Temat: ślubny savoir-vivre

Postanowiłam przygotować specjalnie dla Was nieco ważnych informacji z zakresu SAVOIR-VIVRE.


Savoir-vivre czyli ogłada, dobre maniery, bon-ton, konwenans towarzyski, kindersztuba; znajomość obowiązujących zwyczajów, form towarzyskich i reguł grzeczności obowiązujących w danej grupie.

Savoir-vivre pochodzi z języka francuskiego i składa się z dwóch czasowników posiadających formę bezokolicznika. Savoir oznacza wiedzieć, natomiast vivre oznacza żyć, dlatego też Savoir-vivre możemy przetłumaczyć na słowo o znaczeniu: „Sztuka życia”.

DEKORACJA

Duży wpływ na estetykę stołu wywierają harmonijnie dobrane talerze,

kieliszki, sztućce, serwetki oraz pięknie udekorowane potrawy.

Dekoracja kwiatowa zależy od kształtu i wielkości stołu i powinna być ściśle zharmonizowana z tym wszystkim, co wchodzi w zakres określenia „dobrze nakryty stół”.

Innym elementem dekoracji są świece umieszczone w metalowych, kryształowych czy porcelanowych kandelabrach lub świecznikach.
Jadalnia powinna być odpowiednio oświetlona; słabe światło męczy, zbyt jaskrawe – ujemnie wpływa na wytworzenie się dobrego nastroju.

ZWYCZAJE OBOWIĄZUJĄCE PRZY STOLE

Po wejściu do jadalni i zajęciu miejsca przy stole zdejmujemy kartonik z nazwiskiem, jeśli znajduje się na kieliszku lub na serwetce, odkładamy na stronę.
Następnie bierzemy serwetkę, która służy do wytarcia ust w czasie posiłków i rozkładamy ją na kolanach.

Przystępując do jedzenia, ujmujemy najpierw sztućce znajdujące się najdalej od talerza, z kolei następne, trzymając się zasady: od zewnątrz do wewnątrz.
Sztućce są ułożone w kolejności użycia.
Gdy sięgamy po kieliszek lub serwetkę albo gdy czekamy na powtórne podanie serwowanego dania,
widelec i nóż odkładamy na talerz, krzyżując je w ten sposób, aby nóż leżał zwrócony ostrzem
w lewą stronę, widelec dowolnie, grzbietem w dół lub w górę.

Nie kładziemy sztućcy tak aby częściowo znajdowały się na talerzu,a częściowo opierały się o stół.

Skrzyżowane sztućce mówią kelnerom, że nie można jeszcze wziąć ze stołu naszego talerza.

Stół nakrywa się białym lub kolorowym obrusem, dostosowanym wielkością do powierzchni stołu.

Brzegi obrusa zwisają ze wszystkich stron na długość 20-30cm.

Do śniadań i obiadów używa się serwetek stanowiących całość z obrusem. Kładziemy je na talerzu przeznaczonym na przystawkę lub obok talerza podstawowego, z jego lewej strony.

Serwetki składamy w kwadraty, prostokąty czy trójkąty i zawsze kładziemy płasko.
Nie ustawiamy serwetek w kopczyki, jak to bywa w restauracjach!!!
Dla każdego gościa stawiamy na stole talerz zwany podstawowym.
Kładziemy na nim małą okrągłą serwetkę z materiału lub koronki.

Wszystkie talerze podstawowe ustawiamy w jednakowej odległości od siebie – 60cm – aby goście mogli wygodnie siedzieć i nie przeszkadzać sobie wzajemnie.
Przy stołach okrągłych czy owalnych ta odległość może być nieco mniejsza.
Oddalenie talerza podstawowego od krawędzi stołu wynosi 1cm.
Na stole nie może zabraknąć solniczek i pieprzniczek.

Napoje podajemy w odpowiednio dobranych kieliszkach i szklankach, które, dobrze zharmonizowane
z innymi elementami nakrycia, podnoszą również estetyczny wygląd stołu.
Liczba kieliszków i szklanek zależna jest do dobranych napojów, przy czym konsekwentnie
trzymamy się zasady: dla każdego napoju jest przeznaczony oddzielny rodzaj szkła.

Kieliszki ustawia się nieco z prawej strony, powyżej talerza podstawowego, szeregując je według
kolejności użycia. Nieco oddzielnie stoi szklanka ( bądź kieliszek ), która napełnia się oziębioną woda
mineralną. Jeśli do przystawki podamy wódkę, kieliszek ten znajdzie się pierwszy od prawej strony,
drugie miejsce zajmie kieliszek do białego, a trzecie – do czerwonego wina.

Kieliszek do szampana lub wina deserowego znajdzie się jako ostatni w rzędzie kieliszków.
Gdy brak miejsca na stole, mogą być ustawione w 2 rzędach.

