пропозиції роботи
konto usunięte
Temat: Utopia
W przyjętym od lat znaczeniu słowo „utopia” oznacza idealne państwo lub ustrój polityczny oparty na zasadach równości, sprawiedliwości i solidarności społecznej. Jednocześnie oznacza coś nierealnego, fikcyjnego, stworzonego jedynie w ludzkich marzeniach i wyobraźni. Takie znaczenie wynika z greckiego źródłosłowu: eutopia – eu – dobry, topos – miejsce, ale też: outopia – ou – nie, topos – miejsce. A więc dosłownie: dobre nieistniejące miejsce. W takim też znaczeniu użył tego słowa angielski myśliciel czasów renesansu Thomas More (Tomasz Morus, 1478-1535) w tytule swojego głośnego traktatu filozoficznego z 1516 roku. Koncepcje idealnego państwa (ustroju) dobrobytu są jednak dużo starsze od „Utopii” T. Morusa i znalazły też wiele oryginalnych kontynuacji. Do najważniejszych dzieł filozoficznych i literackich przedstawiających koncepcję utopii jako idealnego, ale też nierealnego, miejsca dla człowieka można zaliczyć: „Państwo” Platona, „Państwo Słońca” Tomasza Campanelli, „Nową Atlantydę” Franciszka Bacona, „Ludzie jak bogowie” Herberta Georga Wellsa, „Na białym kamieniu” Anatola France’a, „Ideologię i utopię” Karla Mannheima. Motyw utopii w szerokim rozumieniu obecny jest też w poezji. Najbardziej znanym w Polsce utworem na ten temat jest niewątpliwie „Utopia” Wisławy Szymborskiej. Dlatego też proponuję rozpoczęcie tematu od przypomnienia tego właśnie wiersza.Wisława Szymborska
Utopia
Wyspa, na której wszystko się wyjaśnia.
Tu można stanąć na gruncie dowodów.
Nie ma dróg innych oprócz drogi dojścia.
Krzaki aż uginają się od odpowiedzi.
Rośnie tu drzewo Słusznego Domysłu
o rozwikłanych odwiecznie gałęziach.
Olśniewająco proste drzewo Zrozumienia
przy źródle, co się zwie Ach Więc To Tak.
Im dalej w las, tym szerzej się otwiera
Dolina Oczywistości.
Jeśli jakieś zwątpienie, to wiatr je rozwiewa.
Echo bez wywołania głos zabiera
i wyjaśnia ochoczo tajemnice światów.
W prawo jaskinia, w której leży sens.
W lewo jezioro Głębokiego Przekonania.
Z dna odrywa się prawda i lekko na wierzch wypływa.
Góruje nad doliną Pewność Niewzruszona.
Ze szczytu jej roztacza się istota rzeczy.
Mimo powabów wyspa jest bezludna,
a widoczne po brzegach drobne ślady stóp
bez wyjątku zwrócone są w kierunku morza.
Jak gdyby tylko odchodzono stąd
i bezpowrotnie zanurzano się w topieli.
W życiu nie do pojęcia.
z tomu „Wielka liczba”, 1976
wiersz jest też w temacie Raj, wyspy szczęśliwe, arkadiaMarta K. edytował(a) ten post dnia 16.02.12 o godzinie 05:52
