пропозиції роботи
J
C.
Niedawna katastrofa
budowlana mostu
autostradowego w
Genu...
Temat: Czy masaż jest dziedziną medycyny naukowej?Czy może to...
Proszę wybierz sam/a właściwą odpowiedź:A. Masaż w Polsce w 2012 opiera się przede wszystkim na ,,sztuce skutecznego marketingu,,
celem zwiększania promocji własnych usług na rynku przez poszczególnych masażystów , w sytuacji kryzysu ekonomicznego i ,,kurczących się portfeli,, konsumentów ( czyli środków finansowych jakich konsumenci skłonni
sa wydac na usługi prozdrowotne.)
B. Masaż w Polsce w 2012 przede wszystkim opiera się na dążeniu na poznaniu prawdy naukowej i na stałym pogłębianej wiedzy teoretycznej i praktycznej przez wszystkich masażystów , w dobrze pojętej trosce o konsumentów (pacjentów przychodni zdrowia oraz klientów gabinetów masażu lub kosmetycznych) oraz
na wspólnym udziale całego środowiska masażystów i fizjoterapeutów szeroko rozumianej idei profilaktyki zdrowotnej zamiast kosztownych operacji i leczenia interwencyjnego ( np endoprotezy stawu biordowego) gdy dojdzie już do np poważnych zwyrodnień kręgosłupa i stawów.
W zależności od udzielonej odpowedzi przedz do jednego z dwu następnych postów.
Podpowiedź:
Ad 1 http://pl.wikipedia.org/wiki/Marketing
Marketing – handel aktywny, wychodzący naprzeciw potrzeb klienta, próbujący odgadnąć skryte potrzeby klienta, usiłujący te potrzeby uświadamiać oraz pobudzać, a nawet kreować, i zaspokajać je.
W marketingu najważniejsza jest świadomość, że klient i jego oczekiwania to najważniejszy element biznesu (jeśli nie ma klientów, przedsiębiorstwo w sensie ekonomicznym traci rację bytu) oraz wynikający z tej świadomości proces identyfikowania i zaspokajania potrzeb klienta – przy równoczesnym zapewnieniu zysku przedsiębiorstwa i ciągłości jego funkcjonowania. W osiągnięciu celu służą techniki wspomagające ten proces: badania rynku, kształtowania produktu, oddziaływania na rynek, ustalania ceny, sprzedaży.
Marketing posiada wiele definicji, jednak najprościej mówiąc marketing to działanie mające na celu wynajdowanie, pobudzanie i zaspokajanie potrzeb podmiotów gospodarczych. Określeniem „marketing” nazywa się też dziedzinę wiedzy analizującą wspomnianą działalność.
W ramach marketingu możemy wyróżnić wiele zagadnień, takich jak:
odnajdowanie i ocenianie możliwości rynkowych, prowadzących do zaspokojenia potrzeb określonych odbiorców (nabywców) oraz dokładne ustalenie tych potrzeb
opracowywanie w oparciu o tę wiedzę produktu oraz strategii jego dystrybucji
przygotowanie odpowiedniej strategii ceny i promocji
reklama i informacja o produkcie, jak np. marketing wirusowy, product placement
Działania marketingowe dzielone są na cztery podstawowe typy tzw. marketing mix. Są to: cena, produkt, dystrybucja i promocja. Współcześnie zdarza się, iż specjaliści do spraw marketingu wyróżniają kolejne elementy – ludzie (people), świadectwo materialne (physical evidence), zestaw – opakowanie (package), proces, przyzwolenie (permission), rekomendację (pass-along), pozycjonowanie (plasowanie), nagłośnienie (publicity), czynnik wyróżniający (fioletowa krowa – purple cow).
Według stratega marketingowego Jaya Abrahama, wyróżnia się trzy sposoby zwiększania zyskowności firmy poprzez działania marketingowe:
pozyskać nowych klientów,
sprawić, by klienci więcej kupowali,
sprawić, by klienci częściej kupowali.
