Temat: czuję się niechniana, niekochana i nikomu niepotrzebna....

kto wie czy w opracowaniach które kiedyś pojawią się o naszych czasach nie pojawi się stwierdzenie o epidemii samotności (a może już się pojawiło ?)... ludzi jest coraz więcej a jakoś nie wpływa to paradoksalnie na zbliżenie stosunków międzyludzkich... może patrzę na świat przez pryzmat wczoraj obejrzanej "Nimfomanki" Triera, przez aż prawie karykaturalnie czarne okulary tego psychotycznego reżysera... ale w sztuce tyle teraz osamotnienia człowieka... dzieciaki i starzy siedzą w sieci na różnych portalach społecznościowych czy grupach wzajemnej adoracji a nie biegają po podwórkach za piłką czy dziewczynami z sąsiedztwa... a kiedy przychodzi "upragniona" dorosłość wpadają w wir pracy i pracując nawet w weekendy dziwią się potem, że nie ma w ich życiu miejsca na szukanie partnera... sam mam w otoczeniu co najmniej kilka przykładów kiedy pary łączą się w biurach... bo to jedyne środowisko gdzie w miarę regularnie można kogoś spotkać w swoim życiu... Aneto, nieśmiałość na pewno w niczym nie pomaga ale nie szukaj na siłę problemów tylko w sobie... odpowiedzialność za to co się z nami dzieje chyba rozkłada się pół na pół między nas i otoczenie... są tacy co mają szczęście i Los zdaje się ich wspierać choć sami wkładają w to też bardzo wiele wysiłku a bywa i tak że co byś nie robiła nie uda się... mamy czasy skupienia na sobie, przeżycie przestało zależeć od przynależności do jakiejś grupy, wybijają się pojedyncze jednostki które żerują na reszcie... może dlatego skoro Twoi rodzice jak rozumiem znaleźli swoją oazę drugiej młodości tak wysoko ją sobie cenią że nawet z Tobą nie chcą się nią dzielić... pogadać na pewno nie zaszkodzi, może zbudujecie relacje na nowo... powodzenia i więcej czasu na życie (podróże, hobby, spotkania) a mniej na pracę życzę...