Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Widziałem, film całkiem fajny. Szkoda że od odkrycia London house akcja potoczyła się tak szybko. Według mnie za dużo wątków homoseksualnych.

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

mówiąc obrazowo - film przypominał mi rozbudowaną partię szachów w świecie gier wideo; wymagającą uwagi ale dającą masę frajdy

przełomowy nie jest, ale przyjemnie się ogląda, warto

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Marek B.:

Według mnie za dużo

wątków homoseksualnych.

to zart, prawda?

żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby. mam świadomość, że polscy mężczyźni na samo słowo gej zaciskają mocniej pośladki, ale chyba są jakieś granice absurdu?Agata P. edytował(a) ten post dnia 04.12.11 o godzinie 10:40

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Agata P.:

Marek B.:

Według mnie za dużo

wątków homoseksualnych.

to zart, prawda?

żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby. mam świadomość, że polscy mężczyźni na samo słowo gej zaciskają mocniej pośladki, ale chyba są jakieś granice absurdu?

hehe, jaka homofobia. W filmie na 4 pary [ George -Ann, Ricki -Irina, Bill-Jim, Peter- jakiś jego kumpel] 50 % to związki homoseksualne. W społeczeństwie jest trochę mniej.

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Marek B.:

W filmie na 4 pary [ George -Ann, Ricki

-Irina, Bill-Jim, Peter- jakiś jego kumpel] 50 % to związki homoseksualne. W społeczeństwie jest trochę mniej.

Gdyby film opowiadał o każdej innej instytucji, też by mnie to zdziwiło, ale akurat homoseksualizm w służbach był, mimo że oficjalnie zakazany, zjawiskiem dość częstym. Przykładem chociażby siatka szpiegowska Cambridge- spośród pięciu szpiegujących dla ZSRR do lat 50., dwóch zdrajców było homoseksualistami.

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Agata P.:
żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby.

ciekawe porównanie

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Hubert Tyc:

Agata P.:
żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby.

ciekawe porównanie

dziękuję

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Agata P.:

Hubert Tyc:

Agata P.:
żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby.

ciekawe porównanie

dziękuję

Myślę, że uwaga Hubera (z którą btw się zgadzam) miała nieco sarkastyczny charakter :)

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Julita Pieńkosz:

Przykładem

chociażby siatka szpiegowska Cambridge- spośród pięciu szpiegujących dla ZSRR do lat 50., dwóch zdrajców było homoseksualistami.

Hm ??? a nie Bi ???zresztą chyba cała piątka miała skłonności jeśli nie fizyczne to duchowe .:)

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Rafał P.:

Agata P.:

Hubert Tyc:

Agata P.:
żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby.

ciekawe porównanie

dziękuję

Myślę, że uwaga Hubera (z którą btw się zgadzam) miała nieco sarkastyczny charakter :)

moja odpowiedz również

ale dziekuję, że wyjaśniłeś

dobrze, że nie jesteś blondynem...jeszcze ktoś by sobie coś pomyślał...Agata P. edytował(a) ten post dnia 04.12.11 o godzinie 23:37

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Był kiedyś taki piękny czas w historii kina, kiedy o wartości bohatera stanowił jego majestat, adekwatny do roli którą odgrywał - i to bez względu na gatunek filmu, w którym się tym bohaterem zachwycaliśmy. Był to czas, kiedy zachwycaliśmy się budzącym grozę wampirem, kiedy porywała nas wiedza sędziwego czarodzieja czy kiedy nęciła nas inteligencja i pomysłowość szpiegów - świat wiedział na czym stoi. Niezmiennie, posągowo wręcz.

Minęły dekady i okazało się, że widz zmęczył się ikonicznością oglądanych postaci. Świat poszedł naprzód i trafiliśmy do czasów lalusiowatych wampirów, nastoletnich czarodziejów i fircykowatych tajnych agentów, bazujących na gadżetach wyprzedzających epokę o jakieś dwa stulecia. Kino zaroiło się od genialnych dwudziestoletnich biomolekułogeofizyków płci obojga, którym torsy świecą jaśniej od jarzeniówki w areszcie a biusty ledwie mieszczą się w skromnych naukowych kitlach podkreślających „naukowy” status odgrywanej roli. Co gorsza, ludzkie umysły tak się przyzwyczaiły do nowej ikonografii, że cały sceptyzm i umiejętność refleksji schowały się głęboko do szafy, jakby ze zgrozą oczekiwały jeszcze gorszych czasów. I czasami tylko wychylają się, łypiąc ostrożnie zza winkla, z rozpaczliwą desperacją szukając nowego punktu odniesienia, iskierki nadziei czy chociażby hołdu temu kinu sprzed lat, gdzie atrybutem aktora była pojemność mózgu a nie rozporka.

