Temat: wiadomości SWIFT a VAT
a sąd na to:
:-)
Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 14b § 5 pkt 1, art. 233 § 1 pkt 1, art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., powoływanej w dalszej części jako "O.p.") w związku z art. 2 pkt 9, art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 27 ust. 3, art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze. zm., zwanej dalej "u.p.t.u."), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmówił zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2006 r., którym uznano stanowisko Bank S.A., (zwanej dalej "skarżącą") przedstawione we wniosku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, za nieprawidłowe.
Z przesłanych do Sądu akt sprawy wynika, iż pismem z dnia 31 sierpnia 2006 r. skarżąca złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego. We wniosku skarżąca wskazała, że w związku z prowadzoną działalnością bankową korzysta z usług S. Usługodawcą przedmiotowych usług jest S., podmiot będący zarejestrowanym podatnikiem VAT UE, z siedzibą w Belgii. Usługa systemu S. polega na umożliwieniu bankom komunikowania się między sobą. S. bazuje na sieci informacyjnej (komunikacyjnej) o światowym zasięgu użytkowania, zapewniającej bezpieczeństwo danych i dostępu oraz szybkość transakcji. System ten generuje różnego rodzaju znormalizowane komunikaty kluczowane oraz niekluczowane w zakresie świadczenia przez nie usług finansowych. Jako przykłady rodzaju komunikatów kierowane do Banku z innych banków skarżąca podała zlecenie przelewu, otrzymanie przelewu, założenie lokaty, złożenie depozytu, udzielenie kredytu, obciążenie płatności odsetkowych, ustanowienie akredytywy, udzielenie gwarancji lub poręczenia, informacji dotyczącej czeków, przelewów bezgotówkowych.
Ponadto, do wniosku skarżąca dołączyła opinię klasyfikacyjną wydaną przez Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2006 r., z której wynika, że usługi systemu SWIFT, polegające na umożliwieniu bankom komunikowania się między sobą oraz generowania informacji dotyczących transakcji finansowych mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 67.13.10-00.00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane". Jednocześnie, jak wskazano w ww. opinii dla celów podatkowych nadal stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r., z której wynika, iż opisane usługi mieściły się w grupowaniu: PKWiU 67.13.10-00.90 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe, gdzie indziej niewymienione".
Tak przedstawiając stan faktyczny skarżąca zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem:
czy import przedmiotowych usług podlega opodatkowaniu VAT w Polsce?
jeśli przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu to jaka stawka podatku VAT znajduje zastosowanie?
czy w przypadku traktowania przedmiotowych usług jako zwolnionychz opodatkowania VAT w Polsce nie powstaje obowiązek ujmowania wartości z tytułu nabycia tych usług w fakturach wewnętrznych?
Zdaniem skarżącej, zgodnie z art. 27 ust. 3, w związku z ust. 4 u.p.t.u. miejscem świadczenia (opodatkowania) przedmiotowych usług SWIFT jest terytorium Polski. Natomiast świadczenie tych usług podlega zwolnieniu od podatku VAT stosownie do art. 43 ust. 1 u.p.t.u. Z kolei w przypadku traktowania przedmiotowych usług jako zwolnionych z opodatkowania VAT w Polsce powstaje obowiązek ujmowania wartości z tytułu nabycia tych usług w fakturach wewnętrznych.
Odpowiadając na tak zadane pytanie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w W. postanowieniem z dnia 1 grudnia 2006 r. uznał stanowisko przedstawione przez skarżącą za nieprawidłowe.
Uzasadniając to, organ wskazał, iż świadczone na rzecz skarżącej usługi systemu SWIFT zaliczają się do usług elektronicznych i stanowią ich import. Zatem w ocenie organu pierwszej instancji na skarżącej jako nabywcy przedmiotowych usług, ciąży obowiązek rozliczenia podatku należnego w podatku od towarów i usług z tytułu ich importu na terytorium kraju ze stawką podatku 22%. W uzasadnieniu organ przytoczył definicję usług elektronicznych zawartą w art. 2 pkt 26 u.p.t.u.
