Temat: Corporate governance nie jest głównym winowajcą...

Corporate governance nie jest głównym winowajcą nierówności społecznych, ale przyczynia się do nich

Chociaż brytyjski model corporate governance bywa stawiany światu za wzór, jego aspekty społeczne budzą na Wyspach niepokój;
Względnej poprawie relacji między zarządzającymi a nadzorującymi, między spółką a akcjonariuszami, nie towarzyszą następstwa społeczne;
Współcześnie corporate governance sprzyja nierównościom, napięciom, poczuciu niesprawiedliwości;
Rosną dysproporcje między płacami menedżerów a ogółu zatrudnionych, oraz między prawami akcjonariuszy a pracowników spółek.
Wielka Brytania żyje nie tylko Brexitem. Duże zainteresowanie wywołała na Wyspach inauguracja badań nad raportem o nierównościach społecznych potęgowanych ponoć przez wady systemu corporate governance. Zadanie rozpisano na pięć lat. Przygotuje je Institute of Fiscal Studies, a projektem pokieruje Sir Angus Deaton, profesor Pricenton, laureat ekonomicznego Nobla. Wyobraźnia uczonych i społeczeństw skupi się na pytaniu, czy nierówności i niesprawiedliwość zabiją kapitalizm w postaci jaką znamy? I co w tej kwestii powinniśmy zrobić?

Już kiedyś Brytyjczykom przyszło zmierzyć się z problemem nierówności. W 1942 r., pod niemieckimi bombami, sir William Beveridge ogłosił wyniki badań „Social Insurance and Allied Services”. Raport Beveridge’a został powszechnie uznany za analizę stulecia. Oraz za ważny krok ku rozwoju idei welfare state – państwa dobrobytu dbałego o bezpieczeństwo egzystencji społeczeństwa. Raport zainspirował premiera Winstona Churchilla do podjęcia odpowiednich działań. Zanim powstanie nowy raport, kraj gotów zmienić oblicze…

Kryzys unaoczni Brytyjczykom dystans pomiędzy długim cieniem, jaki na historię rzucał Winston, a nicością dzisiejszych przywódców, miałkością ich poczynań…

Jeszcze w latach siedemdziesiątych ub.w. społeczeństwo brytyjskie miało względnie niskie wskaźniki nierówności. 1 procent najbogatszych gromadził 3 proc. bogactwa – obecnie 8 proc. Wskaźnik dysproporcji między wynagrodzeniem prezesa a przeciętnym wynagrodzeniem pracownika (CEO pay ratio) wynosił 47 – obecnie 145. Pracownicy o najniższych dochodach zarabiają dziś niewiele więcej, niż przed ćwierćwieczem.

Larry Elliot z Guardiana widzi w tym spadek po zapoczątkowanej przez czterdziestu laty erze Margaret Thatcher. Zmierzała ona ku swobodzie przepływu kapitału, niższym podatkom i wydatkom socjalnym, osłabieniu związków zawodowych, prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Owszem, pomogło to przedsiębiorczości, wzrostowi gospodarczemu, inwestycjom – ale zwiększyło różnice miedzy bogatymi a biednymi. Przypływ nie uniósł w górę wszystkich łodzi…

Następstwa wzrostu nierówności okazują się dramatyczne. Rośnie współczynnik Giniego – wykładnik społecznych nierówności. Wśród mężczyzn i kobiet w wieku czterdziestu – pięćdziesięciu lat wzrasta liczba „śmierci z rozpaczy” (spowodowanych samobójstwami, narkotykami, alkoholem). Ubodzy nie wchodzą w trwałe związki, nie zawierają małżeństw, rośnie liczba rodzin niepełnych lub „chaotycznych”.

Deaton podkreśla: „otrzymywanie” zamiast „wytwarzania”, „pobieranie” zamiast „tworzenia” nie będzie źródłem bogactwa, jest za to zaprzeczeniem demokracji.
(...)
http://www.andrzejnartowski.pl/corporate-governance-ni...

Temat: Corporate governance nie jest głównym winowajcą...

Wskaźnik, którym możemy zmierzyć nierówności dochodowe, jest tzw. wskaźnik Giniego, . Współczynnik ten istniejący już od ponad 100 lat, przyjmuje wartości od 0 do 100 (proc.). Zero oznacza równomierny rozkład dochodów, a im wyższa jego wartość wartość, tym bardziej nierównomierny rozkład. W ekonometrii współczynnik Giniego nazywany jest wskaźnikiem nierówności społecznej i stosowany do liczbowego wyrażania nierównomiernego rozkładu dóbr, zwłaszcza dochodu (na przykład gospodarstw domowych). Mówiąc prościej, im mniejszy proc., tym mniejsze rozwarstwienie.

Według danych GUS w 2017 r. dochód rozporządzalny (dochód "na rękę") Polaków wynosił średnio 3090 zł w przeliczeniu na osobę wśród 20 proc. najbogatszych gospodarstw domowych. Natomiast 665 zł miało do dyspozycji 20 proc. najbiedniejszych Polaków, czyli 4,7 razy mniej niż ci najbogatsi. W 2016 r. bogaci mieli do dyspozycji 5,2 razy więcej niż biedni, a w 2013 r. – aż 6,7 razy więcej. Spadek tej relacji świadczy o istotnym obniżeniu zróżnicowania dochodów w Polsce. (dane GUS: „Sytuacja gospodarstw domowych w 2017 r.").

GUS wyliczył też, że w gospodarstwach 20 proc. najbogatszych osób skumulowanych było 38,6 proc. dochodów Polaków, podczas gdy jeszcze w 2013 r. było to 42 proc. Za to zwiększył się udział w ogólnym dochodzie rodzin w najgorszej sytuacji materialnej – do 8,2 proc. w 2017 r. z 6,2 proc. w 2013 r.

To są informacje zaczerpnięte z ogólnie dostępnej wyszukiwarki internetowej po wpisaniu hasła : "Współczynnik Giniego polska" ... I chyba na prawdę nie trzeba mieć doktoratu z ekonomii , żeby zrozumieć treść tego artykułu..