пропозиції роботи
Ryszard T. Dziennikarz
Temat: Wkład warszawskiego środowiska radiestetów do rozwoju...
Witold PiaseckiPiotr Smażyński
Ryszard Tomaszewski
Niniejsze opracowanie dedykujemy Koleżankom i Kolegom radiestetom, których już nie ma wśród nas.
1. Wstęp
Organizacja i metody szkolenia radiestetów oraz sposób sprawdzania ich wiedzy i umiejętności są zagadnieniami, które w najwyższym stopniu zasługują na uwagę naszego całego środowiska. Niniejsze opracowanie opisuje rozwój dydaktyki radiestezji w środowisku radiestetów warszawskich nie tylko dla potrzeb dokumentacyjno-historycznych, ale przede wszystkim w celu pokazania konsekwentnego dążenia całego środowiska do nowoczesnego i nowatorskiego przygotowania kadr na możliwie jak najwyższym poziomie, przy stale rosnącej wiedzy i wymaganiach. Pojęcie „środowisko” użyto tu w pełni świadomie. W ten sposób została podkreślona ciągłość prowadzonego przez stałą kadrę warszawskiego środowiska radiestetów procesu szkolenia i badań, podczas gdy formalne ramy organizacyjne charakteryzowała duża zmienność.
Fakty i daty dotyczące tych form organizacyjnych zostaną przypomniane w pierwszej części niniejszego opracowania, aby później już zajmować się tylko problematyką rozwoju organizacji samego procesu szkolenia oraz najważniejszymi osiągnięciami w dziedzinie radiestezji teoretycznej i praktycznej.
2. Historia form organizacyjnych warszawskiego środowiska radiestetów
Początek zorganizowanej w formy instytucjonalne pracy środowiska radiestetów warszawskich miał miejsce w Stowarzyszeniu Radiestetów w Warszawie (skrót: SRW)[1], założonym i zarejestrowanym w dniu 6 czerwca 1976 roku. Mimo wyraźnie określonej nazwy tego Stowarzyszenia, radiesteci stanowili tylko jedną z kilku jego sekcji - Sekcję Geotroniki (skrót: SG). Jednak sekcja ta pełniła wiodącą rolę w Stowarzyszeniu, zarówno merytoryczną, jak i gospodarczą. Świadczy o tym fakt wyodrębnienia się z niej w 1982 roku specjalnej jednostki organizacyjnej – Pracowni Badań i Ekspertyz Radiestezyjnych[2]. Pracownia ta w następnych latach realizowała szereg różnorodnych badań i ekspertyz radiestezyjnych, współpracując z szeregiem ośrodków badawczych w kraju i zagranicy.
Tendencje do stopniowego umniejszania roli radiestezji w tym stowarzyszeniu potwierdziło jego przekształcenie, zgodnie z wolą jego prezesa – Lecha Emfazego Stefańskiego, z dniem 1 stycznia 1984 roku, w Towarzystwo Psychotroniczne w Warszawie (skrót: TP). W związku z tą zmianą, Sekcja Geotroniki TP zmieniła swoją nazwę na Sekcję Radiestezji TP (skrót: SR TP). Kolejnym krokiem, prowadzącym do ogarnięcia swoją działalnością całego kraju, była zmiana w marcu 1987 roku nazwy: z Towarzystwa Psychotronicznego w Warszawie na Polskie Towarzystwo Psychotroniczne (skrót: PTP). Zaświtała wtedy możliwość ogólnopolskiego zorganizowania się radiestetów, ujednolicenia programów, terminologii i stopni kwalifikacyjnych. Zaczęło się dobrze i nawet sporo zrobiono w tym kierunku, niestety - jednak zwyciężył partykularyzm i sprawy ambicjonalne niektórych osób. Radiestezja została zdominowana przez inne sekcje PTP, preferowane przez zarząd Towarzystwa. Co gorzej – inne sekcje przeciągały wyszkolonych już radiestetów, szczególnie do bioterapii. Próby wzmocnienia pozycji radiestezji poprzez rozszerzenie szkoleń nie powiodły się i zostały ostatecznie unicestwione. W latach 1990-1991 zaczęło się umacniać poczucie konieczności zorganizowania niezależnego stowarzyszenia radiestetów posiadających uprawnienia. Po burzliwym okresie przygotowawczym 6 sierpnia 1992 roku zarejestrowano Stowarzyszenie Rzeczoznawców Radiestezji (skrót: SRR), a następnym roku powołano w ramach tego stowarzyszenia placówkę oświatową z działalnością gospodarczą o nazwie Studium Radiestezji i Ochrony Środowiska (skrót: Studium RiOŚ). Środowisko doznało pewnej stabilizacji, niestety rozdzielnej: dla radiestetów uprawnionych w SRR, a dla szkolących się w Studium RiOŚ.
Na okrzepnięciu zaciążyło ograniczenie liczby członków rzeczywistych SRR oraz pewna sztywność organizacyjna w wyniku kumulacji funkcji i decyzji w sekretariacie Stowarzyszenia.
Od końca 2001 roku, w związku ze śmiercią Ewy Wilczyńskiej - Dyrektora Studium RiOŚ i jednocześnie Sekretarza SRR, działalność Studium i Stowarzyszenia została praktycznie zawieszona z powodu zablokowania ich kont. Uporządkowanie Studium RiOŚ i Stowarzyszenia zajęło pięć miesięcy. W tym czasie, zgodnie ze wcześniej zbieranymi dezyderatami, usunięto zaistniałe błędy formalno-prawne i organizacyjne, uzyskując ponownie w dniu 27 lipca 2002 roku osobowość prawną, niefortunnie utraconą 29 marca 2001 roku. Poprawiono statut, rozszerzając bazę członków, zreformowano strukturę władz Stowarzyszenia, łącznie z odpowiedzialnymi za proces szkolenia. SRR ponownie rozpoczęło pracę na nowych zasadach. Ten wypracowany na doświadczeniach stan trwa do dnia dzisiejszego.
Wstąpienie Polski do Unii Europejskiej w maju 2004 roku zmieniło sytuację SRR, które w tym momencie straciło potencjalnie możliwości efektywnego reprezentowania profesjonalnych radiestetów w procesie szkolenia i certyfikacji nowych kadr. Dlatego też w 2004 roku SRR nawiązało współpracę z Polskim Cechem Radiestetów w Warszawie w celu prowadzenia wspólnych przedsięwzięć szkoleniowych. Dzięki temu członkowie Stowarzyszenia będą mogli, po spełnieniu warunków określonych stosownymi przepisami oraz zdaniu egzaminu państwowego, uzyskać odpowiednio tytuł czeladnika i mistrza w rzemiośle radiestezja. Taki tytuł jest ważny na terenie całej Unii Europejskiej i daje podstawy do prowadzenia na jej terenie działalności gospodarczej.
3. Rozwój i modernizacja form szkolenia i badań radiestezyjnych
Szkolenie środowiska radiestetów warszawskich rozpoczęło się od zgrupowania w 1976 roku wokół doświadczonych radiestetów: Chrystiana Szola, Janiny Kamińskiej i Feliksa Haczewskiego około dziesięciu uzdolnionych i najbardziej zaangażowanych i zaawansowanych kursantów[3], celem przygotowania ich na asystentów i instruktorów do dalszego szkolenia nowych adeptów radiestezji. Nabór ten odbywał się w drodze obserwacji uczestników pierwszego kursu otwartego, rozmowy kwalifikacyjnej, a następnie propozycji intensywnej pracy i wejścia do kadry. Powstały w ten sposób mały zespół składający się z mistrzów[4], asystentów oraz sekretarza administracyjnego zbierał się najczęściej u Janiny Kamińskiej lub w plenerze, względnie na praktyce badania mieszkań lub poszukiwania ujęć wody.
Mimo różnic wieku, w zespole tym panowała ogromnie miła, serdeczna i pełna życzliwości atmosfera. Szybkie postępy zdolnych asystentów pozwoliły w niedługim czasie uruchomić drugi kurs, na którym część obowiązków dydaktycznych i obsługę ćwiczeń realizowała już „młodsza” kadra. Poziom jej był ogólnie wysoki. W zasadzie wszyscy posiadali wykształcenie wyższe, z czasem z doktoranckimi aspiracjami, a przy tym cechowała ją chęć poszerzenia wiedzy, umiejętność własnych poszukiwań i dzielenia się uzyskanymi wynikami. Podobnie było z literaturą fachową – zdobywano ją różnie, następnie kopiowano i dzielono się nią bez ograniczeń.
