Temat: Sefer ha-Bahir - Księga Światłości

Sefer ha-Bahir - Księga Światłości

Sefer ha-Bahir (hebr. ספר הבהיר - Księga Światła Ukrytego lub Księga Światłości) - jeden z podstawowych tekstów kabalistycznych. Tradycja żydowska przypisuje go tanaicie z II wieku, Nachanji ben ha-Kana. Faktycznie jednak został on zredagowany w Prowansji pod koniec XII wieku. Jako jego autora dawniej podawano działającego w tym środowisku Izaaka Ślepego, obecnie jednak uważa się, że autor pozostaje nieznany. Jest kompilacją wątków pochodzących z czasów gaonów opracowaną w formie midraszu. Wiele zawartych w nim treści ma charakter nieortodoksyjny. Porusza, między innymi, kwestie symbolicznej wykładni liter alfabetu hebrajskiego i ich związku ze stworzeniem świata. W swej treści odwołuje się do Sefer Jecira. W księdze pojawia się koncepcja dziesięciu sefirot, trzech wyższych i siedmiu niższych, skojarzonych z przykazaniami Dekalogu. Pojawia się w niej również żeński aspekt Boga, dziesiąta sefira szechina. Sefer ha-Bahir zawiera również pierwsze koncepcje idei wędrówki dusz, zwanej od XVI wieku gilgul.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Sefer_ha-Bahir

Sefer ha-Bahir (hebr. Księga Światła Ukrytego zwana też Księgą Jasności) — jeden z podstawowych, kanonicznych tekstów kabały. Ma postać midraszu. Zredagowany został pod koniec XII w. w Prowansji i stanowi kompilację notatek z czasów gaonim, relacjonujących nieortodoksyjne, często antynomijne poglądy nauczających mistrzów. Wśród bardzo różnorodnych tematów, jakie porusza ten tekst, najistotniejsze to m.in mistyczna wykładnia kształtu, kolejności i związków między literami hebrajskiego alfabetu; objaśnienie symbolicznego ich znaczenia i roli w stworzeniu świata.

http://www.gnosis.art.pl/e_gnosis/ex_oriente_lux/sefer...