Temat: Dziś mija 25. rocznica śmierci Adama Ważyka

poety, pisarza i tłumacza. W utworach poetyckich nawiązywał do francuskiego surrealizmu i kubizmu. Z czasem stał się jednym z twórców polskiej awangardy.
W latach powojennych Ważyk propagował realizm socjalistyczny. Rozczarowanie tym okresem i próbę rozrachunku z okresem stalinizmu zawarł w "Poemacie dla dorosłych", wydanym w 1955 roku. Obnażył w nim fałsz propagandy komunistycznej i demoralizację obyczajową robotników. Przedstawił też apokaliptyczną wizję życia w Nowej Hucie, sztandarowego przedsięwzięcia epoki stalinizmu. Utwór spotkał się ze zmasowaną krytyką władz PRL i środowisk twórczych. W jednym z późniejszych wywiadów Ważyk powiedział, że każdy uczciwy intelektualista ma swoją "godzinę wyzwolenia", a on sam doświadczył jej właśnie w 1955 roku.

Kilka lat później został skrytykowany przez Komitet Centralny PZPR za "wrogą postawę". W 1964 roku podpisał się pod słynnym listem protestacyjnym 34-ch intelektualistów, protestujących przeciwko łamaniu wolności słowa w PRL. W konsekwencji władze zakazały mu współpracy z radiem i telewizją.

W marcu 1968 roku był jednym z sygnatariuszy listu do rektora Uniwersytetu Warszawskiego w obronie represjonowanych studentów, którzy protestowali przeciwko decyzji władz o usunięciu z repertuaru Teatru Narodowego "Dziadów" Adama Mickiewicza.

W 1976 roku podpisał się także pod "Memoriałem 101", krytykującym planowany przez ekipę Edwarda Gierka projekt zmiany konstytucji, przewidujący wpis o "wiecznej przyjaźni z ZSRR".

W czasie wojny służył w polskich siłach zbrojnych w ZSRR.

Adam Ważyk tworzył głównie lirykę patriotyczną i polityczną, kierował też Teatrem I Korpusu. W późniejszym okresie wydał kilka tomów poezji. Napisał też poemat "Labirynt" oraz autobiograficzną książkę "Kwestia gustu".

Tłumaczył też poezję francuską, między innymi Arthura Rimbauda, Guillaumea Apollinaire i Blaise Cendrarsa. W 1978 roku otrzymał nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego. Zmarł 13 sierpnia 1982 roku.