Temat: ciąg dalszy abonamentów medycznych
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem pani poseł Elżbiety
Zakrzewskiej, przesłanym przy piśmie z dnia 30 czerwca 2010 r., w sprawie
skutków uchwały NSA dotyczącej konieczności płacenia podatku dochodowego
od abonamentu medycznego wykupionego przez pracodawcę swemu
pracownikowi, uprzejmie informuję.
Przedstawienie przez Naczelny Sąd Administracyjny do rozstrzygnięcia
składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienia
prawnego budzącego poważne wątpliwości w orzecznictwie sądów
administracyjnych, przejawiające się brakiem jednolitej linii w zakresie
konsekwencji podatkowych wykupienia przez pracodawcę na rzecz
pracowników pakietów świadczeń medycznych, spowodowało podjęcie w dniu
24 maja 2010 r. uchwały (sygn. akt II FPS 1/10), w której skład siedmiu
sędziów uznał, iż: „Wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń
medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób
fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z
późn. zm.), stanowią dla pracowników, uprawnionym do ich wykorzystania,
nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy.”.
Uzasadniając powyższe stanowisko, skład siedmiu sędziów uznał, iż „sama
możliwość skorzystania z usług medycznych posiada istotny wymiar finansowy,
czego dowodzi także szybko rosnąca popularność pakietów medycznych. Gdyby
pracownik ową możliwość chciał zapewnić sobie samodzielnie, musiałby
wykupić abonament, płacąc za niego częstokroć więcej, niż kwota wydatkowana
przez pracodawcę w przeliczeniu na jednego uprawnionego zatrudnionego. Nie
budzi zatem wątpliwości, że pracownik nabywający dzięki pracodawcy
możliwość nieodpłatnego korzystania z prywatnej opieki medycznej otrzymuje
przysporzenie majątkowe.”.
Ponadto stwierdzono, iż „uzyskanie przez pracownika przysporzenia
majątkowego wskutek wykupienia dla niego pakietu medycznego jest
okolicznością kluczową z punktu widzenia dotychczasowego orzecznictwa
sądowego dotyczącego nieodpłatnych świadczeń. W uzasadnieniu uchwały
składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18
listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 (ONSA 2003, nr 2, poz. 47), wyrażono
pogląd, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2
u.p.d.o.p. szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem
wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest
uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia
prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których
skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą
ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar
finansowy. Zapatrywanie to zostało podtrzymane po reformie sądownictwa
administracyjnego w uchwale z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS
1/06 (ONSAiWSA 2006, nr 12, poz. 153).
Zdaniem składu siedmiu sędziów orzekającego w tej sprawie, przytoczone
stanowisko pozostaje aktualne również na gruncie art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1u.p.d.o.f. Spójność i jednolitość stosowania prawa podatkowego przemawia
bowiem za tym, aby takim samym zwrotom nie nadawać różnych znaczeń, jeśli
brak jest na to dostatecznie mocnych argumentów. W omawianej sprawie takich
argumentów nie ma, gdyż zróżnicowania nie uzasadniają różne źródła
przychodu uzyskiwanego przez przedsiębiorców i pracowników.
W rezultacie pakiety wykupione przez pracodawcę dla pracowników
mieszczą się w zakresie pojęcia »nieodpłatne świadczenie«. Skoro analizowane
świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu mu
możliwości bezpłatnego skorzystania z określonych usług medycznych, to
pracownik otrzymuje je w momencie, w którym po stronie centrum medycznego
powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia mu tych usług.
Taką chwilą może być umieszczenie zatrudnionego na liście uprawnionych lub
wręczenie mu karty identyfikacyjnej pacjenta. Nie jest nią natomiast sam
moment skorzystania z danej usługi. Nie jest też możliwe dwukrotne
opodatkowanie – raz z momentem otrzymania możliwości korzystania z usług,
drugi raz – z chwilą faktycznego z nich skorzystania. To ostatnie stanowi
bowiem realizację uprawnienia wcześniej otrzymanego.”.
