Monika
Saran
Specjalista ds.
księgowości, Orlen
Gaz Sp. z o.o.
Aleksandra O. Manager
Marzena
S.
Dyrektor
Zarządzający,
HILLWAY Szkolenia
biznesowe i dora...
Monika
Saran
Specjalista ds.
księgowości, Orlen
Gaz Sp. z o.o.
konto usunięte
Marzena
S.
Dyrektor
Zarządzający,
HILLWAY Szkolenia
biznesowe i dora...
Agnieszka
B.
"Bycie pozytywnie
nastawionym może nie
rozwiąże
wszystkic...
konto usunięte
Agnieszka
B.
"Bycie pozytywnie
nastawionym może nie
rozwiąże
wszystkic...
Ania K. xxxx
konto usunięte
konto usunięte
konto usunięte
konto usunięte
PODHALE Maria G.:kazdy ma raka i ty i ja i oni:)
konto usunięte
Magdalena K.:PODHALE Maria G.:kazdy ma raka i ty i ja i oni:)
a co dokladnie masz na mysli????
konto usunięte
PODHALE Maria G.:Magdalena K.:PODHALE Maria G.:kazdy ma raka i ty i ja i oni:)
a co dokladnie masz na mysli????
tego raka:)
konto usunięte
Jakub J.:Ten rok zaczął się tragicznie, z resztą końcówka minionego też. Ciągle w głowie mam, to powiedzenie: „Jaki koniec roku, taki cały następny”. Przeraża mnie to.
W poniedziałek, chyba tak naprawdę rozpoczął się dla mnie rok 2007. Dowiedziałem się o nowotworze. Przez ostatnie cztery dni nauczyłem się płakać i to do tego stopnia, ze od wycierania oczu ma poobcieraną skórę na twarzy. Dziś pierwszy raz wyszedłem z domu. Myślę, żeby coś w końcu zjeść i wyrzucić wszystkie puste pudełka po papierosach, które zalegają w całym moim mieszkaniu. Świat teraz wygląda inaczej.
Co chwilę dzwoni telefon, kolejny znajomy dzwoni i pyta się co może zrobić, a ja patrzę bezwiednie w ściany i udaje, ze słucham. Nie dociera jeszcze do mnie nic poza faktem, ze nie chce abym teraz tu był, gdziekolwiek indziej teraz też.
Może to dziwne choć pewnie zrozumiałe, ale wszędzie teraz czuje litość a nie wsparcie. Budzę się wieloma pytaniami i z nimi zasypiam, tylko kiedy śpię jest chyba inaczej. Nic więc dziwnego, ze postanowiłem do momentu aż mnie położą w szpitalu (29 stycznia) chciałbym cały czas spać i nie wychodzić z łóżka.
W ostatni poniedziałek, kiedy poszedłem do szpitala powiedziano mi, że od teraz muszę nauczyć się, iż nie jestem wyjątkiem. Patrzyłem wtedy na notes kobiety, która szukała luki w kalendarzu między nazwiskami. Codziennie czterdzieści nazwisk, codziennie czterdzieści imion, zapełnione do kwietnia.
Na szpitalnym korytarzu stałem przy oknie i płakałem jak dziecko, z zaciśniętym w dłoni skierowaniem, na około patrzyli na mnie, ci których choroba dopadła wcześniej. Z jednej strony w oczach pełne zwątpienie a z drugiej jakby nienawiść do tego, że jako jedyny mam włosy.
Tkwię gdzieś między tym wszystkim: między nowotworem, świadomością, że nie będę przez jakiś czas pracował, że na głowie mam jeszcze włosy i przedostatnią sesję. Tkwię gdzieś w tym widoku ludzi w maskach, którzy nienawidzą siebie tak samo jak tego, że ktoś ich odwiedza, choć o niczym innym nie marzą. I wiecie co? Nawet się lekko uśmiałem, kiedy przeczytałem o czterdziestu milionach złotych na Świątynie Bożej Opatrzności. Jak mi to pomoże, wchodzę w ten interes...
Dziś kiedy wyszedłem po raz pierwszy z domu pomyślałem, że zacznę walczyć. Nie z chorobą ale o siebie. Inaczej nie ma szans. Dlatego piszę, dlatego może jeszcze zostawię tutaj wiadomość...
Dziękuje.
J.
Następna dyskusja:
пропозиції роботи