Drogi sceptycyzmie, szanowna refleksjo, wyjdźcie z szafy, iskierkę rozpalono. W kinach obecnie przebywa „Szpieg” Tomasa Alfredsona. Oparty o prozę Johna Le Carre, twórcę m. in. „Wydziału Rosja” czy „Krawca z Panamy”, film o nieustającej walce pomiędzy wywiadami dwóch największych europejskich graczy zimnowojennej olimpiady szpiegów i zabójców, okazuje się być wielkim znakiem drogowym z napisem „do PRAWDZIWEGO kina szpiegowskiego - tędy”. I, rzeczywiście, w dobrą stronę prowadzi.

Fabuła - rozkosznie prosta, bez komplikacji i narracyjnych dziwactw. Na szczycie MI6 stoi pięciu ludzi. Jeden z nich pracuje dla Rosjan. Do odnalezienia go zatrudnia się człowieka „z zewnątrz”, byłego pracownika wywiadu, usuniętego wraz z poprzednim szefem. George Smiley (Gary Oldman) powolutku, bez nagłego drgnięcia powieką czy wyraźnego podnoszenia głosu rozpoczyna snucie swojej pajęczyny domysłów, uruchamiając siatkę współpracowników, analizując, śledząc, wspominając.

Niewiele? To może dorzucę jeszcze jeden kamyk: oto oglądamy w bezustannym napięciu świetnie napisaną historię, w której każdy dialog ma znaczenie, każde zbliżenie kamery przekazuje emocję bohaterów, a każda przekazana emocja bohaterów jest kolejną wskazówką do rozwiązania zagadki przez widza. I napięcie nie ustępuje, mimo iż większość filmu jest opowiedziana bliskimi planami, bez wyraźnej dynamiki czy szybkiego montażu. Bliskość planów, wespół z ziarnistą taśmą filmową (przypominającej zbyt nisko ustawione ISO) i z szarością obrazów pochmurnej Anglii bardzo plastycznie oddają klimat szachowych niemal rozgrywek osadzonych w rzeczywistości brytyjskiej trzy dekady temu.

Jak na film, wokół którego oczekiwania rosły niczym Jasio pasiony czarodziejską fasolą - to osobiście nie mogę wyjść ze zdumienia, że jest to chyba pierwsza chyba tak szeroko reklamowana produkcja, która nie okazała się - w dowolnym stopniu - niewypałem. Mimo wszechobecnej promocji i zachwytów znajomych - co, jak sami pewnie wiecie, poprzeczkę stawia zazwyczaj wysoko - film mnie zaczarował. Scenariuszem, stylem, techniką, obsadą. Kolejność elementów zupełnie przypadkowa.

„Szpieg” jest magiczny. I to pod wieloma względami. Z kina wyszedłem pod wielkim wrażeniem - i to nie tylko pod kątem właśnie obejrzanej historii, ale także - a może nawet: przede wszystkim - uradował mnie fakt, że najwyraźniej mainstreamowe kino przypomniało sobie, iż kiedyś naprawdę był taki czas, kiedy pokazywało historie pełne dramaturgii i zaskakujących zwrotów akcji bez uciekania się do coraz to większej liczby rdzeni w procesorach kart graficznych speców od f/x. W "Szpiegu" wszystko wydaje się być zaplanowane i doprecyzowane niczym prawdziwa akcja służb specjalnych. Poszczególne elementy kompozycji kadru świetnie odzwierciedlają bieżące chwyty narracyjne, w tle pobrzmiewają echa wielkich mocarstwowych zmagań a nad wszystkim czuwa mimika i gestykulacja Gary'ego Oldmana, który pojęcie aktorskiego minimalizmu rozwinął niczym czerwony dywan po którym - na co liczę - w marcu dziarskim krokiem pomaszeruje po odbiór Oscara.

Chociaż Oldman kradnie większość show, to trzeba przyznać, że pozostała część obsady "Szpiega" jest mocna co najmniej jak rezerwy naszej kadry siatkarskiej. Pomijając świetne role Colina Firtha czy Marca Stronga, to w końcu - w końcu! - po trzech latach od "Bronsona" zobaczyłem naprawdę porządną grę aktorską Toma Hardy'ego, który miał to nieszczęście, że trafił szufladki „pięknych niepokornych”, gubiąc przez to swój sceniczny potencjał, tak silnie uwidoczniony w opowieści o najbardziej brutalnym przestępcy w historii brytyjskiego więziennictwa. Nie zapominajmy: „Szpieg” jest o ludziach nieładnych. Są starzy, zaniedbani, zbyt otyli, zbyt szarzy, zbyt angielscy. Alfredson pokazuje, że tacy ludzie istnieją naprawdę, że populacja nie składa się z miliona everymenów i jednego przystojniaka, który musi być agentem (a jak nie jest to i tak nim zostanie). Szpiedzy są rzeczywiście tacy jak my, mają potargane włosy, śmierdzące dymem ubrania a w sytuacjach kryzysowych nie pędzą do łazienki aby poprawić biel swojego uśmiechu. A jednak, mimo wszystko, wciąż zdajemy sobie sprawę, że oglądamy tych szarych ludzi, którzy w ciągu doby byliby w stanie wywołać trzecią wojnę światową. Są potwornie inteligentni, są potwornie intryganccy. A przez to - w zapomniany już chyba sposób - jawią się potwornie ponętnie. I jest to jeden z największych atutów całego filmu,

