Temat: Makowski: "Jacques Chirac - konserwatysta ze skazą. Za co...

Makowski: "Jacques Chirac - konserwatysta ze skazą. Za co zapamiętamy prezydenta Francji?" [OPINIA]

Był konserwatystą poprzedniej epoki. Ostatnim prezydentem Republiki urodzonym przed II wojną, przez 45 lat w służbie publicznej. Do polityki wszedł przez Charlesa de Gaulle'a, a później pokonał pełną drogę po drabinie władzy; od mera Paryża, przez sekretarza stanu, ministra, premiera, aż po głowę państwa. Odchodził w cieniu skandalu. W Polsce zapamiętamy go z jednego zdania. O milczeniu.




Swoim życiorysem, zmarły w wieku 86 lat w czwartek 26 września Jacques Chirac, mógłby obdzielić przynajmniej kilku polityków. Był jednym z tych mężów stanu, którzy od okresu studiów do późnej emerytury, całe swoje życie związali z władzą i służbą państwu. Zarówno w armii, w której w trwającej na przełomie lat 50. i 60. wojnie algierskiej dorobił się stopnia porucznika, jak później - jeszcze przed 30-tką - w sztabie przyszłego prezydenta Francji Georges’a Pompidou.

Katolik z socjalistycznym zacięciem
Choć ideowo od początku działał w ruchu gaullistowskim oraz prawicowej Unii Demokratów na Rzecz Republiki (UDR), w młodości poważnie zastanawiał się również, czy nie wstąpić do socjalistów. Być może z tego powodu w jego późniejszych rządach dało się odczuć sceptycyzm do neoliberalnej gospodarki wolnorynkowej, połączony jednak z katolicyzmem oraz wartościami konserwatywnymi. Chirac sprzeciwiał się bowiem dokonywaniu aborcji na życzenie, został również ostro skrytykowany za wprowadzenie żałoby narodowej po śmierci papieża Jana Pawła II, która została odebrana przez wielu obywateli jako naruszenie laickości Francji.

W całym życiu Chiraca, jakkolwiek nie ocenialiby go późniejsi krytycy, jedna cecha wybija się na pierwszy plan: pracowitość. Był to człowiek, który nie zawdzięczał swojej długofalowej kariery ani przypadkowi, ani - gdy dojrzał już do samodzielności zakładając własną partię RPR (Zgromadzenie na Rzecz Republiki) - politycznym protektorom. Służył w parlamencie, piastował dwukrotnie funkcje sekretarza stanu oraz ministra rolnictwa i spraw wewnętrznych. Chirac potrafił również z niesamowitą wręcz intuicją dobierać osoby z którymi i dla których chciał pracować.

Właśnie tak, popierając w "wojnie domowej" na łonie UDR Valéry’ego Giscarda d’Estainga jako kandydata na prezydenta, gdy ten w drugiej turze wyborów został głową państwa, w nagrodę powierzył Chiracowi misję sformowania rządu. W 1974 roku, w wieku 42 lat, został najmłodszym premierem w historii Francji, a później liderem partii.

Polityczna cierpliwość popłaca ...
Polska powinna milczeć? ...

Bez względu na epilog swojego życia i stosunek do Polski, jedno nie ulega wątpliwości. Pożegnaliśmy dzisiaj polityka wielkiego formatu.

https://opinie.wp.pl/makowski-jacques-chirac-konserwaty...