W 1978 roku w pracach kadry Sekcji Radiestezji Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie pojawił się dylemat dotyczący sposobu i formy potwierdzenia zdobytych w środowisku kwalifikacji. Zwyciężyła idea stworzenia własnej instancji egzaminacyjnej z programem nieco szerszym niż posiadała starsza od naszego stowarzyszenia organizacja wielkopolska radiestetów[5]. Dnia 9 października 1981 roku zakończono definitywnie postępowanie weryfikacyjne kadry instruktorskiej, w wyniku którego 12 zaawansowanych i prowadzących szkolenie radiestetów zostało na podstawie przedstawionego dorobku i demonstracji techniki zweryfikowanych na II stopień umiejętności radiestezyjnych, a ponadto przyznano im stopnie dydaktyczne – INSTRUKTOR. Wyniki te zostały zatwierdzone przez Zarząd SRW. Tym samym powołana Uchwałą Zarządu SRW z dnia 6 kwietnia 1981 roku Komisja Weryfikacyjna została rozwiązana, a zespół instruktorski na plenarnym posiedzeniu zawiązał się w Kolegium Instruktorów Radiestezji (skrót: KIR), obejmując faktycznie i formalnie obowiązki szkolenia, egzaminowania, przyznawania stopni kwalifikacyjnych i kontroli działania zweryfikowanych członków. W skład Kolegium I kadencji weszło 12 instruktorów[6], a Sekretarzem Kolegium od 23 stycznia 1984 roku wybrano Witolda Piaseckiego[7]. W okresie 1984-1986 zostały opracowane: Regulamin Kolegium Instruktorów Radiestezji, Regulamin Sekcji Radiestezji (ze schematem), Regulamin Pracowni Badań i Ekspertyz, program szkolenia i warunki uzyskiwania kwalifikacji, stopnie kwalifikacji i stopnie dydaktyczne.
Uchwalono trzy poziomy: I, II i III najwyższy (ekspert) radiestezji oraz, co było nowością, stopnie dydaktyczne: asystent i instruktor radiestezji. W procesie szkolenia bardzo przydatnym rozwiązaniem stało się wprowadzenie na wzór akademicki „indeksu studiów”, w którym wpisywano wszystkie zaliczone praktyki: rodzaj i wielkość zadania, wynik z datą i podpisem instruktora prowadzącego. W celu dopuszczenia do egzaminu adept musiał uzyskać podpisy potwierdzające spełnienie wymaganych praktyk i to nie tylko ilościowo, ale u trzech, a co najmniej u dwóch instruktorów. Został też wprowadzony piękny obyczaj aby po złożeniu egzaminu promowany składał uroczyste Przyrzeczenie Radiestety. Treść roty przyrzeczenia obejmująca podstawowe zasady etyki i poczucia odpowiedzialności była następnie podpisywana i wchodziła do akt przy egzaminie na I stopień oraz ponownie podpisywana przez promowanego po egzaminach na II i III stopień kwalifikacji. Kolegium dbało o to, aby mimo braku wtedy komputera i druków komputerowych, dokumentacja protokólarna egzaminów i protokóły były w starannym porządku przechowywane w teczkach osobistych. Zarysowała się też ewolucja form uzyskiwania II i III stopnia kwalifikacji w kierunku wykonywania przez kandydatów samodzielnych i nowatorskich prac lub katalogów dobrze udokumentowanych, sprawdzonych osiągnięć radiestezyjnych. Przy procesie na III stopień wprowadzono również pisemne recenzje pracy kandydata.
W 1982 roku wprowadzono legitymacje członkowskie Stowarzyszenia oraz specjalną wkładkę, potwierdzającą posiadanie uprawnień do samodzielnego wykonywania ekspertyz radiestezyjnych. Na tej podstawie osoby zainteresowane prowadzeniem działalności gospodarczej mogły uzyskać rejestrację w odpowiednim Wydziale Handlu i Usług.
Tak zreformowana w 1981 roku Sekcja rozpoczęła intensywne działania badawcze, edukacyjne i popularyzatorskie. Członkowie Sekcji organizowali i brali czynny udział w szeregu konferencjach i sympozjach w kraju i zagranicą, prezentując wyniki swoich badań.
W 1981 roku członkowie Sekcji zorganizowali i zaprezentowali swoje osiągnięcia na I Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów „Bioenergoterapia i Radiestezyjne Metody Diagnostyczne”[8] w Warszawie. Podobnie było w przypadku II Ogólnopolskiego Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie[9] w 1982 roku. Także III Sympozjum Towarzystwa Psychotronicznego w Warszawie[10] w 1985 roku zaznaczyło się dużym udziałem członków SRW.
W 1982 roku warszawscy radiesteci prezentowali swoje osiągnięcia na III Światowym Kongresie Psychotroniki[11]. Ponadto w 1983 roku przyczynili do powstania na V Konferencji Międzynarodowego Towarzystwa Badań Psychotronicznych w Bratysławie[12] Komisji Bioterapii i Radiestezji[13].
W ramach działalności popularyzatorskiej członkowie KIR nawiązali stałą współpracę z Telewizją Polską. W latach 1981-1982 w programie II TVP w ramach „Studia 2” ukazywał się cykliczny program „Bliżej natury” pod redakcją Andrzeja Skarżyńskiego, poświęcony w większości szeroko pojętej radiestezji. Członkowie KIR[14] przygotowywali i często brali udział w tym programie, mając w ten sposób okazję do wyjaśniania tajników radiestezji szerokim rzeszom telewidzów.
W 1982 roku Witold Piasecki oraz Feliks Haczewski – rzeczoznawcy SARP[15] – zorganizowali ścisłą współpracę radiestetów warszawskich z Zespołem Rzeczoznawców SARP w zakresie opracowywania ekspertyz biocenotycznych dla dużych obiektów i dla potrzeb planowania urbanistycznego. Istotne w tym momencie było wsparcie powstałej w 1982 roku Pracowni Badań i Ekspertyz Radiestezyjnych[16].
W okresie wrzesień 1983 – grudzień 1984 zaznaczył się szczególnie intensywnym udziałem członków Sekcji na jej zewnątrz; przykłady to: udział Witolda Piaseckiego, Jerzego Woźniaka i Michała Urbańskiego w III Konferencji Radiestezyjnej w Toruniu, udział Witolda Piaseckiego w Konferencji PZiTB w Kołobrzegu, Tadeusza Bogumiła w Konferencji nt. niezawodności urządzeń elektrycznych w Kołobrzegu, Jerzy Nowiński w Konferencji specjalistów rolnictwa i hodowli w Chęcinach, Tadeusza Bogumiła, Jacek Papieski w XIII Kursie Hydrologii PAN – seminarium w Jabłonnej, oraz liczne prelekcje (ponad 120!) i kursy (Bydgoszcz, Koniny, etc.). Członkowie Sekcji publikowali i brali udział w konferencjach poświęconych radiestezji i pokrewnych, w tym również w Konferencji Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań Psychotronicznych (IAPR) Zagrzeb 13‑16 listopada 1986r.[17]
Jednocześnie w tym okresie członkowie Sekcji Radiestezji brali aktywny udział w zebraniach Krajowej Rady Koordynacyjnej Stowarzyszeń i Klubów Radiestezyjnych i Psychotronicznych oraz utworzonej przy niej Komisji d/s Szkolenia (w Bydgoszczy, Toruniu, Gdańsku, Warszawie, Okoninach Nadjeziornych, Szczecinie).
Ważnym zadaniem, które postawiono przed członkami Sekcji, było pozyskiwanie nowych adeptów ze środowiska akademickiego, a jednocześnie realizacja prac badawczych w ramach istniejących ośrodków akademickich. W tym celu w 1980 roku Andrzej Romanowski i Ryszard Tomaszewski założyli na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej Koło Naukowe Radiestetów[18]. Koło to chlubnie kontynuowało tradycje wybitnych naukowców pracujących w Instytucie Telekomunikacji na tym wydziale, a zajmujących się problemami transmisji informacji biologicznej: prof. Stefana Manczarskiego oraz prof. Wilhelma Rotkiewicza[19]. W zajęciach tego Koła uczestniczyło kilkudziesięciu studentów. Dla nich właśnie 1 października 1980 roku rozpoczął się prowadzony przez Andrzeja Romanowskiego i Ryszarda Tomaszewskiego kurs radiestezji. W ramach tego kursu w sierpniu 1981 roku pod kierownictwem Ryszarda Tomaszewskiego odbył się 1-miesięczny obóz naukowy w Hajnówce. Uczestnicy tego kursu zostali przeszkoleni w praktycznej realizacji ekspertyz (ujęcia wodne, mieszkania, moderacja szkodliwych promieniowań), wykonując takie ekspertyzy pod ich nadzorem[20]. Integralną częścią działalności Koła były seminaria i spotkania z udziałem Zdenka Rejdaka[21], doc. Stanisława Grabca i wielu innych badaczy zjawisk związanych z radiestezją. W 1982 roku odbył się w miejscowości Nowy Łupków koło Zagórza (Bieszczady) kolejny, już międzywydziałowy dla Politechniki Warszawskiej, obóz naukowy. W tym samym roku Koło rozszerzyło swoją działalność tworząc Międzyuczelniane Koło Naukowe Radiestetów, złożone z Międzywydziałowego Koła Naukowego Politechniki Warszawskiej oraz Koła Naukowego Akademii Medycznej w Warszawie[22]. Tak powstałe Koło w następnych latach prowadziło pionierskie badania z zakresu radiestezji medycznej i nie tylko. Realizowało ono między innymi badania z zakresu nowych, niekonwencjonalnych metod przesyłania informacji, starając się stworzyć modele tych zjawisk oraz dokonać prób ich interpretacji. W tym celu Koło nawiązało między innym współpracę z Wojskowym Instytutem Medycyny Lotniczej w Warszawie.
