Temat: Solowy projekt Slasha
Wywiad ze Slashem z Onet.pl
Jak się czujesz w uniformie ikony rocka, regularnie lokującej się w czołówce wszelkich notowań na gitarzystę wszech czasów?
SLASH: W ogóle się nie czuję. Niektórzy tak na mnie patrzą, ale to ich sprawa. Jestem muzykiem, prawdopodobnie całkiem dobrym, ale na pewno nie najlepszym.
Dlaczego dopiero teraz zdecydowałeś się na nagranie solowego albumu?
Nie wiem, długo się zbierałem. Być może musiałem do pewnych spraw dojrzeć. Poza tym dopiero od czterech lat jestem czysty, nie biorę żadnych narkotyków i nie piję. Dzięki temu jestem bardziej produktywny niż przez poprzednie dziesięć lat.
Bez uzależnień gra się inaczej?
Przede wszystkim żyje się inaczej. Nie wydaje mi się, bym mógł robić to, co teraz, gdybym nie był trzeźwy i czysty. Kiedyś mogłem sobie bardziej hulać i brać do ręki każdą butelkę gorzały, jaka się napatoczyła, ale i inne wymagania stawia się przed członkiem zespołu. Zawsze można coś spieprzyć i czekać, aż inni się będą martwić [śmiech]. Jako artysta solowy muszę być bardziej odpowiedzialny. Nie oznacza to, że nienawidziłem swoich nałogów. W pewien sposób było mi z nimi dobrze. Ale nie można żyć na krawędzi tak długo.
Ciężko ci było rzucić?
Nie jest to na pewno łatwe, choć mnie udało się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Gdy piłem, musiałem brać. Gdy brałem, musiałem pić. Wygrywając z jednym, automatycznie pozbyłem się drugiego. Ale i tak nie jest tak ciężkie jak rzucenie palenia [śmiech]. Rok temu mi się to udało, a żona wreszcie powtarza, że nie śmierdzę fajkami [śmiech].
Jesteś jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy współczesnego rocka. Czy status tak wielkiej gwiazdy kiedykolwiek cię uwierał?
Jakoś sobie z tym radziłem. Teraz również. Na trasach i tak za bardzo nigdzie nie łażę. Gdy jestem w domu, w Los Angeles, poruszam się bardzo lokalnie i nie szukam żadnego rozgłosu. Nie mam zresztą na to czasu, bo dużo pracuję, a w domu jest żona i dwóch synów [Perla, z którą Slash wychowuje siedmioletniego Londona i pięcioletniego Casha – Onet.pl]. A nawet gdy ktoś mnie czasem rozpozna, są to tylko i wyłącznie miłe sytuacje.
Show-biznes też jest taki miły?
Oj nie zawsze, nie zawsze. Należy być ostrożnym i do wielu rzeczy trzeba trzymać dystans.
Do czego najbardziej?
Do pewnych biznesowych aspektów tej pracy, które zazwyczaj mocno kontrastują z duchem rock’n’rolla.
Rządza pieniądza?
Cóż, prędzej czy później każdy będzie chciał na tobie zarobić. Pracując nad tą płytą udało mi się na szczęście trzymać od tego z daleka i zachować niezależność. Mogłem w pełni skoncentrować się na muzyce, dzięki czemu wszystko wyszło tak wspaniale.
Nagrywając ją poszedłeś trochę śladem Carlosa Santany albo Tony'ego Iommiego – do każdej piosenki zaprosiłeś innego wokalistę. Skąd ten pomysł?
Pojawił się bardzo naturalnie. Utwory, które napisałem, miały na tyle odmienne oblicza, że potrzebowały innych głosów. Usiadłem więc i zacząłem się zastanawiać, jacy artyści będą tu pasować. A potem się z nimi po kolei kontaktowałem, podsyłając im wersje demo. Każdy napisał własny tekst i miał pełną swobodę w forsowaniu swoich sugestii na temat danego kawałka. To był bardzo prosty i przyjemny proces.
