пропозиції роботи
Marlena Gabryszewska Filmoteka Narodowa
Temat: o tym kto jest najpiękniejszą Włoszką przekonacie się...
Lucia BoséJedna z najpiękniejszych włoskich aktorek, Lucia Bosé (właść.: Borłoni), urodziła się 28 stycznia 1931 r. w Mediolanie. Pochodziła z biednej rodziny i wcześnie zaczęła zarabiać na życie - najpierw w kancelarii adwokackiej, potem jako ekspedientka w cukierni.
W 1947 r. stanęła do pierwszego we Włoszech konkursu o tytuł Miss Italii i wygrała, pokonując miss i wice-miss Rzymu: Ginę Lollobrigidę i Silvanę Mangano, a także Eleonorę Rossi Drago. Wkrótce potem Giuseppe de Santis zaproponował jej główną rolę w Gorzkim
ryżu, ale po kilku dniach zdjęć zastąpiła ją żona producenta Dino de Laurentisa, Silvana Mangano. Rok później sytuacja odwróciła się – będąca w ciąży Silvana musiała odstąpić Lucii rolę w filmie Nie ma pokoju pod oliwkami. Debiut ten ujawnił spore predyspozycje aktorskie Lucii Bosé. Tak rozpoczęła się błyskotliwa kariera filmowa fascynującej, pełnej zniewalającego uroku, a zarazem skromnej i powściągliwej kobiety.
W tym samym roku weszła na ekrany Kronika pewnej miłości Michelangelo Antonioniego z Lucią Bosé w roli głównej. Stworzyła tu kreację (nagrodzoną w Punta del Este), która w pełni ukazywała jej wielki talent aktorski oparty na intuicji. Stała się faworytką publiczności i zarazem krytyki filmowej, co przesądziło o sukcesie jej kolejnych filmów. W 1952 r. zagrała w czterech filmach (m.in. w Dziewczętach z Placu Hiszpańskiego), rok następny to głośny Rzym, godzina 11, który wyniósł ją na szczyty popularności (w całej Europie dziewczyny przyjmowały jej styl bycia i czesały się „na Silone”). Do największych osiągnięć Lucii w tym okresie zaliczana jest rola Clary Manni w Damie bez kamelii Antonioniego, satyrycznym obrazie włoskiego środowiska filmowego. Zagrała następnie w kilku komediach (m.in. niezwykle popularnych Sycylijskich wakacjach Jean-Paula Le Chanois), później przyszła kolej na melodramaty (spośród tych filmów warto wspomnieć Traditę Mario Bonnarda, gdzie Lucia -jako polska pieśniarka, Elisabetta Tabor - rywalizowała z Brigitte Bardot o względy ukochanego, a także Symfonię miłości Giauco Pellegriniego, biograficzny film o Franciszku Schubercie).
Latem 1955 roku Lucia Bosé przyjechała do Hiszpanii, by zagrać główną rolę w filmie Juana Antonia Bardema Śmierć rowerzysty. Film okazał się znakomity, jej kreacja - ciągle młodej dziewczyny bez jakiegokolwiek wykształcenia aktorskiego - świetna. Pozostała w Hiszpanii, by nakręcić kolejny, siedemnasty już film, Jutrzenkę Luisa Buñuela. W tym czasie podczas jednego z przyjęć poznała bohatera narodowego Hiszpanii, sławnego torreadora, przyjaciela Picassa i Hemingwaya, Luisa Miguela Dominguina. Lucia Bosé zakochała się w nim bez pamięci, ślub odbył się w 1956 r. Wraz z mężem i Picassem wystąpiła w filmie Jeana Cocteau Testament Orfeusza. To był ostatni film Lucii. Miała wówczas 25 lat, była u szczytu sławy i powodzenia, występowała w filmach najwybitniejszych twórców włoskich, francuskich i hiszpańskich, wszystko to jednak porzuciła dla męża i trójki dzieci, które wkrótce przyszły na świat. Próbowała jednakże odnaleźć się w sztuce: malowała, pisała i wydawała w Hiszpanii wiersze („Poemas de Somosaquas”), tworzyła kolekcje oryginalnych kapeluszy, sprzedawanych w ekskluzywnych sklepach Madrytu i Rzymu. Pod koniec1967 r. Lucia wniosła do sądu sprawę o separację, oskarżając męża o okrucieństwo psychiczne i liczne romanse.
Po rozwodzie i ciężkiej chorobie Lucia Bosé powróciła na plan filmowy - zmieniona, pełna goryczy, ale jednocześnie dość nieoczekiwanie demonstrując profesjonalny warsztat aktorski. W 1968 r. zagrała w trzech filmach: po drugoplanowej roli w filmie braci Tavianich Pod znakiem skorpiona - zagrała dwie główne role w filmach hiszpańskich. Jej nazwisko znów pojawiło się na pierwszych stronach gazet. W Satyriconie Felliniego stworzyła sugestywną postać patrycjuszki, popełniającej wraz z mężem samobójstwo, w drapieżnym Metello Bologniniego stworzyła wyrazistą postać wdowy - kochanki tytułowego bohatera, za kreację George Sand w hiszpańskim filmie Jutrzenka, un itvierno en Mallorca otrzymała nagrodę w New Delhi.
Do 1990 roku wystąpiła w 28 filmach, często kontrowersyjnych, jak choćby Prawda (Verdugo), w którym wystąpiła z własnym synem jako młodym kochankiem. O części z nich mówiono, że jedyną ich wartością była właśnie gra Lucii Bosé, ale pracowała także ze znanymi twórcami, jak Bolognini, Liliana Cavani, Margueritte Duras, Francesco Rosi, Tonino Cervi.
Wielka uroda Lucii Bosé fascynowała miliony widzów na całym świecie, a talent aktorski postawił ją w rzędzie najwybitniejszych postaci kina europejskiego lat 50. i 60.
24.VII ŚWIATŁO (Lumière / Scene di un’amicizia tra donne) r. Jeanne Moreau, Francja/Włochy 1976 102’
27.VII DAMA BEZ KAMELII (La signora senza camelie) r. Michelangelo Antonioni, Włochy 1952 102’
28.VII JUTRZENKA (Cela s'appelle l'aurore / Gli amanti di domani) r. Luis Buñuel, Francja/Włochy 1956 101’
28.VII RZYM, GODZINA 11 (Roma ore 11) r. Giuseppe De Santis, Włochy 1951 98’
29.VII DZIEWCZĘTA Z PLACU HISZPAŃSKIEGO (Le ragazze di piazza di Spagna) r. Luciano Emmer, Włochy 1951 96’
29.VII TESTAMENT ORFEUSZA (Le testament d'Orphée) r. Jean Cocteau, Francja 1959 79’
30.VII NIE MA POKOJU POD OLIWKAMI (Non c'è pace tra gli ulivi) r. Giuseppe De Santis, Włochy 1949 102’
31.VII KRONIKA PEWNEJ MIŁOŚCI (Cronaca di un amore) r. Michelangelo Antonioni, Włochy 1950 102’