Jednocześnie w ramach Zakładu Systemów Teletransmisji Instytutu Telekomunikacji – Centrum Uczelniano-Przemysłowego Politechniki Warszawskiej w 1981 roku zrealizowano pracę badawczą „Niekonwencjonalne metody transmisji danych informacji cyfrowych”[23]. Wyniki były na tyle obiecujące, że w 1982 roku Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego i Techniki podpisało umowę z wyżej wspomnianym instytutem na realizację pracy badawczej „Niekonwencjonalne metody transmisji bioinformacji”[24].
W latach 1983-1984 Sekcja prowadziła działalność na rzecz ogółu członków Stowarzyszenia (a później Towarzystwa) między innymi poprzez „Klub Różdżki i Wahadła” (prowadzony najpierw przez Jacka Papieskiego, a po jego śmierci przez Jerzego Nowińskiego), „Wszechnicę Radiestezyjną dla Początkujących” (Janusz Stębnowski) czy też cykl „Fizyka Zjawisk Radiestezyjnych” (Jerzy Woźniak). W okresie wrzesień 1983 – grudzień 1984 zorganizowano trzy kursy podstawowe radiestezji dla około 60 osób (prowadzili: Jerzy Nowiński i Andrzej Januszewski). Po kursie podstawowym „wiosna 1983” wytypowano 20 osób do dalszego szkolenia. Grupie tej wydano indeksy, podobnie jak 4 osobom rekomendowanym przez Andrzeja Januszewskiego spośród grupy studentów działających w Kole Naukowym Radiestetów na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Kurs dla tej grupy zorganizowano jesienią 1984 roku.
Dynamiczna działalność Sekcji spowodowała potrzebę zintensyfikowania komunikacji pomiędzy jej członkami. W celu zapewnienia bieżącej i szybkiej informacji w grudniu 1985 roku Kierownictwo Sekcji rozpoczęło wydawanie biuletynu „INFORMACJE Sekcji Radiestezji”[25].
Okrzepnięte wokół samorządnego KIR środowisko było jednak zbyt niezależne i przez to niedogodne dla władz PTP, które walczyło o rozszerzenie swoich wpływów i rządów na cały kraj. Poprzez różnorakie naciski we wrześniu 1988 roku wymuszono rozwiązanie KIR. W jego miejsce wprowadzono Komisje Szkoleniowe oraz Komisje Weryfikacyjne, o często zmieniającym się składzie, ale za to bardzo uzależnione od Zarządu PTP. Mimo to większość członków Sekcji Radiestezji Oddziału Warszawskiego PTP uzyskało nowe potwierdzenie uprawnień, z zachowaniem dotychczasowego numeru i z dopiskiem PTP. Klucz do tej „weryfikacji” na pewno nie był merytoryczny, tylko stanowił wyraz polityki personalnej władz PTP. Był to najgorszy okres dla kształcenia radiestetów i rozwoju radiestezji.
W latach 1990-1991 stale pogarszające się nastroje wśród członków Sekcji Radiestezji PTP, na skutek braku reakcji władz na wnioski zmierzające do poprawy sytuacji, ostatecznie się załamały i Komisja Szkoleniowa realizując odczucia prawie całej sekcji wystąpiła z wnioskiem o zorganizowanie niezależnego stowarzyszenia uprawnionych radiestetów. Działania dla uratowania dorobku i przynajmniej części zespołu podjęła grupa 19 członków-założycieli nowej organizacji pod nazwą Stowarzyszenie Rzeczoznawców Radiestezji. Prace te trwały ponad półtora roku i zostały uwieńczone w dniu 6 sierpnia 1992 roku zarejestrowaniem Stowarzyszenia Rzeczoznawców Radiestezji (SRR). 4 stycznia 1993 roku na stanowisko Dyrektora Studium Radiestezji i Ochrony Środowiska została powołana Ewa Wilczyńska.
Na potrzeby SRR ustalono ponownie stopnie kwalifikacyjne i dydaktyczne:
1. Rzeczoznawca Radiestezji I stopnia – instruktor
2. Rzeczoznawca Radiestezji II stopnia – instruktor i wykładowca
3. Rzeczoznawca Radiestezji III stopnia – ekspert i starszy wykładowca.
Przeprowadzono weryfikację stopni członków założycieli (1-18 SRR) i nowo przyjętych po rejestracji stowarzyszenia w Sądzie (19-… SRR). Określono również warunki uzyskiwania statusu Członka Rzeczoznawcy i wszystkich trzech stopni Rzeczoznawców oraz przysługujące im uprawnienia i obowiązki – zostało to w czytelny sposób skodyfikowane. Prace te wykonała Komisja Weryfikacyjna SRR, której jeszcze nie zdołano zmodyfikować. W dniu 14 lipca 1993 roku Uchwałą Nr 10/93 ustalono dla Studium RiOŚ trzyetapowe szkolenie, które zakończone zdanym egzaminem, przyznaje uprawnienia radiestety. Po każdym etapie wydawano zaświadczenia o ukończeniu danego etapu kursu. Indeks otwierający praktyki wydawano po zakwalifikowaniu się do III etapu szkolenia. Powtórnie potwierdzono relację poziomów szkolenia wyszkolenia SRR w stosunku do zakresu potrzebnego do potwierdzenia działalności gospodarczej w ramach rzemiosła:
- czeladnik – radiesteta po zakończeniu kursu na Studium RiOŚ,
- mistrz – Rzeczoznawca Radiestezji I stopnia.
Wyższe stopnie Rzeczoznawców SRR przeznaczone są dla osób prawdziwie zainteresowanych rozwojem radiestezji jako nauki i zdobywaniem nowych kompetencji osobistych w różnych specjalnościach radiestezji.
W SRR rozpoczął regularnie wychodzić Biuletyn SRR oraz okolicznościowo ukazywać się materiały szkoleniowe, gdzie każdy zeszyt lub seria poświęcona jest jednemu tematowi. Pracownia Badań i Ekspertyz realizująca na początku tylko ekspertyzy mieszkaniowe, ocenę wartości biocenotycznej terenu oraz lokalizację ujęć wody wspierała i rozszerzała możliwości procesu dydaktycznego również na wyższym poziomie.
Bardzo efektywne i wartościowe pod względem integracyjnym okazały się grupowe wyjazdy dla badania i moderowania terenów leśnych oraz badań i konstruowania tzw. kręgów mocy.
W perspektywie zaplanowano połączenie tematów Pracowni z tematyką prac promocyjnych na stopnie Rzeczoznawców Radiestezji.
Jednocześnie zbierano uwagi i dezyderaty do poszerzenia bazy członków SRR o grupę kandydatów po Studium, i usprawnienie działalności i szkolenia.
Przyśpieszenie realizacji tych założeń spowodowała śmierć Ewy Wilczyńskiej, która łączyła funkcje Sekretarza SRR i Dyrektora Studium RiOŚ oraz wygaśnięcie ważności rejestracji SRR. Mimo nawału prac związanych z zebraniem i przejęciem dokumentów oraz zebraniem propozycji zmian w statucie, robocze zespoły członków SRR wykonały konieczne czynności organizacyjno-porządkowe, a zespół w składzie Witold Piasecki i Piotr Smażyński opracował jednolity tekst unowocześnionego statutu.
W dniu 14 stycznia 2002 roku nowy statut SRR został przyjęty przez Walne Zgromadzenie Członków. Statut ten zawierał w stosunku do poprzedniej swojej wersji 56 zmian. Istotą tych zmian było:
· zapewnienie sprawniejszego kierowania SRR i Studium RiOŚ,
· sformułowanie zasady nie łączenia funkcji kierowniczych SRR (poza funkcjami o charakterze dydaktycznymi i naukowymi),
· przywrócenie silnej pozycji Komisji ds. Kwalifikacji z określonymi prawami i obowiązkami,
· poszerzenie bazy członków SRR o kandydatów, którzy ukończyli Studium RiOŚ,
· stworzenie możliwości uczestniczenia wszystkich w szkoleniu otwartym, prelekcjach i pokazach.
Równocześnie Uchwałą Nr 1/2002 Komisja ds. Kwalifikacji SRR jednoznacznie sprecyzowała tryb uzyskiwania uprawnień Rzeczoznawców SRR I, II i III stopnia, ostatecznie zmieniając formy egzaminów, testów czy prób w zorganizowane „postępowanie promocyjne”. Dla pełnej jasności, po zebraniu pierwszych doświadczeń, Komisja opracowała i wydała „Regulamin postępowania promocyjnego” w formie specjalnej broszury. Istotą nowej formy promowania na wyższe stopnie jest opracowanie przez kandydata nowatorskiego problemu radiestezyjnego z tematyki i w zakresie uzgodnionymi z Komisją, która po sprawdzeniu spełnienia przez kandydata warunków wstępnych (posiadany już stopień, działalność i dorobek) otwiera specjalnym listem postępowanie promocyjne, potwierdzające tematykę i zakres, wyznaczając promotora, ewentualnie konsultantów, termin i formę publikacji wyników po przyjęciu pracy promocyjnej.
Celem takiej organizacji rozwoju radiestetów jest utrwalenie i upowszechnienie wszelkich zdobyczy czy przyczynków do posiadanej już wiedzy. Mało tego, umożliwia ona pewne kierowanie studiami, a nawet ujawnienie posiadanych wiadomości, które nieraz nie są doceniane z powodu braku podsumowania czy zamknięcia wnioskami.