Należy zatem stwierdzić, iż podjęta w dniu 24 maja 2010 r. uchwała
ostatecznie rozwiewa wątpliwości co do poprawności wielokrotnie
prezentowanego stanowiska zarówno przez ministra finansów, jak i organy
podatkowe, że wartość zindywidualizowanych abonamentów medycznych
zakupionych przez pracodawcę dla pracowników jest przychodem ze stosunku
pracy podlegającym opodatkowaniu. Abonament medyczny stanowi bowiem
nieodpłatne świadczenie, a przychód z tego tytułu powstaje w momencie
otrzymania uprawnienia do korzystania z usług medycznych (abonamentu
medycznego), a nie w momencie skorzystania z konkretnej usługi medycznej.
W sytuacji wykupienia przez pracodawcę jednostkowych abonamentów
medycznych, gdy opłata dokonywana jest w łącznej kwocie, a usługi medyczne
świadczone są dla określonej grupy pracowników na podstawie listy bądź karty
abonamentowej, zindywidualizowanie świadczenia nie przysparza trudności. Na
to wielokrotnie wskazywały organy podatkowe, a ostatecznie potwierdziła
uchwała z dnia 24 maja 2010 r.
Zatem często przywoływane stanowiska organów podatkowych i
Ministerstwa Finansów w zakresie świadczeń nieodpłatnych mogły dotyczyć
odmiennych stanów faktycznych. Przykład niezindywidualizowanego
świadczenia uniemożliwiającego ustalenie przychodu po stronie pracownika
podał skład siedmiu sędziów w omawianej uchwale, wskazując stan faktyczny
będący tłem orzeczenia NSA z dnia 15 września 2009 r., sygn. akt II FSK
536/08 (CBOSA), dotyczący sfinansowania przez pracodawcę dojazdów
pracowników do i z pracy, gdzie „dojazd pracowników miał charakter otwarty,
był dostępny dla wszystkich pracowników korzystających z niego w celu
załatwienia spraw służbowych i osobistych”.
Należy również wziąć pod uwagę, iż rozwój oferty usług medycznych
nastąpił znacząco po rozszerzeniu możliwości zaliczania do kosztów uzyskania
przychodów wszystkich wydatków pracodawcy na rzecz pracowników z tytułu
usług medycznych. Ewentualne różnice pomiędzy płatnikami a organami
podatkowymi, prowadzące do rozstrzygania sporów przed sądem
administracyjnym, polegały zapewne na odmiennym interpretowaniu pojęcia
nieodpłatnego świadczenia oraz opłaty ryczałtowej. Płatnicy wykupujący
abonamenty medyczne zakładali, iż świadczeniem nieodpłatnym
otrzymywanym przez pracownika jest skorzystanie z usługi medycznej. W
związku z tym twierdzili, iż w sytuacji gdy nie posiadają wiedzy co do wartości
usług medycznych, z których pracownik faktycznie skorzystał, brak jest
możliwości ustalenia przychodu ze stosunku pracy. Organy podatkowe
natomiast stały na stanowisku, że nieodpłatnym świadczeniem jest samo
przyznanie pracownikowi prawa do korzystania z usług medycznych
wynikających z otrzymania abonamentu medycznego, bez względu na fakt, czy
pracownik skorzystał z tego prawa. Zatem zapłata ogólnej kwoty jako sumy
wykupionych abonamentów medycznych nie może być utożsamiana z opłatą
ryczałtową, uniemożliwiającą zindywidualizowanie świadczenia otrzymanego
przez pracownika.
Stanowisko Ministerstwa Finansów i organów podatkowych było
powszechnie znane za sprawą mediów, które w ostatnich latach szeroko
komentowały tę sprawę.
Przykładowo w odpowiedzi na interpelację nr SPS-024-1046/08, udzielonej
w dniu 3 kwietnia 2008 r., minister finansów uznał, iż „o powstaniu przychodu
ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z
konkretnej usługi medycznej – lecz samo otrzymanie przez pracownika pakietu
medycznego o określonej wartości pieniężnej – podobnie jak fakt skorzystania
lub nie z usługi medycznej nie jest istotny przy ustalaniu wartości pakietu
medycznego dającego prawo do określonych usług medycznych.”.
