Temat: Kto był najlepszym polskim pięściarzem???
Łukasz Senger:
Jestem pod wrażeniem powyższych opisów. Ciekawy materiał.
Nie wiem kto tak naprawdę był najlepszym polskim pięściarzem.
Jak dla mnie najlepszym w historii polskiego boksu jest D. Michalczewski.
Na pewno Darek miał najwięcej sukcesow - i o włos pobił rekord Marciano ale czy jest najlepszym naszym piesciarzem ? Cieżko czynnemu sportowcowi wystawiać pomnik za życia :)
Jest jeszce kilku swietnych archiwalnych polskich pieściarzy:
1. STANISŁAW KIECAL (1886-1910)
Pseudonim:Michigan Mauler/Michigan Assassin
Wzrost:175cm
Waga:71kg
Urodzony:14.09.1886r. w Grand Rapids, Michigan
Zmarł:15.10.1910r. w Conway, Missouri
Rekord:52(49):4:4:4
Stanisław Kiecal urodził się 14 września 1886r. w Grand Rapids w stanie Michigan w rodzinie polskich emigrantów - Jana i Julii Kiecalów. W wieku 12 lat pod wpływem książek przygodowych opuścił dom rodzinny by w towarzystwie trampów przemierzać pociągami północne Stany Zjednoczone oraz Kanadę aż w roku 1899 dotarł do górniczego miasteczka Butte w masywie Gór Skalistych w stanie Montana. W tym czasie Butte kipiało życiem, jako że w okolicach wydobywano miedź, srebro oraz złoto. Kiecal imał się różnych zajęć, aż do czasu, gdy w czasie bójki, w której korzystając ze swojego doświadczenia włóczęgi wściekle walcząc mocno stłukł jakiegoś dorosłego dryblasa, dostrzegł go były bokser Maurice Thompson.
Oglądanie walk bokserskich było bardzo popularną wśród górników w Butte i często organizowano walki z udziałem miejscowych oraz przyjezdnych zawodników, funkcjonował też przyzwoicie wyposażony klub bokserski, gdzie Kiecal poznawał podstawy techniki pięściarskiej.
Na zawodowym ringu zadebiutował w 1904 roku i wkrótce stał się lokalną sensacją. Od tej pory znany był już jako Stanley Ketchel, a jego pierwszym pseudonimem był "Hobofighter" - "Wojownik - włóczęga". Do 1907 był znany tylko w stanie Montana aż do walki z niezłym czarnym bokserem Georgem Brownem, która odbyła się w Sacramento w stanie Kalifornia. Kiecal znokautował go już w 3 rundzie, co spowodowało, że zakontraktowano mu walkę z "Dumą Kaliforni" - Joe Thomasem.
Do tego czasu Polak stoczył już 43 oficjalne walki, z czego 38 wygrał przez KO, 3 zremisował a tylko dwie przegrał - obie na punkty, na samym początku kariery ze swoim instruktorem, Maurice Thompsonem, który w tym czasie był dla niego zbyt doświadczonym przeciwnikiem.
Walka z uznawanym jako pretendent do tytułu mistrza wagi średniej Irlandczykiem (rekord 27:1:2) zakończyła się remisem, ale młody Polak zdobył wielkie uznanie.
W tym czasie w wadze śreniej ogłoszono wakat, a rewanż Ketchel - Thomas ogłoszono walką o tytuł. Walkę, którą zakontraktowano na 45 rund i która odbyła się w Colma 2 września 1907 roku po dramatycznym przebiegu rozstrzygnął Kiecal nokautując rywala w 32 rundzie.
Zachwycona prasa zaczęła rozpisywać się o walce nazywając Kiecala "The Michigan Assassin" - "Zabójcą z Michigan", jakkolwiek wysuwano wątpliwości, wskazując innych pretendentów do tytułu, których pominięto przy organizacji walki o mistrzostwo. Natomiast w Kaliforni domagano się kolejnej walki Ketchel vs. Thomas - tym razem Polak wygrał po 20 rundach na punkty.
Następnie 23 lutego 1908 roku Kiecal już w pierwszej znokautował jednego z pretedentów do tronu w wadze średniej, Mike'a Sullivana, a trzy miesiące później w 20 rundzie Jacka Sullivana, który chciał pomścić brata bliźniaka.