Od początku założono, że wartościowe i przyszłościowe prace będą kontynuowane w Pracowni Badań i Ekspertyz oraz jako temat kolejnych prac promocyjnych na wyższe stopnie. Od czasu wydania odnośnej uchwały Komisji ds. Kwalifikacji i opracowania Regulaminu postępowania promocyjnego miały miejsce trzy nowe propozycje na I i II stopień Rzeczoznawcy SRR, które zaowocowały następującymi wartościowymi opracowaniami (wymienionymi w kolejności według dat obrony):
Stanisław Polak: „Zbiór pojęć stosowanych w radiestezji”.
Jest to pierwszy zbiór terminologii i słownictwa radiestezji, ułożony grupami zagadnień: ogólne, środowisko, teren, ocena moderowania tła, etc. Korzystający od razu posiada do dyspozycji potrzebne terminy w układzie potrzebnym do prac.[26]
Jakub Zemła: „ Zasady testowania ekranów do moderowania tła geopatycznego”
Praca zawiera ustalenia dotyczące jednolitych zasad pomiarów i warunków dla oceny skuteczności działania moderatorów z grupy ekranów (interferencyjnych) do zabezpieczania mieszkańców przed nadmiernym obciążeniem radiacją geopatyczną. Podejmowane według tych zasad badania ekranów dają już podstawę do uznania, że oceny będą zobiektywizowane i sprawiedliwe.[27]
Henryk Adamski: „Uwagi i ocena moderatorów tła – ekranów i ich stosowania na terenie Szczecina i województwa zachodniopomorskiego” wraz z doniesieniem badawczym „Przyczynek do charakterystyki rusztu globalnego i jego znaczenie w procesach moderowania tła”.
Pierwsza część pracy jest wynikiem doświadczeń i przemyśleń autora spraw odnośnie ochrony żywych organizmów w środowisku o wyjątkowo gęstej sieci cieków podziemnych. Druga część, która stanowi doniesienie badawcze, była do tej pory przez autora niedoceniana. Dopiero za poradą promotora pracy została opisana w formie przyczynku do charakterystyki budowy rusztu globalnego, a właściwie do naprzemiennej zmiany charakterystyki jego węzłów. To bardzo ciekawe spostrzeżenie czeka jeszcze na kontynuację badań samego zjawiska i możliwości jego wykorzystania przy moderowaniu tła.
Ponadto, w trakcie realizacji są następujące tematy:
· Hydrogeologia dla radiestetów.
· Rodzaje promieniowań technicznych i ich znaczenie przy ocenie tła.
· Przegrody budowlane i ich wartości ekranujące.
Jak widać, działania radiestetów w niezależnym Stowarzyszeniu mogły dać w krótkim czasie imponujące wyniki, co też stwarza podstawy do dalszego planowanego rozwoju.
Od czasu zreformowania sposobu działania SRR oraz Studium RiOŚ szkolenie prowadzono:
w specjalnych cyklach tematycznych:
cykl unifikacyjny całości podstawowej wiedzy, zakończony wydaniem skryptu o skalach pomiarowych (2002 rok),
krótki cykl praktyki pomiarowej obciążenia tła radiacją geopatyczną (2005 rok),
planowe kursy Studium RiOŚ obejmujące wszystkie trzy etapy szkolenia podstawowego,
otwarte wykłady, prelekcje i pokazy z różnych tematów prowadzone przez zaproszonych specjalistów,
kongresy i zjazdy organizowane w Warszawie lub w ośrodkach podwarszawskich.
Do szkolenia należy wliczyć również zadania wydawane przez Kierownika Pracowni Studiów i Ekspertyz szkolącym się do wykonywania przy udziale rzeczoznawców SRR.
Te wszystkie omówione tryby szkoleń, dokształcania oraz poważnych, nowatorskich badań radiestezyjnych i zastosowań radiestezji znalazły już swoje stałe formy działania, trwają obecnie, w kontynuacja ich z uwzględnieniem rozwoju i postępu planowana jest na przyszłość.
Oczywiście zakres ten świadomie przekracza potrzeby rzemiosła dla świadczenia usług radiestezyjnych i jest przeznaczone dla rozwoju radiestezji jako nauki i sztuki. Aby jednak spełnić i te podstawowe ważne zadania do jakich rzemiosło jest powołane, SRR ściśle współpracuje z Polskim Cechem Radiestetów, koordynując z nim planowane elementy rozwoju oraz przygotowując kandydatów do kursów i egzaminów na stopnie rzemieślnicze w aktualnej relacji:
Radiesteta po Studium RiOŚ – czeladnik,
Rzeczoznawca I stopnia SRR – mistrz.
Obowiązuje to oczywiście tylko tych członków SRR, którzy chcą prowadzić działalność gospodarczą. Ta relacja działa analogicznie jak np. uzyskiwanie państwowych uprawnień budowlanych po studiach politechnicznych. Tak zrozumiała harmonia już istnieje, co potwierdza fakt, że ogromna większość rzeczoznawców SRR posiada dyplomy mistrzowskie w rzemiośle radiestezja.
4. Najważniejsze osiągnięcia warszawskiego środowiska radiestetów w rozwoju radiestezji naukowej i stosowanej
Dla stworzenia czytelniejszego obrazu osiągnięć w poniższych podrozdziałach zastosowano porządek tematyczno-chronologiczny.
4.1. Prace teoretyczne z zakresu metodyki badań radiestezyjnych
1982
Na konferencji w Toruniu[28] został zaprezentowany system pomiarowego SRW[29]. Jest to radiestezyjny system pomiarów, obejmujący zasady ogólne porównywania różnych wielkości oraz mierzenia radiacji geopatycznej opartego o fizycznie opisany wzorzec. Zgodnie z zasadami fizycznych pomiarów, rozdzielono (dotychczas poplątane) pomiary mocy „M” źródeł radiacji geopatycznej wyrażanej w stopniach SRW [oSRW] od pomiarów natężenia „N” tejże radiacji w strefach (obszarach) wyrażane w stopniach SRW na m2 [oSRW/m2]. Jest to sprawa zasadnicza, bowiem błędem jest określanie źródeł emitujących energię i obszaru pod działaniem tej energii przy pomocy tych samych jednostek (np. stopni).
Doniesienie techniczne obejmowało również projekt izorytmicznego przedstawiania mapy obciążeń geopatycznych oraz konieczność wykorzystywania radiestezyjnych pomiarów jako średniej rocznej, a raczej średniej wieloletniej (cyklu słonecznego).
1986
Na kolejnej konferencji w Toruniu przedstawiono w formie książkowej „Podstawy wytyczne i instrukcje oceny terenów w zakresie obciążeń radiacją geopatyczną” opracowaną przez Witolda Piaseckiego. Wobec pionierskości opracowania trzeba było stworzyć i omówić podstawowe pojęcia używane przy ocenie, tak aby odbiorcy planujący zagospodarowanie przestrzenne mogli z tych ocen – ekspertyz skorzystać. Również formy przedstawienia graficznego musiały być do tego dostosowane. Problemy te zostały rozwiązane przy wykorzystaniu doświadczeń autora, który jest architektem i urbanistą.
Wyodrębniono trzy typokategorie terenów w zależności od gęstości i konfiguracji stref geopatycznych: od I – „rzadkiej”, gdzie ścisłe zlokalizowanie stref pozwoli projektantowi ominąć je w trakcie projektowania, do III typokategorii tak „gęstej” (choć niekoniecznie silnej), że lokalizowanie poszczególnych pasm nie ma sensu i trzeba zastąpić to przez zlokalizowanie stref „lepszych” i „gorszych” z podaniem wysokości obciążenia i możliwości ich wykorzystania. Przedstawienie graficzne wykonuje się metodą izorytmiczną przez rozgraniczenie stref izoliniami (izoradami). Przy rozróżnianiu stref nawiązano do będących już w użyciu 5‑ciu kategorii A i B, które zostały tylko bardziej prawidłowo określone.
Przygotowanie ocen obciążenia terenu[30] nawiązywało do obowiązujących ówcześnie studiów projektowania zagospodarowania terenu. Najważniejszym i wciąż aktualnym jest wezwanie, aby wstępną ocenę zdrowotności terenu wykonywać jak najwcześniej, co pozwoli uniknąć błędów w ogólnym lokalizowaniu takich „wrażliwych” inwestycji, jak szpitale, sanatoria, szkoły czy muzea.
4.2. Projektowanie i konstruowanie ekranów do moderowania stref geopatycznych.
1977
Feliks Haczewski i Lech Radwanowski zbudowali pierwszy ekran działający na zasadzie anten rezonansowych. Był to ekran HR-1 nazwany tak od pierwszych liter nazwisk jego konstruktorów. Niedługo potem ci sami autorzy skonstruowali ekran HR-2, o znacznie mniejszej wielkości, ale o większym zasięgu.
1977
Ryszard Tomaszewski opracował serię ekranów o nazwie RET[31] (RET-1, RET-2, RET-0) o ściśle określonych i opisanych parametrach, która następnie weszła do produkcji przemysłowej. Zasada ich działania była trochę bardziej skomplikowana, a celem było stworzenie urządzenia, które daje dobre wyniki po zorientowaniu go według stron świata. Ekrany te weszły do obrotu handlowego w sklepach specjalistycznych w 1981 roku, po pozytywnym przejściu szeregu badań specjalistycznych.
