пропозиції роботи
Krystian
Pluciak
♛CO MOGĘ DLA CIEBIE
UDOSKONALIĆ?☛JAKIE
BARIERY, BŁĘDY I
P...
Temat: Manchester United
"Manchester United Football Club – klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze występujący w Premier League, której był członkiem-założycielem w 1992. Od 1938 niemal nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii. Jeden z najpopularniejszych klubów świata[2]. Kibicuje mu ponad 330 milionów ludzi na całym świecie[3][4].Jest to jeden z najbardziej utytułowanych angielskich klubów – 19-krotny zdobywca mistrzostwa Anglii (Premier League wygrał 12 razy), 18-krotny zdobywca Tarczy Wspólnoty (odpowiednik krajowego superpucharu), 11-krotny triumfator rozgrywek o Puchar Anglii, czterokrotnie zdobył też Puchar Ligi Angielskiej. Poza tym trzy razy wygrał Puchar Europy/Ligę Mistrzów oraz po jednym razie Superpuchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, Puchar Interkontynentalny i Klubowe Mistrzostwo Świata.
Od końca lat 90. XX wieku jest jednym z najbogatszych klubów sportowych na świecie[5]. Obecnie jego wartość szacowana jest na 1,84 miliarda dolarów (1,19 miliarda funtów), co daje mu pierwsze miejsce na liście najbardziej wartościowych klubów sportowych na świecie (stan na kwiecień 2010[6]).
Od 6 listopada 1986 roku szkoleniowcem Manchesteru United jest Sir Alex Ferguson.
Historia[edytuj]
Początki (1878-1945)[edytuj]
Klub został założony w roku 1878 przez grupę pracowników kolei pod nazwą Newton Heath Lancashire & Yorkshire Railway, wkrótce skróconą do Newton Heath (potocznie zespół nazywano The Heathens). Klub był jednym z założycieli Football Alliance w 1889 r., a trzy lata później wraz z resztą zespołów dołączył do The Football League. Był wówczas jedną z trzech najsilniejszych drużyn Football Alliance, które dopuszczono do gry w pierwszej lidze (Football League First Division).
Klub stawił czoła bankructwu w 1902 r. i został uratowany przez J.H. Daviesa który spłacił klubowe długi i zmienił jego nazwę na Manchester United, zmienił również kolory drużyny ze złotego i zielonego na znane nam dzisiaj. Z nową nazwą United wygrali ligę w 1908 r. i Puchar Anglii 26 kwietnia 1909 r. grając w Crystal Palace przeciwko Bristol City. Później dzięki wsparciu finansowemu Daviesa, United przeprowadzili się z Bank Street na nowy stadion Old Trafford w 1910 r. Wygrali ligę po raz drugi już w rok po przeprowadzce na nowy stadion czyli w 1911 r.
Lata Busby'ego (1945-1969)[edytuj]
Tablica upamiętniająca katastrofę w Monachium
30 lutego 1945 r. na stanowisku menadżera zespołu został zatrudniony Matt Busby[7]. Pod jego wodzą klub czterokrotnie w latach 1945-1951 zajmował w lidze drugie miejsce (1947,1948,1949,1951), by w roku 1952 sięgnąć po mistrzostwo[8]. W roku 1948 drużyna zdobyła Puchar Anglii, pokonując w finale Blackpool F.C. 4:2.[8]
Busby prowadził politykę wprowadzania młodych zawodników na murawę, kiedy to tylko było możliwe. Zespół dzięki temu wygrał ligę w 1956 r., a średnia wieku zawodników wynosiła tylko 22 lata. Ta polityka stała się głównym powodem klubowych sukcesów. W następnym sezonie, wygrali ligę ponownie i doszli do finału Pucharu Anglii, przegrywając tylko z Aston Villą. Stali się również pierwszą angielską drużyną, która rywalizowała w Pucharze Europy i doszła do półfinału.
