Temat: aloes

Kiedyś hodowałem na oknie, ale traktowałem tylko jako roślinę ozdobną. Wiem, że ma właściwości lecznicze, np przy leczeniu trądziku, ale czy taki "doniczkowy" można jakoś samemu spreparować?

Temat: aloes

Paweł T.:
Kiedyś hodowałem na oknie, ale traktowałem tylko jako roślinę ozdobną. Wiem, że ma właściwości lecznicze, np przy leczeniu trądziku, ale czy taki "doniczkowy" można jakoś samemu spreparować?

Spytaj się Krzysztofa http://www.goldenline.pl/krzysztof-stefanski
Ponoć o aloesie wie wszystko ;)

Temat: aloes

Rzeczywiście Pan Krzysztof wie wszystko o aloesie i na szczęście swoją wiedzą dzieli się z innymi :) Ja też tak mam, piję aloes już od 10 lat!! Jestem zachwycona tą cudowną rośliną i robię wszystko, aby coraz więcej ludzi wiedziało o tym

Temat: aloes

ALOES ZWYCZAJNY
ALOË VERA
Asphodelaceae – złotogłowatowate

Gatunki pokrewne

Rodzaj Aloë obejmuje około 275 gatunków.
Wykorzystywane w farmacji są:

Aloes kolczasty – Aloë ferox
Aloes kłosowaty – Aloë spicata
Aloë africana
(dostarczają one zagęszczony sok noszący handlową nazwę Cap-Aloë – Uganda-Aloë)
Aloes zwyczajny – Aloë vera ( A. barbadensis)
Aloë india
Aloë vulgaris
( produkowane jest z nich Curacao-Aloë – Barbados-Aloë)
Aloë perryi ( jest to Socotra-Aloë)
Aloë socotrina
Aloë perfoliata [27,94,165,166]

Opis morfologiczny i miejsce występowania

Aloesy to wiecznie zielone sukulenty, w obrębie których rozróżnić można zarówno rośliny o charakterze bylin, jak i krzewów. W stanie naturalnym występują głównie w południowej Afryce, na Półwyspie Arabskim oraz w Indiach, preferują tereny górskie i stepowe. Ze względu na szerokie zastosowanie w kosmetyce, farmacji oraz jako roślina ozdobna, są prowadzone duże hodowle tych roślin w krajach o zbliżonych warunkach klimatycznych oraz w szklarniach. Aloesy osiągają rozmiar do 5 m, a ich pokrój jest zazwyczaj drzewiasty. Liście są mięsiste, pokryte nalotem woskowym, zazwyczaj o kształcie sztyletowatym z kolczastym brzegiem, obejmują pochwiasto łodygę. Kwiaty różnych kolorów są zebrane w szczytowe grona, drobne, zrosło-listkowe, promieniste. Owoc stanowi torebka [94,106,166].

Znaczenie symboliczne

Aloes stanowi symbol doświadczenia, pokuty, umartwienia i powściągliwości. W kulturze Islamu jest symbolem umocnienia wiary, umieszczanym nad drzwiami po powrocie z pielgrzymki do Mekki. Egipcjanie wysadzali aloesy na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych i symbol pokoju. Ponieważ aloes jest zdolny przetrwać nawet w bardzo niesprzyjających warunkach, był symbolem odrodzenia – życia po śmierci [5,98,202].

Znaczenie historyczne

Wzmianki o aloesie spotkać można na sumeryjskich, glinianych tablicach sprzed 4000 lat. Aloes był rośliną szczególnie cenioną w starożytności, również w Izraelu. Uzyskiwano z niego gorzkie substancje, które łączoną z mirrą i używano podczas namaszczania zwłok. W postaci alony na Bliskim Wschodzie używano go również do wyrobu kadzideł, w produkcji barwników farb. Królowa Kleopatra wykorzystywała zdolność aloesu do przyspieszania złuszczania naskórka i używała żelu jako środka rozjaśniającego skórę. Istnieją doniesienia, iż alona była znana w Grecji i Macedonii w IV wieku p.n.e. Arystoteles (384-322 p.n.e.) radził Aleksandrowi Wielkiemu, aby opanował wyspę Sokota w pobliżu Wybrzeża Somalijskiego, będącą naturalnym siedliskiem aloesu, a następnie wypędził tubylców, a w zamian za to sprowadził Greków, aby prowadzili oni uprawę aloesu. Alonę uzyskiwano nacinając albo miażdżąc liście, a następnie układano je w zagłębieniu ziemi na kozich skórach. Po 3 miesiącach ogrzewano na blachach miedzianych, w efekcie otrzymując twardą masę łatwą w transporcie. W Afryce używano aloes jako środek chroniący przed insektami, nadmiernym poceniem. Już w starożytności kupcy arabscy spowodowali pojawienie się aloesu właściwie na całym świecie. W Anglii znany był w X wieku, a w XII wieku stał się popularny w Europie. Aloes dodawany był do stosów, o czym pisał J. Słowacki „Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą – I biedne serce moje spalą w aloesie” [17,98,151,167,202,214].

