пропозиції роботи
Filip
S.
Owner/General
Designer -
UrbanConsulting
Temat: Pytania i odpowiedzi dot. procedury planistycznej
1. Jak powinna wyglądać procedura zasięgania opinii i dokonywania uzgodnień dotyczących projektów studium i planu miejscowego, w sytuacji tak dużej liczby organów opiniujących i uzgadniających?Ponieważ gminy mogą mieć problemy dużych kosztów wykonywania kopii projektów planów powstaje pytanie o konieczność rozsyłania do wszystkich organów kopii projektu i alternatywną możliwość udostępniania projektu do wglądu w siedzibie gminy.
Procedurę taką określa art. 11 (dot. studium) i 17 (dot. planu miejscowego) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Sposób udostępniania projektu planu do uzgodnień i opinii może wypracować sporządzający wraz z uzgadniającym. Może to być kopia projektu przekazana do uzgodnienia, projekt do wglądu lub konferencja uzgodnieniowa. Ustawa nie precyzuje tego sposobu, aczkolwiek wskazane byłoby ze względów dokumentacyjnych przekazywanie kopii projektu planu każdemu organowi uzgadniającemu. Należy pamiętać, że uzgodnienia odbywają się w trybie art. 106 kpa, więc dowody w postępowaniu są istotnym elementem w przypadku sporu.
2. Czy możliwe jest jednoczesne prowadzenie prac nad zmianą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i sporządzaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bądź zmianą planu?
Możliwe jest prowadzenie równoległej procedury zmiany studium i sporządzania lub zmiany planu miejscowego. Jednak studium musi zostać uchwalone wcześniej, aby, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rada gminy mogła przed uchwaleniem planu miejscowego stwierdzić jego zgodność z uchwalonym studium. Inne elementy procedury sporządzenia planu miejscowego, w tym wyłożenie do publicznego wglądu, mogą nastąpić przed uchwaleniem studium.
3. Jeżeli w studium nie jest określona konieczność opracowania planu na dany teren, czy można na ten teren opracowywać plan, czy najpierw powinno być odpowiednio zaktualizowane studium, tzn. wprowadzony do niego zapis, że gmina zamierza opracować taki plan.
Choć studium jest wyrazem polityki przestrzennej gminy, wprowadzanie takich zasad byłoby przesadną ostrożnością władz gminy, a także powodowałoby nieuzasadnione wydłużanie procedury planistycznej. Studium powinno być na tyle elastyczne, aby nie hamować rozwoju gminy i chronić równocześnie obszary wymagające działań ochronnych. W związku z powyższym brak jest formalnych przeszkód, aby podejmować prace nad sporządzaniem planu miejscowego pomimo braku przewidujących to zapisów w studium gminnym.
4. Czy w świetle art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozpoczęcie procedury zaczyna się od uchwały rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego?
Formalna procedura sporządzenia planu rozpoczyna się wraz z podjęciem przez radę gminy odpowiedniej uchwały. Natomiast w każdym momencie procedury planistycznej wójt, burmistrz albo prezydent ma prawo do takiej analizy i wyciągnięcia z niej wniosków, co do dalszego sporządzania planu.
5. Co zrobić, jeśli w trakcie sporządzania projektu planu miejscowego okazało się, że nie jest możliwe uwzględnienie jakiegoś wniosku, a termin 21 dni na rozpatrzenie upłynął? Istnieje pogląd, że termin ten jest za krótki. Czy należy dla ostrożności rozpatrywać negatywnie wszystkie wnioski, a potem uwzględniać je według możliwości?
Nie, negatywne rozpatrywanie wszystkich wniosków byłoby nieracjonalne. Uwzględniony wniosek może się nie utrzymać w dalszej procedurze sporządzania planu, na przykład na skutek nieuzgodnienia projektu planu lub braku zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. Nie ma to wpływu na termin i sposób rozpatrzenia wniosku – termin założono ze względu na konieczność zdyscyplinowania procedury. Wnioskodawca ma jeszcze możliwość składania uwag w drugiej części procedury – po wyłożeniu planu.
