GoldenLine
Zaloguj się
Michał Kosakowski

Michał Kosakowski I am what I am.
Someone has to be.

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeza malowniczej Islandi pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklał, by nikt nie uslyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukal do drzwi
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeza malowniczej Islandi pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklał, by nikt nie uslyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukal do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo.
Link do wypowiedziLink
Michał Kosakowski

Michał Kosakowski I am what I am.
Someone has to be.

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie zyczy?" - zapytal Echo (bo tak mial na imie odzwierny zamkowy). Rycerz
Link do wypowiedziLink
Agnieszka S.

Agnieszka S. mgr farmacji

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie zyczy?" - zapytal Echo (bo tak mial na imie odzwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł:-Chcę Ciebie!
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie zyczy?" - zapytal Echo (bo tak mial na imie odzwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł:-Chcę Ciebie!
I w tym momencie
Link do wypowiedziLink
Agnieszka S.

Agnieszka S. mgr farmacji

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie zyczy?" - zapytal Echo (bo tak mial na imie odzwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł:-Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo.
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago.Tomasz Turbak edytował(a) ten post dnia 03.06.07 o godzinie 13:46
Link do wypowiedziLink
Michał Kosakowski

Michał Kosakowski I am what I am.
Someone has to be.

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzyl sie i wymruczal pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadal bowiem za polonia chicagowska, gdyz
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzyl sie i wymruczal pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadal bowiem za polonia chicagowska, gdyz sam nie dostał kiedyś wizy-
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo.
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do
Link do wypowiedziLink
Michał Kosakowski

Michał Kosakowski I am what I am.
Someone has to be.

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegolow: w wieku czternastu lat
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegułów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegÓłów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą.
Link do wypowiedziLink
Maciek Wrzesień Wrzesiński

Maciek Wrzesień Wrzesiński Producent Dźwięku -
Radio Eska Warszawa

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegÓłów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegÓłów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie!
Link do wypowiedziLink

konto usunięte

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było
Link do wypowiedziLink
Tomasz T.

Tomasz T. sensem życia jest
dążenie i działanie!

Temat: Opowiadanie :o)

Dawno, dawno temu... gdzieś na południu, za lasami, za siedmioma górami żyło grono wspaniałych przyjaciół, którzy potrafili cieszyć się każdym dniem spędzonym razem nawet, gdy wichry namiętności wiodły wszystkie myśli i poczynania ku zdradzie kompromitującego zachowania, byli bowiem pedałami, tj. ups, pardon... homoseksualistami. Ale zawitali w szeregi heteroseksualni. Tego ich zamknięta społeczność zdzierżyć nie potrafiła. Choć się starali zrozumieć nasłuchując odgłosów pikiety i wiadomości, które właśnie podały, że prezydent miał sekretny pamiętnik. Wszyscy czytali wówczas najnowszą powieść jego przyjaciela. Był on miłośnikiem antycznej sztuki sakralnej
i religioznawcą. Kolejną osobą będącą we władaniu kopii sławnej osoby i jej pamiętnika był Ojciec Grzyb,wielce durny przedstawiciel handlowy ginącej rodziny pochodzącej z dawno już zapomnianego rodu buraków. Ojciec Grzyb, jednakowoż, miał jedną wadę - nie miał zalet. Nowi i starzy przedstawiciele tegoż gremium bardzo go cenili, za jego umiejętność robienia rzeczy prostych i wielce przydatnych, np. krzesło, które pomaga wstawać, łóżko - które zapisuje sny, czy choćby prysznic, który swą konstrukcją nawiązuje do rozwiązań samego Vincenta Priessnitza!

Zapowiadał się kolejny zwykły tydzień, jednak wtem zza rogu wyłonił się ogromny włochaty karaluch. Był mojego wzrostu i miał wielkiego guza na prawym ciemieniu. Spojrzał na mnie podejrzliwie i mruknął donośnie, aż mi czułki zadygotały i zrobiło się słabo. Było ciemno jak w środku nocy i bardzo wietrznie, a karaluch nie wyglądał na takiego, którego można zbyć byle czym lub przestraszyć muchozolem. "Twarda sztuka z tego karalucha!"- pomyślałem uśmiechając się pod nosem - miałem bowiem za pazuchą wykrywacz twardych sztuk. Pazucha zawierała również tajny stenogram z posiedzenia zarządu Krasnali Ogrodowych S.A.

W tym samym czasie w lesie nieopodal rozbił się statek piratów z Karaibów. Był wśród nich sam John Deep! "Ciacho!" - tak nazywał się ich okręt. Z bijącym sercem podbiegłem do rozbitków. Na moją uwagę zwrócił niebieski płyn wyciekający spod kapelusza. Zastanowiło mnie jedno - "od kiedy krew jest niebieska?". Ich przeszywający wzrok na zawsze pozostanie w mej pamięci. Przyglądając się wrakowi do moich uszu doszły dwa ślimaki, obślizgłe i wygłodniałe. Nie było innego wyjścia, musiałem je zjeść. Z pierwszym poszło gładko, drugiego natomiast zepsuł Rysiek z Klanu.

Tymczasem ziemniaki gotowały wszystkim straszliwą zdradę: postanowiły uniemożliwić nam pisanie tego opowiadania! Wtedy pojawił się nasz bohater - Edward Gierek i Magda M. Magda oczywiście cały czas szukała zgubionego pantofelka, który przecież na ostatnim festiwalu w Jarocinie, gdzie występowała jako support przed Michałem W., stał się symbolem pop-punku.

W mrocznym zamku u wybrzeża malowniczej Islandii pojawia się rycerz w czarnym berecie (mocherowym rzecz jasna). "Gdzie moje radio!?" krzyknął, bo zbliżał się "Pydzykowy" czas na antenie. Zaklął, by nikt nie usłyszał - w rękaw wytarł pot z czoła i skroni, i zapukał do drzwi "Biedronki" przyzamkowej, ale odpowiedziało mu jedynie echo: "Czego!!!! Pan sobie życzy?" - zapytał Echo (bo tak miał na imię odźwierny zamkowy). Rycerz na te słowa odrzekł: Chcę Ciebie!
I w tym momencie serdecznie uściskał pana Echo. Tak się zaprzyjaźnili. W radio podawali akurat nr konta dla Polonii w Chicago. Echo zachmurzył sie i wymruczał pod nosem "Cholerne darmozjady". Nie przepadał bowiem za Polonią chicagowska, gdyż sam nie dostał kiedyś wizy.

W tym momencie warto przypomnieć sobie historię pana Echo. Ale my się bzdurami nie będziemy zajmować i od razu przejdziemy do najbardziej pikantnych szczegółów: w wieku czternastu lat po raz pierwszy miał problemy z prostatą. I tu spieszymy wyjaśnić: "Prostata" to była banda na jego podwórku. Jej szefem był Roman. Roman był wielkim szulerem znanym na całej wyspie Piratów z Karaibów! Jednak jego oko było prawdziwe. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletności zaliczył większość chorób przenoszonych drogą płciową.
Link do wypowiedziLink
« Wróć do tematów
Odpowiedz

Podobne tematy





Wyślij zaproszenie do
Anuluj