Podobne stanowisko minister finansów prezentował w odpowiedziach
na interpelacje poselskie nr SPS-023-3140/08, SPS-029-927/08, SPS-023-
15189/10 i SPS-023-15786/10.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie podzielam opinii, iż kwestia
opodatkowania abonamentów medycznych nie została jednoznacznie
wyjaśniona i rozstrzygnięta.
Jeżeli płatnicy mieli wątpliwości co do obowiązku pobierania zaliczek na
podatek od przedmiotowych świadczeń, mogli występować z wnioskiem o
wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Do końca
czerwca 2007 r. tego rodzaju interpretacje wydawali naczelnicy urzędów
skarbowych. Od lipca 2007 r. do ich wydawania uprawniony jest minister
finansów. Zmiana ta miała na celu wyeliminowanie rozbieżności w stosowaniu
przepisów prawa podatkowego. O ile zatem do końca czerwca 2007 r. mogły
pojawiać się różnice interpretacyjne, to w momencie wejścia w życie przepisów
dotyczących wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa
podatkowego przez Ministra Finansów możliwość występowania odmiennych
interpretacji została zminimalizowana.
Podkreślenia wymaga, iż instytucja indywidualnych interpretacji przepisów
prawa podatkowego ma na celu usunięcie ewentualnych wątpliwości co do
prawnopodatkowych skutków dotyczących zastosowania konkretnego przepisu
prawa podatkowego w określonym stanie faktycznym. Obok funkcji
informacyjnej instytucja ta wywołuje również dodatkowe skutki polegające na
ochronie podmiotu, który zastosował się do treści wydanej w jego sprawie
interpretacji indywidualnej przed ewentualnymi negatywnymi skutkami
wynikającymi z zastosowania się do jej treści. Podkreślić przy tym należy, że w
obecnie obwiązującym stanie prawnym zarówno ogólne, jak i indywidualne
interpretacje przepisów prawa podatkowego nie stanowią prawa, nie tworzą i nie
przewidują obowiązku zastosowania się do nich przez zainteresowanych
adresatów prawa podatkowego oraz nie mają mocy formalnie wiążącej organy
podatkowe.
Indywidualny charakter pisemnych interpretacji przepisów prawa
podatkowego znajduje odzwierciedlenie w zakresie ochrony prawnej, której
zasady unormowane zostały w przepisach art. 14k, 14l, 14m oraz 14n ustawy
Ordynacja podatkowa. Stosownie do pierwszego z wymienionych przepisów
zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed
doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu
administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić
wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w
rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Z kolejnych regulacji dotyczących ochrony
prawnej związanej z interpretacjami podatkowymi wynika, że zastosowanie się
do interpretacji, która następnie została zmieniona lub nie została uwzględniona
w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie wnioskodawcy z
obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego
przedmiotem interpretacji, jeżeli:
1) zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania
się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz
2) skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan
faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu
interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.
Ochrona ta obejmie skutki podatkowe zdarzeń mających miejsce do końca
okresu rozliczeniowego, w którym opublikowano lub doręczono rozstrzygnięcie
zmieniające bądź uchylające interpretację.
Z przytoczonych powyżej unormowań wynika szereg podstawowych
przymiotów ochrony prawnej związanej z instytucją interpretacji prawa
podatkowego. Cechą szczególną jest fakt, że ochrona prawna nie obejmuje
zakazu wszczynania postępowania podatkowego. Po drugie, okoliczność
zastosowania się do treści interpretacji oraz tożsamość stanu przedstawionego
we wniosku o jej wydanie ze stanem ustalonym w ramach postępowania
podatkowego podlega badaniu przez organ podatkowy. Po trzecie wreszcie,
ochroną prawną mogą zostać objęci wyłącznie wnioskodawcy, przez co nie
tylko interpretacja, ale również związana z nią ochrona ma charakter ściśle
indywidualny. Oznacza to, że przysługująca wnioskodawcy ochrona prawna nie
może być cedowana na inne podmioty.
Jednocześnie ze względu na poruszoną w interpelacji kwestię opłacania
przez płatnika z własnych środków zaliczek na podatek, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba
fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości
prawnej obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia
i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie
organowi podatkowemu.
