пропозиції роботи
konto usunięte
Temat: Wojna Forever
Za kiosk.onet.plWieczna wojna. Historia trzech rekordzistów
II wojna światowa w Azji zakończyła się 2 września 1945 roku. Byli jednak żołnierze, którzy nie złożyli broni i walczyli jeszcze przez kilkadziesiąt lat.
Byli wierni swojemu kodeksowi i swojej ojczyźnie. Zapomniane "maszyny do zabijania" latami prowadziły wojnę na własną rękę. Wbrew wszystkiemu i wszystkim.
Ostatni "żołnierze cesarza"
Pierwszymi udokumentowanymi przypadkami był 46-osobowy oddział kapitana Sakae Oby, który prowadził partyzancką walkę na wyspie Saipan do grudnia 1945 r., czyli 3 miesiące pop oddaniu się Japonii. W 1949 r. amerykańskim żołnierzom poddało się dwóch Japończyków ukrywających się na Iwo Jimie.
W latach 50. dwóch kolejnych "żołnierzy cesarza" poddało się policji na Filipinach; dekadę później na wyspie Guam broń złożył Tadashi Ito, który walczył w ukryciu przez 26 lat. Jak się jednak okazało, to nie on był wojennym rekordzistą. Oto lista prawdziwych partyzanckich rekordzistów:
Rekordzista nr 3: groźny partyzant z jaskini
Shoichi Yokoi (ur. 1915 r.) został powołany do Imperialnej Armii Japonii w 1941 roku i skierowany do służby na wyspie Guam. Po tym jak w 1944 r. zajęły ją wojska amerykańskie, Yokoi ukrył się w jaskini w pobliskich górach. Japończyk obawiał się nie tylko Amerykanów, ale także rdzennych mieszkańców wyspy, obawiając się odwetu, ponieważ japońskie wojska traktowały ich wyjątkowo okrutnie.
Yokoi ukrywał się przez 28 lat, korzystając ze schronienia, jakie dawała mu głęboka jaskinia znajdująca się w gęstej dżungli. Nie poddał się nawet wtedy, gdy znalazł ulotki zrzucone z samolotu obwieszczające, że II wojna światowa już się kończyła.
Japończyk powrócił do świata żywych przypadkiem. Wieczorem 24 stycznia 1972 r. został zauważony przez dwóch guamskich rybaków sprawdzających pułapki na kraby rozstawione wzdłuż rzeki Talofofo. Początkowo sądzili oni, iż mają do czynienia z jednym ze swych pobratymców. Yokoi zachowywał się na tyle dziwnie, że rybacy na wszelki wypadek obezwładnili go i zanieśli do swej wioski, gdzie ten wyjawił im w końcu swą tożsamość.
Czuję się wielce zakłopotany, że wracam żywy - te słowa wypowiedział Yokoi zaraz po powrocie do Japonii. Szybko stał się ulubieńcem krajowych mediów, w krótkim czasie ożenił się i zamieszkał w prefekturze Aichi. Armia wypłaciła mu zaległy żołd, a władze przyznały emeryturę. W 1991 r. dostąpił zaszczytu spotkania z cesarzem Akihito. Pytany, dlaczego ukrywał się w dżungli tak długo, odpowiedział: - Miałem trudne dzieciństwo, żyłem z bardzo nieprzyjemnymi krewnymi. Trzymałem się dżungli, ponieważ nie chciałem mieć z nimi do czynienia.
Yokoi zmarł w 1997 r. na zawał serca. Miał 82 lata.
Rekordzista nr 2: zabójcze banzai z dżungli
Porucznik Hiroo Onoda (ur. 1922 r.) został wysłany na wyspę Lubang na Filipinach w grudniu 1944 roku. Wydano mu rozkaz zatrzymania zbliżających się sił USA. W lutym 1945 roku Amerykanie zdołali rozbić odział Onody; z całej kompanii, oprócz niego, przeżyło jeszcze tylko trzech żołnierzy. Grupka niedobitków zdecydowała się jednak nadal walczyć, działając z ukrycia w górach.
Japończycy kilkakrotnie odnajdywali zrzucane z samolotów ulotki informujące o zakończeniu wojny, lecz nie dawali im wiary, uznając je za propagandę aliantów. Nie dali oni także wiary rozkazowi poddania się, podpisanemu przez gen. Tomoyuki Yamashitę, i rozrzuconego w formie ulotek nad Filipinami pod koniec 1945 r. (podobnie było ze zrzuconymi im jakiś czas później listami i zdjęciami od ich rodzin).
