GoldenLine
Zaloguj się
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała.
Link do wypowiedziLink
Magdalena Ż.

Magdalena Ż. Human Resources
Generalist

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okrecie tymczasem
Link do wypowiedziLink
Michał Kosakowski

Michał Kosakowski I am what I am.
Someone has to be.

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okrecie tymczasem panowal niecodzienny nastroj - wszystkich ogarnal bowiem
Link do wypowiedziLink
Adam Z.

Adam Z. Specjalista ds.
multimediów -
aranżer

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okrecie tymczasem panowal niecodzienny nastroj - wszystkich ogarnal bowiem amok picia. Rum z solą morską...
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okrecie tymczasem panowal niecodzienny nastroj - wszystkich ogarnal bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie
Link do wypowiedziLink
Adam Z.

Adam Z. Specjalista ds.
multimediów -
aranżer

Temat: Opowiadanie :o)

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okrecie tymczasem panowal niecodzienny nastroj - wszystkich ogarnal bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje...
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie.
Link do wypowiedziLink
Adam Z.

Adam Z. Specjalista ds.
multimediów -
aranżer

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami.
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię
Link do wypowiedziLink
Adam Z.

Adam Z. Specjalista ds.
multimediów -
aranżer

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla.
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki,
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, wszystkie były dziewicami.Ewa Olejniczak edytował(a) ten post dnia 19.06.07 o godzinie 20:41
Link do wypowiedziLink
Maciek Wrzesień Wrzesiński

Maciek Wrzesień Wrzesiński Producent Dźwięku -
Radio Eska Warszawa

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, dziewice. To akurat nikogo nie dziwiło, bo wszystkie miały po 6 lat. Były bowiem
Link do wypowiedziLink
Adam Z.

Adam Z. Specjalista ds.
multimediów -
aranżer

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, dziewice. To akurat nikogo nie dziwiło, bo wszystkie miały po 6 lat. Były bowiem wnuczkami biskupa. To też nikogo nie dziwiło, bo był to biskup protestancki. Miejscowemu smokowi Stefanowi już ciekła ślinka...
Link do wypowiedziLink
Maciek S.

Maciek S. Słuchać, w
odróżnieniu od
słyszeć, widzieć, w
odróżnieniu...

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, dziewice. To akurat nikogo nie dziwiło, bo wszystkie miały po 6 lat. Były bowiem wnuczkami biskupa. To też nikogo nie dziwiło, bo był to biskup protestancki. Miejscowemu smokowi Stefanowi już ciekła ślinka na samą myśl jaka...
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, dziewice. To akurat nikogo nie dziwiło, bo wszystkie miały po 6 lat. Były bowiem wnuczkami biskupa. To też nikogo nie dziwiło, bo był to biskup protestancki. Miejscowemu smokowi Stefanowi już ciekła ślinka na samą myśl... ale o tym innym razem. Okazało się, ze ów dziedzic miał też syna, właśnie naszego Rabarbara. Nie wiedział jednak o tym.
Link do wypowiedziLink
Maciek S.

Maciek S. Słuchać, w
odróżnieniu od
słyszeć, widzieć, w
odróżnieniu...

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej i religioznawcą.

Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.

Słońce już prawie zaszło, ale tak nie do końca. Okręt znikał za dziwną aurą, która go niejako pochłaniała. Na okręcie tymczasem panował niecodzienny nastrój - wszystkich ogarnął bowiem amok picia. Rum z solą morską... to jest to co wilki morskie lubiły jeszcze pół wieku temu. Teraz w kubkach króluje... Tyskie. I to dokładnie wszystko, co z Tych pochodzi: wino, piwo, zsiadłe mleko. Po prostu cały kraj zwariował na punkcie wszystkiego co tyskie. Ale nie on... On wiedział. On czuł. On usilnie myślał, cały czas myślał. I dlatego ciągle jeszcze żył. Jak wilk wymykał się nagonkom, jak borsuk kluczył po jamach, jak duch znikał między drzewami. Na imię mu było Rabarbar. Imię to budziło w każdym, kto je usłyszał pokłady gniewu i nienawiści. Każdy pamięta historię opowiadaną przez miejscowego głupka wioskowego, Wasyla... pewien dziedzic miał trzy córki, dziewice. To akurat nikogo nie dziwiło, bo wszystkie miały po 6 lat. Były bowiem wnuczkami biskupa. To też nikogo nie dziwiło, bo był to biskup protestancki. Miejscowemu smokowi Stefanowi już ciekła ślinka na samą myśl... ale o tym innym razem. Okazało się, ze ów dziedzic miał też syna, właśnie naszego Rabarbara. Nie wiedział jednak o tym, iż Rabarbar już od dawna myślał, aby ten...
Link do wypowiedziLink
« Wróć do tematów
Odpowiedz

Podobne tematy





Wyślij zaproszenie do
Anuluj