Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:

Piotr B.:

Artur K.:

Piotr B.:
Nie będę wchodzić w definiowanie problemu ale jest on realny. Efektywność pracownika spada, jego zdrowie szwankuje.
Jak zapobiegać ?
Wydaje mi się, że jednym ze sposobów może być ustawienie sobie kilku celów życiowych których osiągnięcia się pragnie. Czyli nie tylko praca zawodowa (dla jednego klienta/pracodawcy), ale i np. dbanie o działkę, sport. Wtedy jeśli na jednym kierunku jesteśmy już znużeni w drugim możemy się odbudować.

Otóż to! Jak schodzimy do przyczyn to nagle okazuje się, że to nie choroba (oczywiście z numerem) tylko brak celów życiowych czy zawodowych, lenistwo (nie robienie niczego po za pracą), marazm (brak pomysłu na to co mogę robić innego).

Aż tak proste to moim zdaniem nie jest.
Na to kim jest człowiek ma wpływ cała "rzeka" zdarzeń. I geny które dziedziczymy po przodkach i memy (przekaz informacyjny które przyjmujemy od urodzenia). Czyli to co dla jednego jest łatwe dla innych trudne. Stąd ludzie często nie mogą zrozumieć jedni drugich i czasem np. podejrzewają, że rozwiązanie problemu tkwi po prostu w lenistwie drugiej osoby. Pewnym rozwiązaniem jest nieustająca cierpliwa edukacja - taki powolny proces.

A dlaczego to nie jest proste? Bo musi być skomplikowane? Uważam Piotr, że bardzo często komplikujemy sobie sprawy i wyjaśnienia nie po to by je zrozumieć tylko uznać za coś co leży po za naszymi możliwościami wpływu. Bo tak jest wygodniej a jak nam coś nie wychodzi to nie jest nasza wina tylko siły wyższej.
My ludzie jesteśmy mistrzami w utrudnianiu sobie życia i racjonalizowaniu swoich porażek. A czy to zrobimy przez stworzenie choroby czy ułomności, wiary czy jej braku - to kwestia doboru narzędzi.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Piotr B.:
Może źle się wyraziłem.
Dla mnie prosta jest przyczyna tego wypalenia.
A trudne znalezienie rozwiązania do przekonania ludzi aby działali w swoim interesie. Podobnie z paleniem papierosów, piciem,...
I problem też w tym że jesteśmy odwzorowaniem naszych przodków i środowiska w którym się wychowywaliśmy. Czyli trzeba od "małego" ludziom podsuwać do obserwowania zachowania korzystne dla nich, jeśli nie na chwilę obecną (bo np. przez moment branie narkotyków może być przyjemne) to w przyszłości.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:
A wypalenie zawodowe jest uzasadnieniem na bycie nieudacznikiem i nie określona jednostką.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:
A wypalenie zawodowe jest uzasadnieniem na bycie nieudacznikiem i nie określona jednostką.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Piotr S.:

Artur K.:
A wypalenie zawodowe jest uzasadnieniem na bycie nieudacznikiem i nie określona jednostką.

Artur, czy aby nie przesadziłeś z nazwaniem nieudacznikami wszystkich, którym się wydaje, że się wypalili zawodowo? Kto to jest Twoim zdaniem nieudacznik? Zdefiniuj proszę to pojęcie, jednocześnie definiując "udacznika", czyli tzw. człowieka sukcesu. Wiesz, wielokrotnie miałem do czynienia z tymi "ludźmi sukcesu" na wyskokich stanowiskach, z dużymi pensjami i sztucznym uśmiechem na twarzy. Niejednokrotnie musieli to okupić dużym kosztem moralnym i mentalnym i niejednokrotnie to oni względem innych używają sformułowania "nieudacznik", patrząc na innych z góry, a de facto odreagowując kompleksy i swoje upodlenie. Byłbym ostrożny z takimi uogólnieniami bo życie, w tym życie biznesowe, jest dość złożone i z różnych powodów ludzie znajdują się w różnych sytuacjach.

Ponadto to trochę nieładnie nazywać tak osoby, które tu z Tobą dyskutują. Nie uważasz?

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:

Artur K.:
A wypalenie zawodowe jest uzasadnieniem na bycie nieudacznikiem i nie określona jednostką.

Jak napiszę, że coachem i trenerem zostaje każdy gamoń, który nie poradził sobie na psychologii czy psychiatrii, będziesz krzyczał? przypuszczam, że tak :)

Czy jestem nieudacznikiem, jeśli ze względów niezależnych tak do końca ode mnie przestaje mi sprawiać radość kontakt z klientami po 3 czy 4 latach, przygotowanie ofert, szukanie nowych rozwiązań?