6. Czy wprowadzenie do projektu planu zmian z uzyskanych opinii jest obowiązkowe?
Nie, bowiem opinie nie są wiążące, a decyzja o ich uwzględnieniu zależy od sporządzającego plan. Wiążące są zmiany wynikające z uzgodnień.
7. Na podstawie jakich prawnych dokumentów dokonuje się uzgodnienia w zakresie zadań rządowych i samorządowych, o którym mowa w art.17 pkt 7 lit. a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym?
Należy przede wszystkim zwrócić uwagę na fakt, iż ustawodawca założył, że zadania ponadlokalne będą przenoszone na poziom planowania miejscowego poprzez studium gminne, które jest uzgadniane w zakresie inwestycji ponadlokalnych na podstawie planu województwa lub / i programów rządowych, o których mowa w art. 48 ustawy.
W związku z tym, uzgodnienia projektu planu miejscowego, mają w tym zakresie charakter kontrolny, tzn. właściwy organ sprawdza, czy plan jest zgodny w tym zakresie ze studium.
8. W związku z art. 24 – w art. 11 pkt 5-8 i art. 17 pkt 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są wymienione organy opiniujące i uzgadniające. Czy w związku z tym, opiniowania też dokonuje się w trybie art. 106 kpa, przywołanym w art. 24?
Nie, tryb art. 106 kpa obowiązuje wyłącznie w odniesieniu do uzgodnień.
9. Czy uzgodnienie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych (art. 53 ust. 4 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) zastępuje zgodę wydaną na podstawie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych?
Nie, nie zastępuje takiej zgody.
10. Jaka jest różnica między określeniem: "w uzgodnieniu z" (art. 51 ust. 1 pkt 1), a określeniem: "po uzgodnieniu z" (art. 53 ust. 4). Czy w stosunku do pierwszego określenia nie stosuje się art. 106 kpa? (art. 53 ust. 5)
„W uzgodnieniu” - oznacza w tym przypadku, że uzgodnienie nie podlega zaskarżeniu z art. 106 § 5 kpa i polega na porozumieniu między dwoma organami, natomiast „uzgodnienie” z art. 53 ust. 4 jest zaskarżalne.
11. Czy inwestycje niewymagające decyzji o pozwoleniu na budowę są jednocześnie zwolnione z obowiązku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy?
Stosownie do regulacji art. 50 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 59 ust. 1 tejże ustawy, wydanie decyzji o warunkach zabudowy wymagane jest w odniesieniu do:
• inwestycji powodujących zmianę zagospodarowania terenu (zarówno wymagających jak i nie wymagających przeprowadzenia robót budowlanych),
• inwestycji polegających na zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego.
Z obowiązku tego wyłączone są roboty budowlane, które:
a) polegają na remoncie, montażu i przebudowie i
• nie zmieniają sposobu zagospodarowania terenu i
• nie zmieniają sposobu użytkowania obiektu budowlanego i
• nie oddziałują szkodliwie na środowisko i
• nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko,
albo
b) nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę,
albo
c) te inwestycje, które powodują jednorazową, tymczasową zmianę zagospodarowania terenu, trwającą nie dłużej niż jeden rok.
A zatem przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowią, że inwestycje polegające na przeprowadzeniu robót budowlanych zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, nie wymagają również uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Katalog robót budowlanych zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę wymienia art. 29 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).
12. Czy przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zezwalają na zlokalizowanie zabudowy na gruncie rolnym?
Przepisy dopuszczają możliwość zabudowy gruntu rolnego, także inwestycjami nie związanymi z celami rolniczymi. W sytuacji obowiązywania planu miejscowego decydujące znaczenie mają zapisy tego planu, dopuszczające lub wykluczające zabudowę na tym terenie. W przypadku braku planu, przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy brane są pod uwagę wszystkie wymogi ustanowione art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym także to, czy inwestycja wymaga zmiany przeznaczenia gruntu rolnego na inne cele i w takim przypadku czy wymagane jest uzyskanie zgody na wspomnianą zmianę.