Miejsce w Biblii

„ Jak szerokie doliny potoków, jak ogrody nad brzegiem strumieni lub jak aloes, który Pan sadził” (Lb 24,6).

Wymieniana w Piśmie Świętym roślina to przypuszczalnie dwa gatunki. W Starym testamencie jest to Aquillaria agallocha będąca wysokim drzewem o pokroju zbliżonym do tui i stanowiącym źródło gorzkiego olejku. Ze względu na trudność jego otrzymywania jest to tylko dodatek do innych surowców. Z powyższego względu nigdzie nie jest on wymieniany samodzielnie, ale zawsze w połączeniu: z mirrą, nardem, cynamonem, kasją i szafranem. „Wszystkie twoje szaty pachną mirrą i aloesem” ( Psalm 45).
Natomiast do namaszczenia ciała Jezusa posłużył przyniesiony przez Nikodema Aloë vera. Ponieważ aloes zwyczajny , w przeciwieństwie do pochodzącego z Indii Aquillaria agallocha, występuje w stanie naturalnym na terenie Izraela oraz znacznie łatwiej można go rozmnożyć, wnioskować można, że to właśnie on stosowany był przy balsamowaniu zwłok. Możliwe, że był to Aloë sokotrina [202,214,215].

Związki czynne

W lecznictwie stosowane są:

1. alona – Succus Aloe inspissatus - to stężały sok otrzymywany z liści A. ferox, A. africana, A. vera ( africana), A. perryi i mieszańców. Z występujących w stanie naturalnym w Afryce roślin pozyskuje się zielonkawobrązową lub ciemnobrązową, przejrzystą masę – Cap-Aloë. Z A. vera rosnącego głównie na Antylach otrzymuje się czekoladowo-brązowy i nieprzezroczysty Curacao-Aloë. Surowiec przezroczysty to Aloë lucida, natomiast nieprzejrzysty to Aloë hepatica. Oba surowce odznaczają się charakterystycznym ostrym zapachem i gorzko-mdłym smakiem. Ogólną zasadą w przygotowywaniu surowca jest uzyskanie występującego najobficiej w tkance sitowej wodnistego soku z odciętych liści. Następnie odpowiednio się go zagęszcza, wykorzystując ogrzewanie, odparowanie na słońcu, do nowoczesnych metod należy suszenie rozpyłowe.
W skład jej wchodzą: 10-38% glikozydów antranoidowych m.inn. aloina A i B (barbaloina), aloinozydy A i B, aloeemodyna, glukozyd chromonu (aleozyna - aloerezyna B- aloesyna), wielocukry, pochodne białkowe. Znajdujące się w świeżym soku żywice zostają na początku procesu ekstrakcji usunięte, ponieważ mogą powodować bolesne skurcze jelita grubego. Glikozydy antranoidowe działają silnie drażniąco na jelito grube oraz hamują wchłanianie zwrotne wody.

2. żel aloesowy – żel biały aloesowy -jest on otrzymywany z A. vera, po uprzedniej odpowiedniej preparacji roślin. Zawiera w składzie wielocukry (polimannany, poliglukany) i glikoproteiny (aloektyny – aloktyny A i B bedące rodzajem lektyn).

3. sok ze świeżych liści i miazga z liści – wyciag biostymulowany - A. arborescens. W soku ze świeżych liści i miazdze z liści znajdują się: wielocukry (glukany, mannany, glukomannany, arabinogalaktany, galaktourany podobne z budowy do pektyn,), glikoproteiny (aloeaktyna B – aloktyna B), antranoidy (aloina A i B), alkilochromony (aloerezyna A i B, feruiloaloerezyna), pochodna fenylo-2-pironu (aloenina A), lecytyna, kwasy organiczne wolne i jako sole (winowy, cytrynowy, cynamonowy, jabłkowy, oksycynamonowy, bursztynowy [93,94,98,106,165,166].

Drugi podział obejmuje dwa produkty: mleczko pochodzące z komórek perycyklicznych (po wysuszeniu to alona) oraz żel z komórek parenchymalnych, otrzymywany bezpośrednio jako miąższ lub po uprzedniej ekstrakcji ze świeżych liści.

Aloes jest bogaty w witaminy B1, B2, B6, B12, B3, E, C, prowitaminę A, kwas foliowy. Zawiera także: wapń, żelazo, sód, potas, cynk, magnez, mangan, miedź, kobalt, nikiel, molibden, stront, bar i german w ilości homeopatycznej. Wykryto w nim substancje antyseptyczne: kwas salicylowy, siarkę, fenol. W skład chemiczny aloesu wchodzi 18 z 22 aminokwasów obecnych w organizmie człowieka, w tym 7 niemożliwych do syntezy (lizyna, walina, treonina, leucyna, tryptofan, izoleucyna, fenyloalanina), jak również liczne enzymy. W skład związków czynnych w aloesie wchodzi również kompleks flawonoidowy, są to: rutyna, kwercetyna, hesperydyna [93,94,98,106,165,166].