Noże, widelce i łyżki umieszczamy w kolejności ich użycia, poczynając od zewnątrz w kierunku talerza. Z lewej strony leżą widelce, z prawej – noże. Łyżka do zupy, jeśli od niej rozpoczyna się posiłek, leży z prawej strony, najdalej od talerza.
Jeśli np. obiad składa się z zupy, dania rybnego, mięsnego i deseru, to z prawej strony

– najdalej od talerza –będzie położona łyżka do zupy, następnie w kierunku talerza nóż do ryby i nóż do mięsa. Z lewej strony jako pierwszy od zewnątrz – widelec do ryby i z kolei widelec do mięsa.

Wszystkie noże ułożone są ostrzem skierowanym w lewą stronę, a więc w kierunku talerza,a widelec i łyżka grzbietami w dół.
Odległość sztućców od talerza podstawowego i krawędzi stołu wynosi 1 cm.
W tej samej odległości znajdują się od siebie poszczególne sztućce.

Gość nie powinien sięgać po kieliszek, zanim nie uczyni tego gospodarz, któremu właśnie to
prawo przysługuje.
Pierwszy zawsze zabiera głos gospodarz.
W tym momencie jest już nalany szampan/wino i przemawiający trąca się kieliszkiem z
najbliższymi sąsiadami, przebiega wzrokiem po wszystkich gościach, pije łyk, odstawia kieliszek
na stół i siada. Trącamy się tylko napełnionymi kieliszkami.

Nie trącamy się kieliszkiem jeśli znajduje się w nim inny trunek niż wino lub szampan!!!

DOBÓR DAŃ

Ustalenie menu rozpoczynamy od dania głównego, którym jest najczęściej danie mięsne.
Od tego zależą inne elementy posiłku. Jeśli wybrane dane głównie jest bardzo sycące, zrezygnujemy
z przystawki, dobierzemy lekki deser. Jeśli zaś danie jest dość lekkie, dobierzemy solidniejsze danie rybne,deser o większej kaloryczności lub zwiększymy dodatki.

Układając menu, dążymy do tego, aby było ono wewnętrznie zharmonizowane.

Nie liczba dań, ale dopasowanie, zgodność jest decydującym czynnikiem.

Menu nie może się składać tylko z dań ciężkich ani też tylko z lekkich.
Po zupie podamy lekkie danie rybne, następnie sycące danie mięsne. Deser, który pojawi się na stole po daniu mięsnym, nie będzie zbyt pożywny.
W ten sposób po daniu ciężkim następuje danie lekkie, z kolei znowu nieco cięższe.
Oprócz wewnętrznego zharmonizowania menu powinno się odznaczać różnorodnością,
co znajduje wyraz w doborze dań przygotowanych z różnych produktów. Zasada ta zostałaby
naruszona, gdyby podano w czasie jednego posiłku na przykład dwa dania rybne albo dwa dania
z mięsa.
To samo dotyczy dodatków. Jeśli do ryby podamy ryż, do dania mięsnego powinniśmy
przewidzieć ziemniaki. Dwukrotne podanie ryżu lub ziemniaków byłoby, oczywiście, błędem.

Nie zdecydujemy się na zupę z pieczarek, jeśli pieczarki będą dodatkiem do dania mięsnego,
podobnie – nie zaplanujemy kompotu lub musu owocowego, gdy jako danie główne podajemy
kaczkę jabłkami.
Zasada różnorodności występuje także w sposobie przygotowania dań.
Jedno danie bywa gotowane, drugie smażone lub duszne itd.

Przy jedzeniu główna rolę odgrywają zmysły smaku i węchu, ale nie sposób nie docenić zmysł wzroku.

Układając menu, bierzemy zatem pod uwagę kolorystykę dań. Na przykład zestawy dań składające się z zupy pomidorowej, łososia i truskawek albo z zupy kalafiorowej,sandacza ziemniakami, szparagami, ryżem i sałatą z selerów oraz lodów śmietankowych przedstawiałyby się kolorystycznie monotonnie. Takie zestawy nie przyciągają wzroku i nie pobudzają apetytu.
Po ustaleniu menu analizujemy jeszcze całość, biorąc za punkt wyjścia następujące kryteria:
gorące-zimne, gotowane-smazone, ciężkie-lekkie, mocno przyprawione-łagodne, jasne-ciemne.

Dobrze ułożone menu ma wpływ na przebieg przyjęcia i nastrój, wyraża nasz stosunek do zaproszonych gości!!!

KOLEJNOŚĆ DAŃ

Układając menu, kierujmy się powszechnie obowiązująca kolejnością, w jakiej spożywamy
poszczególne dania:

1)Przystawka, 2)zupa, 3) danie rybne, 4) danie mięsne, 5) sery, 6) deser, 7) owoce, 8) kawa.

Podajemy więc danie rybne przed mięsnym, a zimną przystawkę przed zupą.
Nie można podać dania z ryb po daniu z mięsa, a serów przed zupą.

