To Wam wkleję ;)
"Mój pierwszy maraton
30 września 2013 o 12:58
Stoję na jednej nodze oparty o barierkę. Minąłem już ostatni łuk i kątem oka widzę maratończyków, którzy wpadają na linię mety z rękami uniesionymi w geście triumfu. Prawą nogą nie jestem w stanie dotknąć płyty Stadionu Narodowego. Ten skurcz łydki mnie powalił. Zaciskam zęby. Staram się ją rozmasować, ale robię to dość nieudolnie, gdyż mięsień ramieniowy prawej ręki też odmawia mi posłuszeństwa. Od 33km rozmasowywał ją wielokrotnie. Pomagało. Dało się przetruchtać kilkadziesiąt metrów, aby znowu zwolnić, a jak trzeba było to i się zatrzymać. Schładzałem łydkę od 20 km przy każdej okazji zimną wodą. W punktach medycznych zmrażali mi ją sanitariusze i to pomagało na dłużej, ale do czasu.
Wówczas rozum czuwał. Gdy zbliżał się skurcz nakazywał się zatrzymać. Tym razem górę wzięły emocje. Pomagam sobie lewą ręką. Opuchnięty i twardy "balon" troszeczkę odpuszcza. Zaczynam kuśtykać na jednej nodze przez kilka metrów, potem powoli dostawiam i prawą. Już nic nie widzę, prócz łuku z tym hasłem, które kazało mi wytrwać do końca. W tle słyszę, że kibice zaczynają wykrzykiwać moje imię, które widniało na numerze startowym i plecach mojej koszulki, słyszę oklaski. Zaciskam zęby i do tej pory nie wiem, jak ze skurczem łydki wbiegłem na metę. Tak, wbiegłem! Dokładnie tak, jak sobie wymarzyłem. Tak, jak miało być i musiało! Potem zrobiło mi się ciemno przed oczami. Nie słyszałem już nic i osunąłem się na płytę. To był najgorszy ból, jaki mnie dopadł. Rozprostowałem obolałą nogę. Ktoś chyba się mnie o coś pytał. Pokiwałem głową nawet nie wiem w którą ze stron. Bolały mnie wszystkie mięśnie. Nawet nie wiedziałem, że tyle ich mam!
Miałem łzy w oczach i zarazem poczucie spełnienia i szczęścia. Tym bardziej, że od razu wypatrzyłem w tym tłumie Lenkę. Mój "dom", spokój i ukojenie tego, co czułem kilka chwil wcześniej.
I już przestał liczyć się zrealizowany czas, taktyka. Daleki jeszcze jestem od analiz, które towarzyszyły każdemu mojemu treningowi. Zrozumiałem, że tu nie chodzi o liczby, osiągi. Przynajmniej nie teraz.
Najbardziej dumny jestem z ostatnich 8 kilometrów, gdy człapałem walcząc o każdy kilkudziesięciometrowy podbieg, a potem nawet krok. Dałem radę! Choć plątały mi się różne niedoskonałe myśli. Ale wiedziałem, że o własnych siłach z trasy nie zejdę.
I te pierwsze 34 kilometry nie mają dla mnie takiego znaczenia, gdy skrzętnie realizowałem ambitne założenia taktyczne. Mój "bieg" rozpoczął się właśnie od tego 34-go kilometra.
Ale nie miałoby to miejsca, gdyby nie moi bohaterzy.
Lenka, która wspierała mnie przez cały czas. Bo maraton to nie tylko sam bieg. To 3 miesiące treningów, wyrzeczeń, startów, które czasami wbrew mojej naturze stawały się priorytetem w chwilach, gdy nie powinny.
I nasz zwariowany "Golden Team". Ludzie, którzy zarazili mnie pasją biegania. Którzy czuwali nad tym narwanym żółtodziobem chcącym przenosić góry, jak ja.
Na trasie maratonu byli ze mną przez cały czas. Prowadzili mnie, jak za rękę. Kibice wraz z moją Lenką wyznaczali mi cele na kolejnych kilometrach, aby do nich dobiec. Był to też niesamowity motywator. Nie będę wymieniał Was wszystkich, bo mógłbym kogoś nieopatrznie pominąć, ale z Wami chciałbym podzielić się moim sukcesem.
Kolejny maraton (kwestia czasu, bo mam z nim nie wyrównany rachunek) będzie już tylko następnym startem. Dziś jestem mądrzejszy i bardziej pokorny. Takich emocji, jakich dostarczył mi ten start nie da się powtórzyć.
Tym bardziej, że się ich nie spodziewałem. Dziś za to stał się bardziej przewidywalny i do okiełznania.
Było warto. To uczucie, ktore uderzyło we mnie wraz z przekroczeniem mety zrekompensowało mi całkowicie to, co spotkało mnie na trasie Maratonu Warszawskiego. I dziś mimo, że jestem jeszcze pełen emocji wiem, że te uczucie na długo zapadnie mi w pamięć.
пропозиції роботи