Decydującą w tym wypadku jest kwestia, czy grunt chroniony jest ustawą z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266 z późn. zm.), to znaczy, czy zaliczony jest do gruntów, wymienionych w art. 7 ust. 2 tej ustawy.
Jeżeli planowana jest inwestycja wymagająca zmiany przeznaczenia, na gruncie objętym ww. ochroną, zmiana jego przeznaczenia wymaga uzyskania stosownej zgody, która wydawana jest na potrzeby miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym nie jest możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla realizacji przedsięwzięcia, chyba że zgoda taka została już uzyskana przez gminę na potrzeby poprzednio obowiązującego planu.
Jeżeli natomiast inwestycja nie wymaga zmiany przeznaczenia gruntu albo nie dotyczy gruntów stanowiących przedmiot wspomnianej ochrony, należy uznać, że warunek art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest spełniony.
Pozostałe warunki pozwalające na wydanie pozytywnej decyzji, to:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia (patrz pytanie nr 13), dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (patrz pytanie nr 17);
4) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
Powyższego wymogu pkt 1 nie stosuje się do:
- zabudowy zagrodowej gospodarstw rolnych, których powierzchnia związana z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie (patrz pytanie nr 14),
- inwestycji produkcyjnych lokalizowanych na terenach przeznaczonych na ten cel w planach miejscowych, które utraciły moc obowiązującą na podstawie art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym,
- linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej.
13. Co należy rozumieć przez pojęcie „działki sąsiedniej”?
Ponieważ ustawodawca nie podał w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definicji tego pojęcia, należy przy jego interpretowaniu kierować się wykładnią celowościową regulacji. Intencją ustawodawcy przy formułowaniu przepisu było ustalenie takich uniwersalnych zasad zabudowy terenu, które będą przeciwdziałały rozpraszaniu zabudowy. Stąd ograniczenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, które w sytuacji braku planu miejscowego, ustalającego w sposób uporządkowany i świadomy tereny do zabudowy, dopuszcza zabudowę jedynie na terenach już zurbanizowanych. W związku z powyższym, przez pojęcie działki sąsiedniej, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy rozumieć działkę posiadającą przynajmniej jedną wspólną granicę z działką objętą wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto, aby można było uznać warunek wyżej przywołanego przepisu art. 61 za spełniony, działka ta musi posiadać dostęp do tej samej drogi publicznej, rozumiany jako bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Należy zwrócić uwagę, iż działką sąsiednią jest również droga, która jest odrębną nieruchomością gruntową.
14. Co należy rozumieć przez pojęcie „gospodarstwo rolne”?
Zgodnie z art. 55³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.), za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.
Ustawowa definicja nie wymaga od gospodarstwa rolnego, aby stanowiło ono zwarty obszar. Gospodarstwo może się składać z kilku części położonych zarówno na obszarze gminy, jak i poza jej administracyjnymi granicami. Wszystkie części gospodarstwa rolnego współtworzyć jednak muszą zorganizowaną całość gospodarczą, stanowiącą istotę takiego gospodarstwa.
15. Czy wystarczającym dowodem na to, że teren był objęty zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne uzyskaną przy sporządzaniu planu miejscowego sprzed 1995 roku jest fakt (odpowiednio do treści art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy), że teren był przeznaczony w takim planie na cele budowlane? Może się bowiem okazać, że brak będzie zasadniczego dokumentu w tej sprawie, tzn. decyzji administracyjnej o wyrażeniu zgody.
Tak, w takich przypadkach wykonuje się wypisy i wyrysy z nieobowiązujących już planów i mają one walor dokumentu.
16. Czy zgody na zmianę przeznaczenia terenu rolnego lub leśnego na cele nierolnicze i nieleśne wydane na potrzeby wygasłego miejscowego planu zachowują moc?