Grupa Onody prowadziła cały czas partyzancką wojnę przeciwko filipińskiej policji i wojsku. Z czasem grupa zaczęła się rozpadać. W 1950 r. pierwszy z Japończyków poddał się filipińskim żołnierzom. Cztery lata później drugi członek zaginionego oddziału poniósł śmierć w strzelaninie – zginął wymieniając strzały z zespołem, który miał odnaleźć ukrywających się żołnierzy. W 1972 r. śmierć poniósł ostatni z ludzi Onody – zginął zastrzelony podczas potyczki z policją.
20 lutego 1974 r. Onoda spotkał w dżungli japońskiego studenta Noriego Suzuki, który przemierzał cały świat, aż w końcu zawitał na Filipiny. Onoda, pytany przez studenta, dlaczego jeszcze się nie poddał, odpowiedział, że nadal czeka na rozkazy od swego dowódcy. Suzuki powrócił do Japonii ze zdjęciem Onody i poinformował władze o odnalezieniu zaginionego żołnierza.
Wojsko zwróciło się następnie do dowódcy Onody, majora Taniguchiego, by ten udał się na Filipiny i wydał mu rozkaz poddania się. Tak też się stało dnia 9 marca 1974 r. Onoda wyszedł z dżungli po 29 latach walki, składając na ręce Taniguchiego swój miecz.
Pytany, dlaczego ukrywał się tak długo, oświadczył, że chodziło o "wojskową dyscyplinę i honor". Jak podkreślił, w czasie wojny wydano mu rozkaz utrzymania pozycji za wszelką cenę, aż do nadejścia rozkazu zwalniającego go z tego obowiązku. Rozkaz nadszedł – dopiero w 1974 roku. Onoda, w czasie swej własnej partyzanckiej wojny zabił 30 Filipińczyków, lecz z uwagi na nadzwyczajne okoliczności uzyskał przebaczenie od ówczesnego prezydenta Filipin Ferdinanda Marcosa.
Po powrocie do Japonii, Onoda był traktowany przez media jak gwiazdor. Żołnierz oświadczył jednak, że nie pasuje mu taki styl życia i wraz ze swoim starszym bratem zamieszkał w Brazylii, gdzie został rolnikiem; tam też się ożenił. W latach 80. wrócił jednak do Japonii, gdzie złożył organizację zajmująca się trudną młodzieżą. W 2004 r. brazylijskie siły powietrzne uhonorowały go Medalem Zasługi.
Rekordzista nr 1: samotny samuraj z Tajwanu
Szeregowy Teruo Nakamura (ur. 1919 r.) został wcielony do japońskiej armii w 1943 roku i wysłany na indonezyjską wyspę Morotai, która została zajęta przez aliantów po zaciętej bitwie we wrześniu 1944 r. W marcu 1945 r. Nakamura został uznany za zmarłego.
Żołnierz początkowo ukrywał się wraz z innymi niedobitkami japońskiej armii, lecz często spędzał całe dnie w samotności, z dala od swych towarzyszy. W 1956 r. zdecydował się ich ostatecznie porzucić. Przeniósł się głębiej w dżunglę, gdzie zbudował sobie otoczoną płotem małą chatkę. W tym czasie ekipa poszukiwawcza odnalazła jego trzech kompanów, którzy zdecydowali się zaniechać dalszej walki i wrócić do domu.
Chatka Nakamury została przypadkowo odkryta w połowie 1974 r. przez jednego z indonezyjskich wieśniaków. W październiku japoński ambasador w Indonezji poprosił władze o zorganizowanie misji poszukiwawczej. W akcji wzięły udział indonezyjskie samoloty i siły naziemne.
Ostatecznie Nakamura został odnaleziony i aresztowany przez żołnierzy 18 grudnia 1974 r. Oznaczało to, że swoja walkę prowadził aż 30 lat. Przetransportowano go od razu do szpitala w stolicy Indonezji, Dżakarcie. Nakamura, po zakończeniu leczenia, poprosił o przewiezienie go na Tajwan, gdzie się urodził. Żył tam przez pięć przyjmując nazwisko Lee Guang-Hiu. Zmarł w 1979 roku na raka płuc.
