Temat: Przyklasztorne ogrody

Z HISTORII OGRODÓW PRZYKLASZTORNYCH

Siedziby klasztorów, mimo wojen, przetrwały w tych samych miejscach przez stulecia. Zwykle otoczone były ogrodami, w których przez wieki uprawiano warzywa, zioła przyprawowe i lecznicze, kwiaty do ozdoby ołtarzy i drzewa owocowe.
Podstawy ogrodnictwa stworzył Albertus Magnus, arcybiskup Kolonii, wszechstronny uczony, badacz przyrody i mecenas sztuki ogrodniczej w dziele „De Vegetabilus”.
Do dziś w wielu przyklasztornych ogrodach zachowały się liczne gatunki roślin, między innymi drzewa owocowe i krzewy, tworząc często niepowtarzalną różnorodność biologiczną. Te zasoby genowe stanowią cenny materiał z punktu widzenia naukowego, przyrodniczego i rolniczego.
Miejsce na klasztory z reguły wybierano bardzo starannie. Wspólnoty klasztorne żyły w harmonii z otaczającą je przyrodą, oszczędnie gospodarując jej zasobami – stanowiły doskonały przykład zrównoważonego rozwoju. Zarazem promieniowały kulturą, a okoliczni ogrodnicy, i rolnicy czerpali wzory wypracowane w ogrodach klasztornych.
Przypomnienie edukacyjnej roli klasztorów stanowi powrót do najstarszej i najlepiej sprawdzonej tradycji, szansę upowszechnienia modelu rolnictwa ekologicznego (na przykład benedyktynka, św. Hildegarda z Bingen, jest uważana za patronkę medycyny naturalnej, ziołolecznictwa i ekologii).
W Polsce istnieje dziś 238 różnych rodzin zakonnych, niektóre z nich mają kilka lub kilkanaście placówek. Większość wspólnot dysponuje ogrodami. W wielu przypadkach odzyskały je dopiero w ostatnich latach po poprzednich gospodarzach (m.in. PGR-ach), którzy zostawili po sobie liczne zaniedbania i szkody wymagające naprawy.

Bardzo ciekawy temat, zapraszam do lektury:
http://sie.org.pl/ogrodyklasz.html

Dorota Urbanowska