Temat: postanowienie SN z dnia 14 października 1983 roku I CZ...
Obciążenie strony kosztami sądowymi, których wysokość nie przewyższa jednomiesięcznych jej dochodów zbliżonych do przeciętnych zarobków pracowników zatrudnionych w gospodarce uspołecznionej, z reguły nie oznacza - gdy strona nie ma innych osób na utrzymaniu - że nie jest ona w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 113 § 1 kpc).
Przewodniczący: sędzia SN T. Bukowski. Sędziowie SN: J. Pietrzykowski, M. Sychowicz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Zofii K. przeciwko Skarbowi Państwa - Sąd Wojewódzki w Elblągu i Grzegorzowi J. o odszkodowanie na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Elblągu z dnia 1 września 1983 r.
postanowił oddalić zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Wojewódzki w Elblągu po rozpoznaniu wniosku powódki Zofii K. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie wytoczonej przez nią przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Wojewódzkiemu w Elblągi i Grzegorzowi J. o 324.800 zł postanowieniem z dnia 1 września 1983 r. zwolnił powódkę od kosztów sądowych częściowo, a mianowicie w połowie, w pozostałej części wniosek oddalił. Sąd Wojewódzki uznał, że skoro powódka osiąga dochody z wynagrodzenia za pracę łącznie z rekompensatą w kwocie 12.240 zł, przy czym nie ma nikogo na utrzymaniu - co wynika z zaświadczenia Urzędu Miejskiego w Elblągu z dnia 13 sierpnia 1983 r., to biorąc pod uwagę wartość przedmiotu sporu i w związku z nią stosunkowo wysoką opłatę sądową, nie byłaby w stanie uiścić jej jednorazowo w całości, co - nie uzasadniając zwolnienia jej od kosztów sądowych w całości - daje podstawę do takiego zwolnienia w połowie. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego powołana przez powódkę okoliczność „nie zawinionego” przez nią wytoczenia powództwa nie ma istotnego znaczenia dla oceny zasadności wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka domaga się jego zmiany i zwolnienia jej od kosztów sądowych w całości. Rozpoznając sprawę na skutek tego zażalenia, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Koszty sądowe obciążające powódkę w sprawie sprowadzają się w obecnym jej stadium do wpisu od pozwu, który wynosi 21.112 zł (§ 1 i § 8 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lipca 1982 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych - Dz. U. 1982 r. Nr 26 poz. 188). Korzystając ze zwolnienia od kosztów sądowych w połowie, powódka obowiązana będzie do uiszczenia wpisu od pozwu w połowie jego wysokości. Nie można uznać, że w sytuacji, w jakiej się znajduje, nie jest ona w stanie bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny ponieść kosztów sądowych w określonym wyżej rozmiarze.
Obciążenie strony kosztami sądowymi, których wysokość nie przewyższa jednomiesięcznych jej dochodów zbliżonych do przeciętnych zarobków pracowników zatrudnionych w gospodarce uspołecznionej, z reguły nie oznacza - gdy strona nie ma innych osób na utrzymaniu - że nie jest ona w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 113 § 1 kpc). Wytaczając powództwo, strona powinna się liczyć z kosztami z tym związanymi i gromadzić potrzebne środki z dochodów uzyskanych w dłuższym okresie. Wyjątkowo, gdy tylko niezwłoczne wytoczenie powództwa zapewni ochronę praw strony ze względu na bliski termin, z upływem którego jej roszczenie wygaśnie lub ulegnie przedawnieniu, albo ze względu na inne okoliczności prawne lub faktyczne, można przyjąć - jeżeli nie ma podstawy do zarzucenia stronie rozmyślnego niewytoczenia powództwa wcześniej - że powinna ona mieć możliwość poniesienia kosztów sądowych z dochodów bieżąco osiąganych. W sprawie takie wyjątkowe okoliczności, o jakich mowa, jednak nie zachodzą.
Zasadne jest stanowisko Sądu Wojewódzkiego, że powołanie się przez powódkę na „nie zawinione” wytoczenie przez nią powództwa nie świadczy o tym, że nie jest ona w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, co stanowi jedyną przesłankę uzasadniającą zwolnienie od kosztów sądowych (art. 113 § 1 kpc). Z tych samych względów twierdzenie skarżącej, że roszczenie jej jest słuszne co do zasady - a co okaże się dopiero w wyniku rozpoznania sprawy - nie uzasadnia zwolnienia jej od kosztów sądowych.
Z powyższych przyczyn Sąd Wojewódzki słusznie uznał, iż dalej idące zwolnienie powódki od kosztów sądowych aniżeli zwolnienie częściowe, a mianowicie w połowie, nie jest zasadne. Na podstawie art. 397 § 2 kpc w związku z art. 387 kpc zażalenie należało zatem oddalić.
Artur B. edytował(a) ten post dnia 10.12.12 o godzinie 23:42
пропозиції роботи
