Temat: Historia Targówka

Pierwsze zapisy na temat Targówka (pod postacią Targowe Małe) pochodzą z 1580 roku, kiedy to ta wieś szlachecka liczyła ok. 59 ha. W tym czasie należała do Targowskich i Karniewskich, a następnie do Gumowskich. Królowa Anna Jagiellonka nadała mieszkańcom Targówka przywilej wyrębu drzew w lasach bródnowskich. W XVIII wieku Targowe Małe zostało połączone z Targowem Wielkim (obecna Stara Praga).
Kolejnymi właścicielami Targówka byli Lubomirscy a następnie podstoli Płocki - Szydłowski, który odsprzedał Targówek w 1764 roku Stanisławowi Augustowi.
Od tego momentu następuje burzliwy rozwój tej części Pragi, aż do czasów powstania kościuszkowskiego kiedy to w celu zwiększenia pola obstrzału spalono prawie całkowicie Bródno oraz Targówek.

W 1884 roku w sąsiedztwie Targówka został założony nowy cmentarz katolicki, znany dziś jako Cmentarz Bródnowski (Bródzieński). Wielokrotnie powiększany, osiągnął dziś obszar 135 hektarów i jest jedną z największych nekropolii w Europie. W pobliżu głównej bramy cmentarza usytuowano drewniany kościół, będący pierwotnie parafialnym dla mieszkańców Targówka (obecnie parafia jest przeniesiona do pobliskiego kościoła murowanego).

Targówek, Bródno i część Pragi były przez wiele lat zaniedbanymi peryferiami miasta o nędznej zabudowie. Większość domów była pozbawiona wodociągów. Oświetlenie ulic było głównie gazowe, a w wielu domach świeciła lampka naftowa. W końcu XIX w. powstało tu duże skupisko proletariatu. 7 kwietnia 1916 generalny gubernator niemieckich władz okupacyjnych Hans Hartwig von Beseler wydał rozporządzenie, na mocy którego Targówek został przyłączony do Warszawy. W okresie międzywojennego dwudziestolecia rozpoczęto brukowanie ulic i zakładanie sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Prace te jednak postępowały wolno i większość dzielnicy do wybuchu wojny nie została skanalizowana. Po zakończeniu wojny sytuacja niewiele się poprawiła i taki stan rzeczy trwał aż do początku lat siedemdziesiątych, kiedy to rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego.

Osiedle Targówek Mieszkaniowy, składające się z 6 mniejszych osiedli, zostało realizowane w latach 1974-1979 wg projektu architektów Małgorzaty Handzelewicz-Wacławek i Zbigniewa Wacławka oraz Jana Kalinowskiego. Wewnątrz, w okolicach ulicy Kołowej znajduje się stare osiedle z lat 50 zaprojektowane przez Z. Buczkowskiego. W miejscu regularnej siatki ulic starego Targówka powstał zupełnie nowy układ. Ciągi komunikacyjne i zabudowę mieszkalną tworzą kręgi wewnątrz których jest miejsce na infrastrukturę. Największy z tych kręgów utworzony przez ulice Handlową, Ossowskiego i Myszkowską okrąża centralną część osiedla i mieści w sobie klub sportowy z boiskiem, park miejski i teatr, mniejsze kręgi tworzą ulice na obwodzie tego większego i tak np. ul. Askenazego otacza dużą pętlę autobusową, ul. Zamiejska - gimnazjum, ul. Orłowska - przedszkole itp.

Na obrzeżach osiedla zachowały się fragmenty dawnej zabudowy, w tym przykłady charakterystycznego budownictwa drewnianego. W domach tych, popadających obecnie w ruinę, mieszkali kiedyś robotnicy, kamieniarze, drobni sklepikarze i rzemieślnicy, dorożkarze, tramwajarze i kolejarze.

Do 1994 roku Targówek był jednym z osiedli w dzielnicy Praga Północ. W wyniku przeprowadzonej w 1994 roku reformy administracyjnej wydzielono ze wschodniej części Pragi-Północ nową dzielnicę, nazwaną właśnie Targówek - od osiedla wchodzącego w jej skład.

Teatr Rampa przy ulicy Kołowej 20. Budynek zbudowany w latach pięćdziesiątych. Według plotki[2] pierwotnie miał być stacją metra.
Park (Skwer) Wiecha nazwany na cześć Stefana Wiecheckiego „Wiecha”, pisarza i felietonisty, który choć na Targówku nie mieszkał, zasłużył się uwieczniając w swoich felietonach atmosferę tych przedmieść i zamieszkujące tu postacie wraz z ich gwarą i humorem. Park powstał w miejscu Placu Horodelskiego typowego dla warszawskich przedmieść okresu wokół wojennego terenu rekreacyjnego. W 2003 roku został gruntownie wyremontowany. Znajdują się tam cztery fontanny, plac zabaw, studnia oligoceńska i zegar słoneczny.
Kościół Chrystusa Króla przy ulicy Tykocińskiej 27. Budowany według projektu Bronisława Colonny-Czosnowskiego jako wotum za "Cud nad Wisłą" partiami w latach 1934-1939, 1947-1956 i 1976-1985
Kamienice przy ulicy Tykocińskiej 21, 23, 25, 26Mariusz K. edytował(a) ten post dnia 08.11.11 o godzinie 15:01