Temat: sztukatorstwo - http://www.grandstyl.com/
Sztukatorstwo zaliczane jest do sztuki użytkowej. Elementy dekoracyjne wykonuje się w warsztatach rzemieślniczych, z najlepszych materiałów, z użyciem tradycyjnych, (przeważnie ręcznych), technologii, przez sztukatorów, często na indywidualne zamówienia.
Dzieła sztukatorskie, jako dobra trudno dostępne i wartościowe, funkcjonują przede wszystkim na rynku towarów luksusowych.
Sztukaterie mogą stanowić ornamenty, obramowania okien, pilastry, kolumny, gzymsy klasyczne,rozety ,kroksztyny, czy inne dekoracje naścienne mogą być wykonane z gipsu, stiuku, zaprawy wapiennej. Dzięki sztukateriom kamienice, czy domy zyskują na wartości i cieszą nasze oczy.
Stiuki są o wiele bardziej trwałym materiałem niż gips, jednakże trudniejszym w retuszu i konserwacji. .
Do sztukaterii klasycznych zalicza się tę, która powstała wieki temu w epokach Starożytnej Grecji, Rzymu, Renesansu, Baroku i Klasycyzmu. Wykorzystuje się w niej różne ornamenty, które wykształciły się na przestrzeni dziejów. Sztukateria nie bez powodu zawiera w sobie słowo sztuka. Sprawia to, że nie mamy wątpliwości, co do dziedziny i sposobu jej odbioru. Sztukatorstwo będzie więc popularne, póki będzie zapotrzebowanie na jej urok i piękno.
Sztukaterie są wytworem ludzkich rąk, zaliczanym do rzemiosła artystycznego . Elementy wykonane przez ludzkie dłonie, mają zdecydowanie większą wartość, niż te, które wykonujemy z gotowych form, bądź przy użyciu maszyn. Wykonanie elementów ręcznie zajmuje o wiele więcej czasu, gdyż trwać może do kilku miesięcy. Dziełami sztuki są rzeczy wykonane przez plastyków, artystów, malarzy, sztukatorów . Zanim zostanie wykonany ornament, musi powstać projekt, który często trwa bardzo długo, gdyż prace prowadzone nad nim mają szczególną wartość.
W połowie XVII stulecia dekoracje sztukatorskie były niezwykle modne w Rzeczypospolitej. Działało wiele warsztatów, najczęściej prowadzonych przez Włochów . Najsłynniejsi przedstawiciele sztukatorskiego fachu to Giovanni Battista Falconi oraz Giovanni Pietro Perti i Giovanni Maria Galli, autorzy najbogatszej na północ od Alp dekoracji stiukowej w wileńskim kościele św. Piotra i Pawła.
Warsztat sztukatorski z reguły zatrudniał figuralistę i ornamentalistę - artystów specjalizujących się w konkretnych partiach dzieła. Pomocnicy najczęściej tworzyli mniej znaczące ornamenty. Ten sposób pracy warsztatu funkcjonował w przypadku duetu Perti i Galli. Czy tak samo było u Mistrza Tarłowskiego - tego nie wiemy. Musiał być on jednak specjalistą od figur, gdyż w kaplicy zdecydowanie przeważają one nad ornamentami.
Mistrza Tarłowskiego wyróżnia także na tle innych specjalistów od stiuku upodobanie do płaskorzeźb. Z reguły stosowano albo postaci pełnoplastyczne albo przyklejane do ścian lub kopuły ornamenty. Skupienie się na płaskorzeźbach jest więc swoistym wyróżnikiem warsztatu z Tarłowa.
Na koniec analizy aspektów formalnych warto wspomnieć o kolorach stiuków - zazwyczaj mamy bowiem do czynienia ze sztukateriami w kolorze białym. Naturalny stiuk, jako mieszanina gipsu, wapna marmuru i wody posiada zabarwienie lekko szarawe. Aby uzyskać kolor artyści dodawali do tej mieszanki pigmenty z naturalnych składników.
Grzegorz Majeski edytował(a) ten post dnia 27.10.11 o godzinie 19:20
пропозиції роботи