Kolejnym postrzeganym jako pretendent do tytułu był Niemiec Bill Papke, który okazał się najbardziej zaciętym przeciwnikiem Polaka. Kiecal obronił tytuł 4 czerca 1908 roku wygrywając z Niemcem na punkty po 10 rundach walki. Następnie znokautował ostatniego zaliczanego do grona ścisłej czołówki wagi średniej Hugo Kellego oraz po raz czwarty walczył z Joe Thomasem, tym razem nokautując go w rundzie drugiej.
Kolejna walka miała się okazać jedną z nielicznych przegranych Polaka, a jedyną z człowiekiem walczącym w jego wadze. Była to jednak porażka kotrowersyjna gdyż Bill Papke z którym walczył Kiecal po rozpoczęciu pierwszej rundy w odpowiedzi na wyciągniętą do tradycyjnego powitania rękę Polaka uderzył prosto w szczękę lewym sierpem a następnie poprawił prawym prostym między oczy. Oszołomiony Kiecal przetrzymał następujące po tym wściekł ataki Niemca, ale oczy zapuchły mu do tego stopnia, że nic nie widział i w 12 rundzie przegrał przez KO
Znamienne jest to, że Polak nigdy nie usprawiedliwiał swojej porażki zdradliwym - choć w sumie zgodnym z przepisami - atakiem Niemca, co zostało z szacunkiem odnotowane przez prasę. Wyraził jedynie chęć spotkania się z nim ponownie w ringu.
Walka odbyła się już 11 tygodni później 26 listopada 1908 roku, już bez powitania w pierwszej rundzie (zwyczaj ten nota bene został zarzucony przez bokserów na skutek chamskiego zachowania Niemca). San Fransisco z zapartym tchem patrzyło, jak Polak deklasuje Niemca by ostatecznie znokautować go w 11 rundzie - wielu ekspertów uważa tę walkę za jego najwspanialszy pojedynek.
Po tej walce Papke chciał się zmierzyć z Polakiem po raz czwarty - stało się to w czerwcu następnego roku, a w międzyczasie Kiecal stoczył cztery pojedynki. Wśród nich były dwie świetne walki z doskonałym Jackiem "Philadelphia" O'Brienem, z którym pierwszą uznano za "No Decision" po 10 rundach (choć na 8 sekund przed końcem Kiecal znokautował O'Briena, którego cucono później przez pół godziny), a drugą rozstrzygnął na swoją korzyść przez KO w trzecier rundzie.
Czwarta walka z Papkem to była prawdziwa wojna, w której rywale nie zważali na kontuzje - Papke złamał sobie kość lewej dłoni a Kiecal prawej oraz wybił lewy kciuk. Po 20 rundach bezlitosnego bicia na punkty zwyciężył Polak, którego tytułu nie śmiał kwestionować nikt.
Teraz Kiecal zapragnął tytułu Mistrza Wszechwag i wyzwał do walki znajdującego się w szczytowej w swojej karierze formie Jacka Johnsona, mistrza wagi ciężkiej.
Stanęli naprzeciw siebie 16 października 1909 roku. Ketchel ważył 77kg przy swoich 175cm wzrostu, Johnson - 93kg przy 187cm wzrostu. Walka była pojedynkiem Dawida z Goliatem, przy czym widoczna była przewaga zasięgu i siły Johnsona. Pomimo tego Polak wściekle nacierał i w 12 rundzie po prawym ciosie Johnson zaliczył deski, jednak na "9" wstał. Kiecal pewny zwycięstwa zbliżył się z opuszczoną gardą chcąc wykończyć rywala, i wtedy otrzymał straszliwe uderzenie prawym hakiem w podbródek. Uderzenie wyrzuciło Polaka w powietrze, upadając uderzył najpierw głową a nogi miał jeszcze w górze. Johnson bez sił przewrócił się o jego ciało i padł na ring, z którego podniósł się okropnie zmęczony.
W trakcie tego uderzenia rękawica czarnoskórego mistrza pękła i znaleziono w niej dwa zęby - Kiecal stracił wszystkie przednie górne zęby. Johnson bardzo lubił i szanował Polaka - uważał go za najlepszego białego boksera z jakim się zmierzył, podziwiał jego odwagę i styl. Twierdził, że od nikogo nie otrzymał tak potężnego uderzenia jak od Kiecala w 12 rundzie i nikomu tak silnego ciosu nie zadał.