Skarżąca wniosła zażalenie na ww. postanowienie, zarzucając mu naruszenie art. 2 pkt 26, art. 8 ust. 3 oraz art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. W zażaleniu powtórzona została argumentacja zawarta we wniosku o udzielenie interpretacji.
Dyrektor Izby Skarbowej w W., rozpoznając zażalenie, odmówił zmiany zaskarżonego postanowienia.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podzielił w całości stanowisko organu pierwszej instancji i stwierdził, iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 10 sierpnia 2006 r. na mocy przepisów Rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. (Dz. U. UE.L.05.288.1) zwanego dalej "rozporządzeniem" została zmieniona definicja usług elektronicznych, określona w art. 2 pkt 26 u.p.t.u. Wchodzące w życie z dniem 1 lipca 2006 r. przepisy rozporządzenia ustanowiły środki wykonawcze do Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U.UE.L.77.145.1 zwanej dalej "VI Dyrektywą"). Rozporządzenie to wiąże wszystkie państwa członkowskie i winno być stosowane bezpośrednio. Zatem przepisy tego rozporządzenia stały się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium RP. W związku z tym w ocenie organu odwoławczego nabywane usługi systemu SWIFT, umożliwiające komunikowanie się z innymi bankami oraz służące do generowania różnego rodzaju znormalizowanych komunikatów w zakresie świadczonych przez banki usług odpowiadają definicji usług elektronicznych, w szczególności art. 11 ust. 2 lit c), wynikającej z rozporządzenia.
Zdaniem organu konsekwencją tego było uznanie nabywanych przez skarżącą usług za usługi elektroniczne, a dołączona do wniosku klasyfikacja statystyczna dokonana przez Urząd Statystyczny w Łodzi, w kontekście art. 8 ust. 3 u.p.t.u. pozostaje w sprawie bez znaczenia. Ustawodawca wyłączył bowiem usługi elektroniczne z konieczności ich identyfikacji na podstawie przepisów o statystyce publicznej.
Ponadto, powołując się na przepisy ustawy o podatku od towarów i usług organ odwoławczy stwierdził, iż w zaistniałym stanie faktycznym dochodzi do importu usług elektronicznych, z tytułu nabycia których, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u. podatnikiem jest usługobiorca, czyli w tym przypadku skarżąca. Ponieważ usługi elektroniczne nie zostały wymienione w załącznikach do ustawy, jak również w aktach wykonawczych do ustawy właściwą stawką podatku w tym przypadku jest stawka podstawowa w wysokości 22%.
Z kolei odnosząc się do wskazanego przez skarżącą w zażaleniu orzeczenia w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Daracenter przeciwko Skatteministeriet, Dyrektor Izby Skarbowej w W. zauważył, że oprócz konkluzji wskazanych przez skarżącą, wyrok ten wskazuje, iż interpretacja punktu 3 art. 13(B)(d) VI Dyrektywy winna być ścisła, a sam fakt, że element składowy jest konieczny dla realizacji transakcji zwolnionej, nie uprawnia do wniosku, że usługa, którą ten element reprezentuje, jest zwolniona.
W skardze na powyższą decyzję skarżąca wniosła o uchylenie w całości rozstrzygnięć obu instancji oraz zasądzenie kosztów sądowych, zarzucając jej naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 2 pkt 26 u.p.t.u. w związku z art. 11 oraz 12 rozporządzenia wraz z załącznikiem nr 1 do niego, a także art. 8 ust. 3, art. 41 ust. 13 i art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do u.p.t.u.
Ponadto skarżąca wskazała na naruszenie przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 120 O.p., poprzez działanie organu podatkowego z pominięciem przepisów prawa, art. 122 O.p. poprzez nie podjęcie wszystkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienie sprawy w postępowaniu podatkowym, a także art. 187 § 1 O.p. poprzez nie dochowanie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego.
