Temat: Integracja w praktyce

Dorota W.:
Co miesiąc odbywają się w Olsztynie spotkania integracyjne Fundacji Aktywnej Rehabilitacji. Uczestniczą w nich głównie dzieci, które przyjeżdżają, oczywiście z rodzicami albo z jednym z nich. Ostatnio zaprzyjaźniłam się z mamą 7-letniej dziewczynki z przepukliną oponowo-rdzeniową. Dziewczynka jest bardzo żywotna, rozmowna, śmiała, lubi brać udział w zabawach. Na wczorajszym spotkaniu mama opowiadała mnie i innym kobietom, że chodzi z małą na osiedlowy plac zabaw. Dziewczynka ma koleżankę, która koleguje się z nią, gdy w pobliżu nie ma innych dzieci, ale jak się pojawią, to koleżanka woli bawić się z nimi, bo one biegają, a moja mała koleżaneczka nie może za nimi nadążyć. Matka cierpi widząc, jak jej córeczka jest samotna na placu zabaw. "Psycholodzy radzą - mówi - aby nie chować dziecka z domu, niech bawi się z innymi, ale jak ja mam to zrobić? Przecież nie zabronię innym dzieciom biegać." Dziewczynka oddaje tamtej swoje zabawki i inne rzeczy, aby zaskarbić sobie jej przyjaźń, zatrzymać przy sobie...

Na spotkaniach integracyjnych wśród dzieci takich jak ona jest zupełnie inaczej.

Do poczytania artykuł "Kogo integruje integracja":

http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=272

I co mam napisać?
Człowiekowi robi się przykro z opisanej sytuacji, ale w czym można pomóc?
Żyjemy w środowiskach jakich żyjemy. Nie wszystkim ludziom a nawet też niepełnosprawnym na myśl nie przychodzi co to tacy ludzie w danych sytuacjach przeżywają wewnętrznie chociaż patrzy się na nich. Ciężki temat z ciężkim życiem. Jako polskie społeczeństwo nie jesteśmy przygotowani do życia z niepełnosprawnymi. Zawsze wpadamy w jakieś skrajności.

Temat: Integracja w praktyce

Adam Pietrasiewicz:

Ryszard Zielinski:
Jako polskie społeczeństwo nie jesteśmy przygotowani do życia z niepełnosprawnymi.

W odróżnieniu od czeskiego społeczeństwa. No i oczywiście serbskiego.

Co ma tu do rzeczy narodowość?

Pewnie nic z tym, że w kulturach zachodnich społeczeństwo jest bardziej zintegrowane i to tyle.

Niepełnosprawni są inni od większości, więc nie ma się co dziwić, że dzieci to zauważają. A gdy dodatkowo niepełnosprawni sami nie radzą sobie ze swoją niepełnosprawnością, to tym bardziej to widać. Szczególnie, gdy nie mają dobrego wsparcia otoczenia. I tyle.

I o tym pisałem. Nie mają wsparcia bo kultury czeskie i serbskie tego nie przewidują z polskim na czele.
Jak bym Tuska słuchał:)
Polskie społeczeństwo (naród) nadal nie jest przygotowane do integracji z niepełnosprawnymi. Koto ma ich tego nauczyć? Adam?

Temat: Integracja w praktyce

Adam Pietrasiewicz:

Ryszard Zielinski:

W odróżnieniu od czeskiego społeczeństwa. No i oczywiście serbskiego.

Co ma tu do rzeczy narodowość?

Pewnie nic z tym, że w kulturach zachodnich społeczeństwo jest bardziej zintegrowane i to tyle.

A to ciekawe... w których? Mieszkałem 15 lat we Francji i jakoś nie zauważyłem specjalnych różnic. Ale to pewnie dlatego, że jestem jakiś inny.

Życie jest proste. Proste do tego stopnia, ze każdy widzi co chce i każdy widzi inaczej co nie znaczy, że wszyscy muszą widzieć tak samo. Jasne Adamie?
Ja mieszkałem i mieszkam okresowo w UK. Nie jestem inny a widzę dużo więcej bo porównuję.
porównuję do tego stopnia iż Polacy zachowujący się bardzo niegrzecznie w kraju tam potrafią dostosować się. Widziałeś kiedyś takie coś?

Niepełnosprawni są inni od większości, więc nie ma się co dziwić, że dzieci to zauważają. A gdy dodatkowo niepełnosprawni sami nie radzą sobie ze swoją niepełnosprawnością, to tym bardziej to widać. Szczególnie, gdy nie mają dobrego wsparcia otoczenia. I tyle.

I o tym pisałem. Nie mają wsparcia bo kultury czeskie i serbskie tego nie przewidują z polskim na czele.
Jak bym Tuska słuchał:)
Polskie społeczeństwo (naród) nadal nie jest przygotowane do integracji z niepełnosprawnymi. Koto ma ich tego nauczyć? Adam?