Właściwości farmakologiczne i lecznicze
Zastosowanie

Preparaty z Aloesu stosowane są zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. Alona działa najsilniej z surowców antranoidowych. Dla osoby dorosłej dawka to 4 mg na kg masy ciała, natomiast Cortex Frangulae, Rhizoma Rhei, czy Folium Sennae stosuje się w dawce 10-13,3 mg/kg.

Alona w większych dawkach wchodzi w skład wielu preparatów o działaniu przeczyszczającym ( Alax, Tabletki Reformackie) stosowanych w zaparciach o charakterze atonicznym, wykazując swoje działanie po około 8-12 godzinach od przyjęcia. Po przyjęciu doustnym w środowisku mocno kwaśnym żołądka (pH 1-3) glikozydy antrachinonowe są stabilne, a glikon chroni je przed wchłonięciem w górnej części przewodu pokarmowego. Sytuacja ulega zmianie po dotarciu do jelita grubego. Wówczas glikozyd zachowuje się jak pro-lek i w okrężnicy przy udziale bakterii ulega hydrolizie do aktywnego metabolitu – aloe-emodyno-9 antronu. Mechanizm działania przeczyszczającego jest złożony. Po pierwsze powoduje pobudzenie sekrecji wody i elektrolitów (głównie Na+) do światła jelita. W komórkach nabłonkowych następuje hamowanie aktywności pompy sodowo-potasowej, której działanie niezbędne jest do prawidłowego funkcjonowania transportu jonów przez błonę komórkową. Wzrasta również przepuszczalność śluzówki śródbłonka okrężnicy i pojawia się wzrost poziomu cAMP w enterocytach. W badaniach doświadczalnych po podaniu zwierzęciu aloe-emodyno-9 antronu wykryto w okrężnicy znacznie zwiększoną ilość śluzopodobnej substancji, która może działać jako mazidło w procesie przeczyszczania. Również w Tinctura Aloe znajduje się alona, jednak tutaj ma ona zastosowanie bardziej w kierunku amarum, stosowana jest w dużo mniejszych dawkach i pobudza łaknienie ze względu na mocno gorzki smak. Aloes pobudza wytwarzanie żółci, ponieważ część zresorbowanych antranoidów dociera do wątroby i działa żółciopędnie. Działanie cholagogum zostało wykorzystane w preparatach Boldaloin, Boldine [5,17,21,56,93,98,106,118,150,151,166,167].

Niektóre antrazwiązki wyizolowane z aloesu posiadają właściwość hamowania wzrostu bakterii, grzybów, pierwotniaków. Aloe-emodyna działa antybakteryjnie na Staphylococcus aureus, nawet szczepy metycylinooporne. Ogranicza wzrost Helicobacter pylori poprzez zmniejszenie aktywności N-acetylotransferazy arylaminowej enzymu aktywującego PABA – jest to witamina bakteryjna konieczna do ich wzrostu. Działanie przeciwgrzybiczne wykazano w kierunku: Aspergillus niger, Clodosporium herbarum, Fusarium moniliforme, Trichophyton mentagrophytes. Mechanizm działania polega na hamowaniu syntezy składnika błony komórkowej grzybów – ergosterolu, a odpowiedzialne za to są aloeniny A i B czyli monoglikozyd i diglikozyd α-pironu. Ponieważ aloenina A jest substancją o budowie niskocząsteczkowej, która charakteryzuje się też dużą stabilnością i zawartością w żelu z aloesu, stosowana jest w standaryzacji preparatów farmaceutycznych.

W pracach badawczych obserwowano równocześnie obniżenie stanu zapalnego, wpływ ten przypisywany jest działaniu karboksypeptydazy z wyciągu. Wodny ekstrakt z A. barbadensis charakteryzował się zdolnością hamowania namnażania Trichomonas vaginalis o około 50% [5,17,98,118,150,151].

Żel aloesowy wykazuje właściwości immunostymulujące, stosowany jest u rekonwalescentów, w geriatrii. Aloes będąc surowcem adaptogennym działając poprzez odpowiednie mediatory wzmacnia odpowiedź immunologiczną mechanizmu swoistego. W przypadku stosowania leków przeciwnowotworowych (cytostatyków) czy też terapii promieniowaniem immunostymulanty (w tym aloes) mobilizują szpik kostny do wytwarzania komórek macierzystych. Korzystne działanie stymulujące nie ogranicza się jedynie do szpiku i grasicy, które stanowią narządy główne układu odpornościowego, ale też pojawia się ono w narządach pośrednich: śledzionie, węzłach chłonnych, migdałkach, tkance limfoidalnej w oskrzelach i jelitach oraz skórze. Istotne jest, aby przy stosowaniu immunomodulatorów pamiętać o przerwie, jaka powinna dzielić kolejne cykle stosowania środka. Jest to konieczne, ponieważ w tym czasie następuje oczekiwana odpowiedź immunologiczna. Przykładowy preparat to Bioaron C zawierający wyciąg płynny z aloesu, sok z aronii i witaminę C. Stosowany jest podczas infekcji dróg oddechowych, w rekonwalescencji, pomocniczo przy braku apetytu. Kolejny przykład stanowi Biostymina. Wstrzyknięcia domięśniowe leku stosowane są w przewlekłych stanach zapalnych dróg oddechowych oraz w profilaktyce, przy spadku odporności pod wpływem długotrwałej antybiotykoterapii, w nieprawidłowym wytwarzaniu immunoglobulin, w dermatologii jako adiuwant w przypadku zmian ropnych, łojotokowych, alergicznych, łuszczycy, owrzodzeniach żylakowatych podudzi [5,17,21,56,98,106,118,150,151,166,167].