6 lutego 1958 r. miała miejsce katastrofa lotu British European Airways 609, na pokładzie którego drużyna wracała po meczu w Pucharze Europy. Rozbił się on przy starcie z lotniska w Monachium, zabierając życia 8 piłkarzy i 4 członków sztabu szkoleniowego oraz 15 innych pasażerów. Wśród ofiar katastrofy byli: Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor, Liam "Billy" Whelan oraz członkowie sztabu szkoleniowego Walter Crickmer, Bert Whalley, Tom Curry. Po wydarzeniach z Monachium kibice Manchesteru United zaczęli nosić czarne wstęgi na biało-czerwonych szalikach, co ostatecznie doprowadziło do oficjalnego uznania przez klub barw biało-czerwono-czarnych[9]. Po katastrofie zaczęto rozmawiać o tym czy klub powinien po tym co się stało zawiesić działalność, ale Jimmy Murphy który przejął pałeczkę menadżera do chwili wyzdrowienia Matta Busby'ego z urazów odniesionych w katastrofie nie dopuścił do tego. Klub kontynuował grę z tymczasowym trenerem. Pomimo tego, po raz kolejny doszli do finału Pucharu Anglii gdzie przegrali z Boltonem.
Busby kompletnie odbudował zespół we wczesnych latach 60., zatrudniając takich piłkarzy jak Denis Law i Pat Crerand. Zespół wygrał Puchar Anglii w 1963, później zwyciężył w lidze w 1965 i 1967, a następnie jako pierwszy angielski klub wygrali Puchar Europy w 1968 r. Manchester United stał się sławnym klubem ponieważ posiadał w swoich szeregach trzech zdobywców Złotej Piłki: Bobby'ego Charltona, Denisa Lawa i George'a Besta. Busby zrezygnował z bycia menadżerem United w 1969 r. i został zastąpiony przez trenera drużyny rezerw i zarazem byłego gracza United Wilfa McGuinnessa.
1969-1986[edytuj]
United walczyli pod wodzą Wilfa McGuinnessa i Franka O'Farrella zanim menadżerem stał się Tommy Docherty pod koniec 1972 r. Docherty, albo "the Doc" ("Doktorek"), uratował United przed spadkiem w tym sezonie, ale United zostali wyeliminowani w 1974 r. Zespół awansował za pierwszym podejściem i doszedł do finału Pucharu Anglii w 1976 r., jednak został w nim pokonany przez Southampton. Doszedł do finału ponownie w 1977 r., pokonując w nim Liverpool. Mimo sukcesu i popularności wśród kibiców, Docherty wkrótce po finale został zwolniony z fotela menadżera z powodu wykrycia jego romansu z żoną fizjoterapeuty United.
Dave Sexton zastąpił Docherty'ego na stanowisku menadżera latem 1977 r. i sprawił, że zespół zaczął grać formacją bardziej defensywną. Ten styl gry był niepopularny wśród kibiców, którzy byli przyzwyczajeni do ofensywnej gry, którą preferowali Docherty i Busby. Sexton nie potrafił wygrać żadnego trofeum, więc został zwolniony w 1981 r., pomimo wygrania przez United swoich siedmiu ostatnich meczów pod wodzą Sextona.
Został zastąpiony przez przebojowego Rona Atkinsona, który od razu pobił brytyjski rekord transferowy, zatrudniając Bryana Robsona z West Bromwich Albion. Zespół Atkinsona został wzmocniony kolejnymi nowymi graczami, takimi jak: Jesper Olsen i Gordon Strachan grającymi obok dawnych klubowych młodzików: Normana Whiteside'a i Marka Hughesa. United wygrali Puchar Anglii w 1983 i 1985 r. i były duże szanse na wygranie ligi w sezonie 1985/1986, po tym jak wygrali 10 pierwszych ligowych meczów. Bardzo wcześnie bo już na początku października mieli 10 punktową przewagę nad drugim zespołem w tabeli. Jednak forma zespołu spadła i United ukończyli sezon na czwartym miejscu w lidze. Słaba forma pozostała do następnego sezonu i United mieli w nim minimalną przewagą nad strefą spadkową, Atkinson został zwolniony.
Era Alexa Fergusona[edytuj]
Sir Alex Ferguson
Przed potrójną koroną (1986-1998)[edytuj]
Alex Ferguson przybył z Aberdeen FC by zastąpić Atkinsona i poprowadził klub do 11 miejsca w lidze na koniec sezonu. W następnym sezonie 1987/1988, United zajęli 2 miejsce z Braianem McClairem w składzie, który zdobył w lidze 20 goli dla United, po raz pierwszy od czasów Georga Besta.