Udowodnione psychologicznie, żeby nie wpaść w rutynę i wypalenie należy co kilka lat zmieniać pracę albo co najmniej zakres obowiązków.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Piotr B.:

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Za "komuny" część osób która nie widziała perspektyw w kraju udawała się na tzw. "emigrację wewnętrzną". Pewnie i teraz będziemy przechodzili podobny proces.
Trzeba znaleźć swoje cele życiowe (kilka), ważnie i mniej istotne. Tak aby czasem je osiągać i czerpać z tego satysfakcję. Przy trudnym do osiągnięcia celu konieczne jest zadowolenie z "kroczenia" po drodze do niego (przecież możemy go nie osiągnąć, ale nabyte umiejętności mogą się przydać w innych przedsięwzięciach). Jeśli mamy internet można pobudzić swoją wyobraźnię i znaleźć coś interesującego dla siebie.
Czyli najważniejsze - musimy znaleźć czas, tylko dla siebie (choć troszeczkę). Nabrać dystansu i pośmiać się z siebie, nawet kilka razy dziennie. Trochę spaceru, sportu - aby się rozluźnić. :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:

Piotr B.:

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Za "komuny" część osób która nie widziała perspektyw w kraju udawała się na tzw. "emigrację wewnętrzną". Pewnie i teraz będziemy przechodzili podobny proces.
Trzeba znaleźć swoje cele życiowe (kilka), ważnie i mniej istotne. Tak aby czasem je osiągać i czerpać z tego satysfakcję. Przy trudnym do osiągnięcia celu konieczne jest zadowolenie z "kroczenia" po drodze do niego (przecież możemy go nie osiągnąć, ale nabyte umiejętności mogą się przydać w innych przedsięwzięciach). Jeśli mamy internet można pobudzić swoją wyobraźnię i znaleźć coś interesującego dla siebie.
Czyli najważniejsze - musimy znaleźć czas, tylko dla siebie (choć troszeczkę). Nabrać dystansu i pośmiać się z siebie, nawet kilka razy dziennie. Trochę spaceru, sportu - aby się rozluźnić. :)

A jak myślisz, skąd kadrowa :P

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Piotr B.:

Agnieszka G.:

A jak myślisz, skąd kadrowa :P

W omawianym temacie zawód nie ma znaczenia.
Nie wiem dlaczego go podałaś, może z rozpędu. :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Piotr B.:

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Za "komuny" część osób która nie widziała perspektyw w kraju udawała się na tzw. "emigrację wewnętrzną". Pewnie i teraz będziemy przechodzili podobny proces.
Trzeba znaleźć swoje cele życiowe (kilka), ważnie i mniej istotne. Tak aby czasem je osiągać i czerpać z tego satysfakcję. Przy trudnym do osiągnięcia celu konieczne jest zadowolenie z "kroczenia" po drodze do niego (przecież możemy go nie osiągnąć, ale nabyte umiejętności mogą się przydać w innych przedsięwzięciach). Jeśli mamy internet można pobudzić swoją wyobraźnię i znaleźć coś interesującego dla siebie.
Czyli najważniejsze - musimy znaleźć czas, tylko dla siebie (choć troszeczkę). Nabrać dystansu i pośmiać się z siebie, nawet kilka razy dziennie. Trochę spaceru, sportu - aby się rozluźnić. :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:

Teraz rozumiesz?

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:
A gdzie napisałam, że nic nie robię? :)

Wiesz, jako kadrowa z PKS-u z małej mazurskiej wsi nie mam za bardzo możliwości zmian ani dokształcania, ale po 15 latach mam dość siedzenia w papierach i jestem zmęczona tym wszystkim, niemniej perspektyw w moim rejonie brak a ja się czuję coraz gorzej chodząc do pracy, która jest mi konieczna do przeżycia, ale przestała mi dawać jakąkolwiek przyjemność i satysfakcję.

Teraz rozumiesz? :)

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Agnieszka G.:

Artur K.:
Teraz rozumiesz?

Jak rozumiem będziesz podważał medycynę?

http://tiny.pl/q5115

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:

Zasłanianie się badaniami tylko po to by nic nie robić ze swoim życiem też zrzucisz na karb wypalenia zawodowego? Wygodne, mało wymagające - ale skuteczność zerowa.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Artur K.:
Prędzej zgodziłbym się na "zniechęcenie" w specyficznych warunkach: 1) słaby przełożony, nie potrafiący zarządzać, 2) kulturę organizacyjną nie pozwalająca na rozwój i inicjatywę, 3) schematyczna praca (ale widziały gały co brały), 4) wysoko kosztowa (emocje, energia) praca.

Link do wypowiedzi

Temat: Wypalenie zawodowe

Link do wypowiedzi