1978
Jerzy Woźniak opracował pierwszą serię ekranów ERW[32] (ERW-10, ERW‑20, ERW-30, itp.), zbudowanych jako zespoły anten według założeń sformułowanych przez wykształconego radiotę do aktualnie stawianych wymagań. Zgodnie z potrzebami Jerzy Woźniak konstruował ekrany o ograniczonym zasięgu do mieszkań w bloku oraz specjalne, obejmujące sowim działaniem wielkie hale produkcyjne, obszary terenu otwartego lub o działaniu pionowym do wieżowców. Nowością było wprowadzenie do ekranu małego stroika pozwalającego na precyzyjne wstrojenie lub korektę.
1984
Jerzy Woźniak odkrył zjawisko tzw. radiacji towarzyszącej (oznaczenie TR), która towarzyszy zjawiskom radioaktywności oraz opracował ekran moderujący efekty tego zjawiska. Kolejne modele ekranów ERW autorstwa Jerzego Woźniaka zostały uzupełnione o tę funkcję.
1990
W tej samej kategorii osiągnięć w budowie urządzeń i przyrządów radiestezyjnych należy wymienić biometry kołowe opracowane przez Jerzego Woźniaka. Pierwszy przeznaczony do precyzyjnego wstrajania ekranów, jest przyrządem wspomagającym, zbudowanym jak wahadło uniwersalne na zasadzie wmontowania stabilizatorów określających żądaną (lub poszukiwaną) długość fali. Zaznajomiony z posługiwaniem się biometrem radiesteta otrzymuje natychmiast wyraźne potwierdzenie momentu prawidłowego wstrojenia ekranu. Drugi biometr działający na podobnej zasadzie służy do wspomaganego i zobiektywizowanego pomiaru natężenia radiacji „N” w strefie. Wyskalowania tego biometru w skali SRW dokonał w ciągu dwóch lat Witold Piasecki. Trzecia grupa biometrów przeznaczona do określenia i pomiaru przepływu wód podziemnych, oparta na zasadzie falowodu dławiącego fale, została potwierdzona przez radiestetów co do skuteczności działania, ale niestety nie została za życia autora wyskalowana.
1999
Zostały rozpoczęte i do chwili obecnej trwają prace nad nową generacją ekranów, których działanie opiera się na roboczo nazwanej „zasadzie płaszczyzn interferujących”. Poważne wyniki osiągnął tu Andrzej Kolk projektując ekrany małej i średniej wielkości o eliptycznym zasięgu ponad 20 m i eksperymentując pomyślnie z ekranami wielkoobszarowymi dla upraw na przestrzeni otwartej. To ostatnie jest szczególnie wartościowe, bo wyniki hodowlane stanowią obiektywne, naukowe potwierdzenie skuteczności ekranowania.
4.3. Badania i ocena biocenotyczna obszarów oraz moderowanie stref obciążonych radiacją geopatyczną.
1976
Od początku zorganizowanej działalności wykonano setki, a naprawdę tysiące małoobszarowych-mieszkaniowych ekspertyz i moderowania, co zalicza się do normalnej, zwykłej działalności, choć pozwala na wyciągnięcie czasem bardzo ciekawych wniosków. Zdarzają się przy tym również ciekawe przypadki dokumentowane przez radiestetów indywidualnie, które potem służą jako materiał szkoleniowy.
Ewenement i osiągnięcia stanowią natomiast działania na dużych obszarach lub specjalnie uformowanych strefach. Badania, oceny i ewentualne moderowanie i wyniki będą dla zwięzłości relacji omówione razem.
1981-1982
Budynek Biur Projektów, Warszawa, ul. Kredytowa3.
Zlecenie na badanie i zabezpieczenie obiektu zostało udzielone w wyniku narzekań długo pracujących projektantów na bardzo złe samopoczucie w trakcie przebywania w pracowniach. Budynek był stary, wzniesiony tradycyjnie, o grubych murach, pięciopiętrowy z podwórkiem-studnią w środku. Badania potwierdziły bardzo nierówne rozłożenie stref geopatycznych, wpływ konstrukcji na odchylenia i odbicia zjawisk wewnątrz oraz działanie kilku małostrefowych zabezpieczeń w niektórych pokojach. Przy tak skomplikowanym planie i dużej wielkości obiektu zestrojenie kilku ekranów nie powiodło się. dopiero specjalny duży ekran ze stroikiem autorstwa Jerzego Woźniaka został po zdjęciu wszystkich innych „zabezpieczeń” pozytywnie wstrojony. Ciekawostką było układanie się stref działania ekranu wzdłuż grubych murów konstrukcji. Badania kontrolne na wniosek administracji biurowca wykonane po około 3-4 miesiącach wykazało przerwy i luki w strefie moderowanej centralnym ekranem, który sam nie został rozstrojony. Trzeba było szczegółowych badań i dochodzenia, aby odkryć, że użytkownicy założyli sobie ponownie własne dodatkowe ekraniki „na wszelki wypadek” aby „było jeszcze lepiej”… Wezwanie o zdjęcie tych szkodliwych uzupełnień nie dało początkowo rezultatu i dopiero pokaz radiestezyjnego odnalezienia kliku takich urządzeń i pokaz pomiaru przywróconego do korzystnej równowagi tła zdobył do radiestetów zaufanie i te destruktory moderowanej strefy zostały zdjęte – choć nie wiadomo na jak długo.
1982-1983
Teatr Wielki, Warszawa, Plac Teatralny.
Podobna sytuacja była z budynkiem Teatru Wielkiego w Warszawie. O tym, że teren podarowany przez jego właściciela na budowę teatru był „niezdrowy” widomo było przed rozpoczęciem budowy i zapewne dlatego tak świetnie położone parcele łatwej zostały oddane pod użyteczność publiczną, a nie na rezydencje czy mieszkania.
Funkcja zwyczajnego teatru nie zmusza do dłuższego pobytu ludzi – jednak po pełnej modernizacji znalazły się w powiększonym kubaturowo obiekcie również pracownie kostiumów, dekoratornie, szkoły, korepetytornie, a nawet mieszkania.
Po przeanalizowaniu układu najuciążliwszych stref i funkcji użytkowania przyjęto i zrealizowano koncepcję moderowania tła jednym wielkoobszarowym ekranem, który został zlokalizowany w strefie najdłuższego przebywania użytkowników i gdzie oddziaływanie jego było najwyższe (prawie do komfortu). Dalej położone od ekranu części budynku uzyskały również poprawę nieco mniejszą, ale stabilną. Strefy były jeszcze raz minimalnie dostrojone i trzykrotnie kontrolowane.
1983
Szpital NN w Poznaniu.
Pracownia Badań i Ekspertyz otrzymała zaproszenie do zbadani budynków szpitala pod kątem ich zdrowotności. Wizyta, wstępne rozpoznanie i wywiad z personelem potwierdziły istnienie silnych stref geopatycznych zgodną z występowaniem sal chorych nazywanych przez starsze pielęgniarki „nieszczęśliwymi” gdzie chorzy nie wracali do zdrowia. Po potwierdzeniu zasadności opinii o istnieniu „złych” stref kierownictwo szpitala wycofało się z przeprowadzenia ekspertyzy nie podając powodów. Sprawę odnotowuje się bez komentarza.
1983
Dom Akademicki w rejonie Krakowa.
Zamówienie badań i zabezpieczenia spowodowane zostało okresowymi dolegliwościami i bólami głowy równocześnie u wszystkich studentów. Okresy te wyróżniały się ogromnym zwiększeniem spożycia leków przeciw bólowych. Kilka wyjazdowych sesji badawczych potwierdziło występowanie silnej radiacji geopatycznej wymagającej ekranowania. Niestety, uzyskana poprawa jakości tła była niestabilna – wręcz zmienna. Kolejne dostrajania dawały krótka poprawę po której następowało pogorszenie, jak stwierdzono po kolejnym badaniu spowodowane niezrozumiałymi zmianami geometrii tła naturalnego. Dopiero szersza analiza rejonu lokalizacji inwestycji dała wyjaśnienie, że Dom Akademicki znajduje się w strefie oddziaływania sztucznie regulowanego poziomu Wisły na układ wód podziemnych. Ponieważ skuteczność działania ekranu polega na zestrojeniu go z panującymi warunkami radiacji tła, to zmiana tych warunków powoduje całkowite rozstrojenie. W tej sytuacji po prostu nie istniała w ogóle możliwość stworzenia zabezpieczeń, które będą stale działały. Nie jest to oczywiście porażka techniczna, lecz obiektywna niemożliwość spowodowana zmiennością warunków. Dodać trzeba, że właśnie ta zmienność stanowiła główną przyczynę dolegliwości mieszkańców. Znaleziono jednak sposób na choćby częściową poprawę bytowania. Założono dwa ekrany wstrojone na „podniesiony” stan wód, który stwarzał najgorsze warunku i zapewniono techniczną możliwość ich wyłączania. Obsługę tej funkcji wziął na siebie stale zamieszkały, zaznajomiony ze zjawiskami na przestrzeni lat i uwrażliwiony opiekun Domu. Kontrolowane próby obsługi wypadły pomyślnie, a pomoc, choć niepełna, była na tyle wystarczająca, że skargi przestały napływać.