Na mocy art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby
fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości
prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i
pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują
od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy
nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia
społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty
z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Zatem rolą płatnika jest jedynie pośredniczenie w przekazaniu organowi
podatkowemu należnej od dochodu podatnika zaliczki na podatek. Podatek
dochodowy od osób fizycznych ma charakter osobisty i praktyka opłacania
podatku przez płatnika z własnych środków za podatnika jest niezgodna z wyżej
przytoczonymi przepisami prawa podatkowego. Ponadto powoduje, iż po stronie
podatnika powstaje z tego tytułu przychód z otrzymania nieodpłatnego
świadczenia, odpowiadający kwocie zaliczki na podatek zapłaconej przez
płatnika z własnych środków, podlegający opodatkowaniu.
Z kolei odnosząc się do kwestii odpowiedzialności ciążącej na podatnikach i
płatnikach, uregulowanej w ustawie Ordynacja podatkowa, uprzejmie informuję.
Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji
podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a
niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.
Stosownie do art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu
podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1,
organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której
określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a
niewpłaconego podatku. Przepisów § 1–4 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy
stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika
(art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej).
Z powyższych uregulowań wynika, że odpowiedzialność płatnika dotyczy
podatku niepobranego lub podatku pobranego a niewpłaconego. Płatnikowi,
który nie dopełnił obowiązków nałożonych przepisami art. 31 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (np. nie pobrał i nie wpłacił podatku od
świadczenia z tytułu abonamentu medycznego), przysługuje prawo do
skorygowania, na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, deklaracji
PIT-4R i odprowadzenia zaległego podatku dochodowego na rachunek
właściwego organu podatkowego wraz z odsetkami za zwłokę oraz
skorygowania informacji PIT-11. Nieskorzystanie z tego uprawnienia
skutkować będzie wszczęciem postępowania podatkowego i wydaniem przez
organ podatkowy, na podstawie art. 30 § 4 Ordynacji podatkowej, decyzji o
odpowiedzialności podatkowej płatnika. Należy dodać, że nie zwalnia to
podatnika z obowiązku wykazania w zeznaniu podatkowym wszystkich swoich
dochodów podlegających opodatkowaniu. Obowiązek ten ciąży na podatniku,
również gdy podatek nie został pobrany przez płatnika, a podatnik posiadał
wiedzę o wszystkich uzyskanych przez siebie dochodach. W przypadku
niewykazania w zeznaniu podatkowym wszystkich dochodów podatnik ma
możliwość, na podstawie art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa,
skorygowania zeznania podatkowego za lata, w których nie wykazał dochodu,
w tym przypadku świadczenia z tytułu abonamentu medycznego. Korekta
zeznania będzie polegała na uwzględnieniu w nim dochodu uzyskanego z tego
tytułu.
Odpowiedzialność podatnika i płatnika za zobowiązanie podatkowe ustaje
po upływie okresu przedawnienia tego zobowiązania. Zgodnie z art. 70 § 1
Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5
lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności.
W przypadku płatnika, który korzystał będzie z ochrony prawnej związanej z
zastosowaniem się do interpretacji indywidualnej przepisów prawa
podatkowego, nie będzie on obowiązany do zapłaty należności wynikającej z
wydanej wobec niego decyzji, o której mowa w art. 30 § 4 ustawy Ordynacja
podatkowa. Zakres ochrony uzależniony będzie od okoliczności występujących
w danej sprawie, w szczególności od momentu wystąpienia skutków
podatkowych związanych ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny
będący przedmiotem interpretacji, oraz momentu otrzymania interpretacji
przepisów prawa podatkowego.
Kwestie odpowiedzialności podatnika zostały natomiast uregulowane w
rozdziale 2 działu III ustawy Ordynacja podatkowa.
W myśl art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa podatnik odpowiada całym
swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.
Odpowiedzialność podatkowa podatnika, w odróżnieniu np. od
odpowiedzialności karnej czy cywilnej, ma charakter obiektywny, gdyż art. 26
Ordynacji podatkowej nie operuje pojęciem „winy” czy też „dobrej wiary”.
