Temat: czy dzieciństwo jest rzeczywiście takim szczęśliwym...
Sama chyba nie miałam az tak złego dzieciństwa,moze tylko to ze zazdrosciłam kolezankom ubrań ,mebli itp.I nie dlatego ze moich rodziców nie było na nie stać ,ale dlatego ze ojciec starej(dosłownie) daty uwazał ze nic nam nie brakuje.Co za tym idzie miałam mało kolezanek bo byłam głupio ubrana i do d..y miałam w domu.Mąż natomiast miał istny koszmar.W wieku 14 lat musiał zarabiać na siebie.Nie miał czasu na szkołę ,zreszta nikt nawet sie o niego nie upomniał.Spał gdzie sie dało bo w domu nikt za nim nie tęsnił ,nikt się o niego nie martwił.Wyszedł na ludzi,nigdy nie był zły tylko strasznie samotny.Do wszystkiego co ma ,do kazdego papierka doszedł sam,a naprawdę było mu bardzo cięzko.Jest bardzo dumny z siebie a ja z niego.Jego matka do dzis nie widzi nic złego w tym, ze jej wszystkie dzieci wychowywały jedno drugie.Na moje pytanie dlaczego w dokumentach sądowych ma napisane ze koniecznie trzeba odizolować go od rodziny,ze był odrzucony ,odpowiada ,bo ja pracowałam i paliłam w piecu...szkoda słów,patrzeć na nią nie potrafię i strasznie mi przykro ze zgotowała mu takie dzieciństwo...
пропозиції роботи