Połączenie tych trzech działań prowadzić ma do wykładniczego tempa rozwoju firmy.
Ad 2 Metodologia naukowa w medycynie http://www.ise.pw.edu.pl/~antekg/other/Skrypt%20Metodo...
Teoria poznania a nauka
Działalność naukowa jest jedną z form twórczej aktywności człowieka, mająca na celu
poznanie i opanowanie rzeczywistości. Zgodnie z pierwszym zdaniem „Metafizyki” Arystotelesa, „Ludzie z natury dążą do poznania”. Myśl ta przetrwała do czasów współczesnych. W
XX wieku, w opracowanej przez Maslowa hierarchii głównych potrzeb człowieka, znalazła
się również potrzeba poznania.
Poznanie otaczającego nas świata może odbywać się na wiele sposobów, jednak nie
każdy z nich jest akceptowany przez działalność naukową. Teorią poznania zajmuję się dział
filozofii zwany epistemologią. Rozważania epistemologiczne szukają odpowiedzi na pytanie,
jaki jest najlepszy, najbardziej obiektywny sposób poznania rzeczywistości. Z epistemologią
silnie związana jest ontologia, która jest teorią bytu. Głównym problemem ontologicznym jest
poszukiwanie odpowiedzi na pytania o strukturę i naturę rzeczywistości. Zatem rozważania
epistemologiczne i ontologiczne stanowią bazę filozoficzną działalności naukowej.
Metody poznawania otaczającego świata zmieniają się zarówno w trakcie rozwoju
osobniczego człowieka, jak również rozwoju całej cywilizacji. W początkowym okresie życia
poznanie ma wyłącznie charakter empiryczny i dokonuje się za pomocą zmysłów. Wraz z
rozwojem funkcji poznawczych i kognitywnych, poznanie empiryczne jest uzupełnianie przez
poznanie rozumowe.
Pozorny spór między poznaniem empirycznym a poznaniem rozumowym towarzyszy
historii ludzkości od czasów starożytnych po współczesność. Jest on także podstawą rożnych
koncepcji epistemologicznych nauki.
Pierwszym myślicielem, który rozważał zagadnienia epistemologicznie był Platon. W
stworzonej przez niego teorii idei, świat rzeczywisty to pewne idee, niematerialne i ponadczasowe ‘prawzory” postrzeganych zmysłami obiektów. Według Platona, poznanie świata odbywa się na gruncie pozazmysłowym, idee są wyobrażeniami poznawanych obiektów. Platoń-
skie idee można utożsamiać z tworami ludzkiego umysłu, całkowicie oderwanymi od rzeczywistych reprezentantów danej idei. Tylko niezmienny porządek idei może tworzyć efekt ludzkiego poznania rzeczywistości, zwaną wiedzą. W ten sposób Platon zapewnia postulat obiektywnego poznania naukowego, które opiera się na rozumie (wyobrażeniu, idei).
Polemiczną do Platona koncepcję epistemologiczną przedstawił Arystoteles, który
uważał, że podstawą poznania i rozumienia świata jest postrzeganie przez zmysły realnych
obiektów. Obiekty te są zbudowanie z dwóch substancji – materii i formy. Wszelkie poznanie
pozazmysłowe tworzy fikcję nie mającą nic wspólnego z nauką,
Obie powyższe koncepcje epistemologiczne zakładały, że poznanie jest kompletne
tzn. dostarcza pełną, niezakłóconą subiektywizmem wiedzę o przedmiocie poznania. Przekonanie to zostało mocno osłabione przez koncepcje wysuwane przez Sceptyków i Sofistów,
według których należało się wstrzymywać od wszelkich sądów o otaczającej rzeczywistości.
Zwątpienie w możliwość rozumnego poznania rzeczywistości było bardzo silnie akcentowane w Średniowieczu, stanowiąc dobre podłoże filozoficzne i społeczne do ekspansji
chrześcijaństwa na całą Europę. Ujawniający się w chrześcijaństwie skrajny antyintelektualizm oraz fideistyczny sposób postrzegania świata zatrzymał rozwój epistemologii na całe Średniowiecze. Poznanie świata był wówczas utożsamiane z poznaniem Boga, a za prawdę
uznawano tylko prawdy objawione.