1984
Szpital Wojskowy w Ełku.
Badanie parohektarowego terenu zlecono w fazie, kiedy plan zagospodarowania był w końcowej fazie opracowania. Wynik oceny biocenotycznej dosyć obciążonego radiacją obszaru wskazywał na wyraźnie zróżnicowanie stref, przy czym budynek hotelowy dla pielęgniarek i część szpitalna wg projektu zlokalizowane były na najgorszych miejscach, a parkingi i zieleń zgrupowana w lepszych. Szczęśliwie dość luźna konfiguracja obiektów i duży teren pozwoliły na korzystną poprawę rozlokowania bez konieczności zmian architektury.
1985-1987
Zamek Królewski w Warszawie.
Obniżenie poziomu radiacji geopatycznej miało na celu nie tyle zdrowie ludzi, których na Zamku na stałe przebywa bardzo mało, ale ochrona cennych eksponatów sztuki przed przyśpieszonym przez radiację procesem starzenia.
Zamek usytuowany jest na Skarpie Wiślanej, która z racji swej konstrukcji i słabego tworzywa zawiera dużą ilość cieków oraz również deformacje geologiczne. Kilkupiętrowa bryła Zamku z dwiema kondygnacjami piwnic stanowi nieregularny pięcioblok o średnicy ponad 80 m, z dziedzińcem w środku.
Zamek był już wcześniej zabezpieczony ekranem „Radios”[33], który obejmował wycinek biurowy obiektu. Do badań musiał być on usunięty. Próbowano trzech wariantów objęcia całości bryły: znalezienia miejsc ekranów aby obejmowały jak największy obszar oraz aby ekranów było jak najmniej. Ostatecznie ustawiono jeden ekran ze stroikiem i jeden wspomagający w przeciwległym narożniku, a po pewnym czasie zestrojenia można było ten mniejszy usunąć. Ze względu na wielkość budynku porozumienie się zespołu w trakcie strojenia i kontroli wyników odbywało się przy pomocy radiotelefonów. Późniejsza kontrola stałości moderowanej strefy prowadzona była teleradiestezyjnie. Ekran został wbudowany na wysokości około 3 m, na gzymsie w Sali Dwukolumnowej, zabezpieczony i zaopatrzony w napis „Ekran radiestezyjny – nie wolno dotykać”. Po niespełna roku stwierdzono poważne rozstrojenie systemu. Okazało się, że przed wizytą obcego dostojnika na Zamku brygada antyterrorystyczna przeprowadziła „kontrolę” wyrywając niezrozumiałe urządzenie czy nie ma pod nim bomby.
1986-1987
Wieżowce (wysokie budynki) w Gdańsku, Białymstoku, Warszawie.
Do zabezpieczenia przed nadmierną radiacją geopatyczną zastosowano z doskonałym wynikiem ekrany o pionowej strefie działania, która stwarzała moderowaną strefę pożądanej wartości nawet dla 16 kondygnacji.
W jednym tylko przypadku gdy w połowie wysokości budynku na dwóch piętrach znajdowały się urządzenia komputerowe i zespoły sterowania rozdziałem energii (cieplnej) harmonijną strefę moderowania uzyskano tworząc dwie zestrojone strefy: jedną od parteru do kondygnacji technologicznych i drugą ponad tymi kondygnacjami aż do dachu.
1987-1988
Biuro „Polskie Nagrania”, Warszawa, ul. Długa.
Zlecenie na wykonanie badań i zabezpieczeń w starym budynku było spowodowane bardzo złym samopoczuciem pracowników biura, chorobami, aż do wystąpienia nowotworów i zejścia śmiertelnego, które na podstawie dłuższych obserwacji powiązano z uciążliwością miejsca pracy. Badania potwierdziły słuszność podejrzeń pracowników. Gęstość stref geopatycznych była tak duża, że o przesunięciach stanowisk pracy nie było mowy, a siła oddziaływania była tak wielka, że wrażliwi radiesteci nie wytrzymywali dłuższego przebywania w strefie badań niż pół godziny. Zastosowano moderowanie tła w całym biurze ekranami interferującymi i po kilkukrotnym korygowaniu wstrojenia uzyskano dużą poprawę, chociaż nie na poziomie komfortu. Kontrolę miesięczną dokonywano teleradiestezyjnie – zespołowo. Roczna kontrola wykazała utrzymanie stabilności moderowanego tła na zupełnie dobrym poziomie. Pracownicy nie chorowali, ustąpiło uciążliwe złe samopoczucie i całkowicie zakończyło się narzekanie na uciążliwość pobytu w biurze.
1987-1989
Biurowiec BPRW, Warszawa, ul. Batorego.
Zlecenie wykonania badań i zabezpieczenia budynków („barakowej” konstrukcji, o 3 kondygnacjach) było spowodowane bardzo złym samopoczuciem pracujących tam projektantów, szczególnie kobiet (przypadki poronień). Badania potwierdziły dużą ilość silnych cieków prostopadłych do ciągu budynków i krzyżujących się z linią wysokiego napięcia. 2 x 110 KV znajdującą się w odległości 5 do 20 m od północnej ściany budynków. Wpływ tej linii, badany aparaturowo, został uznany (tylko na podstawie polskich wytycznych) jako dopuszczalny. Pomiary radiestezyjne wykazały natomiast duże wzmożenie patogenności tła naturalnego w strefie skrzyżowania cieków z linią wysokiego napięcia. Po szeregu prób ekranowania tego ponad 200 metrowego ciągu budynków, Jerzy Woźniak dobrał dwa ekrany ze stroikami i po długim strojeniu na całej długości uzyskano takie zmoderowanie naturalnej radiacji geopatycznej, że znikło zjawisko wzmagania się obciążeń patogennych również na omówionym skrzyżowaniu. W ciągu następnych miesięcy dwa razy ekrany były dostrajane na skutek zmian struktury wód podziemnych.. Po dwóch latach po kolejnym sygnale pogorszenia samopoczucia pracowników ekipa autorska stwierdziła taki zanik pierwotnych cieków spowodowanych budową metra, że ekrany zostały całkowicie zdemontowane co dało pewną poprawę, poprzez pozostawienie w strefie jedynie oddziaływania linii wysokiego napięcia nie wzmagane oddziaływaniem cieków.
1989-1991
Sanatorium CRS dla rolników w Nałęczowie.
Otrzymaliśmy zlecenie na przeprowadzenie badań występowania silnych stref geopatycznych i ewentualne zabezpieczenie. Żądanie badań wyszło od grupy lekarzy, którzy zauważyli bardzo złe samopoczucie pacjentów w określonych partiach budynku sanatorium; były też wypadki nieuzasadnionych z lekarskiego punktu widzenia, zejść śmiertelnych. Nasze badania stwierdziły występowanie w obrysie budynku silnych cieków wodnych („C”), deformacji geologicznych („G”) radiacji od złoży mineralnych („M”) oraz stosunkowo silnych plam radiacji towarzyszącej zjawiskom radioaktywności („Tr”). Nasze wskazania były zgodne z obserwacjami lekarzy. Analiza środowiska pacjentów, warunków w strefie i trybu pobytu wyjaśniły wyniki wyjątkowej drastyczności reakcji pacjentów zamieszkujących nawet tylko trzy tygodnie w pokojach położonych w uciążliwej strefie. Większość rolników żyje w zdrowych strefach, a przede wszystkim w ciągłym ruchu. Ich dolegliwości to zmęczenie i reumatyzm. Powodowało to, że w trakcie kuracji poza koniecznymi zabiegami, głównym składnikiem wypoczynku było leżenie cały czas w łóżku – w tym przypadku w bardzo obciążonej geopatycznie strefie. Nieprzyzwyczajony i nieodporny organizm reagował gwałtownie przypadłościami sercowymi aż do ich tragicznych skutków włącznie.
W budynku sanatorium zainstalowany został specjalny ekran ze stroikiem projektu Jerzego Woźniaka, którym moderowano łączne natężenie radiacji w strefie do poziomu NSTR ≈ 5oSRW/m2 to jest trochę wyżej od zakładanego komfortu w granicach NSTR ≤ 4oSRW/m2. Prosiliśmy też, aby lekarze namawiali pacjentów do obowiązkowych spacerów stymulujących metabolizm. W ciągu roku przeprowadzano kontrolę teleradiestezyjną i wywiad telefoniczny potwierdzający pełną ogólną poprawę. Po przeszło roku przeprowadzono sprawdzian lokalny zakończony wnioskiem minimalnego dostrojenia, który został przyjęty przez lekarzy opinią, że: „… teraz jest bardzo dobrze, ale jeżeli musicie to trudno – byle się tylko nie pogorszyło!...” Był to prawdziwy sukces, który daje fakt ewidentnej pomocy potrzebującym.
4.4. Badania i ocena wielkoobszarowych terenów pod inwestycje.
1978
Siedlce – badania i ocena terenów pod dwa osiedla mieszkaniowe.