Znajdujące się w świeżym soku i miazdze z liści glikoproteiny, aloina oraz aloenina A posiadają właściwości przeciwzapalne. Glikoproteiny ( lektyny, fitoaglutyniny) czyli aloktyna A i aloktyna B wykazują zdolność zwiększania fagocytozy. W badaniach in vitro te naturalne polimery będące połączeniem węglowodanów z białkami charakteryzowały się zdolnościami immunochemicznymi, hemaglutacyjnymi i pobudzającymi mitozę oraz zwiększanie się ilości limfocytów. Lektyny aglutynują komórki poprzez wiązanie fragmentów polisacharydowych ich błon z aktywnym centrum fitoaglutyniny. Biorą udział w nieswoistej odpowiedzi odpornościowej poprzez łączenie z α-2-makroglobulinami. Polisacharydy, będące głównym składnikiem substancji śluzowych żelu aloesowego wykazują właściwości odtruwające (wiążą zarówno substancje toksyczne powstające w toku przemian metabolicznych, jak również toksyn egzogennych np. jonów metali ciężkich). Łagodzą działanie kwasów i zasad, pobudzają surowiczy składnik dopełniacza C3, odpowiedzialnego za aktywacje limfocytów B do tworzenia przeciwciał, przyspieszają proces fagocytozy bakterii przez leukocyty oraz stymulują mitozę limfocytów. Skład tej frakcji jest zmienny i zależny zarówno od gatunku rośliny jak i warunków klimatycznych uprawy. (Sok z aloesu znajduje się w preparatach działających immunostymulująco: Biostymina, Wino aloesowe, Miód Aloesowy z aronią.
Sok działa również hamująco na wydzielanie kwasu solnego oraz pepsyny, dzięki czemu znalazł zastosowanie w leczeniu chorób żołądka i dwunastnicy. Świeża miazga z liści stosowana jest w leczeniu oparzeń popromiennych, trudno gojących się ranach, zaczernieniach, bliznach. Ciekawą teorię wysunął w 1961 r. Morton, twierdząc, że za to działanie odpowiada znaczna zawartość (do 96%) wody w liściach rośliny, która pełni rolę izolatora, co tłumaczy szybką ulgę jaką przynosi przyłożenie miąższu liścia w miejsce poparzone.
Za korzystne wyniki uzyskiwane w leczeniu oparzeń odpowiadają: obecność mleczanu magnezu i kwasu salicylowego, które działają znieczulająco, właściwości przeciwbakteryjne (co ciekawe głównie w kierunku drobnoustrojów powodujących zakażenia oparzeń), zmniejszenie krzepliwości krwi, właściwości przeciwzapalne oraz rozszerzające naczynia krwionośne, przez co zwiększa się dopływ krwi do zmienionych chorobowo tkanek, a przez to korzystniejsze stają się warunki sprzyjające wygojeniu. Mechanizm tego działania związany jest z wpływem wyizolowanej z surowca karboksypeptydazy na aktywność wazopresynową. Następuje hydroliza angiotensyny I, dzięki czemu powstaje angiotensyna II, a przez to następuje wzrost ciśnienia [5,17,21,98,106,118,150,151,166,167].