Przemiany społeczno polityczne epoki Odrodzenia doprowadziły do zerwanie ciągłości z mrocznymi wiekami Średniowiecza. Powrócono wówczas do ideałów starożytnych, w
tym także do racjonalnego poznawania rzeczywistości. Prace astronomiczne Galileusza stały
się początkiem nowego przyrodoznawstwa. On jako pierwszy zastosował matematykę do opisu zjawisk fizycznych. Pokazał tym samym, że możliwa jest synteza poznania empirycznego
z poznaniem rozumowym. Od tego momentu datuje się rozwój „obiektywnych” metod opisu
przyrody. Według Galileusza przyroda jest pewnym uniwersalnym projektem napisanym w
języku matematyki, a matematyka przekazuje pełną prawdę o rzeczywistości.
Dalszemu rozwojowi epistemologii towarzyszyła pogłębiająca się symbioza matematyki i nauk przyrodniczych. Znajduje ona wyraz w burzliwym rozwoju fizyki, będącej podstawą innych nauk przyrodniczych. W epoce Oświecenia wiara w nieograniczone możliwości
racjonalnego poznania świata była tak duża, że wygłaszano przekonania o możliwości pełnej
kontroli człowieka nad prawami przyrody. Wtedy też powrócono do sporu między poznaniem
empirycznym a poznaniem racjonalnym. Dopiero rozważania Immanuela Kanta pozwoliły
pogodzić oba stanowiska. Kant wykazał, że rejestrowane wyniki doświadczeń nie mają żadnej
wartości, jeśli nie zostaną przetworzone przez umysł i zinterpretowane.
Po fascynacji w rozumne poznanie rzeczywistości, wiek XVIII przyniósł kolejne
zwątpienie w możliwość zrozumienia przyrody. Rozbudzone nadzieje kompletnego poznania
świata nie okazały się płonne. Jan Jakub Rousseau twierdził, że „natura chroni (ludzi) od wiedzy, tak jak matka wyrywa niebezpieczną broń z ręki dziecka”. Dostrzeżono wówczas ograni-czoność poznania naukowego. Dlatego też przełom wieku XVIII i XIX wiązał się z powrotem
do zmysłowego i mistycznego poznawania natury, mimo dalszych odkryć w naukach przyrodniczych.
Dopiero wiek XIX i rewolucja techniczna odbudowała społeczną wiarę w sens nauki.
Od tego wieku rozpoczyna się proces doskonalenia metod badawczych zapewniających
obiektywizację opisu rzeczywistości.
Podstawą poznania naukowego na przełomie wieki XIX i XX były fakty empiryczne,
z których metodą indukcji budowało się ogólne prawa. Ten sposób podejścia do poznania
naukowego został zakwestionowany przez Karla Poppera. Wprowadził on tzw. zasadę falsyfikowalności. Poznanie naukowe jest zbiorem pewnych hipotez o otaczającym świecie, przy
czym dana hipoteza jest naukowa tylko wtedy, gdy może być odrzucona przez wykonanie
stosownego eksperymentu. Przykładowo, hipoteza o istnieniu Boga nie jest hipotezą naukową, gdyż nie można zaplanować żadnego eksperymentu, który w jednoznaczny sposób odrzucałby istnienie Boga.
Koncepcja Poppera jest aktualna do dziś. Pomija jednak aspekty psychologiczne i społeczne poznania naukowego, które w dobie globalizacji świata odgrywają coraz większą rolę.