Wykonano kolejno badania i ocenę wartości biocenotycznej pod dwa osiedla, którym nadano kryptogramy: „Wschodnie” oraz „Zachodnie”. Zespół badawczy do tej pory nie spotkał się z tak wielkimi różnicami jakościowymi terenów w gestii jednego inwestora.
Teren „Wschodni” obejmujący kilkadziesiąt hektarów o podłożu piaszczystym przecinała niewielka ilość mocnych cieków, a obszary „czyste” między nimi osiągały nawet 150-180 m. Rzadkie skrzyżowania dwóch systemów klasyfikowały ten teren w czołówce I typokategorii (!).
Teren „Zachodni” natomiast posiadał poniżej 10 ha był ograniczony szosą, torami kolejowymi i ulicą istniejącej zabudowy; czwartą granicę stanowiły tereny podmokłe. Badania radiestezyjne wykazały istnienie gęstej kraty dwóch systemów silnych cieków (80o-130oSRW) o oczkach nawet 4,5 m na 12 m oraz dodatkowo cieków równie silnych, poza tymi systemami. Klasyczny przykład terenu III typokategorii, które nie powinny być przeznaczone pod inwestycje o stałym pobycie ludzi. Wywiad na terenie sąsiedniego osiedla niskiej zabudowy potwierdził występowanie chorób nowotworowych. Pozornie sprawa jasna gdzie należy projektować zabudowę mieszkaniową. Niestety zdecydował czynnik tzw. dostępności terenów: „Wschodnie” trzeba było negocjować wykup z około 20 właścicielami gruntów, a „Zachodnie” już stanowiły własność miasta.
Realizację tej decyzji i jej skutki pozostawia się bez komentarzy, które niech zastąpi jedna informacja: żaden z decydentów nie będzie tu mieszkał, a nawet jedyny, który mieszkał w sąsiednim zespole, postarał się z niego wyprowadzić.
1981-1983
Chełm – badanie i ocena terenów pod trzy osiedla mieszkaniowe.
Większość terenów Chełmnie charakteryzuje się bardzo gęstą siecią pasmowych stref geopatycznych, pochodzących z tzw. systemów szczelinowych w pokładach kredowych. Mogą być one nawodnione stale lub okresowo. Zagęszczenia sięgają czasem odległości 3 m. Poza tym krzyżują się i tworzą grupy. W każdym razie tereny te należą do typokategorii III, które po zbadaniu kierunków i ugrupowań ocenia się przez podzielenie izoradami na strefy jakościowe, a informacje dla urbanistów przedstawia w formie mapy izometrycznej (podobnie jak mapą hipsometryczną obszar górski). Na mapach zaznaczono również zgrupowania „plam” radiacji towarzyszącej zjawiskom radioaktywności „TR”.
W trakcie wykonywania planów zagospodarowania przestrzennego osiedli architekci korzystali z porad autorów ekspertyz i ocen, co pozwala stwierdzić, że mimo generalnie złych warunków w całym Chełmnie, projektowane w oparciu o wykonane przez radiestetów oceny pomogły znaleźć w istniejących warunkach możliwie najlepsze rozwiązanie.
1983
Osiedle Nowodwory pod Warszawą.
Ocenę wartości biocenotycznej terenu o wielkości kilkudziesięciu hektarów zlecono pozornie prawidłowo przed przystąpieniem do opracowania projektu zagospodarowania przestrzennego. Badania wykonano, a ocenę wynikową przedstawiono na mapie (jak dla II typokategorii) ze zlokalizowaniem stref. Dla ułatwienia pracy urbanistom wykonano również mapę izometryczną, obrazującą usytuowanie dobrych, przeciętnych i niezdrowych części terenu przeznaczonych na osiedle. Okazało się, że najzdrowsze obszary ułożone pasmowo wypadają dokładnie w paśmie zarezerwowanym na drogę szybkiego ruchu i jej strefę izolacyjną. Najbardziej obciążone podstrefy leżą w środku obu części osiedla podzielonego drogą.
Z tego co nam wiadomo projektantom nie udało się uzyskać zmian przebiegu komunikacji, mimo że na długim odcinku nie była jeszcze zrealizowana.
4.5. Poszukiwanie ujęć wód podziemnych oraz inne problemy wodne.
Wytyczanie studni gospodarczych.
Wytyczanie studni gospodarczych o małych i średnich wydajnościach należy do zwyczajnej pracy radiestetów. Na tym tle odnotować jednak można prowadzenie przez adeptów naszego środowiska zakładów studniarskich, cieszących się wysoką skutecznością w wyznaczaniu i wykonywaniu studzien w trudnych nawet warunkach oraz prowadzenie przez Chrystiana Szola rejestru wytyczonych i zrealizowanych studni, obejmujący od 3 do 6 prognozowanych parametrów dla każdej z nich. Uzyskana trafność wszystkich ocen przekraczała 80%.
1983
Poszukiwanie ujęć wody dla miasta Chełma.
Po badaniach zdrowotności terenów nowych osiedli Pracownia Badań i Ekspertyz otrzymała z biura Prezydenta miasta propozycję poszukiwania nowych ujęć wody dla miasta i rezerwowych ujęć osiedlowych ze względu na to, że występują w tym regionie duże trudności z zaopatrzeniem w wodę. Ponieważ wcześniej wykonane badania tła dały już dobre rozpoznanie i można się było podjąć zadania szybko przygotowano umowę z utrzymaniem się w 20% ryzyka. Do zawarcia umowy z urzędem prezydenckim nie doszło, ponieważ przedsiębiorstwo wiertnicze, które brało pieniądze za 80% nietrafnych odwiertów zażądało kategorycznie wprowadzenia do umowy odpowiedzialności finansowej od konsultujących radiestetów za każdy niepełnowartościowy odwiert.
1986-1987
Projekt ujęcia wody dla dwóch dużych sanatoriów w Muszynie-Zdroju.
To trudne zadanie było jeszcze uwarunkowane miejscowymi ograniczeniami:
- sanatorium FSO, naszego zleceniodawcy, leżało na wysokim i stromym wzniesieniu, około 20 m nad zanieczyszczonym korytem Popradu,
- ujęcie wód nie mogło naruszać dość płytko położonej warstwy wód leczniczych,
- pożądane było zaspokojenie potrzeb z jednego ujęcia, możliwie czystej wody (niezażelazionej).
Zespół radiestetów w składzie Chrystian Szol, Witold Piasecki oraz Bogusław Jaworski odnalazł i wytyczył ujęcie wody wygodnie położone, zadziwiająco płytkie (rzędu 22 m), prognozując podniesienie się zwierciadła wody w odwiercie o około 4 m, wysoką czystość wody (bez żelaza) i wydajność wystarczającą na wszystkie potrzeby sanatorium, a w ocenie dobowej mogące pokryć zapotrzebowanie obok położonego bratniego sanatorium „Ursusa”.
Po naradzie z inwestorem opracowano całkowicie nowatorską opinię i wytyczne, które poza dokumentacją prac radiestezyjnych, zlokalizowania i charakterystyki ujęcia obejmowały: projekt harmonijnej eksploatacji i retencji dobowej wody (ze zbiornikiem retencyjnym) autorstwa inż. sanit. Włodzimierza Szwarca, dwufazowy projekt wiercenia studni autorstwa inż. hydrogeologa Bogusława Jawoskiego oraz rzeczowy i taktyczny sposób wciągnięcia drugiego inwestora – sanatorium „Ursusa” do udziału w kosztach i eksploatacji przedsięwzięcia.
Realizacja ujęcia, badania jakości i ilości uzyskiwanej wody w 100% potwierdziły prognozy zespołu, a dziękczynny list inwestora chlubnie skwitował chyba najbardziej spektakularny sukces radiestetów-inżynierów.
1996-1997
Problem niestabilności Skarpy Warszawskiej.
Ze względu na warstwową budowę Skarpy Warszawskiej, spadki a jednocześnie pewną śliskość tych warstw stwarza ona duże kłopoty dla budynków położonych w rejonie jej krawędzi co jest szczególnie groźne dla historycznie wartościowej zabudowy na odcinku Starego Miasta, które dla zwiększenia trudności zajmują najwyższą część skarpy. Niestabilność objawia się powolnym, nieregularnym przesuwaniem się skrajnych części skarpy w kierunku Wisły, przy jednoczesnym obniżaniu się wysokości.
Jest to de facto problem „wodny”, ponieważ starterem tego ruchu, siłą napędową a jednocześnie „smarem” dla zwiększenia poślizgu w warstwach jest woda. Ściślej mówiąc cieki wodne, których zasobność i energia rosną w miarę zbliżania się do zbocza i podstawy skarpy mają silne oddziaływanie: głębsze zwiększają poślizg, płytsze napierają na często dwukondygnacyjne ściany piwnic, a powierzchniowe rozmiękczają warstwę posadowienia i zasilają cieki napierające.
Nic dziwnego, że lokalny Zarząd Budynków Mieszkalnych zwrócił się do naszego środowiska z pytaniem czy można drogą bezinwazyjną określić przepływy cieków podziemnych i największe zagrożenia dla budynków z ewentualnym wskazaniem możliwości ich zabezpieczenia. Zlecenie zostało przyjęte i zaplanowane w dwóch etapach: rozpoznanie przepływów cieków podziemnych mających wpływ na obniżenie stabilności skarpy oraz propozycje typu i rozlokowania zabezpieczeń.