Wszystkie zgody zachowują moc w zakresie określonym w kpa. Jeżeli nie nastąpi stwierdzenie wygaśnięcia lub uchylenie decyzji, a także sama decyzja nie posiada ograniczenia związanego z terminem jej obowiązywania, należy przyjąć, że pozostaje ona ważna i można ją wykorzystać na użytek sporządzenia nowego planu miejscowego lub jego zmiany dla obszaru objętego decyzją.
17. Czy zagwarantowanie wykonania uzbrojenia terenu musi być w formie umowy i czy należy ją uzyskać już na etapie uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy?
W przypadku, gdy nieruchomość, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, nie posiada uzbrojenia wystarczającego dla wnioskowanego zamierzenia (art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), wnioskodawca zobowiązany jest, w oparciu o art. 61 ust. 5 ww. ustawy, do przedłożenia umowy z wykonawcą na wykonanie wymaganego uzbrojenia. Spełnienie tego warunku ma na celu zobowiązanie wykonawcy uzbrojenia i inwestora do zapewnienia możliwości, zarówno finansowych jak i technicznych pełnej realizacji planowanej inwestycji oraz jej późniejszego funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem. Ponieważ ustawodawca nie sprecyzował formy podjętych w ten sposób zobowiązań stron umowy, zarówno jednostka organizacyjna zapewniająca wykonanie uzbrojenia, jak i inwestor mogą przyjąć dogodne dla siebie warunki zobowiązań. Ustawa nie przewiduje odstępstw od powyższych regulacji.
18. W jakim terminie gmina powinna podjąć uchwałę o sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów, dla których jego sporządzenie jest obowiązkowe na podstawie przepisów odrębnych, a także, odpowiednio do wymogów art. 10 ust. 2 pkt 8, obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, obszarów rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 oraz obszarów przestrzeni publicznej?
Obowiązek przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w przypadku, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8, powstaje po upływie 3 miesięcy od dnia ustanowienia tego obowiązku. Ustanowienie obowiązku może nastąpić z chwilą wejścia w życie przepisu odrębnego lub określenia w studium obszarów, o których mowa w pytaniu.
19. Czy można ustalić zerową stawkę procentową stanowiącą podstawę do określania renty planistycznej?
§ 4 ust. 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi, iż ustalenia dotyczące stawek procentowych stanowiących podstawę do określania opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, powinny zawierać się w przedziale od 0% do 30%. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, powinny dotyczyć wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów. W związku z powyższym, ustalenie stawki procentowej równej 0% jest możliwe.
20. W jakim dokumencie, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, następuje określenie stawki procentowej?
Zgodnie z art. 36 ust. 3 i 4 oraz w związku z art. 58 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie stawki procentowej określającej wielkość opłaty od wzrostu wartości nieruchomości, w przypadku braku planu miejscowego, następuje w decyzji o warunkach zabudowy.
21. Co należy rozumieć przez pojęcie zbycia i w jakich przypadkach gmina może żądać zapłaty tzw. renty planistycznej?
Pobieranie jednorazowej opłaty planistycznej, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:
1) uchwalenia albo zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powodującego wzrost wartości nieruchomości;
2) powiększenia majątku zbywcy wskutek odpłatnego zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem albo zmianą miejscowego planu;
3) od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące nie upłynął termin 5 lat (art. 37 ust. 4 w związku z art. 37 ust. 3 ustawy).
Opłata stanowi dochód własny gminy, który częściowo rekompensuje gminie koszty poniesione w związku ze sporządzeniem miejscowego planu. Właściciel lub użytkownik wieczysty, którego nieruchomość zyskała na wartości wskutek podjętych przez gminę działań, dzieli się z gminą, tylko w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, częścią odniesionych z tego tytułu korzyści.
Ponadto art. 37 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż gmina może pobierać opłatę planistyczną wyłącznie w okresie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące. Analogiczny termin obowiązuje w przypadku wydanych decyzji o warunkach zabudowy, z tym, że termin liczy się od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.