Dlatego też warto wspomnieć o koncepcji Thomasa Khuna, który wprowadza pojęcie paradygmatu. Jest to zbiór pewnych twierdzeń, które zostają uznane za prawdziwe przez całe środowisko naukowców zajmujących się daną dziedziną. Koncepcja paradygmatów wprowadza
pojęcie rewolucji poznania rzeczywistości. Jeżeli zostanie wykazane, że dany paradygmat jest
sprzeczny z nowymi faktami, dokonuje się rewolucja w danej dziedzinie i nowy paradygmat
zaczyna być obowiązującym. Wpływ środowiska naukowego na istniejące paradygmaty jest
charakterystyczny dla nauk stosowanych, w tym także w medycynie. Pewną odmianą paradygmatu są uzgodnienia ekspertów na międzynarodowych konferencjach dotyczących standardów diagnostycznych i leczniczych.
Wprowadzenie do epistemologii paradygmatów uczyniło poznanie naukowe nieskończonym i niedoskonałym procesem dochodzenia do prawdy. Koncepcja ta jest zbliżona do
pojęcia modelu obiektu, który ma być przedmiotem poznania.
2. Poznanie naukowe w medycynie
Zmieniające się na przestrzeni epok koncepcje teorii poznania determinowały również
sposób naukowego poznania zjawisk biologicznych, które warunkują zdrowie bądź chorobę. Na
rys. 2.1 przedstawiono charakterystyczne dla danej epoki koncepcje tworzenia wiedzy
medycznej.
Rys. 2.1 Różnice w koncepcjach poznania naukowego w medycynie na przestrzeni epok ( W kartezjańskim układzie współrzędnych na odciętej OX pokazano kolejne epoki czasowo-historycznej zaś na rzednej OY stopień naukowości ( który nie zawsze rósł wraz z upływem czasu)
Prehistoria -Zdrowie zależy od sił magicznych
Starożytność -Systematyzacja badania przedmiotowego
Tworzenie podstaw naukowej wiedzy medycznej
Średniowiecze - Choroba jako kara boska za grzechy
Oświecenie - Eksperyment i prawa przyrody źródłem wiedzy medycznej
Romantyzm - Mistyfikacja koncepcji choroby
Współczesność - Formalizacja opisu procesów biologicznych zachodzących w organizmie
Anatomiczne i funkcjonalne uwarunkowania zdrowia oraz choroby budziły zawsze
ciekawość człowieka. W czasach prehistorycznych, 2,5 tys. lat p.n.e. warunkiem zachowania
zdrowia był sojusz z duchami, mocami tajemnymi. Jedyną metodą leczenia było uprawianie
rytualnej magii mającej na celu wyproszenie łaski u duchów. Pomimo przekonania o władczej
mocy bóstw, zachowały się zapiski na egipskich papirusach, które opisywały schemat prawzoru badania klinicznego. Już ok. 1200 lat p.n.e. zwracano uwagę na konieczność uważnego
oglądania, osłuchiwania i badania palpacyjnego chorego. Obserwacje zebrane podczas badania były częścią modlitwy kierowanej do bóstw, bądź określały złe duchy, które należało wypędzić z organizmu. Jedną z metod diagnostycznych stosowanych w tym okresie było „czytanie choroby” z wyglądu wątroby zwierzęcia zabijanego w ofierze badanej osoby.
Pierwsze próby naukowego poznania procesów odpowiedzialnych za utrzymanie
zdrowia rozpoczęły się w Starożytności. Żyjący na przełomie V i IV w. p.n.e. Hipokrates
wprowadził pierwszą systematyzację klinicznego badania lekarskiego oraz wykazał konieczność prowadzenia historii choroby. Według pism Hipokratesa, podstawą do rozpoznania
choroby jest obserwacja. Pojęcie zdrowia Hipokrates ograniczał do utrzymania stanu równo-wagi między czterema sokami: krwią, śluzem, żółcią oraz czarną żółcią. Ważnym osiągnię-
ciem Hipokratesa było opanowanie umiejętność prognozy przebiegu choroby.