Kika zasad:

Jeśli menu przewiduje dwie przystawki – zimną i gorącą, to przystawkę zimną podaje się przed zupą, a gorącą – po zupie.
Przystawka zimna powinna być zimna, przystawka gorąca – naprawdę gorąca.
W czasie obiadu menu często składa się z zupy, dania rybnego, dania mięsnego, deseru i kawy.
Jeśli obiad ma charakter uroczysty, menu może być uzupełnione przystawką zaostrzającą apetyt.
Nie można jednak zapomnieć o tym, że im więcej dań, tym mniejsze porcje.
Sery podaje się po daniu mięsnym, w niektórych krajach istnieje zwyczaj podawania serów zamiast
deseru lub po deserze.

•Nie podajemy win słodkich przed wytrawnymi, czerwonego przed białym, ciężkich przed lekkimi;
•Między winem białym a czerwonym nie podajemy żadnych win słodkich;
•Szampana podajemy przed winem białym i czerwonym, po tych winach, zamiast tych win, ale nigdy pomiędzy nimi!
•Nie dobieramy napojów różniących się podstawowymi składnikami, na przykład rumu i winiaku,
wódki i piwa;
•Wśród napojów nie może zabraknąć soków przeznaczonych dla osób, które z jakichkolwiek przyczyn nie mogą pić napojów alkoholowych.

Napoje nalewamy prawą ręką i z prawej strony gości, gdyż kieliszki znajdują się bardziej na prawo,
za talerzem podstawowym. Kieliszki napełnia się winem niej więcej do 2/3 wysokości.
Wódka i likierem napełniamy kieliszki niemal do pełna. Koniak nalewamy w małych ilościach do
stosunkowo dużego kieliszka, a następnie ogrzewamy go ciepłem własnych rąk. Napoje podawane
w szklankach napełnia się powyżej połowy.

KIELISZKI I SZKLANKI

W czasie przyjęć podajemy napoje w odpowiednio dostosowanych kieliszkach i szklankach,
różniących się głównie kształtem i wielkością.

Oto rodzaje kieliszków i szklanek:
•Mały – do wódki
•Duży o wysokiej nóżce – do białego wina, nieco niższy o bardziej owalnym kielichu – do wina czerwonego
•Średniej wielkości, rozszerzający się ku górze – do koktajli, win deserowych i ziołowych, miodów pitnych
•Mały – do likieru
•Wysoki i wąski w kształcie tulipana – do szampana i win musujących
•Średniej wielkości o zwężonym w górnej części kielichu i niskiej nóżce – do koniaku i winiaku.

Szklanki:
•Małe – do wody mineralnej, soku pomarańczowego i innych
•Duże, czasami o zwężonej podstawie – do napojów zwanych long drink i do piwa
•Szerokie, o grubym dnie – do whisky.

Wino stołowe nie butelkowe bywa podawane do stołu w karafkach, natomiast lepsze, określonych roczników – w oryginalnych butelkach.

Nie dolewa się wina do kieliszków kiedy nie są jeszcze puste!!!

Kieliszki trzyma się za nóżkę a nie za kielich!!!

Temat: ślubny savoir-vivre

Świetnie spisane zasady. Praktycznie ślubny savoir - vivre w pigułce:)

Temat: ślubny savoir-vivre

Jak siadać w kościele?

Zwykle dla najbliższej rodziny (rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, rodzice chrzestni) zarezerwowane są pierwsze rzędy. Niektóre źródła podają, że rodzina Panny Młodej powinna siąść po prawej stronie ołtarza, przed którym zasiada Para Młoda, natomiast dla rodziny Pana Młodego przewidziana jest lewa strona.

Podczas ceremonii Para Młoda siedzi najbliższej ołtarza na specjalnie przygotowanych siedziskach. Najczęściej są to specjalnie przystrojone krzesła z przystawionymi klęcznikami. Tymczasem nieco bardziej praktyczne są pufy, które również mogą być ozdobą, a dodatkowo nie zasłaniają pięknej sukni Panny Młodej. Dobrze również zastanowić się nad ustawieniem krzeseł dla świadków. W momencie gdy postawimy je zaraz za Parą Młodą, wtedy mogą one nam przesłonić głównych bohaterów. Dlatego polecamy postawić krzesła dla świadków trochę dalej od Pary Młodej, najlepiej pod kątem tak, aby goście przybyli na uroczystość mieli szansę ich podziwiać w pełnej krasie. Przykładowe rozmieszczenie gości przedstawiono na schemacie poniżej.

W przypadku gdy towarzyszą nam druhny i drużbowie, ich ustawienie jest następujące. W zależności od liczby: gdy jest ich powyżej dwóch osób wtedy mogą się one ustawić wzdłuż ławek, za Panna Młodą i jej świadkiem – druhny, a za Panem Młodym i jego świadkiem – drużbowie.