Jeżeli powyższe warunki są spełnione łącznie, to wówczas wójt, burmistrz, prezydent miasta ustala w decyzji oraz pobiera jednorazową opłatę według stawki ustalonej planem, liczonej od wzrostu wartości nieruchomości.
Wysokość tej stawki, ustalana w planie miejscowym lub w decyzji o warunkach zabudowy, w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości, nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.
Odnosząc się do wątpliwości interpretacyjnych pojęcia „zbycie” należy zauważyć, iż ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie precyzuje, co przez to pojęcie należy rozumieć. W tym kontekście należy wskazać, że w art. 36 ust. 3 nieobowiązującej już ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, z późn. zm.), ustawodawca niemal identycznie uregulował sytuację, w której wójt, burmistrz lub prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę, w przypadku gdy nastąpił wzrost wartości spowodowany uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość. Wprawdzie w przepisach tej ustawy również nie zdefiniowano pojęcia „zbycie”, jednak jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 30 października 2000 r. (sygn. OPK 16/00) podjętej w pełnym składzie, należałoby przyjąć, iż chodzi jedynie o odpłatne przeniesienie prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Powołana uchwała była podjęta na tle konkretnego stanu faktycznego, jednak zdaniem Departamentu, z uzasadnienia tej uchwały można wywieść, że organ wykonawczy gminy nie będzie uprawniony do pobrania opłaty planistycznej w przypadku nieodpłatnego przeniesienia prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego na rzecz innej osoby.
Stosując wykładnię celowościową pojęcia „zbycie”, należałoby stwierdzić, że przez „zbycie” używane w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy rozumieć formy przeniesienia własności o charakterze odpłatnym, mające na celu powiększenie majątku zbywcy. Zatem w świetle przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pojęciem zbycia nie można objąć umów darowizny, dożywocia oraz zamiany, jak również spadkobrania.
22. Co należy rozumieć przez pojęcie „powierzchnia sprzedaży”? Czy do powierzchni sprzedaży wlicza się powierzchnię przeznaczoną na usługi, gastronomię, ciągi komunikacyjne itp.?
Stosownie do art. 2 pkt 19 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, mianem powierzchni sprzedaży określa się ogólnodostępną część powierzchni obiektu handlowego przeznaczonego do sprzedaży detalicznej, stanowiącego techniczno-użytkową całość, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów. Do powierzchni tej należy wliczyć łączną powierzchnię pomieszczeń służących do obsługi klientów handlu detalicznego. Nie wlicza się do niej natomiast powierzchni pomieszczeń przeznaczonych wyłącznie na usługi i gastronomię oraz powierzchni pomocniczej, czyli pomieszczeń magazynów, biur, ciągów komunikacyjnych, ekspozycji wystawowych, itp. Żadne przepisy nie wskazują na możliwość dzielenia powierzchni pomieszczenia przeznaczonego na handel detaliczny na strefy sprzedaży i komunikacji. Ponieważ powierzchnia pomiędzy półkami sklepowymi stanowi część pomieszczenia, w którym odbywa się obsługa klientów, powinna być ona wliczona do powierzchni sprzedaży obiektu. W przypadku sklepów samoobsługowych, sprzedaż następuje poprzez pobranie towarów z ekspozycji i uiszczenie należności w kasach, a więc odbywa się na całej powierzchni danego pomieszczenia.
23. Czy w skład obiektu handlowego może wchodzić kilka budynków?
Obiekt handlowy powinien stanowić odrębną, funkcjonalną i techniczną całość, powiązaną osobą inwestora i obszarem nieruchomości gruntowej. Oznacza to, że mianem obiektu handlowego określać można budynek, jak i zespół budynków, w których znajdują się lokale handlowe, pod warunkiem, że stanowią funkcjonalną i techniczną całość, w obrębie jednej i tej samej nieruchomości gruntowej, znajdującej się we władaniu jednego inwestora.
Źródło: http://www.mi.gov.pl