Stoczywszy jeszcze kilka pojedynków między innymi z zawodnikami wagi ciężkiej Kiecal zostaje 15 października 1910 roku zamordowany podczas wypoczynku na farmie w Conway w stanie Missouri. Podczas posiłku strzelił mu w plecy pracownik farmy i obrabował go, choć motywem była też zazdrość o kobietę.
Stanisław Kiecal zginął mając 24 lata, był w doskonałej formie i mógł jeszcze wiele osiągnąć w zawodowym boksie. W 2004 roku amerykański magazyn "Ring"umiejscowił go na miejscu szóstym wśród najlepszych "puncherów" w historii boksu bez podziału na wagi, jest też Kiecal umiejscowiony w bokserskim "Hall of Fame". Przez wielu ekspertów Stanisław Kiecal jest uznawany za najlepszego zawodnika wagi średniej w historii boksu oraz najlepszego zawodnika w historii w kategorii "pound for pound", czyli bez podziału na kategorie wagowe. Wspominany jest jako profesjonalista zawsze dbający o dobrą formę sportową. Wszyscy wiedzieli też, że jest Polakiem.
Ciekawostką jest, że podobno wyobrażał sobie przed walką przeciwnika obrażającego mu matkę, by wzbudzić w sobie większą wściekłość i agresję w czasie walki.
Stanisław Kiecal spoczywa na cmentarzu Świętego Krzyża w Grand Rapids w stanie Michigan.
2.Szapsel Rotholc
Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Szapsel Rotholc, używano pisowni imienia też jako Szepsel (ur. 2 lipca 1913 w Warszawie, zm. ? 1982 w Toronto, Kanada) - polski bokser, medalista mistrzostw Europy.
Był zawodnikiem klubu Gwiazda Warszawa w latach 1929 - 1939, należał do najlepszych bokserów wagi muszej w Polsce. Z powodzeniem startował w mistrzostwach Europy w Budapeszcie 1934, zdobywając brązowy medal. Był mistrzem Polski w 1933 i wicemistrzem w 1934 w kategorii muszej. Wystąpił 16 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 15 zwycięstw i 1 remis w latach (1934 - 1939). Zajmował kolejno 10 i 6 miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1934 i 1935 roku.
Był jednym z nielicznych bokserów pochodzenia żydowskiego, któremu udało się przeżyć okupację hitlerowską. Po wojnie zamieszkał w Łodzi, w 1949 roku wyemigrował z Polski do Kanady. Na łożu śmierci wyznał najbliższej rodzinie, że w czasie wojny służył jako policjant żydowski w Getcie Warszawskim.
3. ANTONI ZAŁĘSKI (1913-1997)
Pseudonim: The Man of Steel
Wzrost: 173,5cm
Waga: 71kg
Urodzony: 29.05.1913r. w Gary, Indiana
Zmarł: 20.09.1997r. w Chicago, Illinois
Rekord: 67(45)-18-2
Antoni Załęski urodził się 29 maja 1913 roku w Gary w stanie Indiana w rodzinie emigrantów spod Starego Sącza. W wieku trzech lat wraz z sześciorgiem rodzeństwa został półsierotą - jego ojciec zginął w wypadku samochodowym. Ząłęscy przeżyli ciężkie chwile, a młody Antoni podobnie jak starsi bracia już w wieku kilkunastu lat pracował w hucie, godząc pracę z nauką.
Gdy nadeszły lepsze czasy, starsi bracia zaczęli uprawiać boks w YMCA - mieli nawet sukcesy jako amatorzy - i wciągnęli w to także Antoniego. Chłopak od razu pokazał, że ma talent, a do tego był bardzo pracowity. Robił szybkie postępy, miał mocne uderzenie i był odporny na ciosy. W 1934 jako amator legitymował się rekordem 87(50)-8-0 i był zdobywcą "Złotych Rękawic" w Indianie i finalistą tego turnieju w Chicago.
