Temat: Jak wydobyć i utrzymać nasze "wewnętrzne dziecko", jak...

Bardzo słusznym stwierdzeniem jest przytoczony poniżej fragment artykułu Jarosław Kusza:
"Kto umie się najszczerzej i najpiękniej do siebie uśmiechać? Dziecko.
Gdy dorastamy, dziecko to, zwane przez psychologów „wewnętrznym”, nadal mieszka w nas, ale jego głos z trudem przedostaje się na powierzchnię, czasem stuka, dobija się, ale nie mamy ochoty lub nie umiemy go usłyszeć. Jednak bez tej najwrażliwszej części naszego „ja”, wiedzącej najlepiej, czego nam trzeba, mającej dostęp do depozytu naszych największych skarbów wewnętrznych, a przy tym wolnej od rutyny dorosłości – nie da się być twórczym."
Świat zewnętrzny i nasze z nim interakcje powodują, że zamykamu się na nasz wewnętrzny głos próbując sprostać wymaganiom otoczenia.
Może macie jakieś sposoby na podtrzymanie stanu "euforii, ciekawości i ufności dziecięcej" w tz.:"dorosłym zyciu"?