Temat: Nie negocjuj z kłamcą!

W niektórych sytuacjach wiele byśmy dali za to, żeby rozpoznać, czy druga osoba nas nie okłamuje. Psychologowie twierdzą, że jeżeli właściwie zinterpretuje się kilka różnych sygnałów, będziemy mogli rozpoznać szczerość naszego rozmówcy. Jak zatem zorientować się, że ktoś kłamie?

Sygnały niewerbalne:

Patrzy wysoko w prawo. Uważa się, że osoba, która kłamie, jest zmuszona użyć prawej półkuli mózgu odpowiadającej nie za pamięć, ale tworzenie nowej historii. Dlatego często mówi się, że kłamca patrzy wysoko w prawo.

Pociera nos. Kolejnym niewerbalnym objawem kłamstwa może być pocieranie nosa, zasłanianie ust, a także pocieranie oczu. Tłumaczy się to skłonnością kłamcy do zasłaniania swojej twarzy, kiedy mówi nieprawdę i podświadomego zatrzymywania fałszywych słów.

Szybciej mruga. Kłamca ma także tendencję do szybszego mrugania, co wynika z intensywnych procesów myślowych, które toczą się w jego mózgu.

Mało gestykuluje, ale nerwowo porusza stopami. Ludzie, którzy często kłamią, uczą się kontrolować swoje ciało. Skupiają się w tym jednak głównie na wyższych partiach ciała. Mogą więc podczas kłamania patrzeć swojemu rozmówcy w oczy i mało gestykulować. Wydają się więc spokojni i opanowani. Zdradzają ich jednak nogi, a dokładnie stopy, które zwykle nerwowo przekładają.

Sygnały werbalne:

Wypowiada się zdawkowo i bez szczegółów. Osoba, która kłamie, zwykle skupia się na ogólnej konstrukcji wypowiedzi, natomiast unika wszelkich szczegółów. Nie opowiada również o swoich uczuciach w trakcie jakiegoś wydarzenia i nie przedstawia dokładnych cytatów czyjejś wypowiedzi.

Unika „ja”. Kłamca często ma tendencję do eliminowania formy pierwszoosobowej ze swojej wypowiedzi, którą chętnie zastępuje formą bezosobową, np. „stało się”.

Zapewnia o prawdomówności. Ktoś, kto kłamie najczęściej podkreśla własną prawdomówność, ciągle przekonuje, że mówi prawdę, czasem nawet zarzeka się i przysięga.

Łapie za słówka. Kłamca, aby uniknąć wciągania w szczegóły, zwłaszcza jeśli zadaje mu się kłopotliwe pytania, stara się je inaczej interpretować. Łapie zatem swojego rozmówcę za słówka. Chce, żeby przedstawiono mu dokładną definicję jakiegoś pojęcia.

Spowalnia lub przyspiesza wypowiedź. Zwykle osoba, która kłamie, zaczyna mówić wolniej, ponieważ musi wymyślić swój scenariusz danej sytuacji. Może być jednak przeciwnie, może mówić znacznie szybciej. Charakterystyczna jest tu jednak wyraźna zmiana zwyczajnego sposobu wypowiedzi kłamcy.