Trzeba zacząć od tego, żeby przestać sobie wyobrażać jakąś polską specyfikę w tych sprawach. Tutaj narodowość nie ma dokładnie nic do rzeczy.

Nie narodowość a naród polski czyli polskie społeczeństwo.

Następnie trzeba wreszcie raz na zawsze przyjąć do wiadomości, ze jak się jest inwalidą to jest się innym od większości społeczeństwa, przyjąć to do wiadomości i wpisać w swoją strategię życiową.

Nie. Jest się takim samym człowiekiem jak i inni. Tu dałeś przykład naszego narodowego myślenia.

Trzeba też przyjąć do wiadomości, że żyjemy w świecie ludzi sprawnych, i też brać to pod uwagę w swoich działaniach.

Nie. Żyjemy w świecie ludzi normalnych. Segregowanie ludzi jak nazywa się?

A jak się to wszystko SAMEMU zrobi Z SOBĄ SAMYM, to wówczas można starać się oddziaływać na ludzi wokół siebie.

Z sobą samym? Co można robić? Adamie, czy masz jakieś problemy?

Jest coraz więcej ludzi niepełnosprawnych na ulicach, nie budzą oni ani specjalnego, niezdrowego zainteresowania ani specjalnie nie przeszkadzają. Ludzie są życzliwie nastawieni i chętni do pomocy.

No właśnie.

A dzieci? Dzieci na całym świecie zachowują się najbardziej NATURALNIE. Dzieci chcą bawić się i biegać i nie będą nagle przestawały biegać, skakać i włazić na drzewa tylko dlatego, że jest wśród nich jedno, niepełnosprawne dziecko.

Dokładnie i nie rozumieją, ze inne nie może. Szkoła nasza nie uczy przystosowywania się pełnosprawnych do niepełnosprawnych.
Problem w temacie jest inny. Dotyczy to matki tego niesprawnego dziecka

Całe dzieciństwo wychodziłem normalnie na podwórko i bawiłem się z dziećmi. Nigdy nie było problemu, bo zwyczajnie wiedziałem - przygotowano mnie do tego - że nie jestem w stanie robić tego, co inne dzieci czasami. Ale też wiedziałem, że mogę robić mnóstwo innych rzeczy w czasie zabawy i okazywało się, że grupa jakoś się do tego dostosowywała.

A matka? Co na to matka? Czy wiesz jak to przeżywała?

Powtórzę to, co staram się wciąż głosić - najważniejsze, żeby ułożyć wszystko w swojej głowie.

I dobrze kombinujesz. Skończ studia i ułóż sobie bo zasrany kraj politykierami nie ma czasu tej integracji w szkole podstawowej przedstawić sprawnym i niepełnosprawnym uczniom.
Im brakuje na to pieniędzy bo muszą sobie wysokie pensje wypłacać oraz utrzymywać nikomu niepotrzebnych urzędników.

Jak się tego dokona, to cała reszta układa się sama.

Widzisz jaki mądry jesteś? Ty urodziłeś się z tą mądrością? A gdzie była, jest i będzie szkoła?
A co z resztą niepełnosprawnych? Oni z takimi mądrościami nie urodzili się. Ja też nie. Przytoczona tu matka chłopca też nie.
Polacy socjalizm wciągają z mlekiem matki, ale jak uczyć i kształtować ludzi niepełnosprawnych i pełnosprawnych do życia w społeczeństwie tego z tym mlekiem wyssać nie daje się:)

A jak człowiek sobie sam ze swoim kalectwem poradzić nie umie, to nic mu się w życiu nie ułoży.

Widzisz jak Ty dobrze o tym wierz? Czy obwinisz o to matkę tego chłopca, ze nie uczy przygotowania go do życia w społeczeństwie? Może chłopca o to obwinisz, że sobie nie radzi?
Ani matka, ani jej syn nie są przygotowani do życia w społeczeństwie w związku z jego niepełnosprawnością. Znając polskich urzędników to raczej im zaszkodzą niż pomogą nauczyć się tego, co od nich wymagasz. Nikt nie rodzi się alfą i omegą a uczy się życia samodzielnie i na wzorach innych. Jeżeli ktoś nie ma styczności z wzorami to sam ich nie stworzy. Jak wspomniałem to mamy socjalistyczny kraj, który deklaruje, ze pomoże tym niepełnosprawnym jak i pełnosprawnym w integracji. Jaki efekt? No taki o jakim piszesz. Ty gdzieś czegoś nauczyłeś się a oni nie. Oni chcą się nauczyć, ale nie mają gdzie a ty im nie wskazujesz kierunku czy drogi do uzyskania tych informacji a oczekujesz efektów.

I wówczas chętnie na "nieprzygotowane społeczeństwo" będzie zwalał.

Jak Ty zwalasz na niego nieprzygotowanie. Gdzie On i matka jego mają tego nauczyć się?

