Temat: za co nie lubimy dzieci?
Ja też sie wtrącę, jako osoba, która kiedyś tak myślała, a teraz myśli inaczej i jest mamą. mój synek ma 6 miesięcy. Jest efektem wpadki, chociaż w związku długoletnim, wiec wielkiej tragedii nie ma. Okres ciąży wspominam raczej niemiło, bo dla mnie to zawsze było coś obleśnego... taki alien w brzuchu. Oczywiście bywały chwile wzruszenia na usg, oraz różne natchnione myśli, ale przyznam, że nie uważam żeby to był jakiś stan błogosławiony i chyba tak nazwał to facet, który nigdy nie miał rwy kulszowej, wielkiego bębna, rozstępów i zgagi. Miałam cesarkę i na samą myśl ciarki mnie przechodzą.
Pomijając te wszystkie rewelacje, uważam, że jednak dziecko to wspaniałą sprawa. Kiedyś uważałam, że dzieci są głupie, brudne, śmierdzą i wrzeszczą. Teraz wiem, że to nie prawda... przynajmniej nie do końca (pisząc to słucham jak moje dziecko nadaje ;)).
Dzieci nie śmierdzą. Śmierdzą ich kupki, ale zmiana pieluszki to dosłownie minuta i już po fakcie. Mój 6 miesięczny synek robi taką raz dziennie i wcale to nie jest jakieś mega obleśne. Większą odrazę czułam do odchodów kota, gdy musiałam opróżniać kuwetę.
A jeśli chodzi o inteligencje i dziecko, to może rzeczywiście nie da się z nim rozmawiać o akcjach i obligacjach, ale za to dziecko uczy czegoś innego, czegoś o czym większość z nas dawno zapomniała. Uczy fascynacji światem na nowo. Czasami zastanawiam sie nad tym patrząc na niego jak ogromnie szybko sie uczy, jak go wszystko fascynuje. Uśmiecha sie do wszystkich, wyciąga łapki żeby wszystkiego dotknąć i sprawdzić.
Potem dziecko nie zadaje wcale głupich pytań, zadaje bardzo mądre pytania, ale takie, które dla nas są zbyt oczywiste i mało interesujące. Oczywiście wiadomo, że każdy ma swoje granice i ciagłe pytanie "ale dlaczego?" w końcu zaczyna totalnie wnerwiać. ;)
Tak czy siak, dzieci są naprawdę fajne, bo widzą świat w sposób bardzo prosty, zachwycają sie nim, bo nie znają brutalnych reguł, które nim rządzą. Są takie nieskalane rzeczywistością.
Pamiętam jak ja byłam mała i jak magiczny był dla mnie wtedy świat. wierzyłam we wróżki, w magię, zwykły patyk to był miecz, rower to był mój szlachetny rumak. A teraz już o tym zapomniałam, zapomniałam jak to jest gdy sie po prostu bawisz i nie zawracasz sobie głowy jakimiś beznadziejnymi problemami.
Mam nadzieję, ze dzięki mojemu synkowi odnajdę w sobie trochę dziecka, którym kiedyś byłam.
Ale cholerka, chyba prędzej adoptuję niż urodzę znowu... albo niech mnie wsadzą pod narkozę na 9 miesięcy. :P
Agata Kopff edytował(a) ten post dnia 05.01.08 o godzinie 20:17
пропозиції роботи