Być może, na poziomie próby zachęty powyższy tekst to niewiele. Bo, przecież, czy Matt Damon nie rozgryzłby zagadki w przeciągu dwudziestu minut, nie tracąc czasu na żadne retrospektywy, ograniczając kontakt z ludźmi do ewentualnego kopania oczywistych sprawców? Czy Daniel Craig nie rzucił by jednego spojrzenia swoich bladoniebieskich oczęt, powalając na kolana żeńską część populacji Zjednoczonego Królestwa, która bez wątpienia wyrzuciłaby namiętnym tonem wszystkie grzeszki swoich meżów i przełożonych? A co robi Gary Oldman? Nic. Patrzy w okno. I zbiera dane. Śledzi. Analizuje. Wspomina. Wygrywa. Bo „Szpieg” to film o myśleniu właśnie; o tym, jak uczynienie ze swoich myśli oręża jest przydatne i jak wiele można przy jego użyciu zdziałać. Oczywiste? Rozejrzyjcie się wokoło - chyba jednak nie bardzo. Bohater Oldmana robi to, aby rozwikłać intrygę. Reżyser „Szpiega” robi to, aby nam, widzom, przypomnieć, że istnieje alternatywa.

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

cholera chyba trochę przesadziłem :|

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Krzysztof Wróblewski:
cholera chyba trochę przesadziłem :|

wcale nie! dziękuję - skutecznie mnie zachęciłeś do obejrzenia tego filmu!

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Film polecam!

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Andrzej T.:

Hm ??? a nie Bi ???zresztą chyba cała piątka miała skłonności jeśli nie fizyczne to duchowe .:)

Niewykluczone :)

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Bardziej by mi się podobał, gdyby cała fabuła została rozciągnięta na 4 godziny, może nawet 6.:P Ciekawe czy serial z 79. roku wypada lepiej. Świetna obsada, tym bardziej odczułam "zmarnowany potencjał".

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Marek B.:

Agata P.:

Marek B.:

Według mnie za dużo

wątków homoseksualnych.

to zart, prawda?

żeby nie było: jestem tolerancyjna wobec wszelkich przejawów homofobii, jak wobec każdego upośledzenia, czy choroby. mam świadomość, że polscy mężczyźni na samo słowo gej zaciskają mocniej pośladki, ale chyba są jakieś granice absurdu?

hehe, jaka homofobia. W filmie na 4 pary [ George -Ann, Ricki -Irina, Bill-Jim, Peter- jakiś jego kumpel] 50 % to związki homoseksualne. W społeczeństwie jest trochę mniej.

I co, niedobrze Ci się zrobiło, że reżyser ŚMIE nie uwzględniać danych statystycznych?;]Kasia Szeliga edytował(a) ten post dnia 08.12.11 o godzinie 01:35

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

A tu coś z filmu jeszcze...

Obraz z muzyką niezwykle kontrastuje, i to był bardzo niezły pomysł ;-)

http://www.youtube.com/watch?v=zGcp3_OT2-0Marcin H. edytował(a) ten post dnia 09.12.11 o godzinie 10:10

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Wspaniały klimat, doskonałe zdjęcia z niecodziennym wycentrowaniem ,czułam się jakbym oglądała obrazy w galerii. Jednak sama fabuła nie za bardzo mnie wciągnęła.

Temat: "Szpieg" (ang."Tinker, Tailor, Soldier, Spy")

Film jest bardzo dobry, ni mniej ni więcej. Peanów większych nie podzielam, popieram chwalących w granicach rozsądku.

Co ro rozmaitych zarzutów znawców i wytykaczy błędów merytorycznych, rozumiem, że profesję szpiega znają od podszewki i wiedzą, co jest możliwe a co nie w tym zawodzie.

Co do zabójstw, pracy agentów terenowych (operacyjnych) obawiam się, że niewiele się zmieniło. Są rejony świata, w których wyrywanie paznokci, przypalanie stóp, łamanie kości i inne formy "poprawiania komunikacji"są na porządku dziennym tak jak to było lat temu 20, 100 i więcej.
My, na całe szczęście, znajdujemy się w świecie "cywilizowanym", w którym stosuje się dużo bardziej wyrafinowane metody wpływu: środki psychoaktywne, deprywację sensoryczną, tzw.pranie mózgu. Przy czynnym udziale rozmaitych gałęzi nauk i ...lekarzy (sic). Taak...doprawdy, mamy wielkie szczęście.
Nie bądźmy naiwni, nic się nie zmieniło i długo jeszcze nie zmieni w tej branży: robi się w niej wszystko to, co konieczne, aby osiągnąć cel. Każdy kraj posiada niezbędne po temu środki, także Polska.Rafał K. edytował(a) ten post dnia 28.12.11 o godzinie 13:16