Temat: kary dla trzylatka

Bartek Kozłowski:
no dobra, to case z wczoraj: Podczas obiadu Mati (2 lata 9m.)znalazł się w posiadaniu łyżeczki z porcelany czy czegoś takiego (nieważne). Nie powinien tego mieć w ręku, ale jakoś złapał i już. Zaczął walić nią w stół. Od razu zareagowałem i prosiłem by odłożył. Mateusz wybrał inne rozwiązanie i cisnął nią o ziemię z wiadomym skutkiem. Ponieważ byliśmy w gościach, czułem presję spojrzeń innych - wyobrażacie sobie, nie? Co teraz zrobi?

Powiedziałem, że jest babci teraz przykro. Mati z uśmiechem sugerował odkupienie, ale ja konsekwentnie powtarzałem, że nie chodzi o to, żeby iść do sklepu i odkupić, tylko o to, że sprawił nam przykrość. Na poaczątku obracał to w żart, ale w końcu chyba do niego dotarło.

Nie wiem na ile to pomaga. Mati codziennie sprawdza jak daleko może się posunąć i to głównie odnośnie swojej mamy. Takie mamy oboje spostrzeżenia. Po prostu ja jestem bardziej uparty i ze mną czasami "nie ma żartów" ;)

I oczywiście, że sprawdza i będzie sprawdzał. I Waszą rolą jest mu pokazywać jak daleko może się posunąć. To są własnie te granice. Ale nie uważam, ze jeśli mamy do czynienia z trzylatkiem to mamy rezygnować z pokazywania konsekwencji jego zachowania. Właśnie konsekwencje tych zachowań trzeba pokazywać. To nie musi oznaczać karania, bo konsekwencja musi być powiązana z zachowaniem.

Ale także wczoraj usłyszeliśmy, że jesteśmy zbyt łagodni w stosunku do dziecka, które jest niegrzeczne. Za dużo dyskutujemy i tłumaczymy zamiast stawiać na swoim i ew. karać.

Zależy co się rozumie przez stawianie na swoim:). Bo jeżeli dziecko zrobi komuś przykrość a my tłumaczymy i chcemy, żeby przeprosiło to tak, postawienie na swoim i doprowadzenie do sytuacji, że przeprosi jest jak najbardziej słuszne (nie musi przeprosić natychmiast, czasami do tego trzeba "dojrzeć"). Natomiast walczenie z dzieckiem żeby postawić na swoim nie ma sensu, bo jedyne czego wtedy uczymy to, że warto trwać w tym uporze to może się ten drugi sie ugnie, a przecież własnie nie chcemy, żeby dziecko tak robiło.

Natomiast warto być konsekwentnym. Reguły są dzieciom potrzebne, bo porządkują ich świat i czynią go przyjaźniejszym. I jeśli ustalamy regułę, ze jak zjemy to sprzątamy po sobie ze stołu (trzylatek jest w stanie odnieść swój plastykowy talerz do kuchni) to sami odnosimy, czekamy aż dziecko odniesie i nie bawimy się z nim dopóki tego nie zrobi. Nie chce trudno, nie będziemy przecież o to robić afery, ale bawić się tez nie będziemy. To na prawdę szybko zaskakuje. Tylko reguły muszą być zrozumiałe dla trzylatka i obowiązywać wszystkich.

PS: ja z kolei rozpoczynam ćwiczenie nie stawiania zawsze na swoim; czasem jestem niepotrzebnie taki uparty. Chyba po prostu czuję presję, że ktoś w tym domu musi zapanować nad ciągłym "chcę / nie chcę". Będę nad sobą pracował :)

Temat: kary dla trzylatka

Odsyłam Was do tego artykułu - https://twojarodzina.pl/kary-nagrody-wychowywac/ jest naprawdę ciekawy. Ja osobiście zdecydowanie bardziej wolę nagradzać dziecko niż karać.

Temat: kary dla trzylatka

Zastanawiam się czy ma tu ktoś wiecznie płaczące dzieci... I co z tym robicie? Ja mam wrażenie, że głowa mi pięknie, już nawet nie próbuje być dobra mama, zwyczajnie się mecze z własnymi dziećmi, mają prawie 3 lata, bliźnięta. Bawić się nie chcą zabawkami w ogóle. Na okrągło się biją, o wszystko, grymaszenie od kiedy się budzą i płacz od rana do nocy... Jestem z nimi sama 10 godzin dziennie, przedszkole od września... Kary stosujemy np.brak słodyczy, czy np.nie włączam bajek.
Kiedys stosowałam tak zwanego karnego jeżyka:
https://lupiko.pl/karny-jezyk

Ale potem poczytałam sobie o jego szkodliwości i przestałam.

Temat: kary dla trzylatka

Niewłaściwe zachowania dzieci nie biorą się znikąd. Często mówi się o pyskatych czy niegrzecznych dzieciach, ale zapomina się o tym, że to rodzice mają to na duży wpływ. Warto się nad tym zastanowić, zanim wlepi się kolejną karę.