Pierwszy etap wykonano za pomocą trzech weryfikujących się zespołów, uzyskując zaskakującą zbieżność wyników. Potwierdziły się dwie główne warstwy wodonośne napierające na budynki i niższą powodującą poślizg „dolny”. Materiały te posłużyły do opracowania propozycji zabezpieczeń przed dalszym przesuwem skarpy. Ponieważ główną przyczyną rozpulchnienia gruntu, naporu i poślizgu jest przepływ wód na różnych wysokościach prostopadle do skarpy wiślanej, narastający w miarę zbliżania się do jej podstawy to najlepszym sposobem na zmianę przepływu wód byłoby zrealizowanie trzech dużych studni filtracyjno-stabilizacyjnych prof. Gołąba, które filtracyjnie obniżają przepływy wód ze skarpy do odbiorników. Obliczenia wykazały, że musiały to być bardzo duże studnie. W związku z tym autorzy koncepcji zabezpieczenia zaproponowali zmodyfikowane studnie filtracyjno-stabilizacyjne systemu „Gołąba, Piaseckiego i Radwanowskiego”[34], które były by łatwiejsze do wykonania, bezpieczniejsze i tańsze przy jednoczesnej poprawie efektywności. Do realizacji tych zabezpieczeń jeszcze nie przystąpiono.
1997-1998
Wykrywanie przecieków ścian ochronnych (w kopalni) przed napływem wód.
Warto by jeszcze w problematyce wodnej odnotować dwa przypadki radiestezyjnego wykrywania przecieków w ścianach chroniących wyrobiska przed napływem wód. Prace bardzo dla zleceniodawców pomocne polegały na radiestezyjnym wskazywaniu na bieżąco miejsc przecieków wód w ściankach wykonywanych w ziemi metodą wiercenia i betonowania. Wskazania radiestezyjne pozwoliły ograniczać odkopania do rzeczywistych uszkodzeń, a nawet z rozróżnieniem ilościowym w zagrożonych miejscach. Były to porady nieudokumentowane.
4. Uwagi końcowe
Przykładów mniejszych i większych osiągnięć można by jeszcze mnożyć, ale nie o to przecież chodzi w tym opracowaniu. Trzeba natomiast przypomnieć trzy przypadki opracowania orzeczeń powołanych przez sąd biegłych radiestetów do zaopiniowania możliwości wpływu stref geopatycznych jako składnika przyczyn powstania wypadku drogowego względnie jako powodu do konieczności zmiany mieszkania ze względów zdrowotnych. Szkoda tylko, że wiele ciekawej dokumentacji badań skutkiem dynamicznych zmian organizacyjnych warszawskiego środowiska radiestetów „rozpłynęło się” w różnych miejscach.
Na jedno natomiast trzeba zwrócić uwagę: na oddziaływanie i wzajemne podnoszenie się poprawy organizacji jakości szkolenia na wyniki, dobrą organizację prac badawczych i usługowych i odwrotnie – na to, że wysoka obiektywna wartość prac badawczych, teoretycznych i stosowanych podnosi jakość organizacji i wyniki szkolenia.
Dzieje się to przede wszystkim dzięki twórczemu rozwojowi spuścizny radiestezji teoretycznej i praktycznej, pozostawionej przez Koleżanki i Kolegów radiestetów, którzy już odeszli. Jednak prace ich są kontynuowane , a kolejne pokolenie radiestetów warszawskich sięga do tych doświadczeń, wzbogacając je o własne dokonania.
[1] W celu zachowania zwięzłości niniejszego opracowania nazwy wybranych jednostek organizacyjnych będą podawane w dalszej części niniejszego opracowania w postaci skrótów zdefiniowanych w nawiasach przy pierwszym odwołaniu do danej nazwy.
[2] Kierownikiem Pracowni Badań i Ekspertyz Radiestezyjnych został Ryszard Tomaszewski.
[3] Byli to (w kolejności alfabetycznej): Witold Nowakowski, Jacek Papiewski, Witold Piasecki, Jerzy Rejmer, Andrzej Romanowski, Janusz Stębnowski, Ryszard Tomaszewski, Michał Urbański.
[4] Pojęcie „mistrz” jest tu rozumiane jako osoba posiadająca zaawansowaną wiedzę i umiejętności, a nie jako osoba posiadająca tytuł rzemieślniczy.
[5] Chodzi tu o Wielkopolskie Stowarzyszenie Różdżkarzy z siedzibą w Poznaniu, powstałe w 1976 roku.
[6] Byli to według kolejności uzyskania uprawnień i nr rejestru: Janina Kamińska, Feliks Haczewski, Chrystian Szol, Witold Piasecki, Janusz Stębnowski, Jerzy Woźniak, Jerzy Rejmer, Witold Nowakowski, Ryszard Tomaszewski, Andrzej Romanowski, Michał Urbański, Jacek Papiewski.
[7] Witold Piasecki był Sekretarzem KIR do końca działalności KIR.
[8] I Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie odbyło się w Warszawie w dniach 19-21 września 1981 roku.
[9] II Ogólnopolskie Sympozjum Stowarzyszenia Radiestetów w Warszawie odbyło się w Warszawie w dniach września 1982 roku; materiały opracowywała miedzy innymi Sekcja Redakcyjna Sekcji Radiestezji: Michał Urbański i Witold Nowakowski oraz Jacek Papiewski.
[10] III Sympozjum Towarzystwa Psychotronicznego w Warszawie odbyło się w Warszawie w dniach 14‑15 Września 1985 roku.
[11] Chodzi o Lecha Radwanowskiego i Ryszarda Tomaszewskiego, ponadto w kongresie uczestniczyli: Marek Godlewski, Lech Emfazy Stefański, Leszek Weres.
[12] V Konferencja Międzynarodowego Towarzystwa Badań Psychotronicznych odbyła się w Bratysławie w dniach 6‑10 czerwca 1983 roku.
[13] Przewodniczącym Komisji Bioterapii i Radiestezji został Arnoldo Zanatta, jego zastępcami: prof. Fedr Romaszow oraz Ryszard Tomaszewski.
[14] W szczególności chodzi o Jacka Papiewskiego, Jerzego Rejmera i Ryszarda Tomaszewskiego.
[15] SARP – Stowarzyszenie Architektów Polskich.
[16] Pracownia ta przez pewien okres czasu w 1982 roku nosiła nazwę Pracownia Biocenotyki.
[17] Piotr Smażyński, Ryszard Tomaszewski, Michał Urbański.
[18] Opiekunami naukowymi tego koła byli: Andrzej Romanowski i Ryszard Tomaszewski.
[19] Prof. Wilhelm Rotkiewicz będąc uczestnikiem w 1975 roku Międzynarodowego Sympozjum Kompatybilności Elektromagnetycznej rozpropagował w Polsce zaprezentowaną na tym sympozjum tzw. siatkę szwajcarską (inaczej siatkę Hartmanna).
[20] Pełny cykl szkolenia przeszli: Barbara Samborska-Kociara (obecnie Lisiak) oraz Piotr Smażyński.
[21] Zdenek Rejdak - Prezydent Międzynarodowego Towarzystwa Badań Psychotronicznych, autor terminu: psychotronika (1973, Praga).
[22] Opiekunem naukowym tego Koła był dr Jacek Imiela.
[23] Pracą kierował Ryszard Tomaszewski, w pracach brał udział Andrzej Romanowski, a współuczestniczyli w ich części członkowie Koła Naukowego Radiestetów.
[24] Pracą kierował Ryszard Tomaszewski, w pracach brał udział Andrzej Romanowski, a współuczestniczyli w ich części członkowie Koła Naukowego Radiestetów.
[25] Biuletyn ten redagowali Piotr Smażyński i Włodzimierz Szwarc.
[26] Wszelkie uwagi i wnioski do kolejnej wersji „Zbioru pojęć stosowanych w radiestezji” zbiera Pracownia Badań i Ekspertyz SRR.
[27] Pracownia Badań i Ekspertyz SRR prowadzi dalsze prace nad uściśleniem „Zasad testowania ekranów do moderowania tła geopatycznego”, tworząc „Algorytm badania ekranów radiestezyjnych”.
[28] Chodzi o konferencję zorganizowaną przez Komisję Radiestezji i Ochrony Środowiska w Budownictwie PZiTB.
[29] Skrót SRW został stworzony od nazwy Struktura Rzędów Wyższych, jednocześnie nawiązuje do nazwy Stowarzyszenie Radiestetów w Warszawie.
[30] Aktualnie bardziej prawidłową nazwą jest termin: biocenotyczna wartość terenu.
[31] Nazwa ekranu RET pochodzi od pierwszych liter nazwy Radiestezyjny Ekran Tomaszewskiego.
[32] Nazwa ekranu ERW pochodzi od pierwszych liter nazwy Ekran Radiestezyjny Woźniaka.
[33] Autorem ekranu „Radios” był Lech Radwanowski.
[34] Szczegóły nowatorskiego projektu objęte są ochroną praw autorskich.
RyszardTRyszard Tomaszewski edytował(a) ten post dnia 31.10.10 o godzinie 17:14