Kolejną zaobserwowaną właściwością karboksypeptydazy jest zdolność do hydrolizy in vivo mediatoru stanu zapalnego, jakim jest bradykinina, towarzyszy temu zmniejszenie odczuć bólowych. Zaobserwowano in vitro, iż zwiększa agregację płytek krwi i skurcz mięśni gładkich poprzez mechanizm związany z zahamowaniem konwersji trombosanu A2 do B2. Natomiast w badaniach in vivo wykazano spadek ilości zarówno trombosanu A2 oraz B2. Istnieją sugestie, że za działanie przeciwzapalne i znieczulające jest odpowiedzialny depresyjny wpływ na neurotransmisję, a konkretniej na depolaryzację błon komórkowych. Za obniżenie stanu zapalnego odpowiada również substancja lektynopodobna, która wykazuje właściwości hemaglutynujące, wiążąc glikoproteiny. Obecna w surowcu giberelina wykazuje właściwości hormonu wzrostu i wzmagając syntezę białek obniża stan zapalny. Ekstrakty aloesowe działają przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo. Wiązane jest to ze zdolnościami obniżania migracji granulocytów obojętnochłonnych i z hamowaniem przemian kaskady kwasu arachidonowego. Małocząsteczkowe związki znajdujące się w wodnych ekstraktach z aloesu obniżają uwalnianie przez neutrofile reaktywnych form tlenu, co zmniejsza możliwość destrukcji tkanek w ognisku zapalnym. Jednak proces niszczenia komórki, która podległa fagocytozie do wnętrza granulocytów nie ulega żadnym zmianom. Aloes dzięki posiadaniu w swoim składzie izoenzymów dysmutazy ponadtlenkowej jest zdolny do neutralizacji anionorodnika ponadtlenkowego, który uwalniany jest przez aktywowane neutrofile w miejscu stanu zapalnego. Dzięki temu procesowi nie ulega on przemianie w najbardziej niebezpieczny dla organizmu człowieka rodnik wodorotlenowy, który odpowiedzialny jest za powodowanie uszkodzeń tkanek i mechanizm starzenia się. Ekstrakty z żelu poprzez hamowanie cyklooksygenazy hamują konwersję kwasu arachidonowego do PGE2. Praca badawcza Chankana potwierdziła, że stosowanie mieszaniny aloesu, octu winnego i perłopławu u gryzoni wykazuje 30-50% siły działania przeciwzapalnego kwasu acetylosalicylowego. Wpływając na kaskadę przemian kwasu arachidonowego zahamowana zostaje synteza trombosanu, który jest gromadzony w uszkodzonych komórkach, stając się mediatorem postępującej martwicy. Kolejne proponowane mechanizmy działania to wpływ na stabilność lizosomów lub układ adrenergiczny. Żel aloesowy zapobiega powstawaniu mediatorów stanu zapalnego np.: serotoniny, histaminy, leukotrienów. Znajdujący się w aloesie mleczan magnezu jest zdolny hamować dekarboksylazę histydynową, która odpowiada za pojawianie się histaminy. Aloes poprzez hamowanie aktywacji komórek tucznych wykazuje działanie przeciwalergiczne [5,17,21,56,98,106,118,150,151,166,167,207].

Wyciągi z A. arborescens są często stosowanym lekiem w medycynie ludowej Afryki, Chin, Japonii. Również Niemiecka Farmakopea Homeopatyczna HAB. zawiera surowiec pod hasłem Aloë, jednakże dopuszcza jedynie stosownie Cap-Aloë. Substancja musi odpowiadać monografii: Aloë capensis (Ph. Eur.). Repetytorium DHU poleca stosowanie A. africana, A. ferox oraz A. socotrina. Z postaci leków zalecana jest: pranalewka z aloesu, natomiast preparaty z aloesem powinny mieć następujące rozcieńczenia: pranalewka-D1, tabl., dill. – D3, D4. Stosować je należy w przypadku wystąpienia: zapalenia jelita grubego, ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego, czerwonki, hemoroidów, zastoju w żyle wrotnej. Zgodnie z podstawową zasadą w homeopatii „similia similibus curentur” preparaty z aloesu w przeciwieństwie do lecznictwa alopatycznego działają zapierająco. Aloes odpowiednio rozcieńczony i zdynamizowany według zasad Hahnemanna stosowany jest w terapii biegunek i dyzenterii. Pozostałe wskazania są zbliżone do wcześniej wymienionych.

Zarówno sok, jak i miazga z aloesu znalazły zastosowanie w wielu preparatach kosmetycznych, wpływających regenerująco na skórę. Wyciągi aloesowe mają zdolności zmiękczające, przenikają przez skórę 4 razy silniej od wody. Aloes zapobiega starzeniu się skóry, prawdopodobnie odpowiadają za to liczne polisacharydy, charakteryzujące się zdolnością zmian struktury komórek naskórka chroniących przed niekorzystnym wpływem warunków zewnętrznych. Wykorzystuje się tutaj podobieństwo aloesowych wielocukrów do polisacharydów występujących naturalnie w skórze, które spełniają funkcję spoiwa międzykomórkowego łączącego lipidy i białka korneocytów. Ich podstawową funkcją jest tworzenie koloidów ochronnych łagodzących podrażnienia skóry i zmiękczających. Polisacharydy aloesowe posiadając zdolność naprawczą oraz immunostymulującą wzmagają procesy regenerujące. Pomimo położenia w głębszych warstwach skóry komórek immunologicznie kompetentnych czyli komórek Largenhansa i makrofagów, łączą się one z wewnętrzną warstwą naskórka za pomocą licznych wypustek. Tak więc substancje czynne podane w postaci maści czy kremów mają kontakt z komórkami Langerhansa , które wytwarzają cytokiny zawierające liczne substancje wzmagające naprawę uszkodzeń w skórze. Polisacharydy uczynniają także ECGF (Epiderma Cell Growth Factor) czyli czynnik wzrostu komórek naskórka. Wpływa również na formowanie włókien kolagenu, a co za tym idzie regeneracja skóry trwa krócej. Oprócz ECGF wielocukry stymulują też powstawanie AF (Angiogenesis Factor) czyli czynnika angiogenezy, który ułatwia odbudowę naczyń w miejscu uszkodzonym. Aloenina A znajduje się w kremach kondycjonujących, aloina natomiast w środkach przeciwko wypadaniu włosów oraz w preparatach zapobiegających oparzeniom słonecznym, ponieważ wpływa na wytwarzanie melaniny. Również wyciągi z Aloesu drzewiastego stosowane są w kremach chroniących przed promieniowaniem UV. W przypadku tym wykorzystywane są C-glikozylopochodne chromonu. Wykazują one maksimum absorpcji w zakresie promieniowania UVB. Aby spełniały swe zadanie konieczne jest użycie ich w stężeniu minimum 10%. Pochodnym chromonu przypisuje się zdolności antyoksydacyjne, zbliżone do α-tokoferolu. Wyciągi zawierające aloerezyny stosowane są jako składniki kremów wybielających. Zawarte w wyciągach kwasy organiczne stosowane są jako delikatne środki myjące i dołączane do licznych szamponów [5,17,21,23,56,98,106,118,150,151,166,167].
Znaczenie toksykologiczne

