Temat: Umowy cywilnoprawne, przyszłość zatrudnienia w XXI wieku....

W drugiej połowie XX wieku dominującą w Polsce formą zatrudnienia był stosunek pracy. Praca na etacie była i jest do dzisiaj najbardziej pożądanym towarem. Związki zawodowe i politycy walczą o jej godziwe warunki. Koszty tej walki ponoszą pracodawcy, którzy w swojej działalności jako priorytet chcą i muszą traktować zysk. W przeciwnym wypadku zbankrutują. Dlatego pracodawcy tworząc HR początkowo za zadanie postawili obsługę z zakresu administracji kadrowo-płacowej. Następie dostrzegli, że posiadając zaangażowanych pracowników mogą zarobić więcej stąd pojawił się tzw. miękki HR. W miarę upływu lat zmieniały się realia rynkowe, technologiczne (duże maszyny zastępują komputery), w Polsce ustrój socjalistyczny został zastąpiony przez „stary, dobry i sprawdzony” kapitalizm ale dalej za podstawowy stosunek zatrudnienia powszechnie uważamy stosunek pracy. W przepisach prawa pracy wprowadzane są zmiany, ale są one kosmetyczne, ukierunkowane na tu i teraz. Dobrze to widać kiedy uzmysłowimy sobie, że kodeks pracy choć podlegał licznym modyfikacjom to powstał w 1974 roku.
W związku z szybkim rozwojem technologii na rynku zwiększa się liczba współpracowników czyli osób świadczących usługi na podstawie umów o dzieło i zlecenia (prowadzących lub nie działalność gospodarczą). Równolegle rośnie rola małych firm usługowych a spada liczba dużych zakładów pracy. Wzrasta efektywność i jeżeli kiedyś jeden robotnik produkował 7 samochodów a dzisiaj 122 to oczywistym jest, że zmniejsza się liczebność załóg.
Dodatkowo można pokusić się o stwierdzenie, że konkurencja z Indii i Chin powoduje, że w Polsce siła robocza jest relatywnie droga i nie będą powstawać – w dużej liczbie - w przyszłości w naszym kraju duże zakłady pracy.
Na rynku pracy pojawia się nowa generacja ludzi urodzonych po 1980 r., inaczej wychowanych i myślących.
Dlatego powinniśmy na nowo przyjrzeć się możliwościom i szansom jakie daje współpraca zamiast etatu, pamiętając o zagrożeniach.
Warto stworzyć współpracownikom przyjazne środowisko pracy. Nie chodzi tylko o zapewnienie im opieki medycznej, czy innych benefitów ale potraktowanie ich jako taki sam zasób ludzki jak pracowników. Pamiętając oczywiście o ograniczeniach prawnych.