Temat: Integracja w praktyce

Dorota W.:

Ryszard Zielinski:
Widzisz jak Ty dobrze o tym wierz? Czy obwinisz o to matkę tego chłopca,

Przede wszystkim mowa o matce dziewczynki, ale płeć dziecka nieistotna.

ze nie uczy przygotowania go do życia w społeczeństwie?

Właśnie uczy. Wychodząc z dzieckiem na ogólny plac zabaw, uczy, choć łatwe to nie jest. A także uczy się sama.

Wiadomo, ze uczą się oboje, ale jeżeli ktoś ma czegoś nauczyć się to muszą być wzorce.
Gdzie są te wzorce? Każda rodzina ma tworzyć własne?

Może chłopca o to obwinisz, że sobie nie radzi?

Dla dziecka to też jest trening. Już od wczesnych lat się uczy, że niestety, z niektórych spraw będzie częściowo wykluczone. Teraz tamta druga dziewczynka woli dzieci, które mogą biegać, potem przyjdzie czas, kiedy będzie wolała towarzystwo chłopców, a jak założy rodzinę, urodzi dziecko, to zwyczajnie nie będzie mieć czasu.

Oczywiscie, ze tak Nadal pytam: czego może nauczyć się matka i niepełnosprawne dziecko w piaskownicy? Awantury? Przecież żadne z nich nie jest przygotowane do nauki integracji środowiskowej. Uczyć się też trzeba umieć. Trzeba mieć wzorce jak posługiwać się aby nauczyć niepełnosprawne dziecko kontaktów z pełnosprawnymi rówieśnikami

Ani matka, ani jej syn nie są przygotowani do życia w społeczeństwie w związku z jego niepełnosprawnością.

Tego każdy musi nauczyć się sam.

Nie. I jeszcze raz nie. Po to mamy etaty w szkołach dla tzw asystentów nauczycieli (nie wiem jak to nazywa się w Polsce) aby oni uczyli niesprawne dziecko w zakresie wykładanych zagadnień w szkole oraz kontaktów z dziećmi. Płacimy za tą usługę w podatkach. Taki asystent również informuje rodziców jak mają postępować z pełnosprawnymi rówieśnikami.
Czy o tym nikt nie wie, nie pamięta czy może wiedzieć nie chce.
Przerzucanie tego obowiązku ze szkół na rożne stowarzyszenia czy fundacje jest nieuczciwe.

Każdy rodzic pragnie mieć dziecko zdrowe.

To inny temat:)

Wychowanie dziecka chorego jest trudniejsze, bo jeśli chodzi o zdrowe, to rodzice mają jakieś wzorce, a tu trzeba opanować wiedzę o chorobie, latać po lekarzach, wozić dziecko na rehabilitację, nauczyć się poruszać w gąszczu przepisów, szukać lub tworzyć grupy wsparcia. Takie spotkania integracyjne służą nie tylko dzieciom, ale również rodzicom, którzy mogą podzielić się swoimi doświadczeniami i troskami z tymi, którzy ich rozumieją.

Dlatego napisałem, że polski urzędnik może zaszkodzić bardziej niż pomóc. Ciekawe, który nauczyciel przyzna się, ze w jego szkole (mówię o podstawowej) są takie etaty? Może nawet nie wie o tym. Kazda szkolna pielęgniarka, która otrzymuje dokument o niepełnosprawności dziecka ma dodatek finansowy za każde takie niepełnosprawne dziecko.
Za dużo wymaga się od rodziców a za mało od tych, co kasę w etacie dostają za obsługę dzieci niepełnosprawnych. Oprócz zakresu płacy jest też zakres pracy. Tam należy szukać wszystkiego i żądać wszystkiego co w tym zakresie istnieje.

Temat: Integracja w praktyce

Magdalena Gałaj:
Dorotka, a kto powiedział,że ta dziewczynka nie założy rodziny?Owszem,jej sytuacja jest trudna, ale będzie jeszcze trudniejsza,jak jej wszyscy wmówią,że jest biedną kaleką, która nic nie może i nikt jej nie zechce.

Dobry kierunek. Nie wolno ludziom wmawiać, że są inni bo są kalekami. To są normalni ludzie jak wszyscy. Nikt nie jest w 100% sprawny. Jeden potrzebuje więcej pomocy a inny mniej pomimo iż mają podobne uszkodzenia organizmu. Największym problemem jest niewiedza ludzi sprawnych i niepełnosprawnych o wzajemnych kontaktach społecznych. Skąd np matka niepełnosprawnego dziecka ma mieć wiedzę jak wychowywać? Nikt nie rodzi się z taką wiedzą, ale za to ludzie posiadają wiedzę, ze politycy to przewidzieli i ustalili taki zakres pomocy a inni już skorzystali z takiej pomocy wiec powinni tym pochwalić się.