Stosowanie dużych dawek u kobiet w ciąży może wywołać na skutek rozszerzenia naczyń włosowatych w jelicie grubym i przekrwienia narządów miednicy mniejszej pojawienie się menstruacji, a nawet poronienie. Ponieważ związki czynne przenikają do mleka matki działając przeczyszczająco u dziecka, surowca nie powinno się stosować podczas laktacji. Ze względu na działanie drażniące jego stosowanie jest przeciwwskazane w chorobie guzków krwawniczych, zapaleniu nerek, żołądka, okrężnicy, owrzodzeniach czy krwawieniach jelitowych. Długotrwałe stosowanie leków zawierających w swym składzie alonę może skutkować pojawieniem się wymiotów lub biegunek ze śluzem i krwią.
Duże dawki surowca mogą powodować niebezpieczne dla życia wewnętrzne krwawienia. W 983 r. cesarz Otton II po przyjęciu 16 g. alony zmarł po 3 dniach. Mogą powstać niedobory elektrolitów, m.in. potasu. Jest to niebezpieczne ze względu na możliwość pojawienia się zaburzeń pracy serca oraz osłabienia mięśni. Istnieją prace doświadczalne, które wykazały, że podawanie przez dłuższy okres czasu glikozydów antrachinonowych gryzoniom powodowało pojawienie się działań genotoksycznych i mutagennych. Wiąże się to z właściwością antranoidów do hamowania aktywności topoizomerazy II, który to enzym jest odpowiedzialny za prawidłowe cięcie DNA w celu usunięcia zapętleń łańcucha. Zaobserwowano także przy długotrwałym stosowaniu zjawisko odkładania się barwników w błonie śluzowej jelita tzw. „pseudomelanosis”, jest to jednak zjawisko nieszkodliwe i zanikające po przerwaniu kuracji [21,98,106,165,166,178,206].

Aloes wczoraj, dziś i jutro

Od czasów najdawniejszych aloes uważano za roślinę magiczną, symboliczną, obrzędową oraz leczniczą. Mówiono: „roślina, która wszystko leczy”, „pałeczka niebiańska”, „cudowna roślina”, „dar Wenus”, „roślina nieśmiertelności”.

Zapiski dotyczące tej rośliny znajdują się również w egipskiej Księdze lekarstw i w Papirusie Ebersa z 1550 r. p.n.e. Rysunek aloesu został znaleziony także na ścianach egipskiej świątyni i grobowców. Już w starożytności było znane działanie laxans aloesu. Stanowił surowiec leczniczy wykorzystywany od 3000 lat, znany był medycynie Greków, Rzymian, Arabów, Hebrajczyków. W starożytnych Indiach ekstrakty z aloesu były stosowane w leczeniu cukrzycy, informacje o tym zawarte są w sięgającym 5000 lat wstecz systemie filozoficzno-medycznym – Ajurwedzie. Ponad 2000 lat temu Dioskurides ( I w. n.e.) w „De materia medica” polecał przetwory z aloesu jako skuteczny lek w zaparciach, oparzeniach, chorobach nerek. Stosowany był również w leczeniu chorób i urazów skóry, likwidowaniu czyraków, zmniejszaniu bólu oczu, zmian zapalnych narządów płciowych. Uważany był za skuteczne antidotum na wypadanie włosów, jak też miał wpływać na krzepnięcie krwi. Stosowanie aloesu polecał również Pliniusz Starszy w „Naturalia Historia”. Wspominał o alonie także Galen (131-201 r. n.e.). „Eliksir Proprietatis” czyli eliksir życia Paracelsusa zawierał w swym składzie właśnie aloes oraz szafran i mirrę. Zarówno w starożytności, jak i w średniowieczu aloes był ważnym środkiem antybiotycznym oraz przyspieszającym bliznowacenie. W europejskich księgach średniowiecznej medycyny klasztornej znaleźć można przepisy na mieszanki do leczenia schorzeń wątroby, nerek i przewodu pokarmowego. Lekarz Rufus z Efezu (I-II w. n.e.) zalecał stosowanie aloesu w zaćmie i jaskrze. Celowość stosowania aloesu w schorzeniach oczu potwierdził w 1935 r. prof. W.P.Fiłatow. Zaobserwował mianowicie, że proces przyjęcia i wygojenia po przeszczepie rogówki postępuje znacznie szybciej i sprawniej, gdy zastosowany został wyciąg aloesowy. Związane jest z tym odkrycie biogennych stymulatorów, które obecne są w każdej tkance roślinnej, zwierzęcej, czy człowieka, a jeśli oddzielone zostaną od organizmu macierzystego i znajdą się w miejscu niekorzystnym (brak światła, niska temperatura), wówczas rośnie ilość produkowanych przez nie biologicznych bodźców tkankowych, działających w ludzkim organizmie jako immunostymulatory [17,98,167,202].