Jednak mimo to, United szło bardzo źle do 1989 r. i klub był bliski spadku z ligi. Dodatkowo wiele transferów Fergusona nie znalazło akceptacji fanów. Pojawiły się pogłoski o możliwości zwolnienia Fergusona na początku 1990 r., ale zwycięstwo w 3 rundzie Pucharu Anglii nad Nottingham Forest F.C. dało nadzieję na w miarę udany sezon. United zdobyli Puchar, pokonując w finale Crystal Palace.
United wygrali Puchar Zdobywców Pucharów w sezonie 1990/1991, pokonując w finale mistrza Hiszpanii – Barcelonę, ale kolejny sezon okazał się rozczarowaniem dla nich, ponieważ przegrali w końcówce tytuł mistrza ligi na rzecz Leeds United. W międzyczasie tj. w 1991 klub wszedł na Londyńską Giełdę Kapitałową i został wyceniony na 47 milionów funtów, od tej pory finanse klubu są dostępne do wglądu publicznego.
Przybycie do drużyny Erica Cantony w listopadzie 1992 r. było punktem zwrotnym w historii United. Gdy Cantona zgrał się z najlepszymi zaufanymi talentami: Garym Pallisterem, Denisem Irwinem i Paulem Incem, tak dobrze jak zrobił to Ryan Giggs który już stawał się gwiazdą, skończyli sezon 1992/1993 z tytułem mistrza Anglii. Był to ich pierwszy tytuł od roku 1967. W następnym sezonie po raz pierwszy wygrali dublet (ligę i Puchar Anglii), ale klub przeżył też smutne wydarzenie w tym sezonie. 20 stycznia 1994 r. umarł legendarny menadżer i prezydent klubu Matt Busby.
W sezonie 1994/1995, Cantona dostał zawieszenie na osiem miesięcy za wskoczenie w publiczność i zaatakowanie fana Crystal Palace Matthew Simmonsa, w meczu United na stadionie Selhurst Park. Remisując swój ostatni ligowy mecz (niewygrywając przez to ligi) i przegrywając z Evertonem w finale Pucharu Anglii, zostali największymi przegranymi sezonu. Wtedy Ferguson rozwścieczył kibiców sprzedając kluczowych zawodników i zastępując ich młodymi wychowankami klubu takimi jak: David Beckham, Gary Neville, Phil Neville i Paul Scholes. Nowi zawodnicy szybko stali się regularnymi reprezentantami Anglii. Radzili sobie zaskakująco dobrze i United wygrali dubla ponownie w sezonie 1995/1996. Po raz pierwszy zdarzyło się, że angielski zespół zdobył dubla dwa razy.
Wygrali ligę ponownie w 1997 r. i Eric Cantona ogłosił, że przechodzi na futbolową emeryturę w wieku lat 30. Kolejny sezon (1997/1998) zaczęli dobrze, ale ukończyli go na drugim miejscu, za Arsenalem, który wygrał dubla w tym sezonie.
Potrójna korona (1998-1999)[edytuj]
1998/1999 był sezonem, w którym Manchester United odniósł największe sukcesy, w całej angielskiej historii klubów piłkarskich. Stali się pierwszym i jedynym angielskim zespołem, który wygrał "potrójną koronę" – Premier League, Puchar Anglii i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. W finałowym meczu tego sezonu pokonali Bayern Monachium w finale Ligi Mistrzów 2:1, pierwszy gol dla MU został strzelony w ostatniej minucie meczu, drugi w doliczonym czasie gry, oba przez późno wprowadzonych rezerwowych Teddyego Sheringhama i Ole Gunnar Solskjæra. Alex Ferguson otrzymał później tytuł szlachecki za swój wkład w rozwój angielskiego futbolu.
