Temat: Związki DDA - problemy, trwałość, rola i miejsce partnera...
Joanno, tak sobie czytam to co napisałaś...
Ja jestem DDA, ale na szczęście po kilkuletniej terapii.
Widzę teraz jaka byłam przed i jaka jestem teraz. I to jest ogromna zmiana, rzekłabym, że nawet transformacja.
Jest parę kwestii, o których chciałabym Ci powiedzieć:
Z nami (DDA) można rozmawiać, ustalać, zawierać umowy; możemy obiecywać, że będziemy się starać itd. ale my zwyczajnie mamy chore dusze, które domagają się wyleczenia. Mamy poukrywane przykre emocje, mamy wyparte traumy... jednym słowem, mamy dużo nieuświadomionej treści emocjonalnej, która się dobija. Jesteśmy cały czas dziećmi, z niezaspokojonymi potrzebami - bezpieczeństwa, bliskości, ważności...
Nie potrafimy kochać bezinteresownie, bo ciągle czegos potrzebujemy. W swoich partnerach poszukujemy swoich opiekunów i wymagamy od nich, aby zaspokoili nasze potrzeby.
Ale nie otrzymujemy tego. Jeśli czegoś nie dostaniemy od opiekunów, to juz rzaden inny człowiek nie będzie w stanie nam tego dać. Poza nami samymi.
Związki z DDA nie są partnerskie, nie są oparte na równej wymianie. Zawsze ktoś daje więcej lub mniej. W Waszym przypadku to Ty dajesz więcej. Ale obawiam się, że nie dostaniesz wiele w zamian. My DDA jesteśmy jak emocjonalna studnia bez dna, ciagle nam mało, nigdy nie jesteśmy dość dobrzy, dość ładni, dość utalentowani...
My boimy się konfliktów, ale też nie umiemy żyć w całkowitej harmonii. Bo to jest nieznajome i napawa nas lękiem. W naszych rodzinach pochodzenia była ciągła wojna i tylko na wojnie umiemy żyć.
Joasiu, zadbaj o siebie i swoją potrzeby. Nie poświęcaj się, błagam! Nawet w imię miłości...
Nie wiem na jakim etapie jest teraz Wasz związek.
Nie zadałaś pytania, ale zastanawiasz się czego mozesz się spodziewać... Wszystkiego! Życie z DDA jest jak życie z uzależnionym. Nigdy nic nie wiadomo!
Zanim ktoś mnie zlinczuje za tę wypowiedź to powiem, że pisząc My miałam na mysli siebie i swoje doświadczenia. I pozwólcie mi je mieć.
Joanna Mal:
Witam serdecznie.
Mam taki problem, że od kilku lat jestem w związku z DDA. Mamy za sobą dwa poważne rozstania, teraz od kilku miesięcy znowu jesteśmy razem, jednak znowu widzę, że coś zaczyna się dziać. Odkąd wróciliśmy do siebie oboje bardzo się zmieniliśmy. Ja wiele zrozumiałam i zmieniłam sporo w swoim zachowaniu jeżeli chodzi o przestrzeń w związku. On wydoroślał i też wiele zrozumiał. Problem polega na tym, że znowu zaczynają się tematy typu "czy to na pewno to" i "czy to że się kochamy na pewno wystarczy", a ja już nie wiem co mam robić. Bardzo go kocham i bardzo dużo dla niego zrobiłam troche pomijając siebie w tym wszystkim. Zawsze wiedziałam, że nie jest łatwą, w tego typu relacjach, osobą. Jednak zawsze to akceptowałam i starałam się zrozumieć. Teraz wiem, że nie moge go zmieniać i kochać go takim jakim jest. Zresztą w sumie zawsze tak było. Wiem, że on również mnie kocha i mu na mnie zależy. Tylko czasami przychodzi taki czas, że się ode mnie, chyba nawet nie świadomie, oddala. Szuka problemów których nie ma i myśli, że jeżeli się pokłócimy to znaczy, że źle się dzieje i będzie już tylko gorzej. Ja natomiast uważam zupełnie inaczej. Dla mnie to że są sprzeczki w związku raz na jakiś czas to jest normalne i uważam, że to kwestia dogadania się miedzy sobą i "dotarcia".
Cięzko mi bo nie wiem czego mam się spodziewać. Rozmawialiśmy wczoraj o jego póściu na terapię i narazie czekam co dalej z tym robi. Ja nie chcę niczego na nim wymuszać, uważam że sam powinien podjąć tą decyzję. Po za tym bardzo surowo ocenia siebie i jak tylko powinie mu się noga, chodzi cały czas przygnebiony i zamayka się w sobie co przekłada się później na nas. Jest bardzo ambitny a ja staram się mu wytłumaczyć to jak tylko mogę, że każdemu czasami może powinąć się noga i nie dostanie tego czego chcę. Nie chcę go tylko stracić, bo niesamowicie mocno mi na nim zależy...
пропозиції роботи