Aktualnie prowadzone są liczne prace badawcze, głównie w kierunku działania przeciwnowotworowego. Zaobserwowano, że ekstrakt z A. barbadensis zawiera frakcję substancji immunomodulujących, które zapobiegają fotosupresji, odpowiedzialnej za wzrost ryzyka pojawienia się nowotworów skóry. W kolejnym doświadczeniu, w którym użyto szczurów z wszczepionymi komórkami wątrobiaka, wykazano obniżenie rozwoju zmian nowotworowych w jamie opłucnej. Towarzyszyła temu zwiększona przeżywalność gryzoni.
Wiadome jest, że znajdujący się we frakcji oligoscharydowej acemannan (β-polimannanooctan) pobudza układ immunologiczny poprzez zwiększoną produkcję monokin, do niszczenia komórek nowotworowych mięsaka u myszy, z równoczesną regresją choroby. Działa tak łącząc się z białkami powierzchniowymi o wysokim powinowactwie do reszt mannozy, co powoduje wydzielanie interleukiny-1, 6 oraz TNFα czyli czynnika martwicy nowotworów. Il-1 i 6 wpływają na limfocyty B i T. Natomiast TNFα działa przeciwnowotworowo poprzez dokonywanie zmian w unaczynieniu zmian rakowych, zwiększając odpowiedź immunologiczną przeciwnowotworową oraz wpływa na limfocyty B, T, NK, monocyty, makrofagi, neutrofile oraz zwiększa wytwarzanie reaktywnych form tlenowych. Aktywowane w powyższy sposób makrofagi są w stanie zniszczyć zarówno bakterie, jak też wirusy i grzyby (Candida albicans). Również podawanie szczurom w pożywieniu ekstraktu z A. vera spowodowało zwolnienie procesu hepatokarcynogenezy. W chwili obecnej istnieją wzmianki o stosowaniu świeżych liści w leczeniu nowotworów złośliwych, czy też nalewki wraz z melatoniną u pacjentów z guzami litymi płuc, sutka, przewodu pokarmowego, mózgu. Wodny wyciąg z liści aloesu, który zawiera biostymulatory jest stosowany w leczeniu nowotworów oraz istnieją próby stosowania w AIDS. Badania doświadczalne wykazały, iż acemannan hamuje wiązanie i łączenie wirusa HIV-1 z komórką gospodarza, zmniejsza replikację i hamuje uwalnianie wirionów. Działanie to wiązane jest z hamowaniem glikozylacji glikoprotein wirusa przez supresję α-glukozydazy I. W zakażeniach wirusem Herpes simplex typu 1 i 2 zastosowanie znaleźć mogą: żel, sok oraz liście Aloë vera. Również antrazwiązek - aloe-emodyna wykazał działanie przeciwnowotworowe w kierunku nowotworom pochodzenia neuroektodermalnego [5,62,98,167,191,202].

Badana jest również aktywność przeciwcukrzycowa aloesu, zarówno na modelach zwierzęcych, jak i ludziach. Wykazano, że znacznie lepsze efekty są osiągane w przypadku cukrzycy typu 2. Ponieważ jeden z mechanizmów powstawania cukrzycy jest to stres oksydacyjny, który jest skutkiem zaburzonej równowagi pomiędzy systemami prooksydacyjnymi i antyoksydacyjnymi, czego wynikiem jest pojawienie się RFT (reaktywnych form tlenu) utleniających wrażliwe komórki trzustki, za działanie hipoglikemiczne odpowiedzialne są liczne w surowcu substancje posiadające właściwości przeciwutleniaczy. Wymienić należy: pochodne aloerezyny, barbaloinę, flawonoidy, enzymy antyoksydacyjne (dysmutaza ponadtlenkowa), witaminy. Te same mechanizmy odnosi się do właściwości zapobiegania powikłaniom cukrzycowym. Zredukowane zostają zjawiska glikacji białek i peroksydacji lipidów, będących głównymi przyczynami pojawiania się powikłań. Z prac badawczych wynika, iż najskuteczniejszy jest żel aloesowy uzyskany z roślin trzyletnich.

