Temat: Wątki szekspirowskie w poezji

Miłość w Weronie...

Na bal­ko­nie...pełnym kwiatów...
cud dziew­czy­na stała...
wy­pat­rując wzro­kiem kogoś
w kim się zakochała.

Przyszedł młodzian...spojrzał...
stanął pod balkonem...
na­wołując ukochaną
wdzięczył się ukłonem.

Rzu­ciła dziew­czy­na chłopcu
kwiat róży...czerwonej...
upadł dowód Jej miłości
smutnej...niespełnionej...

Zaśpiewał Ro­meo Julii
piękną serenadę
wie­dział...że tą miłość
pojmą ja­ko zdradę...

Dwa szlachet­ne rody.
Pośrod­ku tych dwoje.
Jakże będą poplątane
tej miłości zwoje...

Ka­pulet i Monteki...
zwaśnione rodziny...
czy poz­wolą zakochanym
na ich zaręczyny?

Na­pisał poeta
o zwa­dach...o złości...
na­pisał o pięknej
choć smut­nej miłości....

We­rona natchnieniem
Szek­spi­ra była.
Tam śmier­cią zakochanych
miłość się ...skończyła. 1383 Ta wypowiedź została przeniesiona dnia 30.11.2012 o godzinie 06:07 z tematu "W świecie baśni, legend i mitów"

Temat: Wątki szekspirowskie w poezji

Stanisław Grochowiak

* * *

Kiedy Hamlet umierał,
wiedział już o wszystkim.
Nie o Władzy, nie o zbrodni, bo tego są niegodni
Oprawcy wstręt w nas budzący,
Znał się przecież Hamlet na żyłkowanym listku.

Głupcy - co czytamy w tej mądrej
Perle naszego geniusza wspólnego rozumu?
Wciąż krzyku niebios dla czegoś nikczemnego,
Nie bacząc na słodycz wiatru i morskiego szumu.

Kiedy umierał zwycięski już Hamlet
Powiekami zapinał nie ludzkość, lecz ziemię,
Wszak nie w śmierć idziemy, ale senni na mgle.
Gdzie kończy się kłótnia, reszta jest milczeniem.

I tak świat zapiąć - niechaj nasza rasa
Schylenie czoła weźmie z Fortynbrasa

z tomu „Wiersze nieznane i rozproszone”, 1996