konto usunięte
Mirek
Maleszyk
........prawie na
urlopie.
konto usunięte
Kasia
P.
Www.babyrepublic.pho
to
konto usunięte
konto usunięte
konto usunięte
konto usunięte
Mariusz
Kępka
Senior Training &
Development
Consultant (LDE,
ICC, AE, M...
konto usunięte
Łukasz
P.
Konsultant/Analityk
HR
Katarzyna K. sprzęt a nie
konto usunięte
konto usunięte
konto usunięte
Iwona
Kubiczek
marketing,
wolontariat, OPP
Anna Agnieszka P.:Jakub
chciałabym powiedzieć ,że bedzie good ,że musi być good .
Moje doświadczenie nie równają się do tego co przeżywasz ...
cztery lata temu,2 biopsję, czekanie czy bedzie złośliwy czy nie ? Okazało sie że "na górze" ktoś widocznie czuwa nademną ,teraz została tylko mała piękna blizna na piersi ...w tym samym czasie jakby było mało zostawił mnie chłopak ,pomyslałam że co mnie nie zabije to mnie wzmocni
Jakub trzymam kciuki nawet nie wiesz jak mocno...
Agnieszka Joanna
Gajewska
branża kosmetyczna;
"...odwiąż liny,
opuść bezpieczną
prz...
Iwona
K.
Zarządzanie ofertą
produktową
konto usunięte
Jakub J.:Ten rok zaczął się tragicznie, z resztą końcówka minionego też. Ciągle w głowie mam, to powiedzenie: „Jaki koniec roku, taki cały następny”. Przeraża mnie to.w takich chwilach, jak zresztą w każdej tragicznej dla kogoś sytuacji, najważniejsze jest chyba to, żeby mieć obok siebie taka osobę, której zawsze będziesz mógł się wypłakać (we dnie i w nocy) i która nie będzie Ci mówiła co masz robić, a czego nie, nie będzie patrzeć na Ciebie wzrokiem pełnym współczucia itd, tylko będzie Cię zagrzewała do walki i pilnowała, żeby chęć wyleczenia raka nie malała zbytnio...
W poniedziałek, chyba tak naprawdę rozpoczął się dla mnie rok 2007. Dowiedziałem się o nowotworze. Przez ostatnie cztery dni nauczyłem się płakać i to do tego stopnia, ze od wycierania oczu ma poobcieraną skórę na twarzy. Dziś pierwszy raz wyszedłem z domu. Myślę, żeby coś w końcu zjeść i wyrzucić wszystkie puste pudełka po papierosach, które zalegają w całym moim mieszkaniu. Świat teraz wygląda inaczej.
Co chwilę dzwoni telefon, kolejny znajomy dzwoni i pyta się co może zrobić, a ja patrzę bezwiednie w ściany i udaje, ze słucham. Nie dociera jeszcze do mnie nic poza faktem, ze nie chce abym teraz tu był, gdziekolwiek indziej teraz też.
Może to dziwne choć pewnie zrozumiałe, ale wszędzie teraz czuje litość a nie wsparcie. Budzę się wieloma pytaniami i z nimi zasypiam, tylko kiedy śpię jest chyba inaczej. Nic więc dziwnego, ze postanowiłem do momentu aż mnie położą w szpitalu (29 stycznia) chciałbym cały czas spać i nie wychodzić z łóżka.
W ostatni poniedziałek, kiedy poszedłem do szpitala powiedziano mi, że od teraz muszę nauczyć się, iż nie jestem wyjątkiem. Patrzyłem wtedy na notes kobiety, która szukała luki w kalendarzu między nazwiskami. Codziennie czterdzieści nazwisk, codziennie czterdzieści imion, zapełnione do kwietnia.
Na szpitalnym korytarzu stałem przy oknie i płakałem jak dziecko, z zaciśniętym w dłoni skierowaniem, na około patrzyli na mnie, ci których choroba dopadła wcześniej. Z jednej strony w oczach pełne zwątpienie a z drugiej jakby nienawiść do tego, że jako jedyny mam włosy.
Tkwię gdzieś między tym wszystkim: między nowotworem, świadomością, że nie będę przez jakiś czas pracował, że na głowie mam jeszcze włosy i przedostatnią sesję. Tkwię gdzieś w tym widoku ludzi w maskach, którzy nienawidzą siebie tak samo jak tego, że ktoś ich odwiedza, choć o niczym innym nie marzą. I wiecie co? Nawet się lekko uśmiałem, kiedy przeczytałem o czterdziestu milionach złotych na Świątynie Bożej Opatrzności. Jak mi to pomoże, wchodzę w ten interes...
Dziś kiedy wyszedłem po raz pierwszy z domu pomyślałem, że zacznę walczyć. Nie z chorobą ale o siebie. Inaczej nie ma szans. Dlatego piszę, dlatego może jeszcze zostawię tutaj wiadomość...
Dziękuje.
J.
Następna dyskusja:
пропозиції роботи