Preparaty:

Boldaloin
Bioaron C
Biostymina

Temat: aloes

witam
słuchajcie ja spróbowałam aloesu do picia ponieważ po nadmiarze lekarstw jakie przepisali mi lekarze mój organizm potrzebował oczyszczenia od pół roku pije i jestem zadowolona, a nawet sam zostałam partnerem niemieckiej firmy LR, żeby kupować go ze znacznym rabatem.
Ja czuje się super, podaje go też mojemu dziecku na odporność efekty są widoczne, nowa energia lepsze samopoczucie, no i jak narazie nic się nas nie chwyta
Aloe vera z tej firmy posiada certyfikat o IASC, jest w postaci 90 % żelu, a nie zmielonych liści wraz z aloina( która ma właściwości przeczyszczające)

Jeżeli macie jakieś pytania piszczcie chętnie odpowiem lub pomogę uzyskać kartę stałego klienta

polecam wszystkim
Pozdrawiam ;)

Temat: aloes

W jaki sposób domowo uzyskiwać Żel z aloesu???

Temat: aloes

Przeczytałem dużo dobrego na temat działania Aloesu. Ale gdzie szukać tego typu składników poza naturalnymi źródłami? Mieszkam w brudnym mieście :( Czy np. takie produkty się nadają jako zamienniki?

http://allegro.pl/show_user_auctions.php?uid=4780808

Temat: aloes

Stosowałem kiedyś "Miksturę Słoneckiego" na bazie aloesu. Oczyszcza organizm, leczy nadżerki jelit,wzmacnia układ odpornościowy. Dość ciekawa propozycja.
http://www.bioslone.pl/
Wymaga cierpliwości i samodyscypliny :)

Temat: aloes

Witam

Polecam aloes firmy LR Health&Beauty Systems (!)
Jest to aloes najwyższej jakości (90% zawartość)
Osoby zainteresowane zapraszam do kontaktu ze mną : -)
Rzetelna wiedza n/t aloesu i jego zastosowań.
Sama stosuję i jestem zachwycona : -)

gg:5028057 lr.halszka@gmail.com Pozdrawiam !

Temat: aloes

Witam

Polecam aloes firmy LR Health&Beauty Systems (!)
Jest to aloes najwyższej jakości (90% zawartość)
Osoby zainteresowane zapraszam do kontaktu ze mną : -)
Rzetelna wiedza n/t aloesu i jego zastosowań.
Sama stosuję i jestem zachwycona : -)

gg:5028057 lr.halszka@gmail.com Pozdrawiam !

Temat: aloes

bez komentarzaHerbatki Ziołowe Mgr Stefanii Korżawskiej edytował(a) ten post dnia 08.04.12 o godzinie 20:46

Temat: aloes

Herbatki Ziołowe Mgr Stefanii Korżawskiej:
Aloes walczy także z zaćmą i jaskrą - przygotowane okłady rozpuszczają zanieczyszczenia w oku, jednocześnie je odżywiając i regenerując.

Proszę o nie zamieszczanie tego rodzaju informacji nie mających jakiegokolwiek związku z racjonalnym lub naukowo uzasadnionym stosowaniem surowców roślinnych.

Samodzielne stosowanie jakichkolwiek okładów w tak poważnych schorzeniach jak zaćma czy jaskra jest niebezpieczne. Nie komentuję już samego faktu "rozpuszczania" czegokolwiek w oku.

Kolejne tego rodzaju wpisy będą usuwane, a tematy blokowane.

Temat: aloes

Aloes świetnie działa przeciwzapalnie. CZ ktoś może tu napisać coś więcej? Jaki jest sens picia soku/żelu z apteki?

Temat: aloes

proszę o podanie gatunku aloesu który ma mieć właściwości przeciwzapalne, to sprawdzę. oraz drogi podania czy to działanie jest na skórę czy wewnętrzne

są różne gatunki, jedne mają właściwości lecznicze a inne jedynie dekoracyjnie (np. na oknie)

Temat: aloes

Faktycznie jeśli chodzi o Aloes to możliwości dla zdrowia są tutaj bardzo duże i faktycznie warto będzie po niego sięgnąć. Ze względu na jego cenne składniki może być to między innymi wsparcie przy odchudzaniu. Warto zwrócić uwagę tutaj na to jak wygląda grupa https://www.facebook.com/januszczestochowski1965/ Dowiesz się dużo od Pana Janusza, który ją prowadzi, również odnośnie tego po jakie produkty z aloesu warto sięgnąć.

Temat: aloes

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej, zdecydowanie polecam artykuł https://www.fit.pl/zdrowie/suplementy-z-aloesem-dlaczeg... - mówią tam bardzo dużo o tym jakie stosować diety oraz jak żyć.