Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Olsztynie

1.Szczęśliwym nie tylko chce się bardziej, ale także więcej mogą, ponieważ szerzej patrzą, mądrzej myślą i mają lepszy kontakt ze swoim ciałem. Prof. Janusz Czapiński Wyższa produktywność wiąże się zarówno z kondycją fizyczną, jak i psychiczną. Zadowolony pracownik rzadziej choruje, jest odporniejszy na stres, jest w stanie dłużej pracować i lepiej koncentrować się na realizacji zadań. W efekcie osiąga w dłuższej perspektywie lepsze rezultaty, co potwierdzają liczne badania. Pracownicy są coraz bardziej świadomi swoich potrzeb, wiedzą, kiedy ich potrzeby są, a kiedy nie są zaspokajane. Organizacje, które nie umożliwią im samorealizacji, w których nie będą mogli zbudować wartościowych i wspierających relacji społecznych (co jest jednym z warunków osiągnięcia dobrostanu społecznego), gdzie brakuje wysokiej jakości przywództwa, a ludzie nie mają możliwości dopasowywania treści i sposobu pracy do swoich potrzeb i możliwości, będą traciły rzecz najcenniejszą: zaangażowanie pracowników. Bo o ile poziom „szczęśliwości” w części jest czynnikiem względnie stałym, o tyle zaangażowanie jest wynikiem wzajemnych relacji pracodawcy i pracownika. Myślę, że wiele problemów z utrzymaniem zaangażowania pracowników wynika właśnie z niedoceniania lub niezrozumienia podstawowej potrzeby: bycia szczęśliwym. Atrakcyjny pracodawca to taki, który umożliwi pracownikom osiągnięcie holistycznego poczucia szczęścia: z pracy, z jakości życia, z jakości zbudowanych relacji społecznych, z poziomu realizacji swoich aspiracji zawodowych i pozazawodowych. Firma motywuje (lub demotywuje) pracownika na różnych poziomach jego potrzeb, tak jak w piramidzie Maslowa i tak jak w cebulowej teorii szczęścia. W ostatnich latach systematycznie rośnie popularność firmowych programów typu wellness. Trzeba pamiętać, że uwzględniają one zwykle tylko aspekt zewnętrzny, środowiskowy. Najczęściej obejmują usługi w obszarze poprawy zdrowia i kondycji pracowników. Ich działanie w długim terminie jest więc ograniczone, a motywacyjny charakter maleje z upływem czasu. Alternatywą jest tworzenie organizacji przyjaznych, wspierających pracowników w budowaniu swojej indywidualnej strategii osobistego dobrostanu. To oczywiście proces długi i wielowymiarowy. Oznacza bliski kontakt z pracownikiem (czyli dobre relacje, otwarta komunikacja, partnerskie przywództwo), szacunek i akceptację dla różnorodności oraz wysokie standardy etyczne nie tylko w hasłach, lecz także w działaniu i podejmowanych decyzjach. Wartość pracownika tkwi nie tylko w jego kompetencjach i postawie, lecz także w tym, co otrzymuje od firmy. Kondycja zdrowotna pracownika, w zasadzie w każdym zawodzie, w znacznym stopniu zależy od jego umiejętności radzenia sobie ze stresem. Jakość strategii zwalczania sytuacji stresowych w dużej mierze zależy zaś od postrzegania i oceny samego siebie oraz swoich potencjalnych możliwości w kontekście konkretnej sytuacji stresowej Coraz bardziej powszechne w miejscu pracy, również w pracy pracownika służby zdrowia, staje się zjawisko przemocy i agresji. Wśród aktów przemocy psychicznej są przede wszystkim: pogróżki, zastraszanie, obrażanie, szydzenie, wrogie zachowanie (krzyki, wrzaski, wygrażanie pięścią, plucie), agresja fizyczna wobec przedmiotów . Pracownicy służby zdrowia nierzadko spotykają się w swojej pracy z agresją słowną, a nawet fizyczną ze strony pacjentów. Innym problemem w pracy, która wiąże się z ciągłym obciążeniem psychicznym i fizycznym jest tzw. zespół przewlekłego zmęczenia i tzw. ,,wypalenie zawodowe”, który dotyczy bardzo często wszystkich pracowników służby zdrowia wynika ze specyfiki wykonywanej przez nich pracy. Od pracowników służby zdrowia bez względu na stanowisko jakie zajmują wymaga się bowiem: zwiększonego wysiłku psychicznego związanego z obserwacją cierpienia chorego; wysokiego zaangażowania osobistego w sprawy innych, cierpiących ludzi; wysokiej empatii, zrozumienia dla chorego; identyfikacji z problemami chorych ludzi; zwiększonej odpowiedzialności za wynik swojej pracy; poczucia pełnej kontroli nad procesem leczenia. Wszystkie te czynniki mogą w prosty sposób doprowadzić do wystąpienia poważnych zaburzeń, początkowo emocjonalnych, a później do syndromu wypalenia zawodowego u pracownika, który nie potrafi sobie skutecznie radzić ze stresem i obciążeniem psychicznym w pracy, bądź nie ma dostatecznego wsparcia ze strony innych. Myślę, że dużo do zrobienia ma dyrektor Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala Dziecięcego chcąc poprawić warunki pracy i płacy swojego personelu