Temat: 7 dni na dostarczenie L4 - i co potem?
Witam,
postaram się rozwiać troszeczkę wątpliwości opierając się o przepisy.
Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Art. 62. 1. Zaświadczenie lekarskie ubezpieczony jest obowiązany dostarczyć nie później niż w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania płatnikowi zasiłków, z uwzględnieniem ust. 2.
2. Ubezpieczony, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 lit. a, obowiązany jest dostarczyć zaświadczenie lekarskie w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania płatnikowi składek, który przekazuje je niezwłocznie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, podając datę dostarczenia tego zaświadczenia przez ubezpieczonego.
3. Niedopełnienie obowiązku określonego w ust. 1 i 2 powoduje obniżenie o 25 % wysokości zasiłku przysługującego za okres od 8 dnia orzeczonej niezdolności do pracy do dnia dostarczenia zaświadczenia lekarskiego, chyba że niedostarczenie zaświadczenia nastąpiło z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego.
Należało by jednak zwrócić uwagę, że w art. 62 ust. 3 mowa jest o zasiłku chorobowym wypłacanym po 33 lub 14 dniach dla osób po 50 roku życia), a nie o wynagrodzeniu za czas choroby, które nie ulega obniżeniu wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, finansowane przez pracodawcę zgodnie z Art. 92 Kodeksu Pracy nawet wtedy, kiedy pracownik przekroczył termin. Wypłatę wynagrodzenia chorobowego realizuje pracodawca, niezależnie od wielkości zatrudnienia. Natomiast zasiłek chorobowy, jako świadczenie budżetowe, wypłacane jest tylko przez pracodawców, którzy zgłaszają do ubezpieczeń ponad 20 osób (stan na 30 listopada roku poprzedniego). Gdy firma jest mała i zatrudnienie nie przekracza wspomnianego progu - wypłatę świadczenia realizuje ZUS. Trzeba też dodać, że przy ustalaniu terminu 7 dni nie uwzględnia się dnia, w którym ubezpieczony otrzymał zaświadczenie lekarskie. Jako datę otrzymania zaświadczenia lekarskiego przyjmuje się datę wystawienia zaświadczenia przez lekarza, chyba że ubezpieczony udowodni, że otrzymał zaświadczenie w terminie późniejszym.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy. Dz.U. 1996 Nr 60, poz. 281. Na podstawie art. 2982 Kodeksu pracy zarządza się, co następuje:
Rozdział 1
Usprawiedliwianie nieobecności w pracy
§ 1. Przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności określone przepisami prawa pracy, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające nieobecność w pracy.
§ 2. 1. Pracownik powinien uprzedzić pracodawcę o przyczynie i przewidywanym okresie nieobecności w pracy, jeżeli przyczyna tej nieobecności jest z góry wiadoma lub możliwa do przewidzenia.
2. W razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do pracy, pracownik jest obowiązany NIEZWŁOCZNIE zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, NIE PÓŹNIEJ jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Jeżeli przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego.
3. Niedotrzymanie terminu przewidzianego w ust. 1 może być usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi terminowe dopełnienie przez pracownika obowiązku określonego w tym przepisie, zwłaszcza jego obłożną chorobą połączoną z brakiem lub nieobecnością domowników albo innym zdarzeniem losowym. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio po ustaniu przyczyn uniemożliwiających terminowe zawiadomienie pracodawcy o przyczynie i okresie nieobecności pracownika w pracy.
§ 3. Dowodami usprawiedliwiającymi nieobecność w pracy są:
1) zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy, wystawione zgodnie z przepisami o orzekaniu o czasowej niezdolności do pracy,
2).....
Sąd Najwyższy o usprawiedliwianiu nieobecności w pracy:
wyrok z 18 kwietnia 2001 r. (I PKN 363/00)
Zaniechanie przez pracownika niezwłocznego powiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy, gdy nieobecność jest spowodowana stwierdzoną zaświadczeniem lekarskim niezdolnością do pracy, stanowi naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego, któremu jednak nie można przypisać cechy ciężkiego naruszenia (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).
wyrok z 4 sierpnia 1999 r. (I PKN 126/99)
Pracownik nie narusza w sposób ciężki podstawowych obowiązków pracowniczych, jeżeli po jego stronie występują okoliczności usprawiedliwiające nieobecność w pracy, a dopuszcza się on jedynie uchybień w formalnym usprawiedliwieniu tej nieobecności.
Tak więc brak L-4 powoduje dwa skutki. Po pierwsze, ani pracodawca (jeśli to on reguluje wynagrodzenia chorobowe lub zasiłki chorobowe), ani ZUS ( jeśli to on wypłaca świadczenia) nie mogą przekazać pieniędzy pracownikowi. To oznacza, że za czas choroby pracownik nie dostanie pieniędzy, gdyż podstawą ich wypłaty jest prawidłowo wypełnione zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy wystawione na druku ZUS ZLA. Przesądza o tym art. 53 ust. 1 przytoczonej na wstępie ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.)
pozdrawiam
пропозиції роботи