W 1934 Załęski zrezygnował z niezłej posady w hucie i zdecydował się na zawodostwo. Początkowo spotkało go wiele rozczarowań - pierwszy manager bardzo eksploatował młodego zawodnika: w ciągu pierwszych sześciu miesięcy Załęski walczył aż 21 razy, przy czym zawodnicy byli często zbyt trudni jak na ten etap kariery. Co prawda przegrał tylko pięć walk, ale po walce z Kidem Leonardem chciał się wycofać - to przestraszyło managera, który bojąc się o źródło dochodów zredukował ilość zakontraktowanych pojedynków w 1935 do siedmiu. Załęski przegrał z nich trzy - a po sromotnej porażce z Dave'm Klarkiem zrezygnował z boksu i powrócił do pracy w hucie.
Po dwóch latach postanowił spróbować jeszcze raz. Tym razem trafił dobrze - najpierw pod skrzydła Benny'ego Roya, a później duetu Sam Pian - Art Winch. Winch był świetnym trenerem i miał na koncie wychowanie Barneya Rossa, mistrza świata w trzech kategoriach wagowych jednocześnie oraz wielu innych doskonałych bokserów. Dopiero tutaj Załęski poznał na czym polega prawdziwa technika i taktyka w boksie.
Dobre metody treningowe połączone z rozsądnym prowadzeniem przez managera szybko przyniosły efekty i Załęski zaczął wygrywać z coraz lepszymi zawodnikami. Od połowy 1937 roku do końca 1938 przegrał tylko trzy z osiemnastu walk, które to porażki błyskawicznie pomścił w rewanżach. W 1939 roku wygrał wszystkie siedem stoczonych przez siebie walk i jego opiekunowie zaczęli myśleć o walce o tytuł.
W tym okresie czasu funkcjonowały dwie organizacje boksu zawodowego: National Boxing Association (obecnie WBA - World Boxing Association) oraz New York Boxing Commission. W wadze Załęskiego mistrzem NBA był Al Hostak, a mistrzem NYBA - Caferino Garcia. Menedżerom Załęskiego udało się zakontraktować dziesięciorundowy pojedynek z Hostakiem, ale nie była to na razie walka o tytuł. Zastrzegli jednak w kontrakcie, że w razie przegranej mistrza zmierzy się z Polakiem jeszcze raz - tym razem o tytuł. Nikt w to nie wierzył, gdyż Hostak był wyśmienitym pięsciarzem - szybkim, o nokautującym ciosie i żelaznej psychice do walki. Przed walką z Załęskim stoczył pięćdziesiąt walk, z których przegrał tylko dwie.
Walka Al Hostak vs Tony Zale odbyła się 29 stycznia 1940 roku w Chicago. To było ciężkie starcie - na początku rundy pierwszej i piątej Polak leżał na deskach. Po piątej rundzie nie mógł trafić do narożnika. Jednakże od szóstej rundy to Załęski zaczął dyktować warunki i ostatecznie wygrał na punkty, jednocześnie wzbudzając zachwyt publiczności i komentatorów, którzy nadali mu przydomek "Człowieka ze stali".
Zgodnie z umową doszło do drugiego starcia - tym razem o tytuł. Odbyło się ono 19 lipca 1940 roku w Seattle - rodzinnym mieście Hostaka. Polak od razu zaatakował i zwiększał swoją przewagę z rundy na rundę, kilkakrotnie posyłając Hostaka na deski. W trzynastej rundzie arbiter odesłał zupełnie wyczerpanego mistrza do narożnika - Hostak po raz pierwszy nie dotrwał do końca walki. Antoni Załęski wygrał przez TKO i został mistrzem świata NBA.Niecały rok później doszło do rewanżu - ale 28 maja 1941 w Chicago to Hostak był challengerem. Już w pierwszej rundzie Polak leżał na deskach, ale szybko się pozbierał i w drugiej rundzie zrewanżował się tym samym - z tym, że sześciokrotnie, po czym walka została zatrzymana.
Jesienią 1941 doszło do unifikacji tytułu NBA i NYBC w wadze średniej. Dnia 28 listopada 1941 roku w Madison Square Garden naprzeciwko Załęskiego stanął Georfie Abrams. Po piętnastorundowym boju Polak został niekwestionowanym mistrzem świata wagi średniej.