Domyślam się, że szczególną wartość ma dla ciebie obecność na płycie weteranów, Lemmny'ego, Ozzy'ego i Iggy'ego.
Na pewno. Zadzwoniłem do nich na samym początku, bo znam ich i cenię najdłużej. To bohaterowie mojej młodości. Jestem szczęśliwy, że zgodzili się wziąć w tym bałaganie udział [śmiech].
Bardzo zakazująco brzmi "Beautiful Dangerous" z Fergie, która pokazuje, że ma bardzo rockowe gardło. Jest szansa, że nagrasz z nią w przyszłości całą płytę?
Zobaczymy. Na razie jest zajęta Black Eyed Peas, a ja promocją mojego materiału. Nie wykluczam jednak, że w przyszłym roku, gdy będziemy mieli trochę więcej czasu, omówimy pewne wspólne ruchy. Ona faktycznie ma głos, który kopie wszystkie tyłki. Ta dziewczyna to prawdziwy skarb.
W każdym niemal wywiadzie jesteś pytany o Guns N' Roses. Nie męczy cię to?
Raczej nie. Bardziej wkurzający od ludzi, którzy zadają głupie pytania, są po prostu głupi ludzie, a tych wokół nie brakuje [śmiech]. Choć mówienie pięćdziesiąt tysięcy razy, że nie będzie powrotu zespołu ze mną w składzie, a wypowiedzi Axla na mój temat mnie nie interesują nie jest najbardziej fascynującym zajęciem [śmiech].
A zgodzisz się z tymi fanami, którzy twierdzą, że używając nazwy Guns N' Roses, Axl Rose niszczy wielką spuściznę tego zespołu?
Nie mam z jego grupą nic wspólnego, więc nie chcę go osądzać.
W przyszłym roku będzie dwudziesta rocznica premiery obu części "Use Your Illusion". Czy dziś również wydałbyś je w tak monumentalnej formie?
Nie sądzę. Gdybym mógł, wybrałbym najlepsze utwory z obu albumów i zrobił jeden, ale zabójczy. Prawdę mówiąc, sam byłem za takim rozwiązaniem, ale z różnych względów mój głos przepadł. Tam jest oczywiście mnóstwo bardzo dobrego materiału, który przetrwał próbę czasu. W sumie i tak lepiej, że wydaliśmy dwa osobne krążki osobno niż gdybyśmy mieli zrobić z nich jedno podwójne wydawnictwo. Przynajmniej daliśmy ludziom wybór.
Podczas obecnej trasy grasz również sporo utworów Guns N' Roses. Jakie to uczucie wrócić do nich po tylu latach?
Cóż, niektóre grałem też z Velvet Revolver, więc nie jest to nowość. To wspaniałe kawałki, a mając w składzie taki talent jak Myles [Kennedy, frontman Alter Bridge, który zaśpiewał na płycie Slasha dwie piosenki, a na koncertach jest głównym wokalistą – przyp. Onet.pl] mogłem sobie pozwolić na sięgnięcie trochę głębiej. Niewielu jest ludzi, którzy mogą śpiewać w takich rejestrach jak Myles, z taką pasją i zaangażowaniem. Radzi sobie świetnie z utworami Guns N' Roses, Slash's Snakepit czy Velvet Revolver, jak i oczywiście tymi nowymi.
Jaka przyszłość czeka Velvet Revolver po odejściu Scotta Weilanda?
Na razie jesteśmy w zawieszeniu. Powstało już trochę nowego materiału, ciągle jednak nie mamy nowego wokalisty. Ale spokojnie, w końcu go znajdziemy.
Na rozpisce twojej europejskiej trasy zabrakło Polski. Dlaczego?
Nie wiem stary. Tak bywa. Ale może w przyszłym roku uda mi się to nadrobić.
Dzięki za rozmowę.
пропозиції роботи
