Temat: 0 najmniej znanych władców Polski. Dlaczego się o nich...

Przez wiele stuleci Polska była monarchią. W sumie na tronie polskim zasiadło kilkudziesięciu władców, którzy przywdziali na swe skronie korony. Większość z tych królów jest powszechnie znana i kojarzona (np. Bolesław Chrobry, Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło, Zygmunt II August czy Stanisław August Poniatowski). Niestety na temat niektórych z nich wiadomo niewiele, co zadecydowało o tym, iż wyrugowano ich z pamięci zbiorowej. Poniżej znajduje się zestawienie 10 najmniej znanych królów Polski. Co wiadomo o ich rządach? Jakie były ich dokonania?

Ranking najmniej znanych władców średniowiecznych
Mieszko II Lambert
To drugi król w historii Polski. Urodził się w 990 r. Na swoje skronie koronę przywdział w 1025 r., przypuszczalnie kilka miesięcy po koronacji swego ojca – Bolesława Chrobrego. W starszej historiografii Mieszka uważano za władcę nieudolnego. Z kolei w nowszej nauce panowanie króla ocenia się znacznie pozytywniej.
...
Wacław II Przemyślida
Wacław II Czeski został najpierw koronowany na króla Czech (1278), a następnie Polski (1300). To właśnie temu człowiekowi Polacy zawdzięczają faktyczne zjednoczenie swojego kraju po trwającym ponad 100 lat rozbiciu dzielnicowym. W dniu koronacji Przemyślida panował nad Małopolską, Wielkopolską, ziemią sieradzką, Kujawami oraz Pomorzem Gdańskim.

Ludwik Węgierski
W latach 1370-1382 w Polsce rządził Ludwik z węgierskiej dynastii Andegawenów. Zdecydowanie więcej pożytku mieli z niego Węgrzy (nad którymi panował już od 1342 roku), aniżeli Polacy. Nad tymi ostatnimi władzę regencyjną sprawowała przez wiele lat matka Ludwika – Elżbieta Łokietkówna.
...
Jan Olbracht
To czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Urodził się 27 grudnia 1459 roku w Krakowie. W młodości oddano go na naukę. Nad jego wychowaniem czuwał kanonik krakowski Jan Długosz. W efekcie Jan Olbracht nauczył się biegle posługiwać językiem włoskim, niemieckim oraz łacińskim.

Po śmierci ojca Olbracht został koronowany na króla Polski – 23 września 1492 roku. Niemal już od początku rządów sen z powiek spędzał mu problem turecki. Chcąc się z nim rozprawić, postanowił w 1497 r. wyprawić się na Mołdawię. Zwycięska wyprawa w te strony miała na celu odbicie z rąk Turków ważnych portów czarnomorskich: Kilii i Białogrodu oraz przywrócenie zwierzchnictwa Jagiellonów nad Mołdawią. Niestety przedsięwzięta na wielką skalę wyprawa mołdawska zakończyła się klęską króla, którego autorytet w kraju znacznie podupadł.

Panowanie Jana Olbrachta historycy oceniają rozmaicie. Dla jednych był on wybitnym królem, któremu zabrakło przysłowiowego szczęścia. Zmarł bowiem już w 1501 roku, a więc niecałe 10 lat od momentu objęcia władzy. Dla jeszcze innych syn Kazimierza Jagiellończyka był monarchą słabym, który odnotował na swoim koncie sporo porażek w dziedzinie polityki zagranicznej. Na domiar złego królowi wytykano potknięcia w sferze życia prywatnego (rozwiązłość seksualna).

Zestawienie władców panujących w XVI-XIX stuleciu
Aleksander Jagiellończyk
Aleksander Jagiellończyk władał Polską bardzo krótko ...
Anna Jagiellonka
Michał Korybut Wiśniowiecki
Został wybrany na króla Polski po abdykacji Jana II Kazimierza (1668). Przyszedł na świat w 1640 r. w Wiśniowcu na Wołyniu. Jego ojcem był znany wszystkim wielki magnat kresowy – Jeremi Michał Wiśniowiecki. Syn niestety nie odziedziczył po ojcu talentów politycznego i militarnego. Nie potrafił opanować zwalczających się stronnictw, profrancuskiego i proaustriackiego, dążących do przejęcia władzy w kraju. Nieomal nie doszło do wybuchu z prawdziwego zdarzenia wojny domowej. Chyba tylko dziwnemu zbiegowi okoliczności Polska zawdzięczała to, iż nie doszło do rozlewu bratobójczej krwi.

Na czasy panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego przypadła wojna Polski z Turcją. W 1672 roku po serii klęsk podpisano haniebny traktat pokojowy w Buczaczu, oddający na pastwę muzułmanów część ziem wschodnich Rzeczpospolitej. Król wprawdzie próbował jakoś przeciwstawić się naporowi Imperium Osmańskiego, jednak choroba pokrzyżowała mu wszystkie plany.
...
Stanisław Leszczyński
Królem Polski został przypadkiem. Jego ojciec, wojewoda poznański Rafał, dość czynnie popierał króla szwedzkiego Karola XII podczas Wielkiej Wojny Północnej (1700-1721), za co postanowiono go wyróżnić. W efekcie jego synowi oddano koronę (1704). Niestety już 5 lat później miała miejsce katastrofa Karola XII w bitwie pod Połtawą. Automatycznie skończyły się również rządy Stanisława Leszczyńskiego. Władcą Polski został ponownie August II Sas, którego wcześniej zdetronizowano.

August III Sas
Był synem księcia elektora saskiego Fryderyka Augusta i Krystyny Eberhardyny, córki margrabiego brandenburskiego Chrystiana. Pojawił się na świecie w 1696 roku. Został koronowany na króla Polski w styczniu 1734 r.

Mikołaj I Romanow
Państwo polskie formalnie upadło w 1795 r. Po tej dacie Polska miała jeszcze swoich królów! W szkołach zazwyczaj się o tym nie uczy.

Jednym z takich królów był car Mikołaj I, wywodzący się z dynastii Romanowów. Jego koronacja na władcę polskiego miała miejsce 24 maja 1829 r. na Zamku Królewskim w Warszawie. Polacy nie chcą pamiętać ani o tej koronacji, ani też o jego rządach. Nie ma zresztą temu co się dziwić. Car na każdym kroku łamał konstytucję, nadaną Królestwu Polskiemu jeszcze w 1815 r. przez jego poprzednika – Aleksandra I. W konsekwencji Polacy chwycili za broń, by poprawić swój los i przy okazji odzyskać utraconą niepodległość (powstanie listopadowe).

Doszło nawet do tego, iż 25 stycznia 1831 r. sejm polski podjął uchwałę o detronizacji Mikołaja. Było to wydarzenie bezprecedensowe, ponieważ parlament nie posiadał takich uprawnień. Reakcja cara była błyskawiczna. Skierował do Polski wielką armię, która po kilku miesiącach rozprawiła się z powstańcami. W ten sposób odebrano Polakom nadzieję na poprawę swojego bytu. Co więcej, po upadku zrywu powstańczego nasiliły się tylko represje. Skutek okazał się zatem odwrotny od oczekiwanego.

Bibliografia:...

https://www.onet.pl/informacje/kronikidziejow/10-najmni...