Po potrójnej koronie (1999-2007)[edytuj]
Old Trafford
United wygrali ligę w 2000 i 2001 r., ale prasa zauważyła, że w tych sezonach zawalali walkę o odzyskanie Pucharu Ligi Mistrzów. Ferguson zaadoptował bardziej defensywne taktyki, aby sprawić, by United byli ciężsi do pokonania w Europie, ale nie przyniosło to spodziewanych efektów i United skończyli sezon na 3 miejscu w 2002 r. Odzyskali tytuł mistrza Premiership w następnym sezonie (2002/2003) i zaczęli dobrze kolejny sezon, ale ich forma spadła znacząco kiedy Rio Ferdinand został zawieszony na osiem miesięcy, za niezgłoszenie się na badanie antydopingowe. Jednak wygrali Puchar Anglii w 2004 r. eliminując z rozgrywek Arsenal (późniejszego zwycięzcy Premiership), który stał na ich drodze do finału, w którym pokonali Millwall.
Sezon 2004/2005 charakteryzował się w grze United małą skutecznością strzelecką, spowodowane to było głównie przez kontuzję napastnika Ruuda van Nistelrooya. United zakończyli ten sezon bez żadnego trofeum i na 3 miejscu w lidze. Tym razem nawet "nagroda pocieszenia" (Puchar Anglii) przepadła im, gdyż przegrali w finale w rzutach karnych po bezbramkowym meczu z Arsenalem. Poza murawą głównym tematem była możliwość przejęcia klubu na koniec sezonu, przez biznesmena z Tampy na Florydzie, Malcolma Glazera, który aktualnie posiadał na własność zespół Tampa Bay Buccaneers, który gra w futbol amerykański. Glazer przejął kontrolę nad interesami klubu.
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat Niezadowoleni kibice Manchesteru United zakładają nowy klub
United mieli kiepski start w sezon 2005/2006, ponieważ opuścił ich pomocnik Roy Keane i dołączył do Celtiku – klubu któremu kibicował za młodu. Keane odszedł, gdy publicznie skrytykował grę niektórych swoich klubowych kolegów, za marną postawę w fazie grupowej Ligi Mistrzów. United zajęli czwarte, a zarazem ostatnie miejsce w grupie i odpadli przed fazą pucharową. Zdarzyło się to po raz pierwszy od ponad dekady. Ten sezon wypadł słabo również dlatego, że czołowi gracze zespołu m.in. Gabriel Heinze, Alan Smith i Paul Scholes doznali poważnych kontuzji. Jednakże nie skończyli sezonu z pustymi rękami, wygrali Puchar Ligi Angielskiej 2006, pokonując w finale beniaminka Wigan Athletic 4:0. United zapewnili sobie także 2 miejsce w lidze i co za tym idzie automatyczną kwalifikację do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w finałowym dniu sezonu Charlton Athletic 4:0. Także w 2006 roku nowym sponsorem United zostało AIG, którego logo widnieje na koszulkach Manchesteru od początku nowego sezonu 2006/2007. Od sezonu 2010/2011 na koszulkach widnieje nazwa sponsora głównego czyli Aon .
Potrójna korona (2007-2008)[edytuj]
Sezon 2007/2008 Manchester United zaczął od tryumfu w meczu o Superpuchar Anglii w którym wygrał po rzutach karnych z Chelsea, po 90. minutach gry był remis 1:1 w serii jedenastek MU zwyciężyło 3:0 a Edwin Van der Sar obronił wszystkie jedenastki w wykonaniu graczy Chelsea.W angielskiej Premier League MU chciał obronić tytuł mistrza Anglii. Najważniejszym czynnikiem który pozwolił na obronienie tytułu była nierówna gra ich rywali. Na początku Arsenal regularnie zmieniał się z Manchesterem na pozycji lidera tabeli. W rundzie wiosennej jednak kontuzji dostał napastnik londyńczyków Eduardo, zaś prowadzony przez Arsene'a Wengera młody zespół zaczął tracić punkty. Kiedy wydawało się, że Manchesterowi United nic nie stanie na przeszkodzie w zdobyciu mistrzostwa, nagle "obudziła się" Chelsea FC. Szybko dogoniła Manchester, który utrzymywał się do końca sezonu na 1. miejscu dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu. Walka toczyła się do ostatniej kolejki, w której Manchester grał z Wigan Atletic, a Chelsea z Boltonem Wanderers. 11 maja 2008 r.Chelsea zremisowała 1:1 z Boltonem,a Manchester United pokonał na wyjeździe Wigan Athletic 2:0 (1:0) i po raz 17. w historii klubu został mistrzem Anglii. 21 maja 2008 r. na stadionie Łużniki w Moskwie w finale Ligi Mistrzów, zespół rozegrał mecz z wicemistrzem Anglii – Chelsea Londyn. Regulaminowy czas gry skończył się wynikiem 1:1. Po bezbramkowej dogrywce odbyły się decydujące o wyniku rzuty karne, w których Manchester wygrał 6:5 i sięgnął po raz trzeci w historii po Puchar Europy.
