Temat: Zapomniani

Marian Ośniałowski

Deszczowa piosenka

Asfaltu migotliwe srebro.
Nigdy nie powiem ci wszystkiego.
Uwierz we własną niepotrzebność.
Powraca człowiek wciąż do złego.
Ciemnych drzew granatowa fala.
Wśród deszczu dzwonią kroki czyjeś.
Dziś bez modlitwy bym oszalał.
Nie samymi sputnikami człowiek żyje.
Powraca człowiek wciąż do zła.
Deszcz spada piosnką srebrną.
Ulice zasrebrniła mgła.
Uwierz we własną niepotrzebność.

Temat: Zapomniani

Ryszard M.:
Marian Ośniałowski

Deszczowa piosenka

Asfaltu migotliwe srebro.
Nigdy nie powiem ci wszystkiego.
Uwierz we własną niepotrzebność.
Powraca człowiek wciąż do złego.
Ciemnych drzew granatowa fala.
Wśród deszczu dzwonią kroki czyjeś.
Dziś bez modlitwy bym oszalał.
Nie samymi sputnikami człowiek żyje.
Powraca człowiek wciąż do zła.
Deszcz spada piosnką srebrną.
Ulice zasrebrniła mgła.
Uwierz we własną niepotrzebność.

hmmm... dlaczego niepotrzebność?
A może ja po prostu nie rozumiem?

Temat: Zapomniani

Tekst o uzaleznieniu?

Ryszard M.:
Marian Ośniałowski

Deszczowa piosenka

Oczywiste nawiazanie

Asfaltu migotliwe srebro.

Efekt dzialania heroiny na uklad nerwowy - zaburzenia widzenia

Nigdy nie powiem ci wszystkiego.

Bunt

Uwierz we własną niepotrzebność.

Czuj to co ja

Powraca człowiek wciąż do złego.

Niemoznosc zerwania z nalogiem

Ciemnych drzew granatowa fala.

Efekt dzialania heroiny po zmroku - atakujace fala drzewa

Wśród deszczu dzwonią kroki czyjeś.

Halucynacje - nikt nie nosi dzwoneczkow przy butach od czasow Stanczyka

Dziś bez modlitwy bym oszalał.

Z modlitwa razniej wytrzymac natlok wyimaginowanych obrazow

Nie samymi sputnikami człowiek żyje.

Alez haj, kosmiczny

Powraca człowiek wciąż do zła.

No to siup, kolejna dawka

Deszcz spada piosnką srebrną.

Spiewajacy deszcz... OMG, troche za duza byla

Ulice zasrebrniła mgła.

Zamglone spojrzenie

Uwierz we własną niepotrzebność.

Bedzie latwiej wymigac sie od niewygodnych wnioskow

Czy czegos nie zrozumialem?

Temat: Zapomniani

Ryszard M.:
Marian Ośniałowski

Deszczowa piosenka

Asfaltu migotliwe srebro.
Nigdy nie powiem ci wszystkiego.
Uwierz we własną niepotrzebność.
Powraca człowiek wciąż do złego.
Ciemnych drzew granatowa fala.
Wśród deszczu dzwonią kroki czyjeś.
Dziś bez modlitwy bym oszalał.
Nie samymi sputnikami człowiek żyje.
Powraca człowiek wciąż do zła.
Deszcz spada piosnką srebrną.
Ulice zasrebrniła mgła.
Uwierz we własną niepotrzebność.

Rzeczywiście, krople deszczu potrafią dołować, podobnie jak istnienie samo w sobie. Odcinanie się od życia, niemożność jego akceptacji, wreszcie ucieczka w mantrę modlitwy... czy tak ma być? Czy wyjść, postawić swoje własne kroki w kałużach, stukać obcasami pod czyimś oknem i znaczyć sobą rzeczywistość?