J
C.
Niedawna katastrofa
budowlana mostu
autostradowego w
Genu...
Temat: Umowa stowarzyszeniowa, a przyjęcie przez Ukrainę "całego...
W temacie "Umowa Stowarzyszeniowa" dyskutujemy jakie są szanse na podpisanie w listopadzie wniosku o przystąpienie Ukrainy do negocjacji umowy stowarzyszeniowej.Myślę że może warto by również po dyskutować ( z perspektywy 25-letnich transformacji polityczno-gospodarczych w Polsce ) o tak podstawowym warunku podpisanie umowy stowarzyszeniowej jak zobowiązanie się "Wysokiej układającej się strony " w umowie stowarzyszeniowej do przyjęcia i implementacji do krajowego prawodawstwa "całego dorobku prawnego UE, wraz ze procedurami egzekwowania prawa"
Czy rzeczywiście Ukraina jest gotowa na przyjecie i spełnienie tego warunku?
http://www.bibliotekacyfrowa.pl/Content/35568/003.pdf
Implementacja prawa unijnego
Prawo unijne będąc szczególnym wyrazem procesu integracji państw
i narodów europejskich, zrasta się z krajowymi porządkami prawnymi, staje się ich
częścią. Proces scalania się prawa unijnego z prawem państw członkowskich ma charakter
dość skomplikowany i nosi nazwę implementacji prawa unijnego.
Aby państwa członkowskie mogły korzystać z dobrodziejstw członkostwa w Unii Europejskiej muszą dokonać sprawnej i skutecznej implementacji prawa UE.
I. Pojęcie implementacji
Pojęcie implementacji jest kalką wyrazową angielskiego terminu „implementation”,
który oznacza „wykonanie, realizację, wprowadzenie w życie”. Termin ten nie ma
jednakowego znaczenia w poszczególnych językach oficjalnych Unii. W pewnym
uproszczeniu można powiedzieć, że implementację prawa unijnego powinno
się wiązać z czynnościami, które umożliwiają rzeczywiste wprowadzenie w życie
postanowień przyjętych na szczeblu unijnym do krajowych porządków prawnych.
Implementacja prawa unijnego z pewnością nie jest pojęciem szczególnie ścisłym.
W szerokim i bardzo ogólnym sensie oznacza ona po prostu skuteczne wprowadzenie
w życie aktu prawnego.
W ujęciu bardziej precyzyjnym implementacja polega na podejmowaniu wszelkich
działań, które zapewniłyby warunki dla efektywnego stosowania i kontroli przestrzegania
prawa unijnego w krajowych porządkach prawnych. Z tego względu pojęcie implementacji
dyrektywy nie obejmuje jedynie działań stricte legislacyjnych podejmowanych
w poszczególnych państwach członkowskich, lecz również wszelkie inne czynności
krajowych organów, mające na celu skuteczne stosowanie norm unijnych zawartych
w dyrektywie. W związku z powyższym implementacja dyrektywy zawiera
w sobie całokształt działań podejmowanych na szczeblu krajowym i mających na celu
przeniesienie założeń regulacji unijnej do wewnętrznego systemu prawnego, przy
uwzględnieniu jego specyfiki.
Podobnie szeroką definicję przyjmują P. Eijlander i W. Voermans,
którzy uznają implementację za „proces, w którym prawo krajowe jest modyfikowane
zgodnie z prawem Unii”.
Podstawą prawną, z której wywodzi się obowiązek implementacji prawa Unii
Europejskiej jest art. 4 TUE. Przepis ten nakłada na państwa członkowskie szeroko pojęty
obowiązek współpracy w osiąganiu celów Unii poprzez zapewnienie pełnej skuteczności
prawu unijnemu. Obowiązki PCZ wynikające z omawianego artykułu stanowiły argument
przemawiający za interpretacją prawa krajowego z zgodnie z prawem unijnym także
w sprawach nienależytej implementacji dyrektyw, gdzie w prawie krajowym przewidziano
środki niewystarczające do osiągnięcia celów wyznaczonych w dyrektywie108. Szczegółowo
i bezpośrednio ujęty obowiązek implementacji dyrektyw zawiera art. 288 akapit 3 TFUE.
Ostatecznej konkretyzacji generalnego obowiązku implementacji dokonuje
się w danej dyrektywie zobowiązującej swoich adresatów do wdrożenia jej postanowień
do krajowego porządku prawnego. Obowiązek ten wyrażany jest w przepisach końcowych
dyrektywy, które zawierają tzw. klauzulę wzajemnego powiązania109
.
Proces implementacji prawa unijnego do porządków prawnych państw
członkowskich podporządkowany jest przede wszystkim: zasadzie efektywności i zasadzie
asymilacji. W myśl zasady efektywności dla właściwego funkcjonowania Unii ważne jest,
aby środki podejmowane przez różne państwa członkowskie w wykonaniu prawa unijnego
doprowadziły do tego, by prawo unijne było tam stosowane z efektywnością i rygoryzmem
równoważnym skuteczności i rygoryzmowi towarzyszącemu stosowaniu prawa krajowego.
Natomiast zasada asymilacji oznacza, że państwa członkowskie zobowiązane są podjąć
takie środki i działania implementujące, które zapewnią aktom, roszczeniom opartym na
prawie unijnym ochronę nie mniej korzystną niż analogicznym aktom, roszczeniom
opartym na prawie krajowym. Zasada asymilacji w szczególny sposób odnosi się do
rozporządzeń, ich normy bowiem z natury swej muszą być traktowane pod względem
materialnym i proceduralnym tak, jak normy prawa krajowego...
.Ten post został edytowany przez Autora dnia 27.11.13 o godzinie 22:17