Zdaniem skarżącej, niezasadnie w zaskarżonej decyzji organ obejmuje przedmiotowe usługi SWIFT legalną definicją usług elektronicznych, co stanowi naruszenie art. 2 pkt 26 u.p.t.u. W jej ocenie niezasadnie również odmówiono uwzględnienia przedłożonej opinii statystycznej (czym naruszono art. 8 ust. 3 u.p.t.u.), która jako wydana przez Urząd Statystyczny jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 194 § 1 O.p. stanowiącym dowód w sprawie. W rezultacie odmówiono zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem Nr 4 do u.p.t.u., który w pozycji 3 obejmuje przedmiotowe usługi.
W dalszej części skargi skarżąca podnosi, iż przedmiotowe usługi nie są usługami elektronicznymi lecz usługami finansowymi, w rezultacie czego korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów usług.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W., wnosząc o oddalenie skargi, podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje;
W skardze zostały postawione zarzuty naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania polegające na niepodjęciu wszelkich działań przez organ w celu ustalenia stanu faktycznego w sprawie.
Zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się zasadny. Sąd analizując przepisy prawa krajowego, prawa wspólnotowego oraz mając na uwadze dorobek orzecznictwa ETS przyznaje rację stronie skarżącej, iż usługi świadczone przez SWIFT s.c.r.l należy zaklasyfikować do usług pośrednictwa finansowego a nie do usług elektronicznych. Art. 2 pkt 26 u.p.t.u., oparty w tym względzie o obowiązujące od 1 lipca 2006 r. rozporządzenie ustanawiające środki wykonawcze do VI Dyrektywy, wprowadził nową definicję usług elektronicznych. Zawarty w niej wykaz usług elektronicznych nie jest ostateczny, ani wyczerpujący. Do usług elektronicznych należą usługi świadczone za pomocą internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie jest zautomatyzowane i które wymagają niewielkiego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.
Zatem usługa elektroniczna, to usługa spełniająca łącznie następujące cztery warunki:
jest świadczona w sposób częściowo lub całkowicie zautomatyzowany przez technologię informacyjną i wymaga niewielkiego udziału człowieka po stronie usługodawcy,
polega na wysyłaniu i odbieraniu danych za pomocą systemów teleinformatycznych w publicznych sieciach telekomunikacyjnych,
jest świadczona na indywidualne żądanie usługobiorcy (czyli jest zindywidulizowana),
jest realizowana bez jednoczesnej obecności stron w tej samej lokalizacji (czyli zdalnie).
W związku z powyższym, w procesie świadczenia usługi elektronicznej przynajmniej pewien etap (a najlepiej całość) musi się odbywać automatycznie, czyli bez udziału człowieka po drugiej stronie, oraz na odległość (czyli zdalnie), co z zasady odróżnia usługę elektroniczną od usługi świadczonej w sposób tradycyjny, manualny, osobisty. Musi także stanowić indywidualną odpowiedź na indywidualnie sformułowane zapytanie - stąd, jak się zauważa, niezależna od woli odbiorcy transmisja programów TV czy radiowych nie stanowi usługi elektronicznej.
Ustawodawca wskazał, iż w szczególności usługami elektronicznymi są:
projektowanie i utrzymywanie stron internetowych (dostarczanie serwisów www), zdalne zarządzanie, utrzymywanie i konserwacja oprogramowania i sprzętu,
dostarczanie i aktualizacja oprogramowania (oczywiście zdalna),
dostarczanie obrazów, tekstów i informacji oraz tworzenie i udostępnianie baz danych,
dostarczanie muzyki, filmów i gier, w tym gier losowych i hazardowych, jak również przekazów o charakterze politycznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym, naukowym i rozrywkowym oraz informacji o wydarzeniach,
usługi edukacyjne świadczone na odległość (e-learning).
Do usług elektronicznych nie zalicza się usług nadawczych radiowych i telewizyjnych, chyba że program radiowy lub telewizyjny jest nadawany wyłącznie za pośrednictwem internetu lub podobnej sieci elektronicznej, oraz usług telekomunikacyjnych.
