Temat: Szkoda komunikacyjna OC
znalazłem taki wzró odwołania:
Odwołanie
Działając na podstawie art. 19 zdanie pierwsze w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152) składam odwołanie od stanowiska XYZ Towarzystwa Ubezpieczeń S.A. z dnia 30 czerwca 2008 roku w sprawie uznanej sumy odszkodowania za szkodę komunikacyjną z tytułu obowiązkowej odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (nr szkody 01062008) i wnoszę o wymianę uszkodzonego zderzaka na nowy. Przed wypadkiem zderzak był cały, a w chwili obecnej posiada między innymi uszkodzone mocowania które uniemożliwiają jego dalszą eksploatację.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Dodatkowo, do ustalenia wysokości świadczenia odszkodowawczego przy ubezpieczeniu OC komunikacyjnym znajduje zastosowanie zasada pełnego odszkodowania - art. 361 §2 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu obowiązek naprawienia szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Innymi słowy, odszkodowanie nie może być wyższe, bądź niższe od poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyż ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku majątkowego. Z zasady wyrażonej w art. 363 §1 k.c., a ponadto z podstawowej normy art. 361 §2 k.c. wynika również, że w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu uniemożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy ustalonej. W orzecznictwie i doktrynie prawa cywilnego powszechnie przyjęte jest stanowisko, że jeżeli dla osiągnięcia celu naprawienia szkody którym jest przywrócenie do takiego stanu używalności jaki istniał przed wyrządzeniem szkody jest użycie nowych części (co w zaistniałym stanie faktycznym jest bezsporne), to poniesione na nie wydatki wchodzą skład niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Egzemplifikację powyższego stanowiska, potwierdzającego jednocześnie bezzasadność stosowania potrąceń amortyzacyjnych, stanowią wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, z dnia 5 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSN 1981, nr 10 oraz wyrok z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64.
czy to wystarczy? :-)
пропозиції роботи