Niedługo później Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny, i Załęski trafił do US Navy, w której służył do jesieni 1945 roku. Formalnie cały czas był mistrzem, gdyż na czas wojny "zamrożono" tytuły mistrzowskie, ale jego rywale pozostający w cywilu ciężko trenowali, czekając na powrót mistrza. Jednym z nich był Rocky Graziano, syn włoskich emigrantów, były amatorski mistrz USA, który w opinii wielu był głównym pretendentem do tronu. Jednakże zanim Załęski spotkał się z Grazziano, jego menedżerowie przekonali promotorów oraz prasę, aby dać mistrzowi czas na przygotowania. Załęski trenował sumiennie i w styczniu 1946 roku powrócił na ring nokautując sześciu przeciwników.
Po raz pierwszy spotkali się w ringu 27 września 1946 roku w Nowym Jorku a walka przyciągnęła na trybuny 40 000 widzów. Załęski miał w tym czasie rekord 60(36)-14-2 a Graziano 43(32)-6-5. Wojna zaczęła się od początku walki - zaraz po gongu Włoch wylądował na deskach ale pod koniec rundy zrewanzował mu się tym samym Polakowi, którego trzeba było odprowadzić do narożnika. Cały czas obaj szli na wymiany, w drugiej rundzie Załęski był ponownie liczony, podobnie w piątej. Na początku szóstej Graziano rzucił się na Polaka, ale ten ciosami w splot i szczękę powalił go na deski, gdzie został wyliczony. Zawodnicy otrzymali rekordowe sumy prawie 79 000 dolarów, natomiast "Ring Magazine" uznał tę walkę za najlepszą walkę roku, a Załęskiego za boksera roku.
Do rewanżu doszło 16 lipca 1947 roku w Chicago. Na początku przeważał Polak, w trzeciej rundzie Graziano był liczony, ale cały czas napierał pomimo tego, że od piątej rundy był cały zalany krwią a prawy oczodół miał zapuchnięty. Ten wysiłek został nagrodzony - w szóstej rundzie Załęski zaczął słabnąć a Graziano bił coraz mocniej, głównie atakując korpus. W końcu mistrz osunął się na kolana i został wyliczony. Także ten pojedynek został uznany przez "Ring Magazine" za walkę roku.
Trzecie spotkanie miało miejsce 10 czerwca 1948 roku w Newark. Załęski bardzo dobrze przygotował się do tej walki i od samego początku dominował, już w pierwszej rundzie rzucając Włocha na deski, podobnie w trzeciej. Po drugim liczeniu Załęski zaatakował mocno i znokautował rywala. Prawie nieprzytomnego Graziano przetransportowano do szatni i odwieziono do szpitala. Polak miał w dniu walki 35 lat, Włoch - 26.
Odzyskanym pasem mistrz nie cieszył się długo - utracił go już po trzech miesiącach na rzecz Mistrza Europy - Francuza Marcela Cerdana - po ciężkim boju w dwunastej rundzie przez TKO. "Ring Magazine" uznał starcie za walkę roku 1948. Była to ostatnia zawodowa walka bokserska Antoniego Załęskiego.
Antoni Załęski był najdłużej panującym mistrzem świata wagi średniej - ponad 7 lat. W 1958 roku został wybrany do "Hall of Fame" - bokserskiej Komntaty Sławy. Gdy zakończył karierę, angażował się w różne przedsięwzięcia biznesowe ale cały czas miał styczność z boksem - był arbitrem i działaczem YMCA w Chicago, gdzie uczył pięściarstwa młodych ludzi.
Załęski zagrał też w filmie - w 1956 roku nakręcono film o Rockym Graziano pod tytułem "Somebody up there likes me" (w Polsce: "Między linami ringu"). Polak wystąpił tam w roli samego siebie a w rolę Graziano wcielił się Paul Newman. Podczas zdjęć już w pierwszym ujęciu pierwszym uderzeniem Załęski znokautował aktora, za co dostał reprymendę od reżysera. Tłumaczył się, że nigdy nie potrafił hamować siły ciosów. Po wielu z pewnością zabawnych - choć nie dla Paula Newmana - perypetiach sceny walk nakręcono, co Załęski miał podsumować następująco: "Choć mam 43 lata i daleki jestem od dawnej formy wolałbym jeszcze raz rozegrać wszystkie swoje mecze z Rockym Graziano niż tu gimnastykować się z panem Newmanem. To była najtrudniejsza walka, jaką kiedykolwiek rozegrałem!"
Antoni Załęski zmarł 20 września 1997 roku w Stanach Zjednoczonych.
пропозиції роботи