Z powyższego wynika, że sam fakt komunikowania się usługodawcy z klientem np. za pomocą poczty elektronicznej nie jest jeszcze tożsamy ze świadczeniem usługi elektronicznej. Nie wszystkie usługi oferowane za pośrednictwem dróg elektronicznych stanowią usługi elektroniczne, zwłaszcza, gdy są to usługi jedynie ogłaszane i zamawiane tą drogą, a faktycznie realizowane manualnie, w sposób tradycyjny, bez automatyzacji za pomocą technologii informacyjnych. Sam tylko elektroniczny sposób komunikacji między stronami nie czyni danego świadczenia "usługą elektroniczną".
Nie mniej jednak, zdaniem Sądu, wyodrębnienie usług elektronicznych ma znaczenie tylko dla celów ustalania miejsca ich świadczenia i miejsca opodatkowania. Wynika to bezpośrednio z przepisów wspólnotowych. VI Dyrektywa mówi o usługach świadczonych drogą elektroniczną jedynie w art. 9 (2)(e), dotyczącym właśnie ustalania miejsca świadczenia (odsyłając do załącznika L, gdzie zostały one przykładowo wymienione). Podobnie rozporządzenie nr 1777/2005 mówi o usługach elektronicznych określonych w przepisach o miejscu świadczenia. Ustawa o VAT powinna być zgodna z Dyrektywą, należy więc uznać, że także przepisy polskie wyodrębniają usługi elektroniczne wyłącznie dla celu ustalenia miejsca ich świadczenia. Dla innych celów - niezwiązanych z ustalaniem miejsca świadczenia np. ustalenia właściwej stawki VAT, prawa do zwolnienia - pozostają one innymi usługami, kwalifikowanymi ze względu na ich materialną treść (zawartość).
Jak wskazywała skarżąca usługa systemu SWIFT polega na komunikowaniu się między bankami, po to, aby bank mógł wykonywać usługi bankowe. Świadczenie tych usług, jak podkreślała skarżąca, wymaga działania człowieka zarówno po jednej jak i po drugiej stronie. Zatem nie można twierdzić, że świadczenie tych usług jest zautomatyzowane, czy też usługi te są generowane automatycznie przez komputer i przesyłane internetem lub siecią elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę.
Nie sposób pominąć również orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości C-2/95, w którym ETS wypowiedział się, iż ani sposób wykonywania e-usług np. poprzez zastosowanie elektronicznych środków przekazu ani charakter prawny usługodawcy ( brak statusu banku) ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym klientem nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13(b)(d)(3) i (5) VI Dyrektywy, pod warunkiem że usługi świadczone przez podmiot są przez klienta postrzegane jako element usługi finansowej ( podkreślenie Sądu).
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, błędnie organy podatkowe odmówiły zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u w związku z załącznikiem Nr 4 do ustawy, który w pozycji 3 obejmuje przedmiotowe usługi jako zwolnione.
Ponadto, nie sposób pominąć ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz.U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 ze zm. dalej pr. bank.), które wskazuje na katalog czynności wykonywanych przez bank. W skład tego katalogu sformułowanego w art. 4 ust. 1 pkt 7 pr. bank. wchodzą w przeważającej mierze czynności zawarte w art. 5 ust. 2 pr. bank. oraz art. 6 pr. bank. - czynności pozabankowe. Dotyczy to w szczególności udzielania pożyczek ze środków własnych, świadczenia usług w zakresie nabywania i zbywania wierzytelności, świadczenia usług związanych z transferem środków pieniężnych, emitowania instrumentów płatniczych i administrowania nimi, udzielania poręczeń, prowadzenia na rachunek własny lub rachunek innej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej (o ile posiada zdolność prawną) obrotu terminowymi operacjami finansowymi i instrumentami rynku pieniężnego (np. czekami, wekslami, certyfikatami depozytowymi oraz uczestniczenia w emisji papierów wartościowych lub świadczenia usług związanych z taką emisją, a także nabywania i zbywania udziałów lub akcji, świadczenia usług w zakresie zarządzania aktywami, świadczenia usług w zakresie doradztwa finansowego (w tym inwestycyjnego) oraz prowadzenia na rachunek własny lub rachunek innej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej (o ile posiada zdolność prawną) obrotu papierami wartościowymi.