Wobec powyższego na podatniku ciąży obowiązek zapłaty podatku
dochodowego od osób fizycznych od wszystkich uzyskanych przez niego
dochodów podlegających opodatkowaniu, również od wartości pakietu
medycznego otrzymanego przez pracownika W przypadku niezapłacenia
podatku w terminie płatności (do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku
podatkowym), podatnik jest zobligowany do naliczenia odsetek za zwłokę od
dnia następującego po upływie tego terminu do dnia zapłaty podatku, włącznie z
tym dniem, stosownie do art. 53 § 3 i 4 Ordynacji podatkowej oraz § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie
naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu
informacji, które muszą być zawarte w rachunkach (Dz. U. Nr 165, poz. 1373, z
późn. zm.).
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż płatnicy, którzy mimo
wątpliwości co do tego, czy powinni pobierać zaliczki na podatek czy też nie
pobierać zaliczek od świadczeń w postaci abonamentów medycznych, nie
wystąpili o interpretację indywidualną i zdecydowali się nie pobierać zaliczek
od tych świadczeń, ponieśli ryzyko, którego wielkość musieli oszacować. Treść
uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r. przekonuje, iż ryzyko to
się nie opłaciło. Stąd też niezbędne będzie poniesienie przewidzianych prawem
konsekwencji.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na symetrię odpowiedzialności
pomiędzy płatnikami i podatnikami z jednej strony a Skarbem Państwa z
drugiej. Gdyby bowiem podejmujący uchwałę sędziowie nie podzielili
stanowiska ministra finansów i organów podatkowych, to niewątpliwie
podatnicy beneficjenci abonamentów medycznych, którym płatnicy pobrali
zaliczki na podatek od tych świadczeń, masowo składaliby korekty zeznań
podatkowych z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wówczas wszelkie
konsekwencje finansowe rozstrzygnięcia poniósłby Skarb Państwa. Przykładem
jest wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora
sp. z o.o. przeciwko dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie. W związku z
jego wykonaniem przyznano prawo odliczenia podatku od towarów i usług od
nabywanych przez podatników paliw do napędu pojazdów samochodowych
niebędących samochodami osobowymi.
Należy również zauważyć przewidziane w ustawie Ordynacja podatkowa
ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych. Warunki korzystania z tych ulg
określa art. 67a. Przepis ten przewiduje, iż na wniosek podatnika,
z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem
podatnika lub interesem publicznym organ podatkowy może:
1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z
odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3) umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę
lub opłatę prolongacyjną.
Umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za
zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość
podatkowa.
W świetle powyższego uprawnienia do zastosowania ww. form ulg w spłacie
zobowiązań podatkowych nie posiada minister finansów, lecz jedynie naczelnik
urzędu skarbowego, który na indywidualny wniosek podatnika rozpatruje
sprawę.
Odnosząc się natomiast do propozycji wprowadzenia ustawy abolicyjnej
obejmującej podatek od abonamentów medycznych, uprzejmie informuję, iż nie
znajduję uzasadnienia do wprowadzenia tego rozwiązania. Zgodnie bowiem
z art. 84 Konstytucji RP każdy obowiązany jest do ponoszenia ciężarów i
świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Ustawa o
podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia wartości abonamentów
medycznych z podatku, dlatego też dla otrzymującego stanowią świadczenie
podlegające opodatkowaniu. Kwestia opodatkowania tych świadczeń była
wielokrotnie szeroko komentowana w mediach i jest powszechnie znana.
Przedstawiano zarówno stanowisko organów podatkowych, jak i niejednolite
wyroki sądów administracyjnych w tym zakresie. Wobec powyższego
wprowadzanie w tej sprawie szczególnych rozwiązań prawnych, jakim jest
postulowana abolicja podatkowa, uważam za nieuzasadnione i krzywdzące
wobec tych płatników i podatników, którzy pobierali i opłacali podatek z tego
tytułu, co w konsekwencji – biorąc pod uwagę ostateczne rozstrzygnięcie, które
nastąpiło w uchwale siedmiu sędziów z dnia 24 maja 2010 r. – okazało się
słusznym postępowaniem.
Z poważaniem
пропозиції роботи
