Temat: Obrządek pogrzebowy w tradycji żydowskiej

Judaizm głosi, że człowiek ma dłuższe i trwalsze przeznaczenie, dlatego też składa się z ciała ziemskiego i nieśmiertelnej duszy. Często Stary Testament, który jest podstawą judaizmu, przywołuje pojęcie Szeolu – głębiny podziemnej jako miejsca, gdzie przebywają umarli, którzy za życia byli źli lub nieposłuszni Bogu. Drugą, lepszą stroną krainy umarłych jest łono Abrahama, gdzie znajdują odpocznienie sprawiedliwi, a rozdziela te dwa światy głęboka przepaść. Uważany za najmądrzejszego z ludzi – król Salomon – nauczał, że po śmierci ciała dusza człowieka wraca do Boga, co zawarł w słowach: Zanim się przerwie srebrny sznur i stłucze się czara złota, i dzban się rozbije u źródła, i w studnię kołowrót złamany wpadnie; i wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał. Judaizm wskazuje, iż ziemskie życie należy traktować jako początek zaistnienia człowieka w przechodzeniu do życia wiecznego. Jednocześnie nakazuje tak żyć, aby nie obawiać się przyszłego Sądu Bożego. Psalmy Dawidowe ukazują człowiekowi także obraz momentu śmierci, w którym zdaje sobie sprawę, że nie może wziąć ze sobą niczego z dóbr ziemskich: Bo kiedy umrze, nic ze sobą nie weźmie, a jego zamożność nie pójdzie za nim. Myśl o śmierci miała także ostrzegać przed dumą, pychą i złym traktowaniem innych osób, bowiem po drugiej stronie wszyscy są sobie równi, co potwierdza Hiob: Tam mały i wielki są razem, a niewolnik nie jest poddany swemu panu.

http://www.cpt.org.pl/teksty.php?subaction=showfull&id...