiem wam, co ja najbardziej w niej lubię.... Lubię to, że ta droga nigdy się nie kończy ! Osobiście nie wiem czy kiedykolwiek chce "dojść" do końca, bo to daje mi możliwość aby każdego dnia zdobywać nowe, kolejne doświadczenia, które budują mój rozwój osobisty.
Tak wiec w drogę i wypatrujmy tego co po drodze, a nie jej końca...

Pozdrawiam
B

Temat: To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej...

Bartosz Mitka:

Rozwój osobisty wymaga czasu. To długa podróż.

Tak wiec w drogę i wypatrujmy tego co po drodze, a nie jej końca...

Tak naprawdę celem jest droga do celu. Bez sensu?
Na końcu zawsze czeka na nas śmierć:)
A to jak przeżyjemy swoje życie jest najistotniejsze. By na koniec powiedzieć sobie "Nawet gdybym mógł coś zmienić w swoim życiu, to zostawił bym wszystko tak jak było"
Ja staram się dążyć do doskonałości jednak błędy jakie popełnia człowiek uczą nas i wzmacniają.
Wszyscy chcą pomagać innym by nie popełniali tych samych błędów co oni, jednak mamy to do siebie, że jesteśmy najmądrzejsi i wiemy wszystko lepiej:)
Ja sam jak ktoś mi powie, że coś parzy to i tak tego dotknę by być pewnym. Ostrzeżenie mnie sprawia jedynie, że nie wskoczę do ognia a jedynie wsadzę tam palec. :D
"Popełniwszy błąd, nie naprawić go, oto zaiste prawdziwy błąd" - Konfucjusz

Temat: To będzie długa droga... Czyli o rozwoju z innej...

".... Lubię to, że ta droga nigdy się nie kończy ! Osobiście nie wiem czy kiedykolwiek chce "dojść" do końca..."

Sądze ze jak w przypadku zdobywania każdego celu droga jego osiagania jest najwazniejsza. Droga to czesto przeszkody, slabosci ...potem juz tylko wygrana. To tak jak z wspinaczka na wymarzony szczyt...wspinasz sie , wspinasz...przezwycięzasz siebie...wylewasz litry potu a kiedy Jestes na szczycie czujesz satysfakcje...która niestety po czasie mija. Wtedy wyznaczasz sobie kolejny cel...i tak bez konca:) I dzięki temu zycie ma sens:)