Nie można też pominąć, iż pr. bank dopuszcza funkcjonowanie tzw. instytucji pośredniczącej. Instytucja pośrednicząca to podmiot umożliwiający realizację tzw. przelewów transgranicznych (art. 68g pr.bank.), będących jedną z form instytucji bankowych rozliczeń pieniężnych ( art. 63-68 pr.bank.). Zatem także przepisy prawa krajowego dopuszczają udział tego typu instytucji, które mogą wykonywać określone usługi. Czyniąc to, w ocenie Sądu, będą wykonywały to w ramach usługi bankowej, jeżeli tak będzie ona kwalifikowana przez finalnego odbiorcę - klienta banku, na co wskazał ETS.
Również planowana zmiana prawa wspólnotowego, a mianowicie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ( Dz.U.UE.L.06.347.1), mające na celu rozwianie wielu problemów z kwalifikacją danej usługi do usługi finansowej czy też ubezpieczeniowej wprost zakłada, iż za usługi posiadające specyficzne oraz istotne cechy "prowadzenia konta" zgodnie z definicją zawartą w art. 135a ust. 5 Dyrektywy 2006/112/WE uznaje się następujące rodzaje działalności:
(a) usługi świadczone pomiędzy operatorami polegające na transferze funduszy między rachunkami pieniężnymi oraz kompensata tych transferów;
(b) usługi związane z członkostwem, przystąpieniem lub abonamentem oferowane w przypadku kart płatniczych lub systemów płatniczych do kont;
(c) usługi kontroli z elementami zabezpieczającymi mające na celu właściwe wykonywanie transferów funduszy pomiędzy rachunkami pieniężnymi;
(d) wystawianie wyciągów z konta na potrzeby klientów indywidualnych i podmiotów dokonujących transakcji handlowych;
(e) weryfikacja płatności;
(f) wystawianie książeczek czekowych do określonego konta.
Ww. regulacje zawarte zostały w art. 18 wniosku rozporządzenia Rady ustanawiające przepisy wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych.
Mając powyższe na uwadze, ze zwolnienia z opodatkowania, w związku z importem usług, korzystają usługi zwolnione przedmiotowo, wymienione w załączniku nr 4 (art. 43 u.p.t.u.). Do takich usług należą usługi pośrednictwa finansowego (poz. 3 załącznika) świadczone przez podmiot mający siedzibę za granicą na rzecz polskiego usługobiorcy.
Odnośnie dokumentowania importu usług zwolnionych, w ocenie Sądu, powstanie obowiązek ewidencjonowania tych usług w fakturach wewnętrznych. Zgodnie z art. 106 ust. 7 u.p.t.u, faktury wewnętrzne służą do dokumentowania między innymi importu usług. Zatem ustawodawca nie uzależnia dokumentowania usług fakturami wewnętrznymi w zależności od tego czy jest ona zwolniona czy też opodatkowana.
W sprawie zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego polegającego na pominięciu opinii Urzędu Statystycznego a także braku ustalenia stanu faktycznego, należy wskazać, iż zarzuty te są niezasadne. Interpretacja wydawana jest w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu. Zatem organ podatkowy nie ustala stanu faktycznego. Skoro nie czyni tego, to nie można mu postawić takiego zarzutu. Poza tym, należy wskazać, iż organ nie jest związany opinią klasyfikacyjną i ma prawo dokonać własnej oceny przedstawionego stanu faktycznego.
Mając na względzie powyższe, Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)., orzekł jak w sentencji wyroku. O zwrocie kosztów postępowania sądowego Sąd postanowił na mocy art. 200 cyt. ustawy.
Grzegorz W. edytował(a) ten post dnia 29.12.08 o godzinie 09:25
пропозиції роботи