Rozwój hipokratejskiej koncepcji uprawiania medycyny zaowocował w II w. n.e.
opracowaniem pierwszej koncepcji, wyjaśniającej patogenezę chorób. Wprowadził ją grecki
lekarz Galen, który przyczynę chorób upatrywał w zaburzeniach równowagi między czterema
wymienionymi sokami. Zalecana przez Galena diagnostyka lekarska sprowadzała się do obserwacji ciepłoty i wilgotności ciała.
W II w. n.e. zaczęły powstawać pierwsze uniwersytety medyczne, które uczyły medycyny scholastycznej, czyli opartej na autorytecie wykładającego.
Okres Średniowiecza przyniósł znaczny regres w naukowym poznaniu medycyny. Na
uniwersytetach, prowadzonych przez duchownych rozwinęła się tzw. jatroteologiczna koncepcja choroby. Zakładała ona, że zdrowie i choroba są całkowicie zależne od woli Boga.
Wolę tę należy przyjmować z pełną pokorą, a jedyną formą terapii może być modlitwa. W
wiekach średnich następowało mieszanie obserwacji przyrodniczych z ich interpretacją teologiczną. Począwszy od XII w sobory i papieże wprowadzili dla duchownych zakaz zajmowania się medycyną. Jednak dalszym ciągu utrzymywano papieski protektorat nad europejskim
uniwersytetami, ograniczający powrót do starożytnej koncepcji poznania naukowego. Alternatywną dla medycyny jatroteologicznej było czarownictwo i magia, które zaczęły się dynamicznie rozwijać w drugiej połowie epoki średniowiecznej. Mimo, iż w socjologii religii
praktyki religijne i magia traktowane są jako oddzielne formy wierzeń, efektywność leczenia
prowadzonego przez ówczesnych duchownych i czarownice była podobna.
Mistyczne podejście do medycznych koncepcji epistemologicznych skończyło się
wraz z zakończeniem Średniowiecza. Jednak w mentalności wielu osób średniowieczny sposób myślenia o zdrowiu i chorobie przetrwał aż do czasów współczesnych. Żywa jest wciąż w
niektórych kręgach polskiej medycyny scholastyczna koncepcja poznania. Można przypuszczać, że wynika to z głęboko zakorzenionej w narodzie polskim filozofii chrześcijańskiej oraz
tradycji romantycznych.
W epoce Odrodzenia nastąpił powrót do starożytnych metod poznawczych w medycynie. Od tej epoki rozpoczyna się powstanie medycyny naukowej opartej na eksperymencie i
rozumie. Dokonujący się postęp w alchemii, chemii oraz fizyce zapoczątkował rozwój jatrochemii oraz jatrofizyki. W 1628 r Harley zaproponował pierwszy matematyczny opis układu
krążenia, zaś w 1679 r Boreli przedstawił biomechaniczny opis mięśni. Prekursorem mechanicznego opisu pozostałych procesów fizjologicznych był także Kartezjusz. W epoce Renesansu rozwinął się także zalążek współczesnej biometrii W 1614 roku
Santorio opublikował pracę De statica medicina, w której po raz pierwszy opisał zastosowanie pomiaru wagi, temperatury i ciśnienia tętniczego krwi.
Epoka Odrodzenia zapoczątkowała rozwój metodologii badań naukowych. Od tego
momentu podstawą diagnostyki medycznej stają się przesłanki wynikające z wiedzy anatomicznej, fizjologicznej i patomorfologicznej. Upowszechnienie się badań autopsyjnych, a tym
samym rozwój anatomii patologicznej prowadził do statycznego opisu choroby, zwanego opisem ontologicznym. Do XIX w, utożsamiano chorobę tylko ze zmianą patomorfologiczną,
ignorując etiologiczną rolę zaburzeń czynnościowych. Dopiero rozwój eksperymentów fizjologicznych prowadzonych przez niemieckich naukowców zapoczątkował patofizjologiczne
spojrzenie na chorobę jako proces zachodzący w czasie.
