Temat: Neurologia Submodalności - Film/Obraz

Niewiele osób wie, że obserwacje n.t. submodalności, jakie Bandler i s-ka uczynili w latach 80-tych, zostały z czasem zweryfikowane przez neurologię, m.in. w formie współczesnego zrozumienia tego, jak faktycznie działa nasz wzrok. Jak się okazuje, nie mamy w mózgu jednego dużego obszaru odpowiedzialnego za widzenie. Zamiast tego mamy szereg mniejszych, połączonych centr odpowiedzialnych za poszczególne jego elementy, pasujące mniej-więcej do submodalności wzrokowych opisanych w NLP.

Akcent pada tutaj na mniej-więcej. W modelu NLP pojawiło się nieco uproszczeń i generalizacji w stosunku do realnych doświadczeń neurologicznych. Jesteśmy w stanie je dostrzec, ponieważ znamy przypadki osób z uszkodzeniami poszczególnych centrów wzrokowych i dowiedzieliśmy się od nich jak wygląda ich świat.

W wypadku centrum odpowiedzialnego za rozpoznawanie ruchu - V5 , jego uszkodzenie sprawia, że pacjent zaczyna żyć w świecie nieskończonych slajdów. Nie dostrzega ruchu, jedynie ciągłe urywki. Podobny efekt możesz uzyskać wybierając się na dyskotekę wyposażoną w światła stroboskopowe, które sprawiają, że tańczący wydają się jakby zatrzymywać w trakcie ruchu. Spróbuj sobie jednak wyobrazić życie w takim świecie - gdzie zwykłe nalanie herbaty do szklanki jest problemem, bo widzisz tylko pojedyncze klatki w (relatywnie) dużym odstępie czasu.

Jakie to ma znaczenie dla pracy z submodalnościami? Jeśli nie jesteś świadomy tego procesu, możesz podchodzić do pracy z ruchem na bardzo dualistycznej zasadzie - jeśli jest jakikolwiek ruch, jest to film, jeśli nie ma ruchu, jest to slajd. Tymczasem, z perspektywy tego jak działa mózg, pozbawiony płynności ruch/ przeskakiwanie między pojedynczymi scenkami również stanowi przykład slajdu/braku ruchu.

To pozornie drobny detal - ale mogący wiele zmienić podczas praktycznej pracy z klientem.

Temat: Neurologia Submodalności - Film/Obraz

Artur Król:

Jakie to ma znaczenie dla pracy z submodalnościami? Jeśli nie jesteś świadomy tego procesu, możesz podchodzić do pracy z ruchem na bardzo dualistycznej zasadzie - jeśli jest jakikolwiek ruch, jest to film, jeśli nie ma ruchu, jest to slajd. Tymczasem, z perspektywy tego jak działa mózg, pozbawiony płynności ruch/ przeskakiwanie między pojedynczymi scenkami również stanowi przykład slajdu/braku ruchu.

To pozornie drobny detal - ale mogący wiele zmienić podczas praktycznej pracy z klientem.

Arturze,

czy mógłbys nieco rozwinąć tę myśl? Bo nie jestem pewien czy dobrze Ciebie rozumiem?

Temat: Neurologia Submodalności - Film/Obraz

Najłatwiej będzie chyba na przykładzie:

Pracujesz z klientem, robiąc np. swish. Stan obecny to film, kolorowy, duży, itp.

Stan docelowy jest kolorowy, duży... i klasyfikujesz go jako film, ponieważ jest tam jakiś ruch, jakaś zmiana. Robisz swish - i coś nie pasuje, nie ma zamierzanych efektów. A nie ma dlatego, że klasyfikując minimalny ruch jako film, użyłeś interpretacji w której V5 jest aktywne, podczas gdy w tej reprezentacji V5 nie działało.

Sprowadza się to po prostu do uważniejszego pytania oraz wyłączenia automatu, który ma wiele osób p.t. "jak jest jakiś ruch, to musi to być film".

Temat: Neurologia Submodalności - Film/Obraz

Ok. Jasne. Chociaż uważny czytelnik Bandlera powinien trochę szerzej i eleastyczniej podchodzić do tematu. Sam swish świetnie opisał Bandler w "Umysł, zacznij z niego wreszcie korzystać".

Zresztą nie tylko swish, wiele innych technik również.

Arturze, dzięki. :-))