Sezon czterech trofeów (2008-2009)[edytuj]
United rozpoczęli sezon 2008/2009 od zwycięstwa 3:1 po karnych (0:0 w meczu) z Portsmouth w meczu o Tarczę Wspólnoty, był to już 17. triumf klubu w tych rozgrywkach. Kolejne miesiące to słaba postawa w Premier League i porażka 1:2 z Zenitem Sankt Petersburg o Superpuchar Europy. W grudniu 2008 roku Manchester United po raz pierwszy w historii zwyciężył w Klubowych Mistrzostwach Świata. 1 marca 2009 roku klub zdobył Puchar Ligi Angielskiej po raz trzeci w historii. W finale rozgrywek pokonał Tottenham Hotspur po rzutach karnych 4:1 (0:0 w meczu). 16 maja 2009 r. klub zagwarantował sobie 18. tytuł mistrza Anglii, wyrównując rekord Liverpoolu. W Lidze Mistrzów dotarł do finału, w którym przegrał 0:2 z FC Barceloną. W sezonie 2008-2009 Edwin van der Sar ustanowił rekord wszystkich lig brytyjskich w ilości rozegranych spotkań bez utraty bramki. Zachował czyste konto przez 14 kolejnych meczów – 1311 minut. Ta seria skończyła się 4 marca 2009 r. w meczu przeciwko Newcastle United.
19 Mistrzostwo Anglii (2010-2011)[edytuj]
Manchester United przystępując do nowego sezonu nie poczynił większych ruchów transferowych. Do zespołu dołączył m.in. Javier Hernández, który już w swoim oficjalnym debiucie przeciwko Chelsea w meczu o Tarczę Wspólnoty ustalił wynik spotkania na 3-1 przyczyniając się do zdobycia tego trofeum. Kolejne miesiące to passa 23 meczów bez porażki. Pierwsza w sezonie przytrafiła się 30 listopada w ćwierćfinale Pucharu Ligi Angielskiej przeciwko West Hamowi United, w którym to podopieczni Alexa Fergusona przegrali aż 0-4. W Pucharze Anglii zawodnicy United dotarli do półfinału, w którym przegrali ze swoim lokalnym rywalem, Manchesterem City 0-1. Klub wygrał rozgrywki Premier League, zapewniając sobie 19 tytuł w przedostatniej kolejce. Poprawił tym samym rekord 18-tu mistrzostw Anglii należący do tej pory do Liverpoolu F.C.. W Lidze Mistrzów Manchester United dotarł do finału, w którym to musiał uznać wyższość piłkarzy FC Barcelony, która pewnie wygrała to spotkanie 3-1. Mecz ten został rozegrany 28 maja na stadionie Wembley w Londynie.
Sukcesy[edytuj]
Mistrzostwo Anglii: (19) 1907-08, 1910-11, 1951-52, 1955-56, 1956-57, 1964-65, 1966-67, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2010-11
The Football League: (7) do sezonu 1991-92
Premier League: (12) od sezonu 1992-93
Puchar Anglii: (11) 1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Puchar Ligi Angielskiej: (4) 1992, 2006, 2009, 2010
Puchar Europy: (3) 1968, 1999, 2008
Puchar Zdobywców Pucharów: (1) 1991
Superpuchar Europy: (1) 1991,
Puchar Interkontynentalny: (1) 1999,
Klubowe Mistrzostwa Świata: (1) 2008
Tarcza Wspólnoty: (18) 1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1977, 1983, 1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010"
http://pl.wikipedia.org/wiki/Manchester_United_F.C.