Tempo rozwoju naukowego poznania istoty zdrowia i choroby zostało zmniejszone w
epoce Romantyzmu. Nastąpiło wówczas odejście od mechanistycznego opisu funkcjonowania organizmu w kierunku medycyny witalistycznej. Według tej koncepcji poznanie istoty
chorób może być tylko metafizyczne, a źródłem choroby jest niepokój duszy. Pojawia się
wówczas powrót do średniowiecznego, transcendentalnego ujęcia medycyny oraz roli Boga w
procesie poznawczym i praktyce klinicznej. Jednak nie wszyscy ówcześni lekarze podzielali
koncepcję medycznego mistycyzmu. W tym czasie również doskonalono metody badania
chorego, czego przykładem jest wprowadzenie w 1819 r przez Laenneca stetoskopu. Medycyna romantyczna, mimo że wiązała się z odejściem od zasad „obiektywnego” poznania ludzkiego organizmu, zwróciła uwagę badaczy na związek między stanem psychicznym a zaburzeniami somatycznymi organizmu. Poczynione wówczas rozważania epistemologiczne stały
się podstawą do rozwoju przyszłej psychiatrii i medycyny psychosomatycznej.
Od przełomu wieku XIX i XX do chwili obecnej obserwuje się wzrost stopnia sformalizowania metodologii badawczej stosowanej w medycynie. Realizacja tego trendu jest możliwa dzięki rozwojowi techniki (aparatura diagnostyczna, laboratoryjna) oraz matematycznych podstaw opisu procesów biologicznych (biomatematyka, biometria, biostatystyka).
Ostatnim etapem ewolucji poznania naukowego w medycynie jest wprowadzona w 1980r
medycyna oparta na dowodach. Według tej koncepcji, podstawą poznania naukowego w medycynie jest prawidłowo metodologicznie zrealizowany eksperyment (zaprojektowany na
podstawie teorii eksperymentu), właściwie dobrana metoda matematycznego opisu wyniku
eksperymentu oraz umiejętna interpretacja biologiczna rezultatów analizy matematycznej.
Opublikowane podobne wyniki z licznych eksperymentów tworzą podstawy naukowe do wyznaczania standardów postępowania klinicznego, rekomendowanych przez środowiskowe
towarzystwa naukowe.
Z uwagi na dominującej pozycję medycyny opartej na dowodach w obecnej praktyce
klinicznej, zostanie ona szczegółowo omówiona w rozdziale 11. Tej koncepcji medycyny
będzie także podporządkowana metodologia badań naukowych przedstawiana w skrypcie.
Dokonując porównania ewolucji teorii epistemologicznych i sposobu naukowego poznania w medycynie można zauważyć koherencję tych procesów historycznych. Ogólne podejście do rozumienia przyrody wywierało bardzo silny wpływ na epistemologię medyczną.
Można także wykazać, że medycyna oparta na dowodach jest kompilacją zasady falsyfikacji
Poppera oraz teorii paradygmatów Kuhna.
Przez wszystkie wieki stałym elementami w medycznej teorii poznania był empiryzm
i racjonalizm. Obecnie medycyna wspiera się na dwóch filarach nauce i sztuce. Dualizm ten
można przedstawić wykorzystując parafrazę konfucjańskiej symboliki ying-yang (rys,2,2).
Poznanie naukowe jest wspierane sztuką tworzenia metodologii poznania. Z kolei sztuka podejmowania decyzji klinicznych korzysta z wiedzy naukowej.
Rys. 2.2 Symboliczne ujęcie współczesnej medycyny
(W połowie rysunku oznaczonej jako nauka zawiera się mniejsze cząstka mająca cechy sztuki, zaś w połowie rysunku oznaczonej jako sztuka zawiera się mniejsza cząstka mająca cechy nauki .
Przesłanie tego rysunku jest oczywiste również jeżeli uznamy masaż ze praktyczny rodzaj sztuki terapii , który musi opierac się na wiedzy naukowej i nadążac za zmianami rozwoju wiedzy w naukowej medycynie .Jerzy Czerny edytował(a) ten post dnia 16.07.